Wielka Brytania

Podczas mojej ostatniej niedzielnej wizyty w kościele Matki Bożej Królowej Apostołów, podczas kazania Paul McAleenan, biskup Hertfordshire, mówił o znaczeniu bycia „Pielgrzymem Nadziei”. Nasza globalna rodzina przechodzi obecnie przez wiele wyzwań i zgadzam się, że dzisiejszy świat potrzebuje dużo optymizmu i światła.

Religijne czy nie, Święta Bożego Narodzenia to często dobry czas na wyłączenie się, spędzenie czasu z bliskimi i naładowanie baterii przed powrotem do codziennej rutyny. Błyszcząca choinka, prezenty, ciche melodie kolęd przenoszą dorosłych w świat dzieciństwa, a dzieci wzbogacają o doświadczenia, do których zawsze chętnie będą wracać we wspomnieniach.

W czasie, gdy wszyscy przygotowujemy się do Świąt Bożego Narodzenia, jedna z polskich rodzin w Hatfield otrzymała poważną diagnozę raka swojej córki. Laura, która ma zaledwie 7 lat, jest bardzo radosnym i energicznym dzieckiem, uczęszcza do Ryde School w Hatfield, a także do Polskiej Szkoły Sobotniej. Wszyscy byliśmy zszokowani i bardzo zasmuceni tą tragiczną wiadomością, jednak wsparcie dla Laury i jej rodziny było od początku niesamowite.

Uważam to za dość fascynujące. Z najlepszymi intencjami w sercu, jako ludzie przechodzimy przez różne „fazy interpersonalne” i nie zawsze łatwo jest budować mosty i znaleźć kompromis. Niemal bez wysiłku stajemy się nieco rozczarowani lub pesymistyczni. Jednak bardzo często, gdy my lub ktoś nam bliski doświadcza choroby lub cierpienia, mamy niesamowitą zdolność do dawania z siebie wszystkiego, aby pomóc w konkretnej sytuacji lub rodzinie. W takich chwilach, przez pryzmat nadziei, jesteśmy w stanie zapewnić bardzo potrzebne wsparcie duchowe i praktyczne oraz pocieszyć naszych przyjaciół, kolegów czy sąsiadów.

Ludzie często mówią, że muzyka jednoczy. To prawda, nie trzeba mówić w konkretnym języku, aby cieszyć się muzyką. Bezpośrednim rezultatem corocznej polsko-angielskiej Mszy Świętej było powstanie nowego Chóru, który składa się z lokalnych osób reprezentujących Polskę, Chorwację, Białoruś, Walię i Anglię. Tak, dyrygent Chóru jest obywatelem Wielkiej Brytanii! Zapewne nie wszyscy wiedzą, że polskie kolędy są jednymi z najpiękniejszych pod względem treści i melodii. Co więcej, w porównaniu z innymi narodami, Polacy posiadają największą liczbę tych kolęd, które są cennym skarbem w naszym dziedzictwie kulturowym. Tak zrodził się pomysł zorganizowania Polskiego Nabożeństwa Kolędowego. Wydarzenie koordynowała Polska Szkoła Sobotnia.

Kiedy polska społeczność dowiedziała się o diagnozie raka Laury, postanowiliśmy zadedykować jej koncert i zebrać fundusze dla niej i jej rodziny.

Koncert kolęd dla Laury przerósł oczekiwania organizatorów - wzięło w nim udział 200-300 osób. W Polsce mówi się, że kto śpiewa, dwa razy się modli. To był bardzo piękny i wzruszający wieczór. Modlitwa, śpiew, intensywna kontemplacja sprawiły, że cały wieczór był niezwykły. Podczas koncertu czuć było silną obecność Boga, namacalne poczucie wspólnoty i głębokiej jedności z Laurą i jej rodziną. Głęboka radość, wdzięczność mieszały się z chwilami smutku i żalu. Wielu z nas opuściło kościół bez słów. Trudno było opanować emocje.

Tylko po koncercie zebrano łącznie ponad 1400 funtów. To prawda, że bezinteresowne czyny mogą przenosić góry. Cała kongregacja parafialna jest również “pielgrzymami nadziei”, maszerującymi z rodziną Gap w tych trudnych miesiącach. Paulina, Mama Laury, powiedziała pod koniec nabożeństwa: „Głęboko wierzymy, że Bóg czuwa nad Laurą i wkrótce wygra ona swoją walkę z tą bardzo trudną chorobą, a nasze życie wróci do normy i Laura będzie mogła wrócić do szkoły i spotykać się ze swoimi przyjaciółmi”.

Jeśli ktoś chce wesprzeć Paulinę i jej rodzinę, może to zrobić klikając: www.gofundme.com

Człowiek, który w swoim życiu łączy pasję do nauki z głęboką wiarą w wartość edukacji. Jako nauczyciel języka angielskiego i lingwista nie tylko kształci młodych ludzi, ale też nieustannie sam rozwija swoje umiejętności. Jego ścieżka zawodowa to historia o niekończącej się podróży, w której każda lekcja staje się okazją do nauki – zarówno dla uczniów, jak i dla niego samego. Jako wykładowca na Bloomsbury Institute w Londynie oraz prezenter audycji Polish Waves w Cambridge Radio, łączy różne światy – akademicki, kulturowy i medialny – tworząc przestrzeń do dialogu i wymiany doświadczeń.

W wywiadzie, który przeczytacie, dzieli się swoimi przemyśleniami o roli nauczyciela, pasji do języków oraz o tym, jak ważne jest, by nieustannie dążyć do rozwoju, nie zadowalać się osiągniętymi celami, ale szukać nowych wyzwań. Jego historia to opowieść o edukacji jako procesie, który trwa przez całe życie, o czerpaniu z wiedzy innych, ale także o tym, jak ważne jest pozostanie otwartym na to, co nieznane.

Dr Sebastian Leśniewski, urodzony w Słupsku, z wykształcenia nauczyciel języka angielskiego i lingwista. Od 2007 roku mieszka w Cambridge, gdzie obecnie pracuje jako Senior Lecturer w Bloomsbury Institute London. Od 2014 roku współprowadzi polską audycję Polish Waves w lokalnej stacji Cambridge Radio. Prywatnie jest tatą prawie 6-letniej córeczki. 

Co najbardziej inspiruje Cię w pracy ze studentami i młodymi ludźmi na ich edukacyjnej drodze?

Inspiruje mnie fakt, że sam się rozwijam – ucząc innych, ja także zdobywam nową wiedzę. Mój pierwszy zawód to nauczyciel języka angielskiego – zacząłem uczyć jeszcze na drugim roku studiów. Nauka języka obcego to proces, który właściwie nigdy się nie kończy. Kiedy uczyłem innych angielskiego, sam doskonaliłem swoje umiejętności językowe. Jako wykładowca prowadzę moduły, które wymagają ode mnie ciągłego douczania się. Dzięki temu jeszcze bardziej rozumiem, że aby coś dobrze i jasno wytłumaczyć, trzeba samemu najpierw to dokładnie zgłębić.

Przez kilka lat uczyłem modułu Critical Thinking, co było dla mnie bardzo satysfakcjonujące i rozwojowe. Poznałem bliżej wiele zagadnień, które na pierwszy rzut oka wydają się proste, ale przy głębszym wniknięciu okazują się złożone. Na przykład, czym jest argument, jak rozpoznać błędy w argumentacji (flaws in argumentation), czym jest analogia, jak ją analizować, kiedy jest uzasadniona, a kiedy staje się nadużyciem.

Bardzo cenię pytania od studentów, ponieważ to one często uświadamiają mi, że sam czegoś do końca nie rozumiem. Dzięki nim mogę także lepiej poznać sposób myślenia moich studentów.

Co najbardziej cenisz w bezpośrednim kontakcie ze studentami?

Inspiruje mnie kontakt z ludźmi. W trakcie mojej kariery miałem okazję pełnić różne role, na przykład funkcję Director of Studies, która wiązała się z większą ilością pracy biurowej. Wtedy zauważyłem, że prowadzenie zajęć ze studentami daje mi znacznie więcej satysfakcji i jest dla mnie formą odpoczynku. (uśmiech)

Nawet po ponad dwudziestu latach pracy wciąż czerpię przyjemność z bycia w sali lekcyjnej. To uczucie może wynikać z mojego dawnego zamiłowania do aktorstwa – prowadzenie zajęć jest dla mnie swego rodzaju występem. To niesamowite, że mam przed sobą grupę ludzi, którzy płacą, aby mnie słuchać.

Twoje słowa do głębi mnie poruszają, ponieważ sama kiedyś użyłam porównania pracy nauczyciela do bycia aktorem w swoim małym teatrze. Musisz przecież nie tylko przekazać wiedzę, ale pozyskać uwagę/ zainteresować tematem, by ta edukacyjna magia się zadziała i dobrze byłoby zainspirować swoich uczniów/ studentów.

W pracy nauczyciela najbardziej inspiruje mnie świadomość, że mogę mieć wpływ na życie innych ludzi. Każdy z nas potrafi wskazać nauczyciela, który wywarł na nas duży wpływ – pozytywny lub negatywny. Na przykład ktoś nie lubi geografii, ponieważ miał nauczyciela, który nie potrafił zainteresować tym przedmiotem, albo przeciwnie – dzięki świetnemu nauczycielowi pokochał historię czy literaturę.

Od czasu do czasu otrzymuję sygnały, że udało mi się pozytywnie wpłynąć na życie moich studentów. To dla mnie bardzo motywujące i budujące.

Jakie momenty w Twojej karierze były dla Ciebie szczególnie wyjątkowe i zapadły Ci w pamięć?

Na pewno jednym z najważniejszych momentów w mojej karierze był przyjazd do Wielkiej Brytanii. Zaczynałem uczyć w 2002 roku, a w 2007 roku, po pięciu latach pracy w szkole językowej w Słupsku, zdecydowałem się na przeprowadzkę. Jako nauczyciel angielskiego zawsze myślałem, że warto byłoby spędzić trochę czasu w Anglii, żeby zanurzyć się w języku i kulturze. Krótkie, tygodniowe wyjazdy turystyczne do Wielkiej Brytanii były zbyt ograniczone – nie dawały prawdziwej okazji, by regularnie używać języka w konkretnych sytuacjach. Dopiero życie na miejscu, z koniecznością załatwiania codziennych spraw, pisania pism, uczestniczenia w rozmowach kwalifikacyjnych czy wykonywania obowiązków zawodowych, pozwala na pełne doświadczenie i praktyczne opanowanie języka.

Czy trudno było Ci znaleźć pracę w zawodzie?

Gdy przyjechałem w 2007 roku, początkowo wydawało mi się, że niemożliwe będzie znalezienie pracy jako nauczyciel angielskiego, ponieważ nie jestem native speakerem. Sądziłem, że w Anglii jest mnóstwo rodzimych użytkowników języka, którzy automatycznie mieliby przewagę. Jednak szybko okazało się, że bycie native speakerem to jedno, a bycie dobrym nauczycielem – coś zupełnie innego. Bycie non-native teacher ma swoje zalety.
Osoby, które uczą angielskiego, a same przeszły proces nauki tego języka, mogą być realistycznym wzorem dla swoich uczniów. Większość ludzi uczących się angielskiego nie dąży do brzmienia jak Hugh Grant – to cel raczej mało osiągalny. Natomiast mogą opanować język tak dobrze, jak ich nauczyciel, który jest non-native speakerem.

Poza tym nauczyciel, który sam uczył się języka, lepiej rozumie trudności, jakie napotykają jego uczniowie. Przebycie tej samej drogi sprawia, że potrafi skuteczniej wyjaśniać zawiłości gramatyki, wskazywać na typowe problemy i dostosowywać metody nauczania do potrzeb uczniów.

Zrozumiałem też, że ważne jest uświadomienie sobie własnych atutów. Jako nauczyciele non-native mamy pewne przewagi nad native speakerami. Niemniej jednak nie wolno popadać w samozachwyt – trzeba stale pracować nad swoim językiem, poszerzać słownictwo, rozumieć niuanse, których w angielskim jest mnóstwo. Często dotyczą one słów już nam znanych, które okazują się mieć dodatkowe znaczenia lub specyficzne użycie w różnych kontekstach.

Nie uważam, że koniecznie trzeba dążyć do brzmienia jak rodzimy użytkownik języka, ale na pewno warto pracować nad poprawną wymową. Ważne jest, aby akcent padał na odpowiednie sylaby, dźwięki były artykułowane prawidłowo, a gramatyka pozostawała nienaganna. Lekki akcent wcale nie jest wadą – często wręcz dodaje nauczycielowi atrakcyjności. Poza tym wielu uczniów, zwłaszcza na poziomie intermediate, nie zwraca uwagi na to, czy nauczyciel jest native speakerem, czy nie.

Praca w Anglii pozwoliła mi lepiej zrozumieć istotę bycia nauczycielem języka obcego i docenić możliwości rozwoju, jakie daje życie i praca w środowisku, w którym język angielski jest używany na co dzień.

Gdybyś miał opisać swoje podejście do nauczania jednym zdaniem, jakie by ono było?

Moim celem jest uczyć innych tak, jak sam chciałbym być uczony. Rozwijając tę myśl, kluczowe dla mnie jest zrozumienie, co moja obecność wnosi do zajęć. Czy uczniowie wynoszą coś więcej dzięki mojej obecności, niż gdyby mieli sami pracować z dostarczonymi materiałami? To, co robię, musi mieć wartość dodaną – podobnie jak w biznesie, gdzie surowce przekształca się w produkt bardziej wartościowy. W czasach szerokiego dostępu do materiałów edukacyjnych nauczyciel powinien jasno rozumieć swoją rolę i dawać uczniom coś, czego nie zdobędą samodzielnie.

Przysłuchując się temu, co mówisz, sądzę, że doskonale wiesz, jak budować silne relacje między nauczycielem a uczniem...

Myślę, że najważniejszy jest profesjonalizm. Nie chodzi tylko o to, żeby być „fajnym” i zdobywać sympatię uczniów, ale przede wszystkim o bycie kompetentnym – a reszta przyjdzie sama. Kompetencja to bardzo szerokie pojęcie, które obejmuje zarówno dogłębną znajomość przedmiotu, jak i zrozumienie, na czym polega proces nauczania. Trzeba wiedzieć, co można osiągnąć w ciągu jednej lekcji, w którym momencie możemy uznać, że ktoś faktycznie się czegoś nauczył, i jakie działania prowadzą do tego celu.

Równie ważna jest empatia – umiejętność zrozumienia toku myślenia ucznia, jego wątpliwości, przyczyn zadawania konkretnych pytań, a także tego, dlaczego jeszcze czegoś nie zrozumiał. To właśnie empatia i kompetencja są kluczami do budowania zaufania między nauczycielem a uczniem.

Jakie wartości starasz się przekazywać swoim studentom zarówno na zajęciach, jak i poza nimi?

Pierwsze, co mi przychodzi na myśl, to myślenie krytyczne. A myślenie krytyczne – najprostsza definicja – to zadawanie pytań. Chciałbym, aby uczniowie niekoniecznie zgadzali się ze mną w każdej kwestii, ale żeby potrafili samodzielnie myśleć, analizować i szukać odpowiedzi. Głównym zadaniem nauczyciela jest zainspirowanie ucznia do dalszego poszukiwania wiedzy i pokazanie mu, jak to robić, aby miał odpowiednie narzędzia do nauki.

Pracujesz jako wykładowca, a jednocześnie jako dziennikarz radiowy...

Jestem nauczycielem na co dzień, a radiowcem od święta – dosłownie, ponieważ program Polish Waves nadawany jest na żywo w każdą niedzielę na antenie Cambridge Radio. Nie używam słowa "dziennikarz" w odniesieniu do siebie, ponieważ wydaje mi się, że to jest coś poważniejszego. Raczej mówię, że jestem prezenterem i prowadzę program radiowy.

Jaka jest idea audycji Polish Waves, którą prowadzisz w Cabridge Radio?

Sporo myślałem o tym, po co robię program i dla kogo, i nie do końca byłem przekonany, że powinien być on adresowany tylko do Polaków mieszkających w UK. Polacy tutaj mają dziś dostęp do wszelkich mediów, jakie tylko chcą – mogą oglądać polską telewizję, słuchać polskich stacji radiowych, jest tego naprawdę dużo. Uważam, że Polish Waves jest programem skierowanym do wszystkich, którzy interesują się polskością, Polską, Polakami i polską kulturą, więc nie tylko do Polaków mieszkających w Wielkiej Brytanii. Chciałbym promować to, co polskie, to, co dobre – dobrą polską muzykę, polskie wydarzenia kulturalne.

Najbardziej lubię zapraszać gości do programu – to są moje ulubione wydania Polish Waves. Mam kontakt z polskimi studentami na University of Cambridge i to wspaniali młodzi ludzie, którzy zwykle najlepiej zdali maturę w Polsce, brali udział w olimpiadach z różnych przedmiotów, wygrali stypendia – po prostu absolutna śmietanka młodych ludzi z Polski. Nie zawsze pochodzą z bardzo zamożnych rodzin. Uwielbiam rozmawiać z tymi 20-latkami, bo ich spojrzenie na różne sprawy jest niezwykle ciekawe. To budzi we mnie optymizm i przekonanie, że mamy się czym pochwalić, mamy wspaniałych młodych ludzi, których warto prezentować w programie Polish Waves.

Do programu zapraszam także Polaków mieszkających tutaj oraz osoby związane z Polską. Jeśli ktoś czyta ten wywiad i chciałby odwiedzić nasze studio w Cambridge, bardzo serdecznie zapraszam do kontaktu. Regularnie zapraszam także osoby, które urodziły się tutaj lub mają polskie korzenie, czasem nie mówią po polsku, ale interesują się swoją polskością i chcą się jej uczyć.

Podsumowując, ideą programu jest promowanie tego, co polskie – pokazywanie naszych wspaniałych studentów, ludzi mieszkających tutaj, polskiej muzyki, kultury i tego, co Polska ma do zaoferowania.

Jakie marzenia lub cele wciąż napędzają Cię do działania w życiu zawodowym?

Chyba to właśnie marzenie – ciągły rozwój i unikanie osiadania na laurach. Bardzo chciałbym nauczyć się kolejnego języka na naprawdę dobrym poziomie. Choć chyba nie ma co marzyć, żeby osiągnąć taki sam poziom, jaki udało mi się osiągnąć w języku angielskim. Uczę się francuskiego od ponad dwudziestu lat, ale brakuje mi takiej okazji, żeby tam mieszkać i najlepiej pracować. Nie wiem, czy uda mi się to zrealizować – na razie mam sześcioletnią córkę, więc nie mogę sobie pozwolić na dłuższy wyjazd. Jednak mam nadzieję, że taki czas kiedyś nadejdzie.

Jakie jest Twoje życiowe motto?

Właściwie nie mam jednego życiowego motta, ale na pewno mam wiele mądrych myśli, które gdzieś zapamiętałem. Lubię porównywać przysłowia, będące mądrością narodów, szczególnie wtedy, gdy trudno je przetłumaczyć na inny język lub gdy nie mają odpowiednika w innym języku. Jedno polskie przysłowie, które lubię, to "człowiek się całe życie uczy, a głupim umiera". Nie ma ono dobrego odpowiednika po angielsku. Można je przetłumaczyć, ale niekoniecznie jego znaczenie będzie od razu zrozumiane przez anglojęzycznego odbiorcę. To powiedzenie ma też taką właściwość, że można je różnie interpretować. Ja rozumiem je jako stwierdzenie, że nigdy nie dojdziemy do końca nauki, że zawsze będą dziedziny życia, w których nie mamy żadnej wiedzy. Nawet jeśli w jednej dziedzinie coś wiemy, to jest to tylko mała kropla w morzu. Poza tym podoba mi się w tym powiedzeniu czarne poczucie humoru i pokora – nigdy nie zdobędziemy całej wiedzy, ale to nie znaczy, że powinniśmy się poddać. Nie powinniśmy się też tym frustrować. Są także angielskojęzyczne powiedzenia, które nie mają dobrego polskiego odpowiednika lub trudno je przetłumaczyć. Na przykład "pick your battles", co dosłownie znaczy "wybieraj swoje bitwy". Oznacza to, że trzeba rozumieć, kiedy warto walczyć o coś, a kiedy warto odpuścić. Trzeba mądrze rozpoznać, które sytuacje są warte zaangażowania, a które nie. To tylko dwa przykłady, które przyszły mi do głowy, ale mott życiowych jest na pewno dużo więcej.

Rozmawiała: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

W setną rocznicę przyznania Nagrody Nobla Władysławowi Reymontowi i w przededniu stulecia jego śmierci, literatura tego wybitnego polskiego pisarza na nowo zyskuje głos. Róża Wigeland i Andrzej Smoleń, autorzy książki Chłopi, Reymont i różne dygresje, podjęli się próby nietypowego dialogu z tym monumentalnym dziełem. Zrodzona z ich mailowej wymiany zdań publikacja łączy głęboką analizę Chłopów z osobistymi refleksjami na temat literatury i współczesności.

Jak to się stało, że z felietonu powstała książka? Czy Reymont nadal inspiruje, a jego powieść przemawia do współczesnych czytelników? W rozmowie autorzy dzielą się kulisami swojej pracy, opowiadają o emocjach związanych z odkrywaniem Reymonta na nowo i zastanawiają się nad jego miejscem we współczesnej kulturze.

Zapraszam do lektury wywiadu, w którym przeszłość i teraźniejszość splatają się w fascynującą narrację.

Róża Wigeland - dyrektorka artystyczna, autorka felietonów i koordynatorka działu literackiego. Miłośniczka sztuki współczesnej, autorka asamblaży, kolaży oraz książek non-fiction. Felietonistka, wydawczyni i promotorka literatury, pełniąca rolę koordynatorki działu literackiego w portalu emigraniada.com. Jej pasją jest życie pełne wartości artystycznych i kulturowych. Obywatelka Europy, obecnie mieszka w Anglii nad Morzem Północnym.

https://rozawigeland.com/

Andrzej Smoleń - redaktor naczelny, autor felietonów i artykułów historycznych. Autor felietonów i artykułów historycznych, publikowanych od 2019 roku na różnych platformach związanych z tematyką emigracyjną. Twórca bloga emigraniada.com, który w 2023 roku przekształcił się w portal publicystyczno-kulturalny. Zawodowo inżynier rozwoju produktu, prywatnie pasjonat historii i literatury. Na stałe mieszka w Liverpoolu.

https://emigraniada.com/

Agnieszka: Skąd wziął się pomysł na stworzenie tak nietypowego zapisu rozmowy o Chłopach?

Andrzej: Owa „nietypowość” może wynikać z samej tematyki, ale też z formatu książki. Początkowo miała to być krótka forma, coś na pograniczu artykułu i felietonu, a sam pomysł rozmowy rzuciła Róża. To ona również zaproponowała włożenie jej między okładki książki. Już sam ten proces wskazuje na pewną oryginalność... Niewiele osób pisze książkę, nie wiedząc o tym. Mimo wszystko myślę, że efekt końcowy wyszedł co najmniej znośnie. Dodatkowo sama forma wymiany zdań dodaje pewnej dynamiki, co jest dziś czynnikiem raczej pozytywnym.

Róża: Zaczęliśmy pisać we dwoje felieton, by opublikować go na portalu Emigraniada.com, ale tyle mieliśmy do powiedzenia i tak dobrze wymieniało nam się myśli, że powstało sporo materiału – za dużo na krótką formę, jaką jest felieton. Postanowiliśmy więc opublikować naszą mailową rozmowę w formie e-booka i książki papierowej.

Czy mieliście konkretne cele, które chcieliście osiągnąć poprzez tę książkę – np. przypomnienie współczesnym czytelnikom wartości Chłopów lub ukazanie nowych interpretacji dzieła?

Andrzej: Myślę, że to byłoby to zakłamywanie rzeczywistości, gdybym powiedział, że od początku mieliśmy konkretne założenia odnośnie naszej książki. Powstała ona przecież jako wypadkowa rozmowy, nie była celem samym w sobie. Nie zmienia to jednak faktu, że pomimo bycia zapisem elektronicznej wymiany zdań, pozycja nie została wydana „sobie a muzom”. Premiera ma miejsce w sto lat od przyznania nagrody Nobla Władysławowi Reymontowi, rok przed stuleciem jego śmierci. To dobry moment, by przypomnieć jego postać oraz samą powieść. Jeżeli nasza książka przyczyni się do tego zadania choć w minimalnym stopniu, uznam, że warto było włożyć wysiłek w jej wydanie. Podkreślam wysiłek „wydania”, ponieważ samo jej pisanie było zajęciem co najmniej przyjemnym i satysfakcjonującym.

Róża: Przychylam się do wypowiedzi Andrzeja. Nie mieliśmy konkretnego celu, kiedy ją pisaliśmy. Pod koniec tworzenia uzmysłowiłam sobie, że jest to pozycja, jakiej brakowało mi na półce w szkolnej bibliotece. Szukając różnych opracowań i wyjaśnień na temat pisarzy i ich dzieł w trakcie nauki w liceum, trafiałam zawsze na naukowe elaboraty, z których czasami rozumiałam mniej niż z samej lektury. Pragnęłam wtedy przeczytać coś bardziej przystępnego dla kilkunastoletniego młodego człowieka. Mam nadzieję, że udało mi się coś takiego stworzyć.

Jakie elementy powieści Reymonta uznajecie za najbardziej aktualne i ważne współcześnie?

Andrzej: We wstępie do naszej książki napisaliśmy, że Chłopi mogą być powieścią współczesną, jeśli skupimy się na samych ludziach i wątkach dotyczących ich zachowań. Całe tło, na którym Reymont kreślił postacie swoich bohaterów, należy już do przeszłości i tutaj ciężko szukać punktów stycznych. Natomiast samych sylwetek bohaterów, ich wyborów i dylematów jest tak wiele, że prawdopodobnie każdy znajdzie dla siebie jakieś odniesienie. W takim ujęciu byłaby to bardzo indywidualna kwestia.

Od siebie tylko powiem, że – co ująłem w książce – czytając Chłopów, widziałem przed oczami Polskę lat 90. Oczywiście to inne czasy, ale niektóre elementy rzeczywistości były podobne, a ludzie przez jedno stulecie nie zmienili się jakoś drastycznie. I ja ten brak różnicy widziałem na kartach powieści.

Róża: Jeżeli odrzucić tło historyczne i realia życia wsi za czasów Reymonta, a skupić się na ludziach, ich pracy, rozterkach, kłopotach i relacjach międzyludzkich, wszystko to nadal pozostaje aktualne. Małżeństwo młodej dziewczyny z dużo starszym od niej mężczyzną, majątek jako cel sam w sobie, chciwość i korzystanie z przywilejów władzy nad biedniejszymi mieszkańcami, przemiana wewnętrzna z mało pewnej siebie kobiety w istotę silną psychicznie i decyzyjną – wszystko to dzieje się również tu i teraz.

Zmieniły się tylko okoliczności: narzędzia, sposoby uprawy roli, technologia. Cała reszta pozostaje dokładnie taka sama. Można by pokusić się o nakręcenie filmu lub napisanie powieści w nowoczesnym wydaniu, a Chłopi nic by na aktualności nie stracili.

Podczas rozmowy dochodziło do różnicy zdań – czy moglibyście opowiedzieć o najbardziej zaskakujących momentach, w których wasze spojrzenia na Chłopów się rozeszły?

AS. Zaskoczyło mnie, że Róża nie dostrzega pewnych elementów humoru w powieści. Oczywiście nie jest to główny element książki, ale niemało w niej momentów, które wzbudzają uśmiech. Pewne sceny wręcz ocierają się o groteskę – w moim odczuciu – zamierzoną. Zresztą to nie tylko właściwość Chłopów. Przy Pielgrzymce do Jasnej Góry dosłownie popłakałem się ze śmiechu; przy opowieści jednego pielgrzyma o Panu Jezusie i św. Piotrze, którzy jechali furmanką i… Odsyłam tu zainteresowanych do reportażu Reymonta.

RW. Rzeczywiście, nie dostrzegałam. I nic się w tym temacie nie zmieniło. Mnie, ze strony Andrzeja, zaskoczyło to, że w postaci Jagny nie widział nic pozytywnego. Dla mnie nie jest ona jednoznacznie zła, poprostu miała znikomy wpływ na swoje losy, stąd jej niektóre decyzje. 

Czy są jakieś wątki lub tematy w Chłopach, które odkryliście na nowo podczas pracy nad tą publikacją?

Andrzej: Gdy dostałem pytanie o męskich bohaterów w powieści, opisałem przykład zranionej ambicji Boryny oraz łańcuszek wydarzeń, który doprowadził do tragedii, a rozpoczął się właśnie od uderzenia w ego starego gospodarza. I może nie było to odkrycie per se, bo znałem wcześniej ten wątek, ale podczas pisania odpowiedzi i zastanawiania się nad tym fragmentem miałem narastające poczucie podziwu do Reymonta. W powieści Boryna zachowuje się niedorzecznie, nie powinno go być podczas bójki, a już na pewno nie w roli organizatora awantury. Pisarz go jednak „potrzebował” w tym miejscu, by móc opisać jeden z ważniejszych momentów w powieści. Każda inna motywacja Boryny byłaby chyba sztuczna, zabarwiona fałszem. A jednak Reymontowi udało się wykorzystać jedną z męskich cech w taki sposób, że nie ma tam żadnego zgrzytu. Więcej nawet – jest to bardzo logiczna konstrukcja.

Różą: Mnie się nie udało odkryć nic nowego, ale może dlatego, że czytałam powieść wiele razy na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Za to Andrzejowi udało się mnie zaskoczyć pytaniami kilka razy do tego stopnia, że musiałam się 2-3 dni zastanawiać nad odpowiedzią.

Dlaczego Chłopi nadal mają tak silny oddźwięk w sercach i umysłach współczesnych pokoleń?

Andrzej: Jest to dość odważna teza i sam uważałem się za pewien wyjątek, darzący ciepłymi uczuciami powieść Reymonta. Być może współczesne zainteresowanie historią ludową, co widać po ilości różnych publikacji powoduje ten oddźwięk w sercach i umysłach? Gdybam sobie teraz, bo szczerze mówiąc tego czynnika nie widzę. Szczęśliwie dla Reymonta został nagrodzony najbardziej prestiżową nagrodą literacką. I nawet jeżeli jego nazwisko będzie jedynie gdzieś na obrzeżach naszej zbiorowej pamięci, to dopóki będą istnieć Polacy jako naród, sam Reymont i Chłopi nie zostaną z niej wyrugowani.

Roża: Uważam, że właśnie nie mają żadnego oddźwięku i mało kto pamięta, że to tak wspaniała powieść, że aż została nagrodzona Noblem. Mijająca właśnie setna rocznica jej nadania nie przyniosła ani roku reymontowskiego w literaturze, ani nie została włączona do akcji Narodowe Czytanie, ani nie doczekała się żadnych innych obchodów czy uroczystości. Już samo to, że na pytanie o ulubioną powieść, odpowiadam, że Chłopi Reymonta wprawia ludzi w lekką konsternację i naprawdę mało kto tę powieść czytał i zna.

Czy miejsce, w którym Reymont napisał Chłopów – czyli wśród emigrantów, z dala od Polski – miało wpływ na jego postrzeganie polskiej wsi? Jak to wpływa na odbiór powieści dzisiaj?

Andrzej: Powieść powstawała kilka lat, ale nie wiedziałem, że Reymont pisał ją na emigracji. Szczerze mówiąc, jestem tym faktem zdziwiony i musiałbym się dłużej zastanowić w jaki sposób ten fakt wpłynął na „Chłopów” i ich odbiór. Tak na gorąco – ja go nie widzę. Jest pewna nowelka Reymonta; „Dwie wiosny”, gdzie opisuję przyrodę we Włoszech i w Polsce, a porównanie wypada na korzyść polskiej wsi. Nie przypominam sobie w „Chłopach” tak jednoznacznych odwołań i motywów, które można by odnieść do samej emigracji.

Róża: W żadnych źródłach literackich, do których udało mi się dotrzeć, nie podano informacji, że Reymont pisał powieść będąc na emigracji, wręcz przeciwnie – pisał ją pracując na kolei w okolicach Skierniewic. Chyba że za emigrację uznamy zabór rosyjski. Przebywał co prawda krótko za granicą po opublikowaniu kilku odcinków „Ziemi obiecanej”, był dwukrotnie w Stanach Zjednoczonych i podróżował po Europie po uzyskaniu odszkodowania od carskiego urzędu po wypadku na kolei, ale emigracją nie odważyłabym się tego nazwać.

W jaki sposób, według was, warto dziś przybliżać Chłopów młodemu pokoleniu, które może mieć inne spojrzenie na tematykę wiejską i polską historię?

Andrzej: Nie wiem, doprawdy nie wiem i uważam to pytanie za bardzo trudne. Zapytany spróbuje odpowiedzieć, choć zastrzegam, że jest to grząski grunt dla mnie samego. Nie przepadam specjalnie za folklorem, uważam go za dość fałszywy produkt, coś na zasadzie „chłopskiej kuchni”, która nie ma nic wspólnego z dietą w dawnej, polskiej chałupie. Dlatego też tej drogi nie rozważam, ale być może to tylko moje dziwne uprzedzenie. Przyznam się natomiast, że bardzo bawią mnie internetowe żarty i memy związane z „Lalką”, nazywanie Łęckiej „kurwą”, Wokulskiego „simplem”, czy wyliczanie, ile pieniędzy wydał w przeciągu powieści. Zdaje sobie sprawę, że to dość prostacki wybieg i drastyczne spłycenie powieści w sposób bardzo osobliwy i pewnie uwłaczający samej fabule. Ostatecznie, nie wiem, czy byłaby dobra droga. Ale po raz kolejny pokazuje to skalę trudności samego zagadnienia...

Róża: Owo przybliżenie widzę tylko, jeżeli w ogóle, w unowocześnieniu powieści, czyli albo przetłumaczeniu jej z polskiego dawnego na polski współczesny, albo w nakręceniu filmu, w którym kostiumy, dialogi, maszyny rolnicze i cała egzystencja na wsi będzie współczesna. Robione są takie zabiegi na klasyce i cieszą się one powodzeniem. Jako przykład mogę podać wokalistkę Sanah i jej piosenki do słów wierszy Wisłąwy Szymborskiej i Juliusza Słowackiego, przez które młodzież zainteresowała się klasyczną polską poezją. Takich przykładów podajemy więcej w naszej książce, do lektury której gorąco zachęcam.

Sto lat po przyznaniu Reymontowi Nagrody Nobla – czy sądzicie, że jego twórczość jest wystarczająco doceniana na arenie międzynarodowej? Jak można promować ją za granicą?

Andrzej: Przyszło mi do głowy, że najłatwiej chyba wypromować się pisarzom s-f, gdzie można opisywać całe światy „od nowa”, samemu tworzyć konteksty, już z myślą o odbiorcy. Może dlatego dwaj nasi najbardziej znani za granicą pisarze to Lem i Sapkowski? Reymont pisał książki w określonych realiach historyczno-społecznych. I to sprawia pewien problem, bo w momencie, gdy Kuba wspomina partyzantkę i spalony dwór, to w miarę dobrze wykształcony Polak wie, że mowa o powstaniu styczniowym. Dla kogoś z zewnątrz, należałoby przybliżyć całą historię XIX wieku, by zrozumiał dobrze tę scenę. Róża kiedyś wspomniała, że w nowej ekranizacji skupiono się na kwestiach obyczajowych, tzn. małżeństwie Jagny z Boryną. To pewnie dobra taktyka. Pozostaje jednak pytanie, ile po takim zabiegu zostaje Reymonta w Reymoncie. Niestety to chyba jedyna droga, bo chyba już nawet współczesny, polski czytelnik nie wyłapuje wszystkich niuansów powieści.

Róża: To, że w bardzo wielu kinach w Wielkiej Brytanii, a także w Europie wyświetlano w tym roku nową ekranizację Chłopów jest sporym docenieniem. Nawet jeżeli zrobiono to ze względu na wyjątkową i nietuzinkową techniczną realizację.

Czy forma czterech pór roku, nawiązująca do konstrukcji powieści Reymonta, była zamierzonym wyborem od samego początku? Jak wpłynęła na strukturę waszego dialogu?

Andrzej: Nie planowaliśmy tego, w zasadzie zauważyliśmy tą zbieżność dopiero na samym końcu. Tym niemniej, choć książkę można przeczytać w jeden wieczór, to rzeczywiście napisaliśmy ją w przeciągu roku. Mogę powiedzieć, gdzie i kiedy pisałem każdy akapit, bo zawarte są w nich zdania czy stwierdzenia, które łatwo mi przypominają dane momenty. Osobiście to dla mnie duża wartość. Potrafię odczytać między wierszami samego siebie i swoje inspiracje. To bardzo ciekawe uczucie.

Róża: Nie była zamierzona, tak nam po prostu wyszło. Widocznie duch Reymonta nas prowadził!

Gdzie można nabyć książkę i spotkać się z wami na jej promocji?

Róża: Naszą książkę można przeczytać nieodpłatnie na stronie portalu emigraniada.com lub pobrać wersję epub i Mobi na czytniki również bezkosztowo, a to dzięki współfinansowaniu publikacji przez Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Manchesterze. Wersję papierową można nabyć w bardzo przystępnej cenie na stronie wydawnictwa https://rozawigeland.com/pl/produkt/chlopi-reymont-i-rozne-dygresje/

Z książką będziemy osobiście na drugich Londyńskich Targach Autorskich w marcu 2025 roku oraz na Bury ArtisticWeek również w przyszłym roku.

Dziękuję Wam bardzo za rozmowę i życzę sukcesów literackich. 

Rozmawiała: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

Scams Warning as Self Assessment Deadline Looms

HM Revenue and Customs (HMRC) has issued a warning about scam attempts targeting Self Assessment customers, urging them to be cautious as the 31 January tax return deadline approaches.

In the past year, nearly 150,000 scam referrals have been reported to HMRC, highlighting the increasing threat posed by fraudsters. With millions of people expected to complete their Self Assessment tax return and pay any owed tax by 31 January 2025, scammers are exploiting the opportunity by offering fake tax refunds or demanding payments to obtain personal and banking information. Alarmingly, nearly half of the scam reports (71,832) were related to fake tax rebate claims.

Rise in Scam Reports

Between November 2023 and October 2024, HMRC received 144,298 scam referrals, marking a 16.7% increase from the previous 12 months, which saw 123,596 reports. HMRC emphasizes that any communication claiming to offer tax refunds or requesting personal information should be carefully checked against the advice available on GOV.UK.

How to Identify Scams

HMRC has reiterated that it will never:

• Leave voicemails threatening legal action or arrest.
• Request personal or financial information via text message or email.

Kelly Paterson, Chief Security Officer at HMRC, stated:
“With millions of people filing their Self Assessment return before January’s deadline, we’re warning everyone to be wary of emails promising tax refunds. Being vigilant helps you spot potential scams. And reporting anything suspicious helps us stop criminal activity and protect others who could receive similar bogus communications.

“Our advice remains unchanged: Don’t rush into anything, take your time, and check ‘HMRC scams advice’ on GOV.UK.”

How to Report Scams

HMRC will never contact customers via email, text, or phone to announce a refund or ask for personal information. Anyone eligible for a refund should claim it through their secure online HMRC account or the free HMRC app.

Suspicious communications can be reported to HMRC as follows:

• Forward suspicious emails to This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it..
• Report tax scam phone calls via GOV.UK.
• Forward suspicious texts claiming to be from HMRC to 60599.

Staying Safe from Scams

To protect yourself:

• Protect: Safeguard your personal information. Use strong and unique passwords across accounts.
• Recognize: Be wary of unexpected communications. Verify authenticity through GOV.UK and avoid clicking on links or downloading attachments from unknown sources.
• Report: If you suspect fraud, report phishing emails to This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it., forward suspicious texts to 60599, and report fraudulent phone calls through GOV.UK. If money has been stolen, contact your bank immediately and report the incident to Action Fraud or police on 101 in Scotland.

Additional Resources

HMRC is encouraging customers to prepare early for filing their Self Assessment tax returns to avoid last-minute stress. They offer a range of online tools, YouTube videos, and support for first-time filers.

The government’s national campaign, ‘Stop! Think Fraud’, provides further advice on staying safe online. For more information, visit www.gov.uk/stopthinkfraud.

For press updates, follow HMRC’s Press Office on X: @HMRCpressoffice.

Już jutro miłośnicy świątecznego nastroju i wspólnego kolędowania będą mieli okazję wziąć udział w niezwykłym wydarzeniu muzycznym, które odbędzie się zarówno w londyńskim POSKu.

Pod artystycznym kierownictwem Marioli Dobrenko (Piwnica Pod Big Benem)– uznanej artystki i animatorki kultury – uczestnicy spotkania będą mieli okazję zanurzyć się w magii Bożego Narodzenia. W programie znajdą się zarówno tradycyjne polskie kolędy, jak i współczesne piosenki świąteczne.

🎤 W trakcie wydarzenia będzie można:

• wspólnie zaśpiewać najpiękniejsze kolędy,
• posłuchać świątecznych utworów w wykonaniu artystów,
• poczuć wyjątkowy klimat świąt w ciepłym, serdecznym gronie.

📍 Miejsce i czas:

• Londyński POSK, 
• godzina 16:00.

Spotkanie to jest doskonałą okazją, aby oderwać się od codziennego pośpiechu, poczuć ducha świąt i w gronie rodziny, przyjaciół oraz lokalnej społeczności przeżyć wyjątkowe chwile. Każda nuta i każde słowo wyśpiewane razem będą przypominać o sile wspólnoty i wyjątkowym znaczeniu tego wyjątkowego czasu w roku. Kolędy, przepełnione duchem nadziei, miłości i pokoju, będą brzmieć jak most łączący pokolenia, zacierając granice między kulturami i krajami.

Organizatorzy serdecznie zapraszają wszystkich zainteresowanych, by wspólnie celebrować tę wyjątkową porę roku. Niech kolędy i świąteczne melodie połączą wszystkich w radości i ciepłej atmosferze, tworząc niezapomniane chwile pełne wzruszeń i bliskości. 🎁✨

W ciepłą, gwiaździstą noc w urokliwym Date Art Cafe na Malcie odbyło się niezwykłe spotkanie artystyczne pod nazwą Polish Art Night. Wydarzenie zgromadziło twórców i miłośników sztuki z Wielkiej Brytanii, Austrii i Polski, oferując publiczności wielowymiarowe doświadczenie artystyczne, w którym muzyka, poezja i malarstwo tworzyły harmonijną całość.

Wieczór rozpoczął się od nastrojowej muzyki w wykonaniu Remiego Juśkiewicza, którego ciepłe brzmienia gitary i głębokie teksty wprawiły publiczność w melancholijny nastrój. Jego utwory, komponowane do wierszy poetów współczesnych (a także własne teksty), pełne emocji i pasji, były doskonałym wprowadzeniem do dalszej części wieczoru. Artyście wokalnie w kliku utworach towarzyszyła Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz, która m.in. w ten sposób zaprezentowała swoją poezję. Była także współprowadzącą spotkanie.  Należy nadmienić, iż część poetycka wieczoru była prawdziwą ucztą dla miłośników słowa. Wiersze własne recytowali także: Agnieszka Pietruszka, Małgorzata Urszula Kuchnia, Piotr Kocjan oraz Dariusz Adam Zeller. Poeci zaprezentowali różnorodne utwory – od lirycznych refleksji po utwory pełne emocjonalnej intensywności, poruszające takie tematy jak miłość, tożsamość, piękno codzienności oraz przemijanie. 

Sztukę wizualną reprezentował Jacek Rozmiarek, którego obrazy stały się fascynującą oprawą wydarzenia. Prace artysty, pełne barw i ekspresji, przyciągały uwagę widzów, zapraszając ich do własnych interpretacji i kontemplacji.

Atmosfera wydarzenia była wyjątkowa, wypełniona ciepłem, inspiracją i otwartością na różnorodne formy wyrazu artystycznego. Nie byłoby to jednak możliwe bez serdecznego wsparcia gospodarzy lokalu. Artyści wyrazili wdzięczność Oldze, właścicielce Date Art Cafe, za gościnność i stworzenie przestrzeni przyjaznej sztuce. Szczególne podziękowania kierują także do Daniela, który czuwał nad organizacją i sprawnym przebiegiem całego eventu. Wyrażają też radość z ponownego zaproszenia i już cieszą się na spotkanie za rok. 

Polish Art Night okazało się wydarzeniem pełnym magii i twórczego dialogu, które na długo pozostanie w pamięci zarówno artystów, jak i licznie zgromadzonej publiczności. Była to nie tylko okazja do spotkania z różnorodną sztuką, ale także do budowania międzynarodowych mostów artystycznych, co stanowi niezwykle cenną wartość w dzisiejszym świecie.

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

Redakcja Niezależnego Kwartalnika Literacko-Artystycznego „Post Scriptum” po raz czwarty przeprowadziła wśród czytelników plebiscyt na Artystę Roku. Kapitułaplebiscytu nominowała 20 twórców z różnych dziedzin sztuki i literatury, którzy byli gośćmi na łamach magazynu w 2023roku, następnie czytelnicy swoimi głosami wyłonili zwycięzcę. Tegoroczna edycja ponownie wzbudziła wiele emocji i głosy na nominowanych twórców spływały do ostatniej chwili. W wyniku plebiscytu zaszczytny tytuł Artysty Roku 2023 przypadł tureckiej akwarelistce Rukiye Garip. Na drugim miejscu uplasował się aktor i reżyser Marek Probosz, a trzecie miejsce zajęła piosenkarka i autorka tekstów Anja Orthodox.

Kwartalnik Literacko-Artystyczny POST SCRIPTUM powstał 5 lat temu.

Nie jest to pismo branżowe, ale raczej egalitarne. Treści w nim zawarte nie są podzielone na konkretne działy, każdy numer jednak jest urozmaicony, tak aby czytelnik znalazł ciekawy dla siebie artykuł z zakresu szeroko pojętej sztuki i literatury. Redakcja kwartalnika kładzie nacisk na promowanie młodych, utalentowanych twórców oraz na prezentowanie innowacyjnych technik w zakresie sztuk wizualnych, nie zapomina również o twórcach już znanych i docenianych.

Podsumowanie plebiscytu i wręczenie statuetki Artyście Roku 2023 odbyło się 17 listopada 2024 r. w klubie Pardon, To Tu w Warszawie.

Redakcja Niezależnego Kwartalnika Literacko-Artystycznego „Post Scriptum” wraz z Fundacją Wspierania Kultury „Post Scriptum” zorganizowały uroczysty wieczór podsumowujący plebiscyt na Artystę Roku 2023 w klimatycznym klubie Pardon, To Tu, który odwiedzany jest przez miłośników książek, muzyki i dobrej kuchni. Po przedstawieniu sylwetek wszystkich nominowanych artystów
i zapoznaniu się z ich twórczością w formie prezentacji multimedialnych nastąpiło wręczenie statuetki ArtAkty Post Scriptum oraz rozdanie dyplomów. W imieniu zwyciężczyni tegorocznej edycji Rukiye Garip statuetkę odebrał Borana Ankarali – siostrzeniec artystki. Jej piękne akwarele można było podziwiać w wirtualnej galerii prac. Wieczór uświetnił występ profesora sztuk teatralnych Stanisława Górki, który zaśpiewał kilka utworów Georgesa Brassensa, a także wyrecytował wiersze Agaty Tuszyńskiej, Adama Gwary, Enormiego Stationisa i Łucji Dudzińskiej – poetów nominowanych do tytułu Artysty Roku 2023. Wieczór zakończyły rozmowy kuluarowe przy lampce wina.

Przypomnijmy, że w poprzednich edycjach zwycięzcami na Artystę Roku byli:

Krzysztof Bieliński – artysta fotograf i pedagog

Piotr Kamieniarz – artysta malarz

Iza Połońska – piosenkarka i trenerka głosu

W trakcie wieczoru prowadzona była transmisja na żywo, dostępna na fanpage ’u „Post Scriptum” na Facebooku.

Wszystkie prezentacje dostępne są na kanale YouTube:

//www.youtube.com/@postscriptum2061">https://www.youtube.com/@postscriptum2061

Jestem bardzo szczęśliwa, że mogę wraz z takim wspaniałym zespołem tworzyć to pismo, i jestem dumna, że odnosi ono coraz większe sukcesy, z roku na rok zwiększa swój zasięg i coraz większa liczba artystów chce się znaleźć na jego łamach — mówi Renata Cygan,redaktorka naczelna kwartalnika.

autor: Joanna Nordyńska

fotografie:  Aleksandra Krasińska

Więcej informacji o czasopiśmie oraz fundacji na stronach internetowych:

https://postscriptum.uk

http://postscriptumfundacja.com 

oraz w serwisach SM:

Post Scriptum | Facebook

https://www.instagram.com/postscriptumpl/

Więcej informacji:

Joanna Nordyńska

Biuro prasowe Plebiscytu Artysta Roku 2023 kwartalnika „Post Scriptum”

This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

tel: +48501 036631

26 października 2024 roku odbyła się druga edycja Aspire & Inspire, wydarzenia, które z sukcesem wpisało się w kalendarz tych, którzy poszukują inspiracji, rozwoju zawodowego i osobistego. Organizatorzy Hussaria Group, w tym Aga Moczyńska, Łukasz Hylla, Kasia Mszanowska i Sylwia Nowak-Hylla i cały zespół, a także współorganizatorzy: Pionieer LED i McHale & Co Solicitors, ponownie wykazali się dbałością o każdy szczegół, co umożliwiło uczestnikom pełne zaangażowanie się w zdobywanie wiedzy, networking i aktywny udział w sesjach warsztatowych.

Program konferencji obfitował w wystąpienia uznanych prelegentów, którzy reprezentowali różnorodne branże oraz dziedziny. Wśród prelegentów znaleźli się: Kamil Gancarz, Anna Fesiak, Anna Bialous-Griffiths i Alicja Skuza. Ich prelekcje były nie tylko przepełnione wiedzą, ale także dostarczały praktycznych wskazówek, jak wdrażać nowe idee w życiu i pracy. Formuła wystąpień zachęcała uczestników do interakcji – pytania i wymiana doświadczeń stały się częścią spotkania. Dzięki temu publiczność miała okazję zaangażować się w proces poznawania tematów i spojrzeć na nie z innej niż dotychczas perspektywy.

Dużym atutem Aspire & Inspire była różnorodność warsztatów, które umożliwiły uczestnikom wybór tematów najlepiej odpowiadających ich potrzebom. Program obejmował warsztaty w zakresie kupna domów w UK, kredytów, spraw prawniczych, medycyny naturalnej i księgowości, co uczyniło wydarzenie unikalną platformą wymiany doświadczeń i miejscem poszukiwania odpowiedzi na wiele nurtujących pytań.

Chociaż Aspire & Inspire jest formalnym wydarzeniem, jego klimat po raz kolejny pozytywnie zaskoczył uczestników, którzy podkreślali, że ciepła atmosfera sprawia, iż chcą wracać na kolejne edycje. Organizatorzy zadbali, aby każdy czuł się mile widziany i zachęcony do swobodnego dzielenia się swoimi przemyśleniami. Było to wyjątkowe połączenie profesjonalizmu z serdecznością i otwartością, które sprzyjało nawiązywaniu nowych znajomości i budowaniu wartościowych relacji.

Wydarzenie stało się nie tylko źródłem wiedzy, ale również inspiracją do osobistego i zawodowego rozwoju. Na zakończenie eventu wielu z nich przyznało, że opuszcza konferencję pełni motywacji do dalszych działań i odkrywania nowych możliwości. Organizatorzy Aspire & Inspire vol. 2 udowodnili, że warto tworzyć przestrzeń, w której profesjonaliści i pasjonaci mogą wymieniać doświadczenia, zdobywać nowe umiejętności i przede wszystkim – zgodnie z samą nazwą wydarzenia – inspirować się nawzajem.

Zapraszamy na kolejne edycje Aspire & Inspire! Więcej szczegółów i promocje na bilety znajdziecie na www.aspireandinspire.co.uk

29 września w londyńskim Polskim Ośrodku Społeczno-Kulturalnym odbył się galowy koncert III Festiwalu Młodych Talentów POLONUS 2024. Głównym Organizatorem Festiwalu i X Konkursu poprzedzającego to wydarzenie jest jego pomysłodawczyni Mariola Dobrenko (Dyrektor Festiwalu), Grupa Artystyczna Piwnica pod Big Benem. Wydarzenie współorganizowała także Polska Macierz Szkolna w Wielkiej Brytanii oraz Dyrekcja i Zarząd Szkoły Przedmiotów Ojczystych im. Mikołaja Reja w londyńskim Chiswick.

Finałowy koncert wypełniły niezapomniane prezentacje młodzieży o różnorodnych talentach – od wokalnych, instrumentalnych, tanecznych i recytatorskich po plastyczne-artystyczne oraz sztukę kulinarną. Pełna emocji atmosfera oraz wzruszające chwile przyciągnęły tłumy widzów, którzy z entuzjazmem śledzili popisy młodych artystów (w tym roku od 6-19 lat), wypełniając salę po brzegi.

W tegorocznych eliminacjach Festiwalu Młodych Talentów Polonus 2024 udział wzięło ponad tysiąc uczestników, a do wielkiego finału dotarło stu sześcioro.

Nagrody otrzymali:

Złoty SuperTalent  (wokal) Maja Nosal ze Slough, Srebrny Super Talent (recytacja) Natalia Pacześ z Chiswick, Brązowy Super Talent (recytacja) Antoni Mreńca z Wallington, Super Talent dla plastyków zdobyła Alicja Rzepińska z Londynu.

Nagrodę Publiczności otrzymała : Sofiya Mason - wokal

10 Równorzędnych Talentów przyznano: Kamili Leszczyńskiej - wokal, Anieli Featherstone - plastyka, Roksanie Łydzińskiej - wokal, Simonowi Napiórkowskiemu - fortepian, Zespołowi Fanaberia- wokal, Zespołowi Lejdis - wokal, Sophie Marii Pilarczyk - wiersz autorski, Maksymilianowi Baziorowi - recytacja, Zuzannie Walkiewicz - kulinaria, Aleksandrze Kozdęba - wokal

Wyróżnienia otrzymały: Michaela Alexander - wokal, Aniela Ralska - wokal, Rozalia Jakiel- taniec, Zespół Akrobatyczny Pink Pearls oraz Andrzej Wizowski - gitara.

Dodatkowo wręczono Nagrody Jurorów oraz Nagrody Specjalne.

„Jestem szczęśliwa, że dzięki ludziom dobrej woli - sponsorom, udało się nam nagrodzić wszystkich, którzy na te nagrody zasługiwali” – ze wzruszeniem powiedziła Mariola Dobrenko, Dyrektor Festiwalu, dodając: „Wielkie podziękowania od Organizatorów dla wszystkich Jurorów. Szczególnie dziękujemy pani Joannie Fabisiak, która nie tylko wręczyła od siebie wartościowe nagrody wykonawcom, ale również doceniła pracę organizatorów i wolontariuszy.”

Jury, złożonemu z wybitnych specjalistów w zakresie różnych dziedzin sztuki, przewodniczył muzyk, Tomek Lubert, który podsumował festiwal następującymi słowami: „Poziom artystyczny tegorocznych uczestników był naprawdę imponujący – młodzi artyści pokazali niezwykłe umiejętności i dojrzałość w swoich występach. Byłem pozytywnie zaskoczony również tym, jak pięknie dzieci i młodzież posługiwały się językiem polskim. To wielka radość widzieć, jak młode pokolenie z takim szacunkiem i pasją rozwija polską kulturę poza granicami kraju”.

Warto podkreślić, że w 12-osobowym jury zasiadała również pani Elżbieta Adamiak – ceniona i lubiana artystka, której obecność była wyjątkowym wyróżnieniem dla uczestników. Dzień wcześniej w Studio POSK w Londynie zaprezentowała przepiękny, pełen wzruszeń koncert, stanowiący część III Festiwalu Młodych Talentów POLONUS. Jej występ nadał wydarzeniu dodatkowy wymiar artystyczny i emocjonalny.

Na zakończenie Organizatorzy wyrazili nadzieję, że Festiwal Młodych Talentów POLONUS stanie się inspiracją dla młodych Polaków za granicą do dalszego rozwijania swoich pasji i pielęgnowania polskiej kultury. Zarówno uczestnicy, jak i widzowie zgodnie podkreślali, że to wydarzenie nie tylko prezentuje talenty, przyczynia się do nawiązywania przyjaźni, ale także buduje poczucie wspólnoty i wzmacnia więź z ojczystym językiem oraz tradycjami.

III Festiwal Młodych Talentów POLONUS niewątpliwie był prawdziwym świętem młodości, sztuki i polskości, które na długo pozostaną w pamięci wszystkich obecnych.  W tym roku po raz pierwszy zorganizowano Pofestiwalową Wystawę Prac Plastycznych, którą można było podziwiać przez miesiąc w Hallu POSK w Londynie

Głównym patronem Festiwalu była Ambasada PR w Londynie oraz POSK. 

Autorem zdjęć jest Marcin Libera. 

Londyn, 24 listopada 2024 – Polski Ośrodek Społeczno-Kulturalny (POSK) na Hammersmith oraz Klub Miłośników Gier Wszelakich „Gramy w Londynie” zapraszają wszystkich pasjonatów modelarstwa na wyjątkowe wydarzenie, które odbędzie się już w listopadzie. Na pierwszą w POSK-u wystawę modelarską zapraszają inicjatorzy przedsięwzięcia: Rafał Sikorski, wielokrotny mistrz UK w modelarstwie, oraz Mirosław Kraszewski, prezes klubu „Gramy w Londynie”.

Wystawa organizowana we współpracy z International Plastic Modellers Society Harrow Club pozwoli zaprezentować niezwykłe prace zarówno brytyjskich, jak i polonijnych modelarzy. Wśród eksponatów znajdą się modele z różnych kategorii, które z pewnością przyciągną uwagę zwiedzających:

• Science fiction – kultowe serie, takie jak Star Wars czy Alien;
• Militaria – starannie odwzorowane czołgi, samoloty i okręty;
• Pojazdy cywilne – w tym motocykle oraz samochody;
• Dioramy – miniaturowe sceny pełne detali i precyzji, które ożywiają prezentowane modele.

Wydarzenie jest doskonałą okazją dla wszystkich grup zainteresowanych modelarstwem:

• Modelarzy – by podzielić się swoją pasją, zaprezentować własne prace i wymienić doświadczenia z innymi profesjonalistami;
• Adeptów modelarstwa – by zainspirować się dokonaniami mistrzów i zyskać pomysły na własne projekty;
• Wszystkich zainteresowanych – by odkryć fascynujący świat modelarstwa i spędzić czas w wyjątkowej, twórczej atmosferze.

Wstęp na wystawę jest wolny, a organizatorzy zachęcają także uczestników do przyniesienia własnych modeli, które będzie można zaprezentować innym miłośnikom tej sztuki. To wyjątkowa szansa, aby wejść w dialog z najlepszymi modelarzami oraz poznać tajniki ich pracy.

Kiedy: 24 listopada 2024 r.
Gdzie: Polski Ośrodek Społeczno-Kulturalny, Hammersmith, 283-246 King Street, W6 0RF Londyn
Wstęp: Wolny

Pomysłodawcy wydarzenia:

• Rafał Sikorski – wielokrotny mistrz UK w modelarstwie
• Mirosław Kraszewski – prezes Klubu Miłośników Gier Wszelakich „Gramy w Londynie”

Polonia24.uk, jako patron medialny wydarzenia, serdecznie zapraszam, wraz z organizatorami, wszystkich miłośników modelarstwa – od początkujących do profesjonalistów – na niezapomnianą wystawę, gdzie każdy znajdzie coś dla siebie!

Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

Do one thing – get on the HMRC app

• Talk Money Week is an annual awareness initiative – the theme this year is “Do One Thing”
• 1.7 million customers use the HM Revenue and Customs (HMRC) app every month, with 29 million sessions launched between July and September 2024 and 711,000 new users in the same period
•  HMRC has today launched a new advertising campaign promoting the app, aimed at 18-34-year-olds

This Talk Money Week (4 – 8 November), taxpayers are being urged to “Do One Thing” and get on the HMRC app to save time and simplify managing their money and tax.

More than 1.7 million people are already using the HMRC app every month, which enables users to access services such as making a Child Benefit claim, finding your National Insurance number and a tax calculator to estimate your take-home pay.

Between July and September 2024, 711,382 new users downloaded the app, and there was a 39% increase in app activity compared to the same period last year – up from 20.93 million sessions to 29.22 million. And nearly £300 million has been paid to HMRC via the app so far this financial year.

HMRC is encouraging anyone who hasn’t yet downloaded the free and secure HMRC app, one of the UK’s top-rated finance apps, to do one thing and get on it today.

The most popular features used on the app between July and September this year were:

• Check State Pension contributions– 1.9 million sessions
• Manage Child Benefit – 1.6 million sessions
• View annual tax summaries – 1.4 million sessions

Myrtle Lloyd, HMRC’s Director General for Customer Services, said:

“One of the main priorities for HMRC is improving our customer services and this incredibly useful and user-friendly app is a great example of how tax can be made much easier for people.

“Whether you’re a student looking for your National Insurance number or a new parent wanting to claim Child Benefit, the HMRC app has a range of tools for you, at your fingertips. I urge everyone to download it today.”

The HMRC app is rated 4.7/5 and 4.8/5 respectively on the Google Play and Apple Store and ranks among both of their top 10 finance apps.

HMRC has launched a new advertising campaign today aimed at 18-34-year-olds to “get on it” with the app, showcasing how it can help them remain in control of their tax affairs and finances amidst their busy daily lives. This includes an attention-grabbing new advert streaming on multiple video on demand channels that can also be viewed on the HMRC YouTube channel.

Notes to Editors                                                                                                       

1. Download the app from Google Play or Apple Store
2. The HMRC app is bilingual and available in Welsh.
3. You can use the HMRC app to:

• Check your tax code, National Insurance number, and income and employment history from the past five years
• View and manage Child Benefit, Tax Credits, and your State Pension forecast
• Access tax details, including your Unique Taxpayer Reference and income information
• Use tools like the tax calculator to estimate take-home pay, and check for National Insurance contribution gaps
• Make payments for Self Assessment, Simple Assessment, and even set payment reminders
• Access your Help to Save account and claim refunds if you’ve overpaid tax
• Track forms and correspondence with HMRC
• Update personal information like your name and address
• Save your National Insurance number to a digital wallet and opt for electronic communications from HMRC
• Use HMRC’s digital assistant for guidance and support

1. Follow HMRC’s Press Office on X @HMRCpressoffice

 

Issued by HM Revenue & Customs Press Office

Press enquiries only please contact:

Will Lyon

Tel: 07469 023 331

Email: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

Out of hours

Tel:                         03000 538 775

W samym sercu Bristolu, w urokliwych murach Sparks, odbyło się niezwykłe wydarzenie, które zgromadziło miłośników kultury i sztuki z całej Europy Wschodniej. „Afternoon of Arts” – spotkanie, które miało miejsce 26 października 2024 roku – stało się nie tylko świętem artystycznym, lecz także symbolicznym pomostem łączącym społeczność wschodnioeuropejską mieszkającą w Wielkiej Brytanii. W tym szczególnym dniu różnorodne głosy, kolory i brzmienia zjednoczyły się, tworząc mozaikę pełną wyrazistych emocji, wspólnoty i tęsknoty za ojczystymi stronami.

Do Bristolu, na zaproszenie Beaty Kubiak, Moniki Hańczaruk i Elżbiety Dobczyńskiej, przybyli artyści nie tylko z okolic miasta, lecz również z Londynu, Bridgwater, Taunton i Bournemouth. Publiczność miała okazję podziwiać wyjątkowe dzieła malarskie następujących twórców: Klaudia Wojciech, Renata Mrazova, Joanna Wiśnicka-Sikora, Ivan Pompura, Krzysztof Mróz oraz Piotr Szczodry.

Literacki charakter wydarzenia wzbogaciła poezja Renaty Cygan, która w swoich wierszach subtelnie oddaje emocje i tęsknoty diaspor wschodnioeuropejskich, a także muzyka Remiego Juśkiewicza, w której słychać było echa rodzinnych stron. Kamila Ełkowicz-Wiącek wzruszyła słuchaczy swoją grą na flecie, a Piotr Szczodry zaprezentował swoje obrazy oraz własną poezję, łącząc emocje z dźwiękiem, gdy zagrał znany w z 1997 r.  „Hymn dla Powodzian” – dedykację dla wszystkich, ktorzy ucierpieli w teogorocznej powodzi w Polsce oraz innych krajach.  

Szczególnym zaszczytem dla organizatorów i uczestników była obecność gości specjalnych: Moestak Hussein i Moniki Lukas z Bristol City Council, które swą obecnością dały wyraz wsparcia dla inicjatywy. Dr Simon Selby, Honorowy Konsul RP, jak zawsze wspierał wydarzenie serdecznym słowem i promowaniem wydarzenia, umacniając tym samym polsko-brytyjskie więzi.

Dzięki takim spotkaniom Bristol Eastern European Community CIC kontynuuje misję integracji, tworząc przestrzeń dla artystów z Europy Wschodniej, choć organizacja wydarzeń kulturalnych nie jest jedyną gałęzią działalności  tej instytucji, stawiającej także na edukację i wsparcie.

Partnerzy medialni, w tym Polonia.24, Post Scriptum, Radio Islander, Radio Polish Waves Cambridge 105, Międzynarodowe Stowarzyszenie Polonijne i Remiza, również mieli swój udział w sukcesie „Afternoon of Arts”, czyniąc to wydarzenie bardziej dostępnym i słyszalnym.

Chociaż trzem artystkom – Ewie Taylor, Ewie Reuckiej i Agnieszce Kuchni-Wołosiewicz – nie udało się dotrzeć na wydarzenie z przyczyn niezależnych, ich duchowa obecność była wyczuwalna dzięki serdecznym gratulacjom i podziękowaniom, jakie przekazały organizatorom. Jest to dowód na to, jak silne są więzi między artystami, którzy wspólnie tworzą społeczność gotową wspierać się wzajemnie, nawet na odległość.

„Afternoon of Arts” było przypomnieniem, że sztuka i kultura mają niezwykłą moc budowania mostów między narodami i pokonywania barier geograficznych. Poprzez integrację, wzajemne wsparcie i możliwość dzielenia się twórczym dorobkiem z innymi, takie wydarzenia pozwalają nie tylko artystom, ale także odbiorcom, poczuć bliskość rodzinnych stron, dając namiastkę domu tym, którzy są od niego daleko. Bristol Eastern European Community CIC pokazuje, że sztuka może być pomostem między kulturami, a takie inicjatywy są nieocenionym wkładem w budowanie wspólnoty i jedności w różnorodności.

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz   

*Fotografie sa własnością uczestników wydarzenia. 

Londyn, 11 listopada 2024 – Już w najbliższy poniedziałek Polonia w Londynie będzie miała okazję wspólnie celebrować Święto Niepodległości Polski podczas wydarzenia „Polonia Niepodległa”. Uroczystość odbędzie się 11 listopada, w godzinach 18:00–20:30, i przyniesie ze sobą bogaty program artystyczny oraz wyjątkową okazję do refleksji nad współczesnym patriotyzmem.

W wydarzeniu wezmą udział wybitni goście, m.in. prof. Michał Rusinek oraz prof. Jerzy Bralczyk, którzy poprowadzą debatę na temat roli patriotyzmu w dzisiejszych czasach. Program obejmie również wspólne śpiewanie pieśni patriotycznych i występy dzieci ze szkół polonijnych, które podkreślą znaczenie więzi z ojczyzną dla młodszych pokoleń.

Polonia Niepodległa to nie tylko okazja do świętowania, ale także przestrzeń do integracji społeczności polonijnej. Organizatorzy, na czele z Malwiną Kukaj, serdecznie zapraszają wszystkich zainteresowanych do udziału w tym ważnym dla Polonii wydarzeniu, które wzmacnia poczucie tożsamości i jedności wśród rodaków za granicą.

Artystyczne spotkanie ponad granicami to wyjątkowe spotkanie artystyczne zgromadzi poetów, muzyków i malarzy, tworząc przestrzeń otwartą nie tylko dla Polonii, lecz także dla całej wschodnioeuropejskiej społeczności w Bristolu. Wydarzenie będzie okazją do czerpania z różnorodności kultur, a każdy występ stanie się swoistym pomostem łączącym sztukę, historię i emocje, które przyniosą ze sobą artyści z Polski i Słowacji. Twórcy, którzy przybędą z Londynu, Bournemouth, Bridgwater i Bristolu, zaprezentują swoje unikalne podejście do sztuki, wzbogacone doświadczeniami życia na emigracji.

"To spotkanie jest nie tylko celebracją talentu, lecz także wyrazem solidarności. Pragniemy poprzez sztukę przekazać wsparcie i nadzieję ofiarom niedawnych powodzi w Europie – dedykujemy to wydarzenie im, z myślą o sile i jedności, które sztuka potrafi zbudować między ludźmi" - mówi Beata Kubiak, dyrektor Bristol Eastern European Community CIC. 

Beata Kubiak, która od lat angażuje się w działania społeczno-kulturalne, wraz z Moniką Hańczaruk, również dyrektorką Bristol Eastern European Community, są organizatorkami wydarzenia. Rozpocznie się ono o godzinie 12.00 - szczegóły na plakatach. 

 

W ostatnich godzinach media w Londynie obiegła niepokojąca informacja dotycząca kryzysu wewnętrznego w Polskim Ośrodku Społeczno-Kulturalnym (POSK). Dnia 29 września 2024 roku, podczas posiedzenia Rady POSK (które obecny prezes, dr Marek Laskiewicz, uznał za prywatne spotkanie członków POSK – według informacji podanych przez londynek.net), uchwalono wniosek, na podstawie którego 9 listopada, podczas walnego zebrania POSK, odbędzie się głosowanie nad wotum zaufania dla Pana Laskiewicza.

W tej sytuacji warto przyjrzeć się sylwetce Marcina Kalinowskiego, który ma być nowym kandydatem na stanowisko prezesa POSK-u.

Marcin Kalinowski to 44-letni przedstawiciel młodego pokolenia polskich imigrantów w Wielkiej Brytanii. Podobnie jak wielu Polaków na Wyspach, rozwija swoją karierę zawodową oraz dba o przyszłość swojej rodziny na emigracji. Jako ojciec dwóch dorastających córek, znany z optymistycznego podejścia i przyjaznej postawy, zdobywa sympatię zarówno wśród Polonii, jak i w życiu zawodowym. Jego silne poczucie patriotyzmu i aktywne zaangażowanie w życie polonijne umożliwiły mu nawiązanie bliskich relacji z osobami, których rodziny tworzyły polskie społeczności na emigracji.  Hasło przewodnie jego kampanii wyborczej brzmi:  "POSK to WY".  

W sferze zawodowej Kalinowski odniósł sukces jako przedsiębiorca, a jego działalność nie ogranicza się jedynie do biznesu. Przez dwie kadencje pełnił funkcję Dyrektora Domu POSK, gdzie skutecznie zajmował się organizacją i zarządzaniem budynkiem. Dzięki swojej precyzji, charyzmie i zdolnościom interpersonalnym zyskał uznanie wśród współpracowników oraz społeczności lokalnej.

Prywatnie jest osobą skromną, bliską rodzinie, a także pasjonatem motocykli i wędkarstwa. Jego serdeczność i otwartość sprawiają, że łatwo nawiązuje relacje z innymi.

Jako kandydat na Prezesa POSK-u, Kalinowski zamierza skupić się na kluczowych kwestiach, takich jak konieczne prace konserwacyjne w budynku POSK, ochrona dziedzictwa tej ważnej instytucji dla Polonii, a także organizacja wydarzeń kulturalnych dostępnych dla szerokiego grona odbiorców, niezależnie od wieku, pochodzenia czy statusu społecznego. Szczególną wagę przykłada do integracji wielonarodowościowych rodzin, które współtworzą współczesną Polonię.

Marcin Kalinowski stawia na wspólnotę i zaangażowanie Polonii w rozwój POSK-u, wierząc, że to miejsce jest żywym świadectwem polskiej kultury na emigracji. Jego celem jest zapewnienie, by instytucja ta nadal służyła przyszłym pokoleniom i wzmacniała więzi kulturalne między Polakami i innymi narodowościami.

Sumując, zbliżające się wybory i  kryzys wewnętrzny w Polskim Ośrodku Społeczno-Kulturalnym w Londynie otworzyły drogę do zmian, które mogą wpłynąć na przyszłość tej ważnej dla Polonii instytucji - m.in. równego i przejrzystego dostępu  do niej dla wszystkich osób zaangażowanych w życie kulturalne.  Czy Marcin Kalinowski może być liderem, który zapewni POSK-owi dalszy rozwój oraz trwałe miejsce w sercach kolejnych pokoleń, zmieniając postrzeganie tej placówki? Powszechnie wiadomo, że dr Marek Laskiewicz, wniósł również zmiany do POSK-u, ale jednocześnie widać, iż istnieje społeczna potrzeba jeszcze innego rodzaju zarządzania ową instytuacją.

Głosowanie, które odbędzie się 9 listopada, może zatem okazać się kluczowym momentem we współczesnej historii POSK-u.

 

Opracowano na podstwie materiałów Komitetu Wyborczego Marcina Kalinowskiego, Oświadczenia od Rady do członków POSK-u oraz rozmów z wyborcami kandydata.

Fotografie pochodzą z profilu na FB:  Marcin Kalinowski - Kandydat na Prezesa POSK-u

 

 

 

 

Aspire & Inspire 2024 – Wyjątkowe Wydarzenie dla Polskiej Społeczności Biznesowej w Wielkiej Brytanii

Już 26 października 2024 roku w hotelu Marriott w Manchesterze odbędzie się jedno z najważniejszych wydarzeń dla polskiej społeczności biznesowej w Wielkiej Brytanii – Aspire & Inspire. To konferencja, która skupia wybitnych ekspertów z różnych dziedzin, oferując inspirujące prelekcje, warsztaty oraz panele dyskusyjne, które pomogą uczestnikom rozwijać swoje umiejętności i poszerzać horyzonty w biznesie oraz inwestycjach.Tegoroczne wydarzenie obfituje w wartościowe treści, które będą nieocenionym źródłem wiedzy dla wszystkich, którzy pragną rozwijać swoje przedsiębiorstwa i nawiązywać wartościowe kontakty. Anna Białous-Griffiths, uznana psycholog i autorka książki "Sekret Psychologii Sukcesu", poprowadzi sesję na temat tego, jak radzić sobie z lękiem i budować wewnętrzną siłę, aby skutecznie realizować swoje cele biznesowe.Jednym z najważniejszych punktów programu będzie wystąpienie Kamila Gancarza, który specjalizuje się w nowoczesnych rozwiązaniach finansowych, w tym w technologii blockchain i kryptowalutach. Kamil podzieli się swoimi doświadczeniami w zakresie bezpiecznych i rentownych inwestycji oraz opowie, jak technologia blockchain może wpłynąć na przyszłość biznesu.Alicja Skuza, ekspertka w zakresie nieruchomości, poprowadzi warsztaty dotyczące błędów, których warto unikać przy wynajmie nieruchomości w Wielkiej Brytanii, a także podpowie, jak zarządzać najmem, by osiągać maksymalne korzyści.Dlaczego warto wziąć udział?

• Cenne wskazówki od ekspertów, którzy od lat działają na brytyjskim rynku nieruchomości, finansów i biznesu.
• Praktyczne warsztaty, które pomogą lepiej zrozumieć specyfikę rynku oraz unikać typowych błędów przedsiębiorców.
• Możliwość spotkania innych profesjonalistów z polsko-brytyjskiego środowiska biznesowego i wymiany doświadczeń.

Nie czekaj! Weź udział w tym wyjątkowym wydarzeniu i zainwestuj w swój rozwój. Odwiedź naszą stronę internetową  www.aspireandinspire.co.uk i zarezerwuj bilet już teraz, a także śledź nas na Facebooku, gdzie znajdziesz najnowsze informacje o programie i prelegentach. Wydarzenie Aspire & Inspire to Twoja szansa na rozwój osobisty i zawodowy.

"Pomysłodawcą i Głównym Organizatorem X Konkursu oraz III Festiwalu Młodych Talentów POLONUS 2024’ jest Mariola Dobrenko - Grupa Artystyczna Piwnica Pod Big Benem.

Organizatorami są również: Polska Macierz Szkolna w Wielkiej Brytanii, Dyrekcja oraz Zarząd Szkoły Przedmiotów Ojczystych im. M. Reja w Chiswick w Londynie.

III Festiwal Młodych Talentów „Polonus” jest podsumowaniem X Konkursu Młodych Talentów „Polonus” organizowanego na terenie całej Wielkiej Brytanii w szkołach i placówkach lulturalnych.

Oprócz laureatów X KMT Polonus, do Festiwalu, na II Etapie JURY zaprasza również wybranych laureatów innych konkursów artystycznych odbywających się w UK oraz tych, którzy przeszli eliminacje drogą on-line .

W Festiwalu mogą wziąć udział dzieci i młodzież od szóstego do dwudziestego drugiego roku życia . 

Udział w Festiwalu biorą wokaliści, instrumentaliści, artyści plastycy, tancerze, gimnastycy artystyczni, recytatorzy, poeci. Co roku pojawiają się nowe rodzaje talentów. W tym roku talent kulinarny.

Każdego roku zapraszani są na Festiwal Goście Specjalni Polski. W tym roku Elżbieta Adamiak oraz Tomasz Lubert.

Festiwal Odbędzie sie 29.09.2024 o godz. 12.00 w Sali Teatralnej POSK.  Patronat nad Festiwalem Objęła Ambasada PR w Londynie oraz POSK" /źródlo: Events for wrzesień 2024 – Polski Ośrodek Społeczno-Kulturalny (posk.org)/.

Festiwal Młodych Talentów „Polonus” w Wielkiej Brytanii to wydarzenie prestiżowe. Jego celem jest promowanie młodych, utalentowanych osób w dziedzinach takich jak muzyka, taniec, śpiew oraz inne formy sztuki scenicznej. Festiwal daje młodym uczestnikom nie tylko możliwość zaprezentowania swoich umiejętności przed szeroką publicznością, ale także stanowi platformę do rozwoju i zdobycia doświadczenia w środowisku artystycznym. Jest to także ważne wydarzenie integrujące polonijną społeczność, ukazujące bogactwo polskiej kultury za granicą.

 Mariola Szudzik-Dobrenko w „muzycznej” rozmowie o swojej „drodze” wokalnej i pedagogicznej w Polsce oraz Wielkiej Brytanii (polonia24.uk)

Twórca hitów zespołu Virgin i Dody, czyli Tomek Lubert w rozmowie o komponowaniu i nie tylko... (polonia24.uk)

Zaproszenie na Dożynki w Londynie

Polskie Stowarzyszenie Klan serdecznie zaprasza wszystkich mieszkańców Hounslow i okolic na niezwykłe wydarzenie - pełen atrakcji festyn dożynkowy który odbędzie się w sobotę, 14 września, w godzinach od 14:00 do 20:00. Przyjdźcie i dołączcie do naszego świętowania Dożynek czyli Polish Harvest Festival, w Ealing Sport Ground (UB6 8GP) – Perivale.

Co Was czeka?

W programie festynu znajdziecie mnóstwo atrakcji kulturalnych, rozrywkowych i sportowych, zarówno dla dzieci, jak i dorosłych:

• Obrzędy dożynkowe
• Pokazy tańca i śpiewu ludowego w wykonaniu zespołów tańca Orleta, Żywiec, Karolinka, Mazury i Koziołek
• Recytacja wierszy polskich przez dzieci
• Zabawy z góralami
• Rodzinne konkursy
• Zajęcia sportowe organizowane przez OHM Sport
• Wesołe miasteczko
• Muzyka na żywo w wykonaniu AGAWA, Silvii oraz artysty z Polski – Capitana Folka

Wydarzenie uświetnią swoją obecnością goście honorowi, m.in. Mayor Borough of Ealing, lokalni radni oraz przedstawiciele polskiej Ambasady w Londynie.

Wstęp wolny, dzięki naszym sponsorom!

Dziękujemy serdecznie wszystkim naszym sponsorom, którzy wsparli to wydarzenie: Ambasada RP w Londynie, Fundacja PAFT,  Fundacja Wanda & Janusz Prawdzic-Szlaski Trust, Mrówka-Ant BM Builders Merchants, Steelo Ltd, Mieszko Polish Supermarkets, Galicja AM Restaurant & Pub, Supreme Financial Solution Ltd, Smart Choice Financial Services, FTSpot, My VIT, West London Accounting, Art Creation Advertising, Eurodekor, Kopernik Shop, I love Camber Sands, Green Fox London, Polish Village Bread, Career Activator, EF Bakers oraz Graystone Solicitors.

Dziękujemy i zapraszamy!

Link do wydarzenia -> https://fb.me/e/3MHzOL3X4

Każdy, kto po raz pierwszy musi złożyć zeznanie podatkowe Self Assessment za rok podatkowy 2023-2024, powinien poinformować HM Revenue and Customs (HMRC) do 5 października 2024 roku.

Istnieje wiele mitów dotyczących tego, kto musi złożyć zeznanie podatkowe Self Assessment przed ostatecznym terminem 31 stycznia 2025 roku, i HMRC dziś obala niektóre z najczęściej spotykanych.

Mit 1: „HMRC się ze mną nie skontaktowało, więc nie muszę składać zeznania podatkowego.”

Rzeczywistość: To odpowiedzialność jednostki, aby określić, czy musi złożyć zeznanie podatkowe za rok 2023-2024. Istnieje wiele powodów, dla których ktoś może potrzebować zarejestrować się w systemie Self Assessment i złożyć zeznanie, w tym jeśli:

• jest nowo samozatrudnionym i uzyskał dochód brutto powyżej £1,000  
• zarobił mniej niż £1,000 i chce dobrowolnie opłacić składki na ubezpieczenie społeczne klasy 2, aby chronić swoje uprawnienia do emerytury państwowej i niektórych świadczeń   
• jest nowym partnerem w spółce partnerskiej
• otrzymał jakikolwiek nieopodatkowany dochód powyżej £2,500 
• otrzymuje świadczenia Child Benefit i musi zapłacić opłatę High Income Child Benefit Charge, ponieważ on lub jego partner zarobił więcej niż £50,000

 

Więcej informacji można znaleźć na GOV.UK, a każda osoba, która nie jest pewna, czy musi złożyć zeznanie Self Assessment, może skorzystać z darmowego narzędzia online na GOV.UK, aby to sprawdzić. Po zarejestrowaniu się w Self Assessment, otrzymają unikalny numer podatnika (Unique Taxpayer Reference), który będzie potrzebny do wypełnienia zeznania i opłacenia ewentualnych należnych podatków. Klienci będą musieli reaktywować swoje konto, jeśli zarejestrowali się wcześniej w Self Assessment, ale nie złożyli zeznania podatkowego w ubiegłym roku.

Mit 2: „Muszę zapłacić podatek w tym samym czasie, co składam zeznanie.”

Rzeczywistość: Fałsz. Nawet jeśli ktoś złoży swoje zeznanie już dziś, ostateczny termin na opłacenie należnego podatku za rok 2023-2024 to 31 stycznia 2025 roku. Klienci mogą również założyć plan płatności budżetowej, aby pomóc rozłożyć koszty następnego rachunku podatkowego Self Assessment, dokonując tygodniowych lub miesięcznych płatności bezpośrednich z wyprzedzeniem.

Mit 3: „Nie jestem winien żadnego podatku, więc nie muszę składać zeznania.”

Rzeczywistość: Nawet jeśli klient nie jest winien żadnego podatku, może nadal potrzebować złożyć zeznanie Self Assessment, aby ubiegać się o zwrot podatku, ulgę podatkową na wydatki związane z prowadzeniem działalności, darowizny na cele charytatywne, składki na emeryturę lub aby zapłacić dobrowolne składki na ubezpieczenie społeczne klasy 2, aby chronić swoje uprawnienia do pewnych świadczeń i emerytury państwowej. 

Mit 4: „HMRC automatycznie wyłączy mnie z systemu Self Assessment, jeśli nie będę musiał składać zeznania.”

Rzeczywistość: Ważne jest, aby klienci poinformowali nas, że przestali być samozatrudnieni lub nie muszą już wypełniać zeznania, szczególnie jeśli otrzymali powiadomienie o konieczności złożenia zeznania. W przeciwnym razie HMRC będzie nadal wysyłać przypomnienia o złożeniu zeznania, a my możemy nałożyć karę. 

Klienci mogą nie musieć składać zeznania, jeśli przestali wynajmować nieruchomość, nie muszą już płacić opłaty High Income Child Benefit Charge lub ich dochód spadł poniżej progu £150,000 i nie mają innego powodu do złożenia zeznania podatkowego. Jeśli klienci uważają, że nie muszą już składać zeznania podatkowego za rok 2023-2024, powinni jak najszybciej poinformować o tym HMRC online po zmianie ich sytuacji. Klienci mogą obejrzeć filmy instruktażowe HMRC na YouTube dotyczące rezygnacji z Self Assessment, aby przejść przez ten proces.

Mit 5: „HMRC rozpoczęło działania przeciwko osobom sprzedającym swoje rzeczy online i teraz będę musiał złożyć zeznanie Self Assessment i zapłacić podatek od rzeczy, które sprzedałem po opróżnieniu strychu.”

Rzeczywistość: Pomimo spekulacji online na początku tego roku, zasady podatkowe w tej kwestii nie uległy zmianie. Jeśli ktoś sprzedawał stare ubrania, książki, płyty CD i inne przedmioty osobiste za pośrednictwem platform internetowych, nie musi składać zeznania Self Assessment i płacić podatku dochodowego od sprzedaży. Wytyczne HMRC dotyczące sprzedaży online i płacenia podatków można znaleźć na GOV.UK.

Myrtle Lloyd, dyrektor generalny ds. obsługi klienta w HMRC, powiedziała:

„Chcemy mieć pewność, że jesteś świadomy swoich obowiązków podatkowych. Te obalenia mitów oraz nasze zasoby dostępne na GOV.UK mogą pomóc, jeśli nie jesteś pewien, czy Self Assessment dotyczy Ciebie lub jeśli uważasz, że nie musisz już składać zeznania podatkowego. Wystarczy wyszukać ‘Self Assessment’ na GOV.UK, aby dowiedzieć się więcej.”

HMRC oferuje szeroką gamę zasobów, które pomagają klientom zarejestrować się w Self Assessment, w tym samouczki wideo na YouTube oraz pomoc i wsparcie na GOV.UK.

HMRC zachęca klientów do wcześniejszego składania zeznań podatkowych, aby zapewnić sobie spokój ducha, a także dać sobie czas na rozważenie możliwości rozłożenia kosztów rachunku podatkowego, wcześniejsze ubieganie się o zwroty i unikanie kosztownych błędów spowodowanych pośpiechem.

Klienci muszą przechowywać dokumentację, aby prawidłowo wypełnić zeznanie podatkowe, a HMRC może poprosić o dokumenty w przypadku kontroli. Mogą zostać nałożone kary, jeśli dokumenty nie są dokładne, kompletne i czytelne. Osoby samozatrudnione muszą również prowadzić dokumentację dotyczącą dochodów i wydatków swojej firmy oraz upewnić się, że są zarejestrowane w HMRC jako samozatrudnione. Więcej informacji można znaleźć na GOV.UK.

Ludzie powinni być ostrożni wobec potencjalnych oszustw i nigdy nie udostępniać nikomu swoich danych logowania do HMRC, nawet jeśli mają agenta podatkowego. Porady HMRC dotyczące oszustw można znaleźć na GOV.UK. 

Od lat zachwyca swoją wszechstronnością i niekonwencjonalnym podejściem do sztuki. Już od dzieciństwa nią zafascynowany, z powodzeniem łączy różnorodne dziedziny artystyczne, takie jak poezja, malarstwo, rzeźba, a nawet projektowanie wnętrz i mebli. W jego pracach odbija się życiowe doświadczenia, podróże i spotkania z ludźmi. W rozmowie Leonard opowiada o swojej drodze twórczej, inspiracjach oraz wyzwaniach, z jakimi musiał się zmierzyć. Zapraszamy do lektury fascynującej rozmowy z człowiekiem, dla którego działalność atystyczna jest nieodłącznym elementem życia.

Leonard Franciszek Berendt – malarz, rzeźbiarz, poeta, człowiek sztuki o wszechstronnych talentach. Autor imponującej instalacji artystycznej znajdującej się w Parku Solankowym w Inowrocławiu oraz członek Związku Polskich Artystów Plastyków w Toruniu. Na swoim koncie ma kilkanaście wystaw indywidualnych oraz udział w licznych plenerach artystycznych zarówno w Polsce, jak i za granicą. Jego obrazy zdobią ściany domów i galerii w trzynastu krajach na całym świecie. W 2018 roku został uhonorowany tytułem Animatora Kultury oraz otrzymał statuetkę Przyjaciel Teatru Arlekinada. Był także nominowany w lokalnym plebiscycie Osobowość Roku. Obecnie w miejskiej galerii w Inowrocławiu organizuje wystawy innych artystów, dzieląc się swoją pasją i wspierając rozwój miejscowej sztuki.

Agnieszka: Co skłoniło Cię do wyboru drogi artysty, zarówno jako malarza, jak i rzeźbiarza?

Leonard Franciszek: Już od dziecka fascynowało mnie tworzenie. Malowałem, lepiłem z gliny, a nawet organizowałem teatrzyk podwórkowy, w którym pełniłem rolę reżysera, scenarzysty i scenografa. W szkole podstawowej pisałem wierszyki, często skierowane do nauczycieli, z lekką dozą humoru i ironii. W dorosłym życiu odziedziczyłem stolarnię i w naturalny sposób zacząłem projektować wnętrza i meble. Choć było to bardziej praktyczne zastosowanie sztuki, dawało mi pewną namiastkę artystycznego spełnienia i możliwość wyrażania swojego twórczego potencjału, który zawsze miałem w sercu. (uśmiech)

Jakie techniki i materiały najchętniej wykorzystujesz w swojej pracy?

W malarstwie najczęściej korzystam z farb akrylowych. Ich szybkie schnięcie pozwala mi na dynamiczne wprowadzanie poprawek lub nawet całkowitą zmianę koncepcji, co daje dużą swobodę twórczą. Jeśli chodzi o rzeźbę, pracuję głównie w glinie, ale opracowałem również materiał, który imituje kuty brąz, dający ciekawe efekty wizualne.

Czy jest jakiś okres w historii sztuki lub konkretny artysta, który szczególnie wpłynął na Twoją twórczość?

Na początku mojej artystycznej drogi, dużym inspiracją był dla mnie profesor Wiktor Zin – polski architekt, profesor Politechniki Krakowskiej, generalny konserwator zabytków, który prowadził cykl programów w Telwizji Polskiej pt. Piórkiem i węglem. Pod jego wpływem zacząłem skicować węglem.

Później, gdy byłem już starszy, zdecydowanie największy wpływ wywarł na mnie Witkacy – zarówno jako artysta, jak i człowiek. Czytałem wiele na jego temat i często odwiedzałem Słupsk, gdzie można podziwiać jego prace. Jest ich tam ponad 260. To nie tylko pastelowe portrety, obrazy olejne, rysunki węglem i ołówkiem, grafiki, ale również listy, pocztówki, oryginalne odbitki fotograficzne, pierwodruki książek i wszelakie archiwalia.

Również Władysław Hasior był dla mnie ważnym źródłem inspiracji, ale to Witkacy zajmuje w moim sercu szczególne miejsce.

Skąd czerpiesz inspiracje do swoich dzieł?

Odnajduję je wszędzie – w rozmowach z ludźmi, snach, filmach, a nawet w osobistych przeżyciach. Czasami wystarczy, że jakaś myśl zapadnie mi w pamięć, i staje się ona zalążkiem nowego dzieła – obrazu, wiersza (kilka jest piosenkami w repertuarze mojego przyjaciela muzyka, Remiego Juśkiewicza).

Ostatnio dużo maluję pod wpływem moich podróży, szczególnie do krajów egzotycznych. Powstają wtedy serie obrazów liczące od 8 do 10 prac, które mają podobny styl i motywy. Choć tworzą one rozpoznawalny cykl, staram się unikać zaszufladkowania.

Jakie były największe wyzwania, z którymi musiałeś się zmierzyć w trakcie swojej kariery?

Jednym z największych wyzwań była realizacja instalacji poświęconej Rotary Club z okazji 120. rocznicy jego powstania w Chicago oraz 90. rocznicy działalności w Polsce. Instalacja, wykonana z metalu, stanęła w Parku Solankowym w Inowrocławiu. Wykonało ją kilku fachowców-spawaczy pod moim kierownictwem, we współpracy z firmą Stanisława Barańskiego, który również jest rotarianinem. Ja sam jestem członkiem Rotary Club i w tym roku przejmuję prezydenturę na jeden rok. Cieszę się, że dzięki tej instalacji zostanie po mnie trwały ślad. Największą satysfakcję sprawia mi widok ludzi, którzy przystają, by obejrzeć instalację, robią zdjęcia. A że lubię komplementy... (śmiech)

Czy masz swoje ulubione dzieło, które stworzyłeś?

Nie mam jednego ulubionego dzieła, ale są prace, zarówno obrazy, jak i rzeźby, których nie chciałbym się pozbyć. Mam do nich bardzo osobisty stosunek. Wciąż jednak wierzę, że moje najlepsze i najważniejsze dzieło jest jeszcze przede mną. (uśmiech)

Jak wygląda Twój proces twórczy od pomysłu do ukończenia dzieła?

Nie mam sztywnego schematu działania. Czasami pracuję nad kilkoma rzeczami jednocześnie. Zdarza się, że odkładam projekt na pewien czas, wracam do niego, poprawiam, a niekiedy niszczę i zaczynam od nowa... (śmiech) Proces twórczy to dla mnie ciągła podróż, pełna nieprzewidywalnych zakrętów.

Jakie emocje i myśli chciałbyś przekazać widzom poprzez swoje dzieła?

Nie chcę narzucać konkretnej interpretacji. Uwielbiam abstrakcję i cenię sobie to, że każdy może zobaczyć w moich pracach coś innego. Celowo nie nadaję im tytułów. Chcę pozostawić pole do swobodnej interpretacji. Czasami tłumaczę pewne niuanse, takie jak plamy czy kreski, ale wolę, by odbiorcy sami odkrywali ich znaczenie.

Jakie są Twoje plany artystyczne na najbliższą przyłość?

Mam już swoje lata, więc każdy dzień jest dla mnie cenny i staram się go wykorzystać jak najlepiej. Jesienią wybieram się do Indonezji, ponieważ Daleki Wschód jest dla mnie źródłem nieustannej inspiracji. Staram się spotykać z ludźmi, odpowiadać na każde zaproszenie i żyć pełnią życia. Przekonałem się, że planowanie bywa abstrakcyjne – ważne jest to, co dzieje się tu i teraz.

Czy posiadasz swoje życiowe motto?

Mam kilka, które towarzyszą mi przez życie. Jedno z nich brzmi: „Szukaj mało uczęszczanych dróg z wyrachowania i usposobienia.” Lubię podróżować i poznawać nowe miejsca, z dala od utartych szlaków.

Kolejne to: „Gdy pniesz się w górę, stań na moment, odpocznij, ale nigdy nie patrz w dół.”

I wreszcie: „Być panem i sługą swoim” – co dla mnie oznacza, że zawsze trzeba pozostać sobą, niezależnie od okoliczności.

Rozmawiała: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz (kuchniawolosiewicz.blogspot.com)

 

Artystka o niespotykanej wszechstronności, od lat zachwyca widzów swoją nieprzeciętną grą aktorską, zdolnościami muzycznymi oraz niezłomnym duchem twórczym. Jako założycielka polsko-angielskiego teatru The Mirror of Stage (MOS) w Edynburgu, nie tylko kultywuje tradycje teatralne, ale również tworzy nową przestrzeń dla artystycznego dialogu międzykulturowego. Aktorka, kompozytorka i reżyserka – jej kariera to nieustanne poszukiwania, które prowadzą ją przez różnorodne festiwale teatralne na całym świecie, od Edynburga po Melbourne. W naszej rozmowie Patrycja dzieli się swoimi inspiracjami, wyzwaniami oraz marzeniami, które napędzają jej twórczość i nadają życiu artystycznemu niepowtarzalny charakter. Zapraszamy do lektury, by poznać bliżej tę niezwykłą artystkę, która nie boi się marzyć i realizować swoich wizji zarówno na scenie, jak i poza nią.

Patrycja Zając (Pat Zajac) – aktorka, teatro-twórca,założycielka polsko-angielskiego teatru The Mirror of Stage (MOS) / Lustro SCENY, z siedzibą w Edynburgu, będącego zarazem jedyną zawodową sceną polonijną w Szkocji. Na co dzień również aktorka zespołu SCENY Polskiej UK w Londynie oraz szefowa studia artystycznego Mr B. Atelier w Edynburgu.Ma na swoim koncie udział w wielu międzynarodowych festiwalach teatralnych, w tym Edinburgh Festival Fringe, międzynarodowy festiwal monospektakli MonoWschód, Wileńskie Spotkania Sceny Polskiej, Virtual Polish Festival @ Federation Square (Melbourne, Australia),StagEHd Edinburgh’s Theatre Festival, Cracovia Experience Festival, Edinburgh Horror Festival, Hysteria - Women-led theatre and arts - festiwal czołowych głosów kobiecych w przemyśle artystycznym Wielkiej Brytanii, gdzie zaprezentowała swój debiutancki monodram Whispers i wiele innych. www.patrycjazajac.com

Agnieszka: W twoim procesie twórczym, Patrycjo, niebagtelną rolę odgrywa kawa...

Patrycja: Biała we wszelkich odmianach. To moje paliwo rakietowe, przyjemność i uzależnienie. Trudno powiedzieć, na jak dalece u mnie jeszcze fizjologia organizmu, a jak bardzo już stan umysłu, ale bez kawy jestem nie do życia, jak to się mówi, dosłownie i w przenośni. Zdarza mi się pić kawę również w nocy...

Jesteś aktorką, ale także pianistką – komponujesz i uczysz gry na tym wspaniałym instrumencie. Czy któreś z tych artystycznych powołań jest Ci bliższe, czy też jedno uzupełnia drugie?

Muzyka od zawsze była moim hobby, z czasem stała się jakimś małym sposobem na życie, ale nigdy nie wiązałam z nią ścieżki kariery zawodowej. Ostatnio jednak rzeczywiście zaczęła przenikać w moje działania teatralne. Jakiś czas temu zrobiłam kilka aranży, które zostały użyte w teatralnych ścieżkach dźwiękowych. Pomyślałam wtedy, że mogę spróbować w całości coś napisać, szczególnie że komponuję od dawna (w zamierzchłej przeszłości brałam nawet udział w ogólnopolskich, młodzieżowych konkursach kompozytorskich).

Pierwszym spektaklem, do którego w całości opracowałam ścieżkę dźwiękową, był Jaś i Małgosia, historia prawdziwa oraz mój debiutancki monodram Podszepty/Whispers. Nie były to na pewno działania zamierzone, pomysł przyszedł spontanicznie, wena sprzyjała i tak powstały te dwa soundtracki.

Twoja muzyka została też wykorzystana w spektaklu Trzy Siostry – Poza Czasem.

Tak. Jest to ciekawy projekt, w którym dołożyłam swoją muzyczną cegiełkę. Fenomenalną muzykę do tego przedstawienia w całości stworzył Marcel Borowiec, natomiast nasz reżyser, Łukasz Fijał, zdecydował o użyciu krótkiego fragmentu mojej kompozycji Jest nad zatoką dąb zielony, do słów Aleksandra Puszkina – piosenkę, którą cały czas nuci moja postać, czyli Masza Prozorow. Absolutnie robocze nagranie, telefonem, z mojego analogowego pianina znalazło się więc w tym niezwykłym przedstawieniu, co jest dla mnie ogromną radością i wyróżnieniem. Chciałabym kiedyś ten mój Dąb Zielony opracować porządnie i może z jakimś bajkowym teledyskiem.

Poza muzyką do spektakli, od niedawna zajmuję się również komponowaniem muzyki do poezji. Ponownie, rzecz nieplanowana, spontaniczna, która narodziła się pod wpływem poezji Jolanty Zarębskiej. Jej wiersze mnie zaczarowały i tak powstał słowno-muzyczny projekt Uroki. Mamy już trzy opracowane utwory, dwa nawet opatrzone obrazem (dostępne na moim kanale YouTube). W przyszłości chciałabym skomponować coś do tekstów również innych współcześnie żyjących i tworzących poetów (mam już kilku na myśli), jeśli wyrażą chęć współpracy, jak i klasyków (do słów Mickiewicza mam już napisaną Piosenkę Zosi ze ścieżki dźwiękowej spektaklu Dziady II Fragmenty – Forefathers’ Eve II Excerpts). Zobaczymy, czy czas i wena pozwolą, bo póki co, jest to projekt w całości hobbystyczny. (uśmiech)

Mieszkasz w pięknym szkockim mieście (kiedy nie mieszkasz w Krakowie – mieście równie udanym), gdzie realizujesz się artystycznie. Świadomy wybór, przeznaczenie

Nigdy nie planowałam emigracji. Przez jakiś czas mieszkałam w Norwegii
i bardzo mi się tam podobało, ale niestety, nie byłam w stanie biegle opanować języka. Potem wróciłam na kilka lat do Polski, po czym w wyniku różnych wydarzeń w moim życiu osobistym wylądowałam w Szkocji. Ciekawe jest, że Edynburg fascynował mnie od zawsze, głównie przez odbywający się tutaj festiwal Fringe – największy festiwal teatralny na świecie, w którym, jak chyba wielu aktorów, zawsze bardzo chciałam wziąć udział. No i proszę, nie dość, że się to spełniło, to na dodatek zamieszkałam tu, póki co, na stałe – trzeba naprawdę uważać, o czym marzymy, ponieważ niektóre marzenia, jak widać, mogą się spełnić...

Jak to jest być aktorką dwujęzyczną?

Świetnie, ciekawie, kreatywnie. Na pewno stwarza mi to dodatkowe możliwości pracy, możliwość udziału w projektach, które gdybym nie grała po angielsku, pozostawałyby poza moim zasięgiem. Daje mi także poczucie osobistego rozwoju, gdyż ten inny język w moim zawodzie to ciągła praca nad nim i nad sobą w nim. Decydując się na granie po angielsku, zrobiłam dyplom w Londynie. Praca nad rolą po polsku to dla mnie inny proces niż praca nad rolami po angielsku. Co prawda, gdzieś zaczęło się to już chyba do siebie zbliżać, ale jednak nadal są różnice (mniejsze lub większe, w zależności od projektu). Począwszy od samej nauki tekstu, poprzez budowę postaci, konteksty, emocje na scenie, a nawet ruch sceniczny. Osobiście fascynuje mnie, jak dalece słowa, których używamy, mogą modyfikować otaczający nas świat i nas samych w tym świecie. To, w jakim języku mówimy, myślimy, czujemy, może naprawdę wiele zmienić. Co ciekawe, dzieje się tak nawet w przypadku tych samych postaci czy sztuk, a mam takie w moim repertuarze. Np. mój debiutancki monodram Podszepty, w angielskiej wersji Whispers – to przecież ta sama bohaterka, ta sama historia, a jednak inaczej mi się ją gra po polsku, inaczej po angielsku.

Powiedziałaś o pozytywnych stronach, a może jednak dostrzegasz jakieś rysy?

Bycie aktorem dwujęzycznym ma też swoje cienie, nie ukrywam. Bez względu na oficjalne hasła takie jak diversity czy multicultural, wciąż pozostajemy w większości przypadków aktorami tzw. drugiego sortu. Wiadomo, że jeżeli postać ma mówić w London Posh, a aktor nie mówi, to nie ma co z tym dyskutować. Uważam, że realizm postaci, jej wiarygodność to priorytet, no, ale jeżeli wymowa aktora nie przeszkadzałaby w niczym, a mimo to roli nie dostaje, z powodu „to nie pana/pani pierwszy język”, to już są dla mnie stereotypy i uprzedzenia. Usłyszałam kiedyś, że granie w drugim języku jest nienazwaną kradzieżą pracy osobom, dla których jest to ich język pierwszy... Zostawię to bez komentarza. Mamy dziś dookoła tyle dyskryminacji i nietolerancji, że przynajmniej w świecie sztuki dobrze by było odpuścić. Niestety, sztuka czy nie, wszystko dzieli: język, pochodzenie, wiek, płeć. I tak emigrantkę z Europy Środkowej w Londynie gra bardzo „wiarygodnie” amerykańska aktorka, wydaje się ogromne kwoty, aby 30-latkę ucharakteryzować na 50-latkę, zamiast dać szansę aktorom, którzy już po tzw. warunkach kryteria postaci spełniają. Jest w tym wszystkim dla mnie jakaś niekonsekwencja, taki trochę „realizm, ale bez przesady”. Pocieszającym jest fakt,

że się z tymi zjawiskami walczy, jednak, jak dalece jest to skuteczne... Wbrew wszystkiemu ja wciąż chcę wierzyć w międzykulturowy dialog i, aby stworzyć do niego przestrzeń, założyłam i prowadzę moje theatre company w Edynburgu – dwujęzyczny teatr Lustro SCENY / The Mirror of Stage. Mocno kibicuję wszystkim aktorom, którzy grają z powodzeniem, nie w swoim języku ojczystym i odnoszą sukcesy na arenie międzynarodowej. Podziwiam ich i obserwuję z radością, ponieważ wiem, ile przeszkód musieli pokonać, ile pracy włożyć w to, aby znaleźć się w takim miejscu.

Czy dostrzegasz różnice w funkcjonowaniu teatrów w Polsce i Wielkiej Brytanii, pod kątem swojej pracy jako aktorki i reżyserki?

Zacząć chyba należy od tego, że w Polsce mamy teatry repertuarowe z etatami, a w Wielkiej Brytanii właściwie taka forma nie istnieje (z nielicznymi wyjątkami być może, o których nie wiem). W porównaniu więc z kimś na etacie, w Szkocji jesteś 24h/dobę freelancerem, kontraktorem, balansujesz pomiędzy projektami bez żadnej bazy, jaką na pewno daje etat. Dlatego też, między innymi, stworzyłam sobie swój własny kawałek teatralnej podłogi czyli, MOS, żeby mieć choćby namiastkę regularności i stabilizacji.

Co się tyczy samej już pracy artystycznej, w Polsce aktor wciąż jest w wielu miejscach traktowany bardziej przedmiotowo, instrumentalnie, a reżyser ma większą moc sprawczą. Ma to swoje plusy
i minusy, osobiście uważam, że najlepiej byłoby to jakoś wypośrodkować. Bardzo lubię Szkocję za to, że każdy teatr tutaj jest otwarty dla ludzi w różnym wieku, z różnym wykształceniem, doświadczeniem, dla niepełnosprawnych itd. Życzyłabym Polsce takiej otwartości i braku dyskryminacji... Z moich obserwacji wynika też, że wielu teatrotwórców
i reżyserów brytyjskich jest bardziej elastycznymi, jeżeli chodzi o wiek granej postaci versus prawdziwy wiek aktora.

Obok aktorstwa, gry na pianinie jest także śpiew...

Śpiew jest dla mnie przede wszystkim jednym z narzędzi do pracy na scenie, w końcu jestem aktorką scen dramatycznych i wokalnych. Choć nie zawsze było to takie oczywiste. Muszę się przyznać, że publiczne śpiewanie od dziecka mnie paraliżowało. Śmieszna sprawa, gdy chcesz być aktorem, żeby nie powiedzieć tragiczna, gdyż nie da się, przynajmniej w Polsce, studiować aktorstwa nie śpiewając... Musiałam się jednak jakoś zmierzyć z tą moją Nemezis – to było aktorskie być albo nie być. Nie było łatwo, ale udało się. Pokonałam swoje demony,
a nawet, ku własnemu zaskoczeniu, odnalazłam się w przestrzeni piosenki aktorskiej. Nigdy mnie nie interesował śpiew estradowy czy bycie wokalistką. Kluczem do śpiewania dla mnie jest interpretacja i emocje. I tak popełniam sobie moje aktorskie wykony, do wspomnianych tekstów Joli Zarębskiej, w ramach projektu Uroki, z opcją poszerzenia o innych poetów. Może w przyszłości jakiś recital z tego, kto wie... (uśmiech)

Gdzie najbardziej lubi podróżować?

Niestety, od wielu lat nie podróżuję dla przyjemności. Nie pamiętam, kiedy byłam na porządnych wakacjach... Wszystkie moje podróże związane są z pracą. Bardzo chciałabym to zmienić i popodróżować trochę turystycznie, gdyż podróże są fascynujące, ale kiedy mi się to uda, trudno teraz powiedzieć. Staram się zawsze, w miarę możliwości, w moich podróżach zawodowych zażyć trochę prywaty, pozwiedzać, wyłączyć się z pracy, wyobrazić sobie, iż jestem na wakacjach, niekiedy się udaje. Pocieszam się wtedy, że lepszy rydz niż nic.

Nad czym pracujesz obecnie? Gdzie można Cię zobaczyć, posłuchać?

Lato, poza dwoma spektaklami Moliere’s Garden Party, które zagraliśmy z naszym teatrem MOS w Edynburgu i Glasgow, to dla mnie czas samokształcenia. Jestem właśnie po serii warsztatów lalkarskich w Edynburgu, miałam przyjemność i szczęście dostać się na pracownie mistrzowskie w The National Theatre of Scotland, przede mną zaś wspaniałe szkolenie w Londynie, z kolejnej techniki aktorskiej. Jako aktor, jako człowiek, jestem typem poszukującym, uwielbiam się uczyć nowych rzeczy, stale coś rozwijać, ulepszać. Dlatego zawsze pragnę wygospodarować czas na edukację i pracę nad sobą. Na scenę wracam we wrześniu, najbliższe spektakle z moim udziałem to Świeczka zgasła, 8 września w Edynburgu oraz Trzy Siostry - Poza Czasem, 26 września w Krakowie, w teatrze Scena Supernova oraz 28 września w Warszawie, w teatrze Druga Strefa w ramach 6 edycji przeglądu #PolacyRobiąTeatr #PolkiRobiąTeatr – na wszystkie serdecznie zapraszam. W planach na ten rok mam również dwie premiery, być może z jedną z nich ponownie odwiedzę Międzynarodowy Festiwal Monospektakli MonoWschód w Wilnie. Pierwsze przygotowania do tych projektów już ruszyły, ale na razie za wcześnie na więcej szczegółów. Mogę tylko powiedzieć, że będzie to repertuar bardziej rodzinny, dziecięco-młodzieżowy, z którym uda mi się, mam nadzieję, poszerzyć moją współpracę z polskimi szkołami sobotnimi na terenie Wielkiej Brytanii. À propos, już dziś zapraszam na mój panel Połączenie technik dramowych ze sztuką na lekcjach języka polskiego w ramach konferencji dla nauczycieli, którą w październiku organizuje w EdynburguPolska Macierz Szkolna w Londynie. Miałam przyjemność prowadzić go ostatnio podczas konferencji w Canterbury i spotkał się z bardzo pozytywnym odbiorem, jak również pozwolił nawiązać wiele cennych kontaktów
z dyrektorami i nauczycielami polskich placówek edukacyjnych w UK. Późniejsza jesień to także, prawdopodobnie, kolejne zmagania festiwalowe dla mojego monodramu Podszepty oraz mam nadzieję, kolejne spektakle dla jego angielskiej wersji Whispers. Tyle na ten moment, ale wszystko zmienia się u mnie jak w kalejdoskopie, więc najlepiej być na bieżąco ze mną na moim Fb, Ig oraz stronie www.patrycjazajac.com, gdzie również można kontaktować się w sprawie potencjalnej współpracy; co do odsłuchów, zapraszam na mój kanał YouTube / Pat Zajac.

Patrycjo, a Twoje plany i marzenia artystyczne?

Sporo tego, chyba na oddzielną rozmowę. Pomysłów mi nigdy nie brakuje, ale już środków na ich realizację bardzo często. Może to mało wzniosłe, ale najwspanialszych, najciekawszych artystycznie projektów nie da się przecież zrealizować bez funduszy. Tego też bym sobie życzyła, opcji finansowych, pracy ze spokojem w głowie. Siedziby dla MOSu, stałego adresu, o który nieprzerwanie od lat kilku zabiegam. Pomocy w tej ciężkiej pracy
u podstaw, którą, póki co, w większości wykonuję sama. Wbrew pozorom, bycie „szefową” mnie nie cieszy, wcale nie czuję się niezastąpiona i chętnie podzieliłabym z kimś obowiązki związane z zarządzaniem. Bycie sterem, żaglem i okrętem jest na dłuższą metę bardzo obciążające. Dlatego też życzyłabym sobie większej ilości projektów poza moim podwórkiem. To wielki komfort troszczyć się tylko o swoją rolę i o nic więcej. Ze spraw mniej przyziemnych,marzy mi się trochę więcej popracować w filmie, najlepiej kostiumowym. Moim rewirem jest głównie teatr, filmów mam na koncie raptem kilka i bardzo chciałbym, jako aktorka zgłębić ten obszar bardziej. Mam dwa własne projekty teatralne, które wspaniale byłoby przenieść w świat filmu, to nasz polsko-angielski spektakl Dziady II Fragmenty – Forefathers’ Eve II Excerptsoraz mój monodram Podszepty/Whispers. O filmie mówiąc, ostatnio zakiełkował mi w głowie pomysł na być może nieco kontrowersyjny krótki metraż, który mógłby stać się ciekawym obrazem dla pojęcia „sisterhood”, a może i punktem wyjścia do społecznej dyskusji... Najbliższe plany to moje dwa, wspomniane monodramy, które chcemy zrealizować w tym roku. Cieszę się na nie ogromnie, ponieważ poza tym, że bardzo odnalazłam się w tym specyficznym i wymagającym gatunku, te konkretne spektakle są w moim repertuarze czymś innym, nowym, a taki powiew wiosny zawsze jest konstruktywny.

Dziękuję za rozmowę i życzę Ci dalczych sukcesów, Patrycjo.

Rozmawiała: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz (kuchniawolosiewicz.blogspot.com)

Fot. Renata Turlejska, Mariusz Perkowski

Mieszkamy w maleńkim, spokojnym, malowniczo położonym miasteczku, w którego pejzaż wrosły kolejne pokolenia Polaków. To ręce i serca pierwszych powojennych osiedleńców budowały nasz Polski Dom w High Wycombe.

“Po zakończeniu II wojny światowej walczącym o wolną Polskę Polakom odmówiono powrotu do ojczyzny, wówczas znaczna ich część osiadła na stałe w Anglii. Nie traktowano ich tu z honorami, tułali się początkowo po obozach, w interesującym nas przypadku były to obozy wojskowe w Hazlemere i St. Johns w pobliżu High Wycombe. Do żołnierzy zaczęły napływać ich rodziny, żony oraz dzieci. Polacy zaczęli powolną asymilację, podejmowali prace, początkowo te najcięższe i najgorzej płatne, dzieci posłano do angielskich szkół. Od samego początku priorytetem dla Polaków było kultywowanie w każdy możliwy sposób swej polskości i religijności. Kościół polski nie opuścił swoich wyznawców i na przestrzeni dziesięcioleci Polacy w High Wycombe mieli zawsze do dyspozycji duchownego. Odbywały się chrzty, śluby i pogrzeby. Polska społeczność budowała się w szybkim tempie. Nie posiadając kościoła, Polacy korzystali z wynajętego kościoła angielskiego. Wszelkie uroczystości narodowe i religijne odbywały się w wynajętych angielskich salach. Polska Szkoła nie miała swojego miejsca. Odpowiedzią na to ogromne zapotrzebowanie był właśnie Dom Polski w High Wycombe. W 1971 roku Rada Miasta High Wycombe przekazała polskiej społeczności w dzierżawę teren w Mickefield, w High Wycombe. Wiosną 1972 roku ruszyły prace budowlane, wykonane i sfinansowane przez polską społeczność High Wycombe. Istniejący do dziś główny budynek powstał w bardzo szybkim czasie, do poświęcenia Domu Polskiego doszło już w listopadzie 1972 roku. Polska Szkoła zyskała siedzibę, Polacy miejsce do spotkań i celebracji. Mury Domu Polskiego były świadkiem niezliczonej ilości uroczystości: obchodów 3-go maja i 11-go listopada, opłatków oraz święceń parafialnych, akademii ku czci Chrystusa Pana, dożynek, balów charytatywnych, konkursów, pogrzebów, imprez okolicznościowych etc. Przez kilkanaście lat w Polskim Domu funkcjonował klub, który na tamten okres pozwalał na utrzymanie Polskiego Domu. Ciężka praca oraz gospodarność wolontaryjnie pracujących w klubie Polaków pozwoliła dodatkowo na zakup mieszkania w tym samym mieście, które przekazano Misji Katolickiej na potrzeby proboszcza parafii High Wycombe. Napływ nowej polskiej emigracji, po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej, wlał nowego ducha w stojący na obrzeżach High Wycombe dom oraz społeczność polską. Nowi parafianie wypełnili kościoły na polskich Mszach, jedna polska szkoła w High Wycombe okazała się niewystarczająca, utworzono kolejną. Kolejne pokolenia włączyły się w rozbudowę i renowacje polskiego domu, ochoczo i wolontaryjnie. W roku 2012 kończyła się 50-letnia dzierżawa ziemi, na której stoi Dom Polski. Polacy stanęli przed dylematem: co dalej?” – można przeczytać w liście skierowanym do rektora Polskiej Misji Katolickiej, Ks. Bogdana Kołodzieja.

W tej trudnej sytuacji rada miasta High Wycombe zaoferowała polskiej społeczności możliwość wykupu terenu po bardzo korzystnej cenie – 90 tysięcy funtów szterlingów. Polacy nie wyobrażali sobie, że mogą utracić Polski Dom, dlatego też z prośbą o pomoc zwrócili się do Polskiej Misji Katolickiej, w której pokładali wiarę i nadzieję, że dziedzictwo kulturowe jest dla niej wartością bezcenną i równorzędną z opieką nad parafianami. Misja Katolicka wykupiła ziemię w Micklefield w imieniu Polaków z High Wycombe, stając się jej właścicielem. Jednakże to parafianie terminowo spłacali pożyczkę. „Polska Misja Katolicka nigdy nie musiała interweniować ani wspierać finansowo Domu Polskiego, ponieważ oszczędności z wynajmu oraz organizowanych tam imprez pokrywały koszty utrzymania budynku, a nawet pozwalały na mniejsze i większe remonty oraz modernizacje” – mówi prezes (oficjalnie powołany w styczniu tego roku), który koresponduje z Polską Misją Katolicką w imieniu Polaków z High Wycombe, przeciwstawiając się tym samym treści jednego z listów otrzymanych od decyzyjnych duchownych. Zarzuca się w nim mieszkańcom, iż obecne warunki techniczne Polskiego Domu nie pozwalają na bezpieczne użytkowanie budynku – szczególnie kwestie dotyczące elektryki. I w tym miejscu otwiera mi się przysłowiowy nóż w kieszeni, ponieważ w mojej korespondencji mailowej z ks. Andrzejem Neblikiem ze stycznia 2019, odnajduję przygotowany przez mojego męża plan doświetlenia sali widowiskowej oraz kosztorys materiałów i tzw. robocizny modernizacji elektryki w budynku. Ostatecznie jednak ks. Andrzej zrezygnował z prac.

„Jeśli budynek rzeczywiście był w tak fatalnym stanie technicznym, dlaczego ks. Andrzej nie podjął rozmowy na temat możliwości pozyskania dotacji z Big Local – Local Trust w wysokości 1 mln funtów (dla naszej okolicy) przeznaczonej również na modernizację obiektów?” – pyta działacz społeczny, Marcin Kurowski, który jednocześnie z wielkim żalem mówi: „Zabrali mi szkołę dla dzieci! Zabrali mi przedszkole, które funkcjonuje w budynku. Zabrali mi klub tenisowy! Zabrali mi miejsce na spotkania polskich motocyklistów!”.

Wracając do stanu technicznego obiektu, trudno zgodzić się z absurdalnymi zarzutami Misji, które dziwnym zbiegiem okoliczności są jednocześnie przejawem troski o bezpieczeństwo użytkowników budynku w momencie, gdy kredyt na wykup ziemi został... spłacony?

„Podczas oględzin wraz z niektórymi Powiernikami byłem głęboko poruszony stanem, jaki zastałem. W wielu miejscach panował ogromny bałagan, a w niektórych znajdowała się znaczna ilość alkoholu, w tym skrzynki z piwem i butelkami czego nie potrafię zrozumieć. Wiele miejsc jest niebezpiecznych dla dzieci i młodzieży. Nawet w salce na piętrze, mocno zaniedbanej i brudnej, obok statuetek i figurki Matki Bożej, stała otwarta butelka wina. Na ścianach i suficie widoczne są liczne zacieki, a rolety są brudne i poplamione. Nie ma we mnie ani w Powiernikach zgody na takie korzystanie z budynku.  Moim nadrzędnym celem jest, aby nasze nieruchomości służyły nam w realnym budowaniu wiary w sercach Polaków mieszkających w Anglii i Walii. Nie akceptuję żadnych działań, które nie są zgodne z obowiązującym prawem oraz dobrem duchowym katolików, którzy pragną wyrażać wiarę w języku polskim w ramach Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii” – pisze zbulwersowany duchowny. Jednak, jeśli dobrze sobie przypominam, podczas np. „Andrzejek” 2019 to właśnie ks. Andrzej Neblik zza baru sprzedawał alkohol uczestnikom imprezy, co traktowaliśmy (z dzisiejszej prespektywy... naiwnie?) jako przejaw normalności! Ponadto Polski Dom posiada licencję na sprzedaż alkoholu podczas organizowanych wydarzeń.

Trudno uwierzyć w szczere zainteresowanie stanem technicznym budynku i bezpieczeństwem jego użytkowników przez Misję Katolicką również, kiedy w liście pani Emilii (napisanym w imieniu parafian i polskiej społeczności) czyta się, jak wiele prac remontowych w ostatnich latach zostało wykonanych:

• Remont generalny sali głównej w 2021 roku;
• Remont generalny zaplecza scenicznego w 2022 roku;
• Remont generalny salki bocznej w 2018 roku;
• Drugi etap remontu salki bocznej w latach 2020/21;
• Remont wejścia do salki bocznej w roku 2023;
• Stworzenie kaplicy w Domu Polskim w 2020 roku;
• Remont zaplecza kaplicy w 2023 roku;
• Remont głównego przedsionka w 2021 roku;
• Odświeżanie biblioteki/salki na piętrze;
• Zamontowanie alarmów przeciwpożarowych w 2023 roku;
• Generalny remont toalet w 2018 roku;
• Remont kuchni w latach 2013/2014.

Jakie są plany względem Polskiego Domu? Misja być może przekształci go w dom rekolekcyjny dla Polaków mieszkających w Anglii i Walii, co w swoim liście sugeruje decyzyjny duchowny. Czy to jednak jest zgodne z przeznaczeniem tego miejsca i wolą ludzi, którzy budowali ów obiekt? Co stanie się z Polską Szkołą i ponad setką dzieci, które się w niej uczyły, a ja pracowałam tyle, ile pozwalało mi zdrowie. Co będzie z przedszkolem? Warto dodać, że podczas pandemii Polski Dom pełnił funkcję kościoła. Obecnie stoi pusty, a decyzyjny wielebny w swoim liście, raduje się, iż prowadzone rozmowy z diecezją Northampton w sprawie stałego wynajęcia kościoła do prowadzenia duszpasterstwa w języku polskim w High Wycombe, toczą się pomyślenie. I miałoby to sens, gdyby (z założenia Misji) nie stanowiło wyznaniowego zamiennika dla świeckiego Domu Polskiego, a co za tym idzie, nie służyło tylko parafianom, ale całej Polonii z High Wycombe i jego okolic.

Co również dzieje się z przychodem generowanym przez mieszkanie, które ufundowali dla Misji parafianie i które aktualnie jest wynajmowane? W High Wycombe słychać głosy oburzenia; „Nie możemy pominąć faktu, iż z racji tego, że obecny proboszcz pozostał w Oxfordzie i wybrał dojeżdżanie do parafii, od marca tego roku mieszkanie generuje dochód z najmu. Uważamy, że skoro mieszkanie to zostało zakupione z oszczędności zgromadzonych przez parafian (w całości za gotówkę – na mieszkaniu nie ciąży kredyt hipoteczny), dochód z jego najmu powinien być przeznaczony przede wszystkim na potrzeby związane z utrzymaniem Domu Polskiego”.

Absurdy związane z naszym Polskim Domem, w którym w latach 2018-2019 próbowałam organizować wydarzenia artystyczne, ale bez szczególnej przychylności ówczesnego zwierzchnika, wprost się mnożą...   O pewnych rzeczach należy wreszcie powiedzieć głośno, bez niepotrzebnego lęku, iż Polska Misja Katolicka wycofa się z dialogu. Przeciwnie, w naszym odczuciu, ten nawet nie został podjęty...

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

https://kuchniawolosiewicz.blogspot.com/

 

Agnieszka Adela Sochon, znana w sieci jako Czytajka, to entuzjastka literatury, która z pasją dzieli się swoimi przemyśleniami na temat książek w mediach społecznościowych. Jej miłość do literatury zrodziła się już w dzieciństwie, a dziś przyciąga uwagę autorów i czytelników swoją unikalną perspektywą i wnikliwymi recenzjami. Oprócz działalności blogerskiej Agnieszka prowadzi audycję radiową Wspólny Mianownik w Radio Islanders z Wielkiej Brytanii, gdzie prezentuje nowości literackie i filmowe. Jej wiedza i zaangażowanie sprawiają, że jest jedną z cenionych postaci w polonijnym świecie książkowym w Anglii.

Czytajka prywatnie to mama trojki dzieci, na co dzień pracująca w klinice dentystycznej w północnym Londynie. Miłośniczka książek, zwierząt i natury.

Agnieszka: Kim jest „Czytajka”? Skąd taki pseudonim?

Czytajka: Czytajka to przede wszystkim pełna skrajności czytelniczka z zamiłowania. Z jednej strony krytycznie patrząca na świat, z drugiej zaś pielęgnująca w sobie wrażliwości i ciekawość dziecka. Mistrzyni ciętego języka i sarkazmu, często skrywanego pod niewinnym uśmiechem.

Czytajką nazwał mnie mój partner, Sebastian, któremu w tym miejscu należą się podziękowania za cierpliwość i wsparcie. Życie z molem książkowym nie jest łatwe, zwłaszcza kiedy na rynku pojawia się kulminacja premier. (uśmiech)

Jak zaczęła się Twoja przygoda z prowadzeniem bloga książkowego?

Od najmłodszych lat książki były nieodłączną częścią mojego życia. Miłość do słowa została mi przekazana przez rodziców, a dzięki niej zrodził się pomysł, aby dzielić się moją pasją z innymi. Facebook i Instagram to doskonałe narzędzia, które pozwalają mi dotrzeć do czytelników.

Wiem, że pozostajesz w ciepłej relacji z inną blogerką książkową, Beatą Karbownik – Beti Czyta. To piękne, że nie ma między Wami konkurencji, tylko nić porozumienia i wzajemne wsparcie.

Tak, Beata to niesamowicie ciepła i przyjazna osoba. Marka sama w sobie. Dzięki niej poznałam tajniki świata blogerskiego

Agnieszko, Twoje ulubione gatunki książek do czytania i recenzowania to...?

Moje preferencje literackie obejmują szeroki wachlarz gatunków, w tym kryminały i thrillery, ze szczególnym uwzględnieniem psychologicznych aspektów tych gatunków. Ponadto, doceniam dobre powieści obyczajowe oraz poezję. Wybór lektury zależy od moich aktualnych zainteresowań i nastroju.

Chciałabym Cię zapytać teraz o czynniki, które sprawiają, że książka trafia na Twój “radar”?

Z pełną transparentnością, priorytetem jest autor. Posiadam kilku ulubionych i zawsze z niecierpliwością wyczekuję ich kolejnych publikacji. Nie bez znaczenia jest również gatunek oraz... okładka. W moim przypadku powiedzenie, że nie ocenia się książki po okładce, nie znajduje zastosowania. (uśmiech)

Jakie elementy książki są dla Ciebie najważniejsze przy ocenie i recenzowaniu? Czy skupiasz się bardziej na fabule, bohaterach, stylu pisania czy czymś innym?

Podczas wystawiania własnej opinii zwracam uwagę przede wszystkim na styl pisania. Oczywiście nie bez znaczenia jest też zamysł fabularny czy kreowanie świata i bohaterów. Daną książkę staram się również przeanalizować pod kątem obecnej sytuacji gospodarczej czy społecznej.

Czy prowadzenie bloga książkowego wpłynęło w jakiś sposób na Twoje spojrzenie na czytelnictwo i literaturę?

Ostatnio rozmawiałam na ten temat z inną blogerką. Stwierdziła ona, że prowadzenie bloga pozwala jej na efektywne wykorzystanie czasu i unikanie kiepskich książek. W moim przypadku czytanie różnych gatunków literackich przyczynia się do poszerzenia wiedzy, budowania tolerancji i zrozumienia dla innych. Książki rozwijają umiejętność słuchania i postrzegania świata z różnych perspektyw. Obcowanie z książkami to nie tylko forma rozrywki, ale również nauka empatii.

Zapewne masz ulubioną książkę, której strony są jak drzwi do krainy cudów, gdzie czas przestaje istnieć?

Powieść Aleksandra Dumas-a Hrabia Monte Christo jest dla mnie wyjątkową lekturą. To ponadczasowa historia o intrygach, zdradzie i sprawiedliwości. Jest jedną z nielicznych książek, których ekranizacja jest równie dobra, jak oryginał. Często do niej wracam i za każdym razem odkrywam coś nowego.

W jaki sposób pisarze mogą się z Tobą skontaktować? I gdzie można znaleźć Twoje recenzje?

Zapraszam do zapoznania się z moimi opiniami na temat książek, które czytam, na stronach Czytajka i czytajka.book.lover na Facebooku i Instagramie. Autorzy mogą się ze mną skontaktować za pośrednictwem wiadomości prywatnych lub adresu e-mail This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it..

Od pewnego czasu jesteś też autorką audycji w Radio Islanders z Wielkiej Brytanii. Co w niej prezentujesz i dla kogo jest przeznaczona?

Tak, od niedawna wspołpracuję z Radio Islanders. Mam przyjemność prowadzić audycję Wspólny Mianownik, która poświecona jest premierom, zarówno filmowym jak i książkowym. Przeznaczona jest dla każdego, kto chce wiedzieć, po jakie tytuły sięgnąć w danym tygodniu czy miesiacu.

A jeszcze Twoje motto: „Kto czyta książki, ten żyje podwójnie”. Jak rozumiesz te słowa?

Lektura książek pozwala czytelnikowi na doświadczenie alternatywnej rzeczywistości. Pierwsza z nich to ta, którą dzielimy ze wszystkimi ludźmi, rzeczywista i codzienna, natomiast w drugą przenosimy się podczas czytania. Jest to świat wyobraźni, świat marzeń, stworzony dzięki temu, że czytamy, przeżywamy problemy bohaterów, wczuwamy się w ich sytuację i stajemy się częścią ich życia.

Bardzo dziękuję za rozmowę, że zechciałaś objąć opieką patronacką mój tomik wierszy "Ostatni pociąg do doliny...", a także inne projekty literackie, które wyfrunęły z mojego "Cook your book". Ponadto do zobaczenia wkrótce w Kettering na Remizie.  

 

Rozmawiała: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

TVP Polonia zaprasza na nowy program
publicystyczny „Studio w kontakcie”, w którym każdy może zabrać głos - niezależnie,
czy mieszka w Polsce, czy poza granicami kraju. 

Chcieliśmy stworzyć program, który realizuje motto towarzyszące TVP Polonia od 31 lat –
łączymy Polaków na całym świecie. W „Studiu w kontakcie” będziemy rozmawiali o
sprawach, dotyczących Rodaków mieszkających poza granicami. W programie będziemy
rozwiązywali konkretne problemy związane z życiem na obczyźnie, ale także postaramy się
w różnych aspektach porównywać, jak jest tutaj i jak jest tam. Będziemy rozmawiać
o podatkach, służbie zdrowia, rozwiązaniach prawnych, kwestiach społecznych
i kulturowych. Będziemy także pokazywali ważne polonijne inicjatywy. Chcemy, żeby było to
miejsce spotkań i wymiany doświadczeń – taki „międzykontynentalny salon”. – mówi
Grzegorz Jędrasik, pomysłodawca programu, p.o. dyrektora TVP Polonia.

W „Studiu w kontakcie” barierą nie jest odległość, ani strefy czasowe. Dzięki komunikatorom,
stronie internetowej i mediom społecznościowym można brać udział w debacie nie tylko
podczas transmisji programu. Każdy odcinek będzie poświęcony jednemu tematowi
dotyczącemu Polonii. Tematy najbliższych odcinków będą dostępne na stronie
programu: https://studiowkontakcie.tvp.pl/. Za pośrednictwem formularza można zgłosić
temat, który widzowie uznają za ważny do zaprezentowania i omówienia oraz  zgłosić chęć
udziału w konkretnym odcinku. Można również skorzystać z całodobowego telefonu
+48 22 507 03 33 lub napisać maila na adres: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it..

W każdą środę o godz. 22:15 w studiu w Warszawie Marek Zając lub Paulina Drażba wraz
z ekspertami będą poszukiwali najlepszego rozwiązania problemu, któremu poświęcony
będzie dany odcinek oraz będą odpowiadali na pytania widzów TVP Polonia. Można je
zadawać za pośrednictwem profilu https://www.facebook.com/studiowkontakcietvp,
telefonicznie lub mailowo. W programie każdy będzie mógł podzielić się swoimi
doświadczeniami, opowiedzieć o swoich problemach, porozmawiać o tym, co jest ważne dla
Polaków za granicą.

Tematem pierwszego odcinka będzie pomoc dla Polonii w brazylijskim stanie
Rio Grande do Sul – w maju dotkniętym katastrofalną w skutkach powodzią, a kilka miesięcy
wcześniej zniszczonym przez cyklon. Tysiącom osób żywioły zabrały majątek ich życia. Rio
Grande do Sul to region, w którym Polacy osiedlają się od ponad dwóch wieków i jest on
jednym z największych skupisk Polonii w Ameryce Południowej. Ważnym miejscem dla
Polonii jest Porto Alegre z polskim Kościołem Pani Jasnogórskiej. Jednym z gości
dzisiejszego odcinka będzie ks. dr Zdzisław Malczewski, rektor polskiej misji katolickiej w
Brazylii.

„Studio w kontakcie” – w każdą środę o godz. 22:15 w TVP Polonia.

W dzisiejszym dynamicznym świecie zdobywanie nowych umiejętności i wiedzy jest kluczowe dla sukcesu zawodowego i osobistego. Szkolenia.uk to platforma, która wychodzi naprzeciw tym potrzebom, oferując unikalne rozwiązanie łączące organizatorów szkoleń z uczestnikami w Wielkiej Brytanii. W artykule przyjrzymy się bliżej tej platformie, jej funkcjom oraz korzyściom, jakie niesie dla organizatorów i uczestników szkoleń.

Szkolenia.uk powstała z misją wspierania Polaków mieszkających w Wielkiej Brytanii poprzez ułatwienie dostępu do szkoleń i kursów organizowanych przez profesjonalistów. Wizją platformy jest stworzenie centralnego punktu, gdzie organizatorzy szkoleń mogą prezentować swoje oferty, a uczestnicy łatwo znaleźć interesujące ich kursy. Szkolenia.uk dąży do tego, aby stać się najważniejszym miejscem spotkań edukacyjnych w języku polskim w Wielkiej Brytanii.

Szkolenia.uk oferuje organizatorom szkoleń wiele korzyści, które pomagają im skutecznie promować szkolenia i dotrzeć do potencjalnych uczestników. Dzięki platformie organizatorzy mogą dotrzeć do szerokiego grona odbiorców, zwiększając swoją widoczność na rynku.

Wielu organizatorów i uczestników już skorzystało z możliwości, jakie daje Szkolenia.uk. Dzięki platformie organizatorzy znacznie zwiększyli swoją bazę uczestników, a wielu z nich zanotowało wzrost liczby zrealizowanych szkoleń. Zadowoleni uczestnicy często wracają, aby skorzystać z kolejnych kursów, co świadczy o wysokiej jakości oferowanych usług.

Szkolenia.uk to innowacyjna platforma, która łączy organizatorów szkoleń z uczestnikami, oferując bogatą gamę kursów i szkoleń w języku polskim. Dzięki intuicyjnym narzędziom, wsparciu marketingowemu oraz szerokiemu katalogowi szkoleń, Szkolenia.uk ułatwia Polakom w Wielkiej Brytanii rozwój zawodowy i osobisty. Jeśli jesteś organizatorem szkoleń lub szukasz kursów, które pomogą Ci w osiągnięciu sukcesu, Szkolenia.uk to miejsce, które warto odwiedzić.

 

Młody, zdolny, ambitny, okiem kamery zaglądający do ludzkich serc i dusz... Filmując miejsca i opowiadając historie, tak naprawdę tworzy żywe portrety ludzkie – pokazuje swoich bohaterów wraz z ich najgłębszymi pragnieniami i ukrywanymi emocjami. Każdy jego projekt filmowy to małe dzieło sztuki, co doceniają krytycy i widzowie. Nie boi się wyzwań, szuka ciekawych tematów i... adrenaliny. Zjawiska paranormalne? Dlaczego nie! Filmowanie pracy grabarza? Idealny temat. Niebezpieczne warunki w kopalni? Z przyjemnością... I w tej pasji, obok talentu, zapewne tkwi sukces Bartosza.

Bartosz Dominik – absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach (kierunek: Projektowanie graficzne) oraz Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie na kierunkach: dziennikarstwo i komunikacja społeczna oraz filozofia. Filmem "Zbigniew Blukacz: Idę do światła" obronił dyplom w Krakowskiej Szkole Filmowej im. Wojciecha Jerzego Hasa na specjalizacji operatorsko-montażowej. Produkcja znalazła się w oficjalnej selekcji kilku prestiżowych festiwali filmowych. Twórca reportaży telewizyjnych. Od kilku lat, jako reportażysta i autor obrazu, współpracuje z Telewizją Polską. Stypendysta Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rok 2023.

Więcej informacji na stronie bartoszdominik.pl

Agnieszka: Kiedy w Twoim życiu pojawił się film?

Bartosz: Chęć tworzenia filmów towarzyszyła mi od najmłodszych lat. Już jako dziecko rysowałem storyboardy – chciałem zrealizować moje projekty. Niestety… nie miałem kamery. Przełom nastąpił w 2002 roku, kiedy na komunię dostałem od chrzestnego pierwszą kamerę – były to czasy analogowe, więc jeszcze na kasety VHS. Dużo wtedy kręciłem – dziwnych i krótkich filmików; głównie nagrywałem członków mojej rodziny. I to sprawiało mi ogromną frajdę. Kręcić nie przestałem, robię to nadal.

Co takiego ma w sobie obraz wideo, iż postanowiłeś związać z nim swoją karierę zawodową?
Odpowiedź na to pytanie nie jest dla mnie prosta. Co jakiś czas odnajduję w tym medium inne aspekty, które ze mną rezonują. Nie jest też tak, że zajmuję się wyłącznie realizowaniem materiałów wideo. Bardzo pociąga mnie fotografia – przede wszystkim dlatego, że nie jest filmem. Przez wiele lat uważałem, że jest to gorszy środek przekazu; w końcu są to statyczne obrazu, nie ma tam ruchu. Aspekt ten stanowi jednak jej ogromną siłę – bo dzięki temu fotografia pozostawia odbiorcy większe pole do interpretacji — jest tam więcej niedookreślonych miejsc. Działając w tych dwóch przestrzeniach: fotografii i filmu — widzę wady i zalety każdej z nich. Jedno jest pewne, stworzenie filmu — przynajmniej mnie — daje więcej satysfakcji, ponieważ proces realizacji jest bardziej złożony. Film składa się z większej ilości składowych, których jakość przekłada się bezpośrednio na efekt końcowy. Może to właśnie ta złożoność jest tym, co mnie tak w kinematografii elektryzuje. Poza tym, od zawsze uwielbiałem oglądać filmy i chodzić do kina. Może też z tej miłości zrodziła się moja wewnętrzna potrzeba, by sprawdzić się na tym polu.
Poza tym, od zawsze uwielbiałem oglądać filmy i chodzić do kina. Może też z tej miłości zrodziła się moja wewnętrzna potrzeba, by sprawdzić się na tym polu.

Jesteś absolwentem uczelni artystycznych (m.in. Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach), ale studiowałeś także dziennikarstwo i filozofię. W moim odczuciu dziennikarstwo może przekładać się na reportaż filmowy, a filozofia... – nadaje obrazowi głębi?

Wielu dziennikarzy odnajduje się w przemyśle filmowym – głównie dokumencie. Zawsze śmieję się, że skończyłem wszystkie najbardziej bezużyteczne kierunki studiów. Bo jaki może być pierwszy dylemat doktora filozofii? Z frytkami czy bez w „Maku”. (śmiech) Po latach wydaje mi się jednak, że filozofia dała mi sposobność, żeby w potencjalnym temacie szukać drugiego dna – swego rodzaju meta-przekazu. Metaforycznej warstwy treściowej, która powoduje, że film zostanie na dłużej z widzem i w jakiś sposób zmusi go do refleksji nad otaczającym światem. Do Akademii Sztuk Pięknych poszedłem natomiast, żeby wypracować w sobie „bardziej artystyczne spojrzenie” na otaczająca mnie rzeczywistość. Reportaż czy film dokumentalny – to formy, które są bardzo blisko rzeczywistości, ja natomiast w przyszłości chciałbym bardziej skupić się na kinie formalnym, artystycznym.

Od kilku lat, jako reportażysta i autor obrazu, współpracujesz z Telewizją Polską. Czy możesz pochwalić się projektami zrealizowanymi dla TVP?
Ostatnio zdałem sobie sprawę, że z katowickim oddziałem TVP współpracuję już 8 lat. Trafiłem tam „z przypadku”. Na jednym amatorskim konkursie filmowym członkiem jury był operator kamery – pracujący w częstochowskim oddziale. Potrzebowali kogoś do pomocy. Laureaci dwóch pierwszych miejsc dostali propozycję takiej współpracy – a ja zająłem tam właśnie drugą lokatę. Nie trzeba było mnie długo przekonywać – od razu powiedziałem, że w to wchodzę. Początkowo, przez kilka lat zajmowałem się wyłącznie pracą jako operator obrazu i kamery. Wynikało to też z tego, że parę lat temu interesował mnie wyłącznie obraz – ta warstwa czysto formalna filmu. Po latach jednak wiem, że teraz ważne jest dla mnie przede wszystkim opowiadanie historii.

Od dwóch lat realizuję też swoje autorskie reportaże. Szczególnie dumny jestem z produkcji „Dwa metry pod ziemią”, która opowiada historię grabarza pracującego na cmentarzu w Kłobucku. Jest to opowieść prosta, ale właśnie w tej minimalistycznej konstrukcji drzemie prawdziwa siła i potencjał tej opowieści.

Zaskakująca tematyka... Choć ja mam jakiś sentyment do cmentarzy – szczególnie tych angielskich; starych, przykościelnych, które dobitnie przypominają nam, że wszystko, co ziemskie, ma swój kres.

Cmentarz kojarzy się z melancholią i ciszą. To miejsce zadumy – przestrzeń, w której niejako czas się zatrzymał. Każdy ma tam kogoś, z kim musiał się pożegnać, czasem niespodziewanie. Niejednokrotnie trudno jest nam pogodzić się ze stratą. Są jednak ludzie, dla których cmentarze są miejscem pracy, a na ciszę i zadumę nie ma praktycznie miejsca.

Reportaż „Dwa metry pod ziemią” pokazuje jeden dzień z życia takiego człowieka – Piotra, który grabarzem jest od ponad trzydziestu lat, a jego profesja łączy w sobie sacrum z profanum. "Prochem jesteś i w proch się obrócisz, ale Pan Cię wskrzesi w dniu ostatecznym".

Innymi – w moim odczuciu – udanymi projektami były reportaże „Szczęść Boże, Kaśka” i „Synek z gruby”. Te dwa materiały ogniskują się na pracy w kopalni. Tematy te są dla mnie ważne, bo pokazują wycinek rzeczywistości, który z parę lat całkowicie przestanie istnieć. Kolejne kopalnie w Polsce są sukcesywnie zamykane i wygaszane, jest to więc ostatni moment, żeby opowiedzieć te historie. A historie te były wyjątkowo trudne w realizacji. Nie kręciliśmy tego w muzeum, a na prawdziwym „dole” – niejednokrotnie kilometr pod ziemią. Było duszno, wilgotno i potencjalnie niebezpiecznie. Każda z kopalń, którą odwiedziłem, miała czwarty stopień zagrożenia metanowego, a wydobycie nie było wstrzymane – nie mieliśmy specjalnych ułatwień. Największym wyzwaniem było załatwienie wszystkich zezwoleń na zjazd dla całej ekipy i niespodziewane czynniki w trakcie realizacji. Kiedy mieliśmy kręcić reportaż „Szczęść Boże Kaśka”, który opowiada o kobiecie nadsztygar, udowadniającej, że kobieta także może z powodzeniem wykonywać taki zawód, dzień przed zdjęciami woda zalała cały szyb i zmuszeni byliśmy na przeniesienie zdjęć na bliżej nieokreślony termin. Było sporo nerwów – ale ostatecznie się udało.

O czym jest drugi film?

„Synek z gruby” opowiada historię mojego serdecznego kolegi Konrada Kołakowskiego, który zawsze marzył o tym, żeby zostać górnikiem. Jego losy potoczyły się jednak zupełnie inaczej - został historykiem - przewodnikiem w Kopalni Guido. Mimo to jest coś w Ślązakach, że ciągnie ich na dół - na grubę. Dlatego, Konrad postanowił zrobić wszystko, co w swojej mocy, by zjechać na czynną kopalnię, by przekonać się i zobaczyć, jak jest naprawdę na dole, prawdziwym dole. I ja mu towarzyszyłem z kamerą w tych zmaganiach. Cieszę się, bo ten reportaż został doceniony na konkursie wewnętrznym TVP, tj. Przeglądzie i Konkursie Dziennikarskim, gdzie zajął II miejsce w kategorii „najlepszy reportaż”.

Ciągnie Cię w miejsca, które dostarczają emocji i adrenaliny...

Trochę tak. (śmiech) Właśnie ostatnim materiałem, o którym chciałbym wspomnieć, są „Opowieści z zaświatów” – reportaż, który zrobiłem dokładnie tak, jak chciałem. Opowiada historię badaczy zjawisk paranormalnych, którzy zabierają nas do kilku nawiedzonych miejsc. Tematem i główną osią narracyjnych jest ich motywacja – co ich skłania do tego, żeby szukać duchów? Nie ukrywam, że jestem wielkim fanem horrorów i chciałbym takie materiały kręcić w przyszłości. Ten reportaż był więc takim poligonem doświadczalnym, gdzie mogłem przetestować sobie różne rozwiązania, które mnie interesują. Bardzo lubię także kino eksploatacji (nazwijmy je roboczo kinem klasy B.). Niezwykle podoba mi się taki balans na granicy kiczu – chciałem takie właśnie odniesienia zaimplementować do tego filmu. I wydaje mi się, że właśnie to mi się tam całkiem udało.

Jesteś Stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rok 2023...
Tak, jak już wspominałem, bardzo interesuje mnie fotografia. Na potrzeby pracy dyplomowej Akademii Sztuk Pięknych opracowałem swoją własną technikę polegającą na naświetleniu cyfrowego negatywu w warunkach ciemniowych na blasze offsetowej pokrytej emulsją światłoczułą. Efektem były wielkoformatowe fotografie (50x70 cm) na blasze, gdzie biel była zeszlifowaną blachą. Nieskromnie powiem, że robiło to wrażenie. Za namową znajomej postanowiłem złożyć projekt do Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Było to rozwinięcie mojego dyplomu. Tym razem tematem nie był Transhumanizm, a ludyczne przedstawienia sakralnych dzieł sztuki, które fotografowałem na Śląsku. Chciałem zrobić taki dokument fotograficzny. Szukałem głównie obrazów i figur Matek Boskich, za którymi kryły się dobre historie. Pytałem właścicieli tych dzieł (niejednokrotnie wyjątkowo kiczowatych), jak to się stało, że dany obraz znalazł się u nich w domu i czy jakoś wpłynął na ich życie. W trakcie projektu zrozumiałem, że temat ten, jest przede wszystkim opowieścią o mnie samym. Przez większość życia byłem bardzo religijny. Taka fanatyczna duchowość jest niezdrowa i szkodliwa. Po latach zrewidowałem swoje poglądy. Miałem jednak doświadczenia i historie, które także chciałem opowiedzieć. W efekcie wyszedł z tego bardzo intymny projekt, którego wernisaż odbył się pod koniec tamtego roku w Spodku w Katowicach.

Kiedy bardzo młody człowiek za swoją pracę otrzymuje już tak wiele nagród i wyróżnień, dodaje mu to skrzydeł?

Moja narzeczona zawsze mi powtarza, że jestem chorobliwie ambitny i nigdy w pełni z siebie zadowolony. Ma trochę racji. Nagrody i wyróżnienia są bardzo miłe - w końcu są dowodem na to, że ktoś docenia moją pracę i podoba mu się to, co robię. Zawsze jednak wydaje mi się, że coś można było zrobić lepiej – w sumie to właśnie takie myślenie „dodaje mi skrzydeł”, ponieważ cały czas chcę stawać się lepszy.

Nad czym pracujesz obecnie?

Nad kilkoma projektami, ale są one na bardzo wczesnym etapie realizacji. W sumie nic, o czym mógłbym jakoś ciekawie opowiedzieć. (uśmiech)

Obok filmu, jest jeszcze wspomniane dziennikarstwo. Masz w tym zakresie również spore doświadczenie zawodowe.

Dziennikarstwo i praca nad filmami, w moim przypadku, to dwie dziedziny, które się przeplatają i przenikają. W końcu pracuję w telewizji, gdzie każdy materiał dziennikarski jest jakąś formą filmową. Od lat jestem jednak związany z lokalną prasą. Na początku, kilkanaście lat temu (albo nawet ze sto), współpracowałem z Kulisami Powiatu Kłobuckiego – tytuł ten dawno nie istnieje. Potem pisałem do Miejskiej. Obecnie piszę recenzje filmowe dla Tygodnika klobucka.pl. Traktuję to w kategoriach sportowych – warto jest coś pisać od czasu do czasu, żeby pracować nad warsztatem. Nie traktuję tego w kategoriach zarobkowych; raczej jako hobby.

Jakie jest Twoje filmowe marzenie?

Moim największym filmowym marzeniem jest nakręcenie pełnometrażowego filmu fabularnego. Bardzo interesuje mnie kino gatunkowe – chciałbym nakręcić polski horror.

A jeszcze... ontoelektronika – nie mogę pominąć tego wątku. Studiowałeś wpływ rzeczywistości wirtualnej na tę pozainternetową sferę egzystencji ludzkiej?
Na filozofii szczególnie interesowała mnie właśnie ta dyscyplina. Ontoelektronika w dużym skrócie opowiada o sensie istnienia człowieka w środowisku elektronicznym. Jest taką próbą opisania nowej, elektronicznej rzeczywistości językiem filozofii. Dużo o tym pisałem, ponieważ interesowałem się tym przez cały tok moich studiów – a jestem wiecznym studentem. (śmiech) Na filozofii pracę licencjacką pisałem o problemie wolności człowieka w środowisku elektronicznym, na dziennikarstwie pisałem o medioznawczych i filozoficznych aspektach funkcjonowania środowisk elektronicznych na przykładzie Internetu, a na ASP o transhumanizmie. Jak widać, cały czas byłem zanurzony w podobnej tematyce.

Bartoszu, dziękuję za rozmowę i życzę Ci spełnienia marzeń filmowych.

Rozmawiała: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz (kuchniawolosiewicz.blogspot.com)

Na fotografiach znajduje się bohater wywiadu, Bartosz, a także kadry z jego filmów oraz zdjęcia z wystawy artysty w katowickim Spodku. 

Już we wrześniu Tomek Lubert zasiądzie w jury Festiwalu Młodych Talentów Polonus, który odbywa się w londyńskim Polskim Ośrodku Społeczno-Kulturalnym z inicjatywy Marioli Dobrenko. Jednak to nie jedyny związek artysty z Wielką Brytanią. Niedawno w Polskiej Szkole Muzycznej im. A. Panufnika prowadził warsztaty z zakresu kompozycji. Przyjeżdża „do nas” także z koncertami, głównie dla najmłodszych dzieci. W Anglii mieszka również jego bliska rodzina i wielu przyjaciół.

Zapraszam do przeczytania rozmowy będącej przedsmakiem wywiadu pt. „Widziałem wiele zła; aby to przetrwać, żyłem marzeniami i buntem...” – rozmowa z muzykiem i kompozytorem, Tomaszem Lubertem, którego artysta udzielił mi dla wydawanego w Londynie kwartalnika literacko-artystycznego Post Scriptum (red. nacz. Renata Cygan). Magazyn ukaże się wkrótce.

Tomasz Lubert – polski muzyk, kompozytor, producent muzyczny i prezenter radiowy. Jest znany przede wszystkim jako lider i założyciel zespołu Virgin, który odnosił duże sukcesy na polskiej scenie muzycznej. Po rozwiązaniu zespołu kontynuował karierę muzyczną jako solowy artysta, komponując i wydając własną muzykę. Jest twórcą ponad 70. radiowych hitów znanych polskich artystów: Virgin, Video, Volver, Istvan Tabani, Michał Wiśniewski, Patrycja Markowska, Ania Wyszkoni, Magda Femme, Alicja Bachleda- Curuś, Ewa Farna, Maria Niklińska, Marysia Sadowska, Andrzej Cierniewski, ICH Troje, Tomasz Karolak –Pączki w Tłuszczu, Natalia Lesz, Grzegorz Skawinski – Kombii, Rafał Brzozowski, Stachursky, Anja Orthodox, Olek Klepacz, Sumptuastic.

Ponadto, Tomasz aktywnie uczestniczy w działaniach charytatywnych. Pełni funkcję prezesa Fundacji Luberty Pomagają, która wspiera dzieci i ich rodziny przebywające w instytutach onkologicznych. Jego zaangażowanie w działalność charytatywną jest równie znaczące, jak osiągnięcia artystyczne.

Muzyk jest także prezenterem radiowym oraz współpracuje z różnymi instytucjami kultury, angażując się w organizację koncertów i wydarzeń artystycznych. Wszechstronne talenty i zaangażowanie Tomasza sprawiają, że jest ważną postacią świata muzyki, o czym świadczą liczne nagrody i wyróżnienia, jakie otrzymuje.

https://www.instagram.com/tomasz_lubert_official/

Agnieszka: Muzyk kojarzony przede wszystkim z produkcjami zespołu Virgin i Dody (ale też wielu innych gwiazd muzyki pop) w zaciszu domowym tworzy dla dzieci, w tym operę dla nich przeznaczoną, która wkrótce będzie mieć premierę. Czy możesz zdradzić już jakieś szczegóły?

Tomek: Od 30 lat robię muzykę popową i rzeczywiście jestem przede wszystkim z nią kojarzony, jednak dla dzieci tworzę niewiele krócej – szczególnie muzykę klasyczną. Obecnie tworzę dla nich operę. Tuż przed jej premierą ukaże się także płyta, już piąta z serii Muzyka Klasyczna Dzieciom, na której znalazły się (podane w bardzo przystępny sposób) utwory operowe. Celem jest zachęcenie dzieci do słuchania klasyki i odejście od stereotypów, iz jest ona nudna. Mam nadzieję, że krążek się spodoba. Chętnie, w późniejszym czasie, zdradzę szczegóły opery, o którą zapytałaś. (uśmiech)

Biorąc pod uwagę fakt, że współpracujesz z Polską Szkołą Muzyczną w Londynie i tworzysz dla dzieci, a także wspierasz je (również te chore, którym oddajesz serce – mam tu na myśli działalność Fundacji Luberty Pomagają), chciałam zapytać o genezę takiego ukierunkowania Twojej kariery kompozytorskiej.

Jestem osobą, która od wielu lat zajmuje się komponowaniem w różnych stylach. Robię muzykę dziecięcą, ale też popową, reklamową, filmową – ostatnio ukazał się w kinach film pt. Podróże Alberta, do którego stworzyłem ścieżkę dźwiękową, używając najnowszych zdobyczy technologii w dziedzinie muzyki filmowej.

Natomiast dzieci są wspaniałą publicznością, lubię je wprowadzać w świat muzyki poprzez moje kompozycje, ale także ucząc – np. podczas warsztatów w Polskiej Szkole Muzycznej w Londynie. (uśmiech)

Jesteś wszechstronnie uzdolnionym kompozytorem, co potwierdza świeżutka premiera utworu Degeneration zepołu NITOA. Czy możesz przybliżyć czytelnikom ten projekt?

Rządzi nami przypadek i to on zdecydował o powstaniu tego kawałka... (uśmiech)

Jestem wielkim fanem motoryzacji, a jej guru w Polsce to Adam Kornacki, który również świetnie gra na perkusji w zespole NITOA. Spotkania motoryzacyjne zaowocowały więc stworzeniem wspólnego utworu. W czasach szkolnych i studenckich grałem taką ostrą muzykę metalową, dlatego z wielką przyjemnością podjąłem się kompozycji, która przypadła chłopakom do gustu. Do piosenki powstał teledysk. Pojawiliśmy się w kilku programach muzycznych. Mamy też w planach wspólny występ – chwycę gitarę i zacznę „wiosłować”. (śmiech)

Dodam jeszcze, że styl muzyczny nie jest dla mnie najważniejszy, u mnie najistotniejszej jest to, czy kompozycja niesie ze sobą jakąś wartość. A proszę mi zaufać... w metalu jest jej sporo. W mocnych dźwiękach można przekazać dużo emocji. Nie jest to muzyka bez serca...

(56) DEGENERATION - NITOA (feat. Tomasz Lubert) [official video] - YouTube

Jesteśmy... po Eurowizji. Skomponowałeś przepiękną balladę Dody pt. Nie wolno płakać – takie utwory, obok tych szokujących, zawsze dobrze sobie radzą; szczególnie z szerokim wokalem artystki. Czy nie kusiło Was, Ciebie i panią Dorotę, by stworzyć dla Polski zwycięski hit na tę okoliczność? Oczywiście wiem, że są jeszcze nasze specyficzne, nie zawsze zrozumiałe w kontekście dokonywanych wyborów, preselekcje krajowe.... ale ja z Nie wolno płakać wysyłałabym was co roku... (uśmiech)

Powiem wprost, że ten konkurs obecnie mnie nie interesuje. Oczywiście kiedyś, gdy byłem młody, oglądałem Eurowizję, ponieważ to było, swego rodzaju, nasze okno na świat – również ten muzyczny.

Moim zdaniem sukcesu ABBY do tej pory nikt nie pobił i w moim odczuciu nie zanosi się na to, aby tak się stało i poziom konkursu z powrotem się podniósł. Teraz (bardziej niż muzyka) liczy się show, a ja na jego robieniu się nie znam.

W preselekcjach znalazło się kilka moich utworów, ale do finałów się nie dostaliśmy. Nigdy więc temat Eurowizji nie wypłynął u mnie tak na poważnie.

Jaki na co dzień jest Tomek Lubert? Zdrowo żyje, komponuje, kocha, dba, podziwia... Czy uchylisz odrobinkę drzwi do swojego świata?

Moje codzienne życie jest nudne. (śmiech) Wstaję zwykle koło szóstej rano. Dzień zaczynam od lodowatego prysznica, stosuje post (jem w określonych godzinach). Komponuje i uczę się języków obcych: chiński, hiszpański, rosyjski, angielski. Dwa ostatnie znam, ale sobie przypominam.

Uprawiam też dużo sportu. Lubię grać w piłkę nożną i jestem wielkim fanem Bayernu Monachium.

Kot... Nie mogę pominąć... Kim jest „Kot Staś” muzycznie i w rzeczywistości?

Postać realna; mieszka razem z nami od lat trzynastu. Jest wielką gwiazdą YouTub – piosenka o nim ma ponad 80 mln odsłon. Chyba jest to najbardziej znany kot w Polsce. W ogóle zwierzątka z moich utworów są zwykle realne.

Czy można będzie w najbliższym czasie spotkać Cię gdzieś w Anglii... na koncertach, festiwalach?

Anglia jest moim drugim domem. Bywam bardzo często ze względu na rodzinę i przyjaciół.

We wrześniu będę także w jury Festiwalu Młodych Talentów Polonus, którego dyrektorem jest Mariola Dobrenko z Londynu.  Mam nadzieję, że odkryjemy naprawdę sporo młodych talentów.

https://polonia24.uk/informacje/wielka-brytania/mariola-szudzik-dobrenko-w-muzycznej-rozmowie-o-swojej-drodze-wokalnej-i-pedagogicznej-w-polsce-oraz-wielkiej-brytanii

Często bywasz w Wielkiej Brytanii, mieszka tutaj Twoja rodzina. Jak się czujesz wśród naszej Polonii brytyjskiej?

Jestem zawsze wzruszony, kiedy mogę się spotkać z przedstawicielami powojennej Polonii. Na obczyźnie są już wiele lat, a wciąż tę polskość mają w sobie. Oczywiście różnią się oni od Polaków, którzy przyjechali w celach typowo zarobkowych, ale każde pokolenie, czy w kraju, czy na emigracji, jest inne. Cieszę się, że wciąż istnieją polskie instytucje kulturalne i ludzie, którzy pamiętają o swoim kraju, uczą dzieci polskiej mowy i...   muzyki. (uśmiech)

Jakie są Twoje muzyczne marzenia i plany, obok tych, o których wiemy?

Ja sam chciałbym wiedzieć, jakie są moje plany. Życie nieustannie mnie zaskakuje. Pojawiają się nowi artyści i nowe projekty. Jestem trochę pod presją młodych kompozytorów, ale z drugiej strony ogromnie im kibicuję, ponieważ potrafią robić fenomenalne rzeczy.

Mam oczywiście swoje marzenia, ale o tym więcej zdradziłem w naszej rozmowie do Post Scriptum.

Dziękuję za ciekawe pytania, pozdrawiam czytelników Polonia24.uk i do zobaczenia gdzieś w Wielkiej Brytanii.

Ja również dziękuję i zapraszam Państwa na szerszy wywiad z Tomkiem Lubertem w najnowszym numerze kwartalnika artystyczno-kulturalnego Post Scriptum, który ukaże się wkrótce.

Rozmawiała: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz  

https://kuchniawolosiewicz.blogspot.com/

W ostatnich latach coraz więcej Polaków decyduje się na osiedlenie w Anglii, co skutkuje rosnącym zapotrzebowaniem na polskie produkty i usługi. Jednym z nich są książki, które stanowią ważny element naszej kultury. Dlatego też istnieje coraz większa potrzeba otwierania polskich księgarń, aby zapewnić Polakom dostęp do literatury i prasy w ich ojczystym języku. Takie miejsca nie tylko ułatwią zachowanie więzi z krajem, ale także promują czytelnictwo i sprzyjają edukacji.

Księgarnia Bartek oferuje szeroki wybór literatury polskiej, zarówno w oryginalnym języku, jak i w tłumaczeniu. Można w niej znaleźć książki dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Księgarnia jest również miejscem spotkań dla społeczności polskiej, organizując wiele wydarzeń kulturalnych i literackich. Dzięki nim, Polacy mieszkający w okolicach Manchesteru, mogą nadal być w kontakcie z polską kulturą i literaturą. Wielu rodaków ceni sobie także możliwość spędzenia miło czasu w kawiarni, która powstała przy księgarni.

Jadwiga i Rafał Dziedzicowie – pochodzą ze Śląska. Mają synka, Bartosza. Od grudnia 2014 mieszkają w Manchesterze, gdzie od blisko sześciu lat prowadzą stacjonarną, polską księgarnię połączoną z kawiarnią, w której regularnie odbywają się m.in. spotkania autorskie. Aktywnie wspierają również wartościowe polonijne inicjatywy kulturalno-społeczne.

Agnieszka: Skąd wziął sie pomysł, aby otworzyć polską księgarnię w Manchesterze?

Jadwiga: Pomysł na księgarnię w Manchesterze powstał przede wszystkim z miłości do książek naszego syna, Bartka. Lubimy stacjonarne księgarnie, w których można najpierw przeczytać fragment książki, zobaczyć ilustrację. Sprawdzić czy nie kupujemy przysłowiowego „kota w worku”, ponieważ nie zawsze wszystko zgadza się ze zdjęciem lub opisem. I ten zapach... Kto kocha książki, zrozumie. (uśmiech)

W naszych okolicach było też duże zapotrzebowanie na tego typu biznes. A Manchester wybraliśmy, gdyż tutaj mieszkamy.

Jakie są główne preferencje czytelników w polskiej społeczności w Wielkiej Brytanii? Czy dominują konkretne gatunki?

Na początku były to głównie książki dla dzieci: edukacyjne, aktywizujące i klasyczne bajki na dobranoc. Skupialiśmy się na nauce mowy i czytania – czyli książkach dla tych, którzy chcieli pielęgnować język polski u swoich pociech. Następnie zauważyliśmy wzrost zainteresowania literaturą dla dorosłych. Głównie były to kryminały i thrillery (my też bardzo lubimy ten gatunek). I to on bardzo długo dominował. Od ponad dwóch lat najpopularniejsza jest jednak u nas literatura dotycząca rozwoju osobistego i różnorodne poradniki.

Jakie są najpopularniejsze tytuły książek wśród klientów Waszej księgarni? Czy to przede wszystkim nowości czy też klasyka literatury polskiej?

Najpopularniejsze tytuły to między innymi „Atomowe nawyki”, „Techniki uwalniania”, „Bogaty ojciec, biedny ojciec”, „Potęga podświadomości”, „ Nawyki warte miliony”, wiele książek Murphiego i Briana Tracy. Wszelkie nowości z działu rozwoju osobistego. Klasyka horrorów jak Masterton, King. Mamy też sporo thrilerrów, np.: B.A Paris. Książki Chmielarza, Gorzki czy Bondy.

Organizujecie regularne spotkania autorskie. Czy zauważyliście wzrost zainteresowania literaturą polską wśród osób spoza polskiej społeczności, mieszkających w Wielkiej Brytanii?

Prowadzimy spotkania autorskie, jednak częstotliwość jest różna. Autorzy sami się do nas zgłaszają. Większości to pisarze mieszkający na terenie Wielkiej Brytanii i Irlandii . Zdarzyło nam się też, że odwiedziły nas autorki z Polski: Małgorzata Warda, Agnieszka Mrozek i Danuta Słowik. W kwietniu odwiedziła nas Kasia Krawiecka, autorka książek: „Janka. Historia, której nie znacie” oraz „Tu mieszka dobro”.

Planowane są też już kolejne spotkania. Może uda się znów sprowadzić kogoś z Polski. (uśmiech)

Odpowiadając na drugą część pytania, to niestety nie zauważyliśmy zainteresowania polską literaturą nikogo innego niż Polacy.

Prowadzicie kawiarnię i organizujecie inne wydarzenia kulturalne...

Tak, prowadzimy również kawiarnię. W ofercie mamy pyszne, domowej roboty ciasta jak np.: malinowa chmurka(nasz bestseller), sernik, jabłecznik, leśny mech, ciasto marchewkowe i inne. Mamy również lody i różne przekąski oraz robione przez nas kanapki. Serwujemy kawę speciality najwyższej jakości. Mówią, że to „najlepsza kawa w mieście”.

Prócz spotkań autorskich organizujemy zabawy tematyczne dla dzieci (Mikołajki, Halloween), warsztaty plastyczne, kąciki czytelnicze dla dzieci i kluby dla dorosłych jak np. klub miłośników książki lub klub podróżników . W poniedziałki i czwartki, już po zamknięciu księgarni, odbywają się u nas również zajęcia z języka polskiego dla dzieci. Organizowane są także warsztaty psychologiczne o różnej tematyce. Istniej też możliwość wynajmu sali na różne spotkania okolicznościowe jak urodziny, komunie oraz spotkania biznesowe. Jesteśmy otwarci na propozycje. Staramy się pomagać i współpracujemy z różnymi polskimi biznesami oraz szkołami.

Czy śledzicie trendy czytelnicze w Polsce i staracie się dostosować Waszą ofertę do zmieniających się preferencji?

Tak. Interesujemy się nowościami i bestselerami. Obserwujemy również bookstramerów i strony autorskie oraz wydawnicze. Sprowadzamy nowości, klasyki i to co klienci podpowiadają. Zbieramy także zamówienia indywidualne według potrzeb klientów. Można u nas kupować stacjonarnie, ale możliwa jest też wysyłka. Na razie sprzedaż odbywa się poprzez wiadomość na Facebooku, ale wciąż pracujemy nad naszym sklepem internetowym dla tych, którzy mieszkają za daleko, by nas odwiedzić.

Czy zauważyliście jakieś zmiany w czytelniczych zwyczajach polskiej społeczności w Wielkiej Brytanii w związku z rozwojem technologii i szeroką dostępnością e-booków czy audiobooków?

Z tym bywa różnie. Na początku naszej drogi byliśmy bardzo miło zaskoczeni, jak wielu Polaków jednak sięga po papierową wersję. Przyznawali, że mają już dość patrzenia w ekrany i nie ma to jak zwykła książka. Oczywiście znaleźli się również ludzie uwielbiający zapach książek (e-booka niestety nie powąchasz). Teraz natomiast spotykamy się z większym zainteresowaniem audiobookami (nam też zdarza się ich słuchać, zwłaszcza w wykonaniu Filipa Kosiora). Jest to świetna alternatywa, dla tych którzy nie mają za wiele czasu, aby usiąść z papierową wersją. Jest to wygodne, gdyż jednocześnie można robić coś innego. Świetnie się sprawdza w czasie podróży i sprzątania. Mimo tych wszystkich zalet, czytelnicy nie rezygnują z „prawdziwych” książek i również je kupują.

Jakie produkty można jeszcze nabyć w kięgarni?

Poza książkami, można nabyć u nas gry planszowe, zeszyty, puzzle, długopisy, kredki, zabawki, drobne upominki, kubki, chusty, korale i akcesoria folkowe. Ciasta, napoje, kanapki oraz desery.

Wasze plany na przyszłość?

Głównym planem jest otwarcie sklepu internetowego. Zatrudnienie pracownika. Wprowadzenie kilku nowości do menu kawiarni. Myślimy również o zorganizowaniu festynu łączącego pobliskie polskie biznesy. Oczywiście dalszy rozwój księgarni, być może otwarcie kiedyś fili w innym mieście. A jeżeli chodzi o prywatne plany, to przede wszystkim po sześciu latach przerwy lot do Polski i może jeszcze jakieś inne wakacje, ponieważ w Polsce nie bardzo się odpoczywa, zwłaszcza po tylu latach. (śmiech)

Dziękuję za rozmowę i do zobaczenia wkrótce na żywo. 

Rozmawiała: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

Autorka niezwykła, której książki przenoszą najmłodszych czytelników w świat pełen ciekawych przygód i wartościowych lekcji życia. Pisarka posługuje się pięknym i bogatym językiem, co sprawia, że dzieci z zapartym tchem pochłaniają każdą stronę jej dzieł.

Debiutanckie Koniberkiodniosły tak wielki sukces na rynku wydawniczym, iż obecnie są już trzy ich części.

Autorka angażuje się również w działalność edukacyjną i kulturalną na rzecz dzieci. Prowadzi warsztaty literackie, czytelnicze i językowe, które mają na celu rozwijanie kreatywności i umiejętności komunikacyjnych u najmłodszych. Dzięki jej zaangażowaniu najmłodsi odbiorcy literatury mają możliwość nie tylko cieszyć się światem książki, ale także rozwijać się intelektualnie i emocjonalnie.

Jej praca jest doceniana zarówno przez czytelników, jak i krytyków. Jej książki, pełne ciepła, mądrości i piękna, zachęcają najmłodszych do odkrywania magii słowa pisanego i wyobraźni. Dzięki twórczości pisarki, świat staje się bardziej barwny i pełen inspiracji.

Weronika Szelęgiewicz tworzy również słuchowiska dla dzieci, których można posłuchać w stacjach radiowych oraz na Spotify. Jako nauczycielka jest także zaangażowana w wiele projektów literackich dla młodzieży, z którą na codzień dzieli się swoją pasją i wiedzą.

Być może niebawem pojawi się w Londynie ze swoją twórczością.

Weronika Szelęgiewicz – z zawodu nauczycielka języka polskiego, kilka lat temu zadebiutowała jako pisarka. Jej książki wprowadzają dziecięcych czytelników w świat wyobraźni i, unikając moralizatorstwa, pokazują wartości, którymi warto kierować się w życiu. Wyróżnia je piękny, bogaty język. Debiutancka książka Koniberki(2016), bestseller wydawnictwa Literówka, została wpisana na listę bis IBBY. Do tej pory ukazały jeszcze dwie części tej serii: Koniberki. Powrót na łąkę (2021) i Koniberki. Spotkanie (2023); pisarka wydała też baśniowy przewodnik Na tropie baśniostworów (2023).

Weronika Szelęgiewicz jest również autorką popularnych słuchowisk radiowych dla dzieci Wywiadek na tropie (w formie podcastów dostępne na stronie Radia Wrocław i Spotify).

Pisarka brała udział w projektach literackich sfinansowanych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego: Podróże z książką po Ziemi Kłodzkiej, Mój sąsiad jest pisarzem oraz w Nocy Ksiegarń, a także była gościem na wielu festiwalach literackich, m.in. na Literobrazkachw Bydgoszczy, Zabajnikuw Grudziądzu, Literackie Objezierze w Objezierzu, Czas na Książki w Ząbkowicach Śląskich czy Festiwalu Małej Literatury w Krakowie.

Pochodzi z Kłodzka, od wielu lat mieszka w Krakowie i uczy w XXVIII LO.

Weronika Szelągiewicz - Polska Ksiegarnia w UK (ksiegarniainternetowa.co.uk)

Agnieszka: Mówisz o sobie, podobnie jak ja, że przede wszystkim jesteś nauczycielką, pisarką później. Jakie elementy pracy w zawodzie sprawiają Ci największą radość?

Weronika: Od wielu lat uczę języka polskiego w liceum. Tak się złożyło, że zmieniałam wielokrotnie szkoły, ponieważ moją placówkę zlikwidowano. Mam więc szerokie doświadczenia w tej dziedzinie. W szkole czuję się na swoim miejscu. Gdy stoję przed klasą, jestem tam, gdzie powinnam być. W naszym zawodzie zawsze coś się dzieje. Nie ma dwóch takich samych lekcji. Uczę literatury, a każdy utwór można zinterpretować na wiele różnych sposobów, więc nie da się popaść w rutynę. Uczniowie inspirują mnie do poszukiwania coraz to nowych rozwiązań. I tu dochodzimy do tego, co najważniejsze. Uczniowie i relacje z nimi. Uważam, że umiejętność budowania relacji z uczniami to moja mocna strona. Opiekuję się Samorządem Uczniowskim, wspólnie działamy, wymyślamy rozmaite projekty. Stworzyliśmy Dziadoween, cykliczne święto literatury romantycznej. Raz stworzyliśmy Muzeum Romantyzmu, innym razem konkurs O złotą mackę Cthulhu. Otwieraliśmy też Kawiarnię pod Pikadorem.Wraz z grupą uczniów wzięłam udział w projekcie fundacji Ukryte skrzydła i wydaliśmy zbiór reportaży Wykluczeni wczoraj i dziś. Bierzemy udział w Szkolnym Budżecie Obywatelskim, współpracujemy z różnymi organizacjami. Staram się dać uczniom poczucie sprawstwa i możliwość rozwijania talentów.

W jakich okolicznościach w Twoim życiu pojawiło się pisanie?

Jak to często bywa z autorami książek dla najmłodszych, pisać na poważnie zaczęłam dla własnych dzieci. Nie był to jednak prawdziwy początek. Miałam jakieś dziesięć lat, gdy pierwszy raz wpadłam na pomysł, by napisać książkę. I to zrobiłam. Była napisana ręcznie, w pamiętniku i ozdobiona własnoręcznie wykonanymi rysunkami. Od tamtej pory było we mnie marzenie o pisaniu. Przez całe dzieciństwo podejmowałam próby pisarskie. W liceum zaczęłam tworzyćwiersze, które wielokrotnie były publikowane w kłodzkiej prasie. Po studiach współpracowałam z „Dziennikiem Polskim” i publikowałam artykuły. Do pisania książek musiałam jednak dojrzeć.

Skąd wziął się pomysł na serię książek o koniberkach? Czy istnieją jakieś osobiste doświadczenia lub inspiracje, które wpłynęły na stworzenie tych postaci?

Koniberki wymyśliła moja córka Lena, gdy miała pięć lat. Uwielbiała gry i zabawy słowem, i to ona wymyśliła koniki – koliberki, czyli koniberki właśnie. Wymyśliła też koniberki jaskiniowe z gwiazdką nad czołem. Ja tylko napisałam o nich historie. Lena zresztą ma swój udział w tworzeniu tekstu. Poprosiłam ją o wymyślenie pierwszego zdania. Brzmi ono: „Filipinka jak zwykle wstała najwcześniej” i obecnie znajduje się na początku trzeciego rozdziału pierwszego tomu. Książkę pisałam cały rok po urodzeniu syna, wykorzystując momenty, w których spał. I tak powstała ta opowieść o małych, latających konikach, które tworzą społeczność na łące i przeżywają rozmaite przygody. Moja opowieść nie jest magiczna. Pod baśniowym kostiumem są ukryte sytuacje, z którymi dziecko może się spotkać w grupie rówieśniczej. Są więc rozdziały o nieśmiałości, radzeniu sobie z dokuczaniem, o nieposłuszeństwie itd. Bohaterowie muszą się zmierzyć z konsekwencjami swoich czynów, nie ma cudownych rozwiązań.

Jakie wartości chciałaś przekazać małym czytelnikom poprzez historię koniberków?

Koniberki są książką, która ma bardzo wyraźny przekaz, choć podany nie wprost. Bohaterowie pokonują trudności dzięki współpracy. W wykreowanym przeze mnie świecie liczą się: przyjaźń, miłość, współdziałanie, lojalność, tolerancja. Łatwo jest rozróżnić dobro od zła, chociaż nie ma tutaj jednoznacznego wroga. Koniberki są uczłowieczonymi zwierzętami, więc żyją w świecie przyrody i zagrożenia, z którymi się spotykają, są naturalne jak: pająki, żaby, szarańcza, powódź czy pożar. Zło nie jest spersonifikowane. Staram się, by problemy ukazane w książkach, odzwierciedlały rzeczywistość dziecięcych doświadczeń. Mówimy więc o krzywdzie, którą możemy wyrządzić kłamstwem, o plotce, o przemocy, ale też o spotkaniu z obcym, Innym, ponieważ pokazuję w ostatnim tomie problem uchodźców i zmian klimatu, chociaż nadal jest to świat baśniowy.

Koniberki to nie jest Twoja jedyna książka?

Nie, w październiku miała premierę książka Na tropie baśniostworów, która jest niezwykłą pozycją na rynku wydawniczym, ponieważ jest to baśniowy, a w zasadzie legendarny przewodnik dla dzieci. Każda legenda związana jest z konkretnym miejscem, które można odwiedzić. To właśnie postanowiłam wykorzystać w mojej książce. Nietypowi bohaterowie: Diabnielątko i Diabniołeczek, pół aniołki i pół diabełki, wyruszają w misję poszukiwania potworów z legend. Książka opisuje pięć podróży. W Rumunii bohaterowie szukają kryjówki hrabiego Drakuli, na Dolnym Śląsku potwora Frankensteina, w Krakowie i jego okolicach wawelskiego smoka, przemierzają Pragę, szukając golema, a w okolicach Boki Kotorskiej skarbu ducha pirata. Bohaterowie odwiedzają konkretne miejsca, w które możemy pojechać. Każda podróż przedstawiona jest na mapie. Po drodze zwiedzają zabytki, poznają ciekawostki historyczne i przyrodnicze, a na końcu się okazuje, że potwór jest inny, niż się spodziewamy. Do ilustracji zostały wykorzystane zdjęcia odwiedzanych miejsc, na które są nałożone komiksowe postaci bohaterów.

Jakie wyzwania wiążą się z pisaniem dla małych dzieci?

Uważam, że książka dla dzieci musi być moralna. Dzieci potrzebują rozróżnienia dobra od zła i relatywizm moralny nie powinien znaleźć w książce dziecięcej. Z drugiej strony jednak uważam, że należy unikać moralizatorstwa. Nie znoszę natrętnego dydaktyzmu w stylu bajek Jachowicza. Dzieci są mądre, same wyciągają wnioski, jeśli tylko damy im szansę. Książka dla dzieci powinna być napisana pięknym językiem. Nie należy go sztucznie upraszczać. Przyzwyczajanie dzieci od małego do zdań złożonych i bogatego słownictwa procentuje w przyszłości. Dzieci wychowywane na bardzo prostych historyjkach nie są potem w szkole gotowe do odbioru trudniejszych tekstów, dokładnie tak samo jak dzieci, którym nikt nie czyta. Tymczasem już przedszkolaki są w stanie skupić się na tekście napisanym literacką polszczyzną, jeśli tylko fabuła jest dostosowana do poziomu ich wrażliwości. I ten język potem w nich zostaje, rozumieją świat na innym poziomie. No i książka dla dzieci nie może być wyłącznie utylitarna. Owszem, książki mogą pomóc rozwiązać problem wychowawczy, ale nie zastąpią wychowania, poza tym książka powinna być przede wszystkim dobrze napisana, a dopiero potem użyteczna.

Jakie są Twoje bliższe i dalsze plany wydawnicze?

Obecnie czekam na ukazanie się dwóch pozycji. Jedna z nich to nowa odsłona krakowskich legend i będzie nosić tytuł Gdzie się podział smok wawelski?, druga zaś będzie zupełnie inna. Napisałam artykuły do zbiorczej pracy o popularnych mitach edukacyjnych. Również jest w przygotowaniu. Poza tym szukam wydawcy dla paru pozycji, które nadal się nie ukazały.

W jaki sposób można bliżej zapoznać się z Twoją twórczością, nabyć książki?

Moje książki są dostępne w większości księgarń internetowych, również tak dużych jak Empik czy Bonito. Stacjonarnie trzeba pytać. Można je też zamówić bezpośrednio na stronach wydawnictw Literówka i HM.

Warto wspomnieć, że piszesz nie tylko książki, ale jesteś również, jak nadmieniłaś, autorką słuchowisk dla dzieci.

Tworzenie słuchowisk było dla mnie ciekawym doświadczeniem. Wszystko zaczęło od propozycji fundacji Gaja, żebym napisała słuchowiska z okazji Święta Drzewa, które zostaną nagrane przez pracowników Radia Wrocław. Ponieważ mam zdecydowanie ekologiczne przekonania, z radością się zgodziłam. Koniec końców napisałam dla Gai cztery słuchowiska o tematyce ekologicznej, które można znaleźć na stronie Święta Drzewa. Szczególnie lubię to pod tytułem Nietoperz szuka domu. Te słuchowiska spodobały się na tyle, że dzięki nim otrzymałam propozycję współpracy od Radia Wrocław. Tak powstał cykl audycji Wywiadek na tropie o wrocławskim krasnalu Wywiadku, który wędruje po Dolnym Śląsku i pokazuje dzieciom interesujące miejsca. Te słuchowiska ukazywały się przez rok, co tydzień, na antenie radia Wrocław i radia RAM i cieszyły się dużą sympatią słuchaczy. Do dziś można je odsłuchać na stronie radia i na Spotify.

A gdzie można spotkać Cię osobiście? Często gościsz w różnych miejscach w Krakowie, ale nie tylko.

Spotkać osobiście oczywiście najłatwiej mnie w Krakowie, gdzie mieszkam. Jednak chętnie biorę udział w targach i imprezach literackich na terenie całej Polski. Jednym słowem pojadę wszędzie, gdzie mnie ktoś zaprosi. W zeszłym roku byłam w tak odległych miejscach jak Grudziądz, Bydgoszcz, Rzeszów, Tarnobrzeg czy Opole. Niedługo wybieram się do Warszawy. Bardzo chciałbym, aby z moimi książkami mogły zapoznać się również dzieci mieszkające za granicą.

Jakie są Twoje marzenia literackie?

Chciałbym wyjść z etapu poszukiwania wydawcy dla każdego nowego tekstu. Marzę o współpracy polegającej na tym, że wejdę do grona pisarzy, którym wydawcy zlecają teksty na konkretne tematy. Poza tym chciałabym i to jest naprawdę moje ogromne marzenie, żeby Koniberkiznalazły się na liście lektur szkolnych i dzięki temu trafiły do szerokiego grona odbiorców. Poza tym jak większość autorów marzę o ekranizacji moich książek. Koniberki to wymarzony materiał na film animowany. Na podstawie dwóch pierwszych części można by nakręcić serial, a ostatni tom to materiał na film pełnometrażowy.

Weroniko, bardzo Ci dziękuję za rozmowę. Życzę spełnienia marzeń i ma nadzieję, że do zabaczenia latem w Krakowie, a następnie w Londynie.

To ja dziękuję i do zobaczenia!

Rozmawiała: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz 

Polskie Stowarzyszenie Klan serdecznie zaprasza wszystkich mieszkańców Hounslow i okolic na niezwykłe wydarzenie - pełen atrakcji festyn rodzinny, który odbędzie się w sobotę, 11 maja, w godzinach od 14:00 do 20:00. Przyjdźcie i dołączcie do naszego świętowania Dni Dziedzictwa Narodowego, czyli Polish Heritage Festival, w samym sercu Lampton Parku (TW3 4DN) - Hounslow.

Co Was czeka?

W programie festynu znajdziecie mnóstwo atrakcji kulturalnych, rozrywkowych i sportowych, zarówno dla dzieci, jak i dorosłych:

• Wspólny Polonez na rozpoczęcie wydarzenia
• Pokazy tańca ludowego w wykonaniu zespołów tańca Orleta, Żywiec, Karolinka, Mazury i Koziołek
• Recytacja wierszy patriotycznych przez dzieci
• Występy dzieci z Polskiej Szkoły Muzycznej w Londynie
• Rodzinne konkursy z nagrodami
• Występ artystyczny - Storm in a Teacup Circus
• Warsztaty cyrkowe, plastyczne i artystyczne
• Zajęcia sportowe organizowane przez OHM Sport
• Wesołe miasteczko (Beach's FunFairs)
• Muzyka na żywo w wykonaniu Vokalinek, Silvii oraz artystów z Polski - Czadomana i Klaudii Zielińskiej

Co jeszcze?

Nie zabraknie także historycznego "Treasure Hunt" oraz możliwości odwiedzenia punktów w parku, gdzie będziecie mogli poznać kulturę, tradycję i historię Polski. Po zdobyciu wszystkich pieczątek, otrzymacie nagrodę!

Na miejscu będzie można także zakupić pamiątki, naturalne produkty, pyszne jedzenie, lody, polskie pieczywo oraz skosztować polskiego piwa.

Wydarzenie uświetnią swoją obecnością goście honorowi, m.in. Mayor Borough of Hounslow, lokalni radni oraz przedstawiciele polskiej Ambasady w Londynie.

Wstęp wolny, dzięki naszym sponsorom!

Dziękujemy serdecznie wszystkim naszym sponsorom, którzy wsparli to wydarzenie:

London Borough of Hounslow, Ambasada RP w Londynie, Inspire Hounslow, Motivation Academy, Creative People & Places, Fundacja Wanda & Janusz Prawdzic-Szlaski Trust, Mrówka-Ant BM Builders Merchants, Steelo Ltd, Black Steel Dooors, Galicja Restaurant & Pub, Supreme Financial Solution Ltd, Smart Choice Financial Services, FTSpot, My VIT, West London Accounting, B&K Environmental Services Ltd, Art Creation Advertising, Scholars School System, Eurodekor, I love Camber Sands, Tommy Builder, Green Fox London, Polish Village Bread, Career Activator, Oława Bakery, EF Bakers,  oraz Osbornes Law.

Dziękujemy i zapraszamy!

Link do wydarzenia -> https://fb.me/e/g7L64csuh 

"Tyle lat po ślubie i jeszcze nie macie dziecka?"
"Masz już jedno, to powinnaś się postarać o następne."
Ile razy usłyszałyście takie lub tym podobne teksty? Czy nie lepiej ugryźć się w język, nie zadawać takiego pytania?
Czy zdajecie sobie sprawę jak można, co prawda nie zamierzenie, ale jednak sprawić przykrość takimi słowami?

Zachodząc w ciążę, myślimy tylko o tym, jak to będzie pięknie, snujemy plany, lecz czasem los płata przyszłym mamom brzydkiego figla i niestety nie mają tego szczęścia, żeby donosić ciążę, przytulić maleństwo do piersi oraz obserwować, jak rośnie...

O tym właśnie jest książka Joanny Nowak pt. "Aniołkowe mamy" - o żałobie po stracie dziecka... Bardzo osobista, bardzo wzruszająca.
Czytając ją, czułam, jakby Asia siedziała obok mnie i opowiadała, przez co przechodziła. Jak ciężko było cieszyć się kolejną ciążą...
To książka, po którą moim zdaniem powinien sięgnąć każdy. Bo zawsze jest ten promyk nadziei, że może się uda...

To w końcu droga wybrukowana ciężkimi decyzjami, cała prawda o in vitro.
Przecież osobom, niebędącym w temacie, wydaje się, że to jest takie proste, a jednak  nie jest.
Mogą pojawić się komplikacje; bo jednak i tę ciążę można stracić.

Ale, zgodnie z pewnym powiedzeniem, nadzieja umiera ostatnia i tego się Asia trzymała. 

autor: Beata Karbownik - Beti Czyta /blogerka książkowa z Wielkiej Brytanii/

 

 

Dane pokazują, że oszustwa stanowią około 38% wszystkich przestępstw w Anglii i Walii. Szacuje się, że 1 na 17 osób dorosłych padło ofiarą oszustwa w okresie od września 2022 do września 2023 r. To właśnie z tego powodu rząd uruchomił akcję „Stop! Pomyśl, czy to nie oszustwo” (ang. „Stop! Think Fraud”), nową, ogólnokrajową kampanię przeciwko oszustwom, która zachęca do zatrzymania się i zastanowienia, czy nie mamy do czynienia z oszustwem, zanim podejmiemy jakiekolwiek działania.

Ponieważ oszustwa stają się coraz bardziej wyrafinowane i trudniejsze do wykrycia, kampania „Stop! Think Fraud” ma na celu zapewnienie społeczeństwu spójnych i jasnych porad dotyczących zwalczania i zapobiegania nadużyć finansowych. Nowe centrum kampanii dedykowane oszustwom internetowym opiera się na wiedzy ekspertów ds. zwalczania nadużyć finansowych i zapewnia zwięzłe, proste porady na temat tego, jak nie dać się oszukać i co zrobić, jeśli do ataku dojdzie – czy to online, przez telefon, czy osobiście. Specjaliści podkreślają, że bycie ofiarą oszustwa nigdy nie powinno wiązać się ze wstydem, stygmatyzacją lub poczuciem winy. Centrum kieruje ofiary do odpowiednich organizacji, gdzie mogą uzyskać dalsze porady i wsparcie.

Anna padła ofiarą próby oszustwa, gdy ktoś zadzwonił do niej, podając się za przedstawiciela znanej firmy zajmującej się rozwiązywaniem problemów komputerowych. Tak się złożyło, że Anna miała akurat problemy ze swoim sprzętem i bezskutecznie dzwoniła do różnych punktów pomocy, więc kiedy odebrała ten telefon, była zachwycona. W trakcie rozmowy oszust zadał jej pytania, które kobiecie wydały się zbyt osobiste, a przez to podejrzane. Kiedy poprosił ją o zalogowanie się na konto bankowe, Anna przerwała połączenie i skontaktowała się z policją.

Opowiadając o swoich doświadczeniach, Anna powiedziała: „Odkąd prawie padłam ofiarą oszustwa, nauczyłam się, że przestępcy często żerują na lukach w wiedzy ludzi. W moim przypadku był to brak doskonałej znajomości komputerów. Miałam szczęście, że stałam się podejrzliwa i w porę zerwałam kontakt. Moja rada dla innych jest taka: poświęćcie trochę czasu na nauczenie się, jak chronić się przed oszustwami. Z doświadczenia wiem, że każdy może paść ich ofiarą, więc wszyscy musimy być ostrożni”.

Tomasz Wiśniewski z Worcestershire Polish Association podkreślił: „Ważne jest, aby społeczeństwo miało dostęp do rzetelnych i aktualnych informacji o tym, jak chronić się przed oszustwami popełnianymi w Internecie, osobiście i za pośrednictwem telefonu, ponieważ stają się one coraz bardziej wyrafinowane. Zachęcamy wszystkich do zapoznania się z tymi nowymi wytycznymi już dziś”.
Oto pięć wskazówek od zespołu kampanii „Stop! Think Fraud”, które pomogą uchronić się przed oszustwem:

1. Rozpoznaj oznaki oszustwa: Typowe taktyki mogą obejmować podszywanie się pod autorytet, „zaufany” głos lub używanie języka, który wywołuje silne emocje, takie jak strach lub nadzieja. Ważne jest, aby umieć rozpoznać te znaki, bo daje to większą szansę na uniknięcie oszustwa.
2. Chroń się przed oszustami: Chociaż nie możesz powstrzymać przestępcy próbującego Cię oszukać, możesz stać się trudniejszym celem. Zerwij kontakt, zamykając SMS, e-mail lub kończąc rozmowę. Zmień hasła, aby chronić się w Internecie.
3. Weryfikuj i kontaktuj się bezpośrednio: Zawsze weryfikuj prośby o pieniądze lub dane osobowe, nawet jeśli wydaje Ci się, że pochodzą one od osoby lub organizacji, które znasz. Kontaktuj się z tymi osobami lub firmami za pośrednictwem oficjalnych stron internetowych, znanych Ci numerów lub adresów e-mail.
4. Zgłoś potencjalne oszustwo: Jeśli uważasz, że padłeś ofiarą oszustwa, zawsze powinieneś to zgłosić. Jeśli mieszkasz w Anglii, Walii lub Irlandii Północnej, zgłoś to do Action Fraud online lub dzwoniąc pod numer 0300 123 2040. W Szkocji wszystkie zgłoszenia oszustw należy zgłaszać szkockiej policji pod numerem 101.
5. Nie bój się szukać pomocy: Jeśli padłeś ofiarą oszustwa, pamiętaj, że możesz liczyć na pomoc.

Dowiedz się, jak wyprzedzić oszustów na gov.uk/StopThinkFraud.

Artysta, który swoją twórczością zaskarbił sobie uznanie zarówno w Polsce, jak i na świecie, przekraczając granice języka i kultury. Jego pasja do literatury i sztuki wizualnych prowadzi go przez niezwykłe krajobrazy słów i obrazów, tworząc niezapomniane wrażenia dla odbiorców. Poznajmy bliżej Marcina Rogalskiego, wideo-poetę, absolwenta Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy, który swoją drogę artystyczną kontynuuje nie tylko na polskiej scenie literackiej, ale także w Wielkiej Brytanii. Przygotujcie się na fascynującą podróż przez świat literatury i sztuki, podczas której Marcin Rogalski podzieli się z nami swoimi refleksjami, inspiracjami i planami na przyszłość.

Marcin Rogalski – ur. 15 stycznia 1989 roku. Mieszka, pracuje i tworzy w Polsce oraz Wielkiej Brytanii. Absolwent Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy – kierunek kulturoznawstwo. Wideo-poeta, autor dwóch tomików wideo-poetyckich: POVIDŁA (wydawnictwo Komograf, facebook.com/povvidla) oraz VIP (wydawnictwo FONT, marcinrogalski.vip) i projektu VISY. Członek Grupy Literycznej na Krechę. Oprócz tworzenia wideo-wierszy, prowadzi również kanał FONT na YouTube.

Jego poezja była tłumaczona oraz drukowana w czasopismach i antologiach literackich od 2008 roku (m.in. Poetariat).

Agnieszka: Jakie miejsce poezja zajmuje w Twoim życiu?

Marcin: Pierwsze, drugie, trzecie? Hm… zapewne ważne. Kiedyś przyszła do mnie i zaczęła towarzyszyć w codziennym życiu. Nasz związek stawał się coraz bardziej zażyły i kształtował się przez różne doświadczenia życiowe i literackie. Ponieważ nasze spotkanie nastąpiło w czasach rozwoju technik audio-wizualnych, stała się ona dla mnie wideo-poezją i prawie każdy nasz wiersz zostanie prędzej czy później zwizualizowany.  

Czy pamiętasz, kiedy napisałeś ten pierwszy wiersz?

To wspomnienie niestety jest bardzo zatarte, spoczywa gdzieś głęboko w koszu pamięci. Oficjalnie można więc za ten moment uznać pierwsze publikacje w antologiach i czasopismach; po wielu próbach poetyckich. Pierwsze z nich miały miejsce w 2008 roku.

Jaką problematykę podejmujesz w swoje twórczości?

Miłość i czegoś jeszcze… – rozszczepionych poprzez pryzmat relacji słowa obrazu i dźwięku.

Twój pierwszy wydany tomik to POVIDŁA. Skąd taka apetyczn nazwa?
Nie ma nic wspólnego z kulinarami. (uśmiech) Powstała z połączenia słów POEZJA i VIDEO.

Jesteś pierwszym poetą, z którego poezją stykam się za pośrednictwem jej rejestracji w postaci audiowizualnej i ukrytej pod kodami QR.

Eksperymenty nad wizualizowaniem poezji prowadzono już wcześniej – wspominałem o nich w mojej pracy licencjackiej pt. Wideo-poezja jako specyficzne zjawisko ekranowe. Jako człowiek, w którym doszło do konfrontacji percepcji audiowizualnej z tekstową, wykorzystuję dzisiejsze odkrycia technologiczne, aby móc pisać i nie tylko.

Jaka jest idea wideo-poezji?

Moim zdaniem, jej ideą jest umiejętne połączenie trzech składników: słowa, obrazu i dźwięku, aby stworzyć specyficzne zjawisko ekranowe jakim jest wizualizacja poezji. Mojego wideo-poetyckiego fachu nie należy mylić z tzw. poezją wizualną. Bardziej odpowiednim synonimem dla wideo-poezji jest moim zdaniem pojęcie poezji wizualizacyjnej.

 Niedawno, nakładem wydawnictwa FONT, ukazał się twój kolejny wideo-tomik. Na czym polega ten projekt?

Tomik VIP zawiera 38 wideo-wierszy, do których można uzyskać dostęp za pomocą kodów QR. Wideo-wiersze będą stopniowo odkrywane od początku do końca 2024 roku, z pierwszymi 10 aktywowanymi już w styczniu. Premiery kolejnych wizualnych poematów, zaplanowanych na pierwsze dni wiosny, lata i jesieni 2024 roku, będą celebrowane specjalnymi pokazami wideo-poetyckimi w wybranych przeze mnie instytucjach kultury.
Z racji mojego wieloletniego przebywania w Anglii, wspólnie z tłumaczami tj. Michaliną Janyszek i Piotrem Binkowskim, przetłumaczyłem go również na język angielski.

RADIO VIP AUDYCJA 4 - ZACHWYT (youtube.com)

L'AMOUR MUSICAL (JESZCZE RAZ DLA CHRYSTABELL) PL (youtube.com)

Gdzie można nabyć Twój najnowszy tomik i w ogóle zapoznać się szerzej z Twoją twórczością?
Tomik VIP jest dostępny podczas moich spotkań wideo-poetyckich, a także przez formularz kontaktowy na stronie https://www.marcinrogalski.vip lub fanpage'u https://www.facebook.com/VeryImportantPoems/.

Zamówienia można również składać na stronie FB wydawnictwa FONT.

Jakie są Twoje plany i marzenia artystyczne?

Pokazać jak największej ilości osób VIP – Bardzo Ważną Poezję. Jestem otwarty na propozycje spotkań wideo-poetyckich, które umożliwią mi dzielenie się moją niezwykłą wizją tworzenia i prezentacji poezji. W tej kwestii proszę kontaktować się przez formularz kontaktowy na stronie https://www.marcinrogalski.vip lub fanpage'u https://www.facebook.com/VeryImportantPoems/

Twoje życiowe motto?

Piszę i nie tylko… I podążam za głosem.

Dziękuję za rozmowę, Marcinie. Życzę kolejnych sukcesów literackich!

 rozmawiała: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz (kuchniawolosiewicz.blogspot.com)