Wielka Brytania

Wow... Kto by pomyślał, że kajakarstwo może przynieść tyle emocji! Byliśmy zachwyceni, że dzięki Herts Sports Partnership (HSP), 50 dzieci i rodziców z Polskiej Szkoły Sobotniej w Welwyn Garden City miało okazję obejrzeć Mistrzostwa Świata w kajakarstwie w wyjątkowym miejscu olimpijskim, White Water Centre. Co za fenomenalne doświadczenie! Podczas naszej wizyty spotkaliśmy wielu inspirujących sportowców. Co ważniejsze, mieliśmy po prostu okazję spędzić trochę czasu razem, kontynuowa budowę silnych więzi między naszymi członkami, omówić nowe pomysły na przyszłe projekty, które wzmocnią naszą aktywność i będą promować pozytywny wizerunek polskiej społeczności za granicą. 

John D O`Callaghan, Dyrektor HSP, powiedział: "Polska Szkoła Sobotnia wykonuje fantastyczną pracę, wykorzystując sport i aktywność fizyczną jako narzędzie integracji i przeciwdziałania nierównościom, a współpraca z Michałem i kolegami była prawdziwą przyjemnością. Jako oficjalny partner społeczny Mistrzostw Świata w Slalomie Kajakowym ICF - imprezy kwalifikacyjnej do Paryża 2024, która odbyła się niedawno w fantastycznym White-Water Centre w Waltham Cross - HSP z przyjemnością zorganizowało wizytę uczniów szkoły i ich rodzin na tym wydarzeniu. W HSP mamy takie powiedzenie, że umiejętności bez możliwości czynnego uczestnictwa w różnych zajęciach sportowych są niczym - i kto wie, ta okazja może sprawić, że niektórzy z tych młodych ludzi, którzy wzięli udział w naszym projekcie, zajmą się sportem i staną się elitarnymi zawodnikami przyszłości!".

Iwona Pniewska, Dyrektor Polskiej Szkoły w Welwyn Garden City powiedziała: “Myślę, że była to wspaniała przygoda. Bez względu na to czy interesujesz się sportem czy nie, to była okazja żeby poczuć ducha rywalizacji w sporcie. Niesamowitym było spotkanie polskiej reprezentacji na takiej rangi zawodach. Cudowni ludzie, bardzo otwarci pomimo bardzo napiętego grafiku startowego, znaleźli czas na zdjęcia, rozmowy. Naszym celem była dobra zabawa i wspólnie spędzony czas, szczególnie z tymi rodzicami z którymi czasem tylko mijamy się w bramie. Na koniec wycieczki widzieliśmy wiele uśmiechniętych buź, więc chyba cel został osiągnięty.”

Anna Skiba, członkini Zarządu Polskiej Szkoły Sobotniej, dodała: "Jesteśmy bardzo wdzięczni HSP za możliwość uczestniczenia w mistrzostwach w slalomie kajakowym w White Water Centre. To był dzień pełen zabawy, towarzystwa i niesamowitego doświadczenia sportowego. Moja 8-letnia córka po obejrzeniu wydarzenia zapytała mnie, czy moglibyśmy wrócić do White Water Centre, aby sama mogła spróbować. Bardzo inspirujący dzień dla naszego młodego pokolenia i bardzo się cieszę, że mogłem pomóc w zorganizowaniu dzisiejszej wycieczki.

Michał Siewniak, radny powiatu Welwyn Hatfield podsumował: "Absolutnie uwielbialiśmy każdą chwilę naszej super ekscytującej przygody. Mamy wielkie szczęście, że tak wspaniałe miejsce znajduje się w naszym sąsiedztwie i byliśmy zachwyceni, że nasza owocna współpraca z HSP pozwoliła nam doświadczyć czegoś tak wyjątkowego". Co było największą atrakcją? Poznaliśmy Klaudię Zwolińską, polską olimpijkę, która w weekend zdobyła brązowy medal dla Polski. Niesamowita, przystępna zawodniczka, która z łatwością nawiązywała kontakt z głośnymi kibicami z Polskiej Szkoły Sobotniej. Ten wyjazd na długo pozostanie w naszej pamięci a my już planujemy kolejne niespodzianki"!

By

Michal Siewniak Polonia 2023-09-27

Zwykle to moimi oczami spoglądacie na wydarzenia kulturalne, w których zdarza mi się uczestniczyć. Dziś jednak relacja Marii Mańkowskiej przepleciona wypowiedziami Marii Trzeckiej oraz Marcina Starosty. Zanim pozwolę Wam wczytać w poniższą treść, muszę podkreślić, że miejsce I Zlotu Symapytków „Remizy” było przepiękne i tworzyło magiczny nastrój. Pragnę także, również w imieniu Remiego Juśkiewicza, podziękować organizatorom: Krzysztofowi Pazdanowi (właścicielowi obiektu) oraz Annie Staroście, która zadbała o każdy detal tego wydarzenia oraz wspaniałą, serdeczną atmosferę. Szczególne wyrazy wdzięczności dla sympatycznego młodzieńca, Netora Starosty – fantastycznego oświetleniowca. To za jego sprawą scena wyglądała jak z bajki, mieniąc sie kolorami. Nestor operował również nagłośnieniem.

„Remiza” w Piastowie, autor: Maria Mańkowska

Piastowo oczarowało mnie pięknem natury, gdy tylko znalazłam się w środku lasu nad jeziorem Foluskim. Jest to malownicza wieś na terenie Pałuk – regionu etnograficznego, w powiecie żnińskim, na granicy województwa kujawsko – pomorskiego i wielkopolskiego. Tutaj, a dokładnie w Leśnym Domu Seniora & Leśnym Centrum Rehabilitacji, w Piastowie k. Żnina, 19-tego sierpnia tego roku „Remiza” (nazwa audycji – prowadzi ją Remi Juśkiewicz od jesieni 2021 roku) zaprezentowała swój artystyczny program, który widownia przyjęła z aplauzem. A były w nim: poezja i piosenka autorska oraz wystawa malarska.
Wszystko odbyło się w pięknej, przestrzennej sali, do której wpadało światło dzienne przez przezroczyste, duże okna zakończone wysokim łukiem. Co za wrażenie – jakby się było na leśnej polanie przy białych stolikach i krzesłach, z kawą bądź herbatą osłodzoną porcją smacznego ciasta. A tego uczestnicy spotkania doświadczyli naprawdę.
Artystyczny klimat tworzyła scenografia, harmonizująca z leśnym miejscem tego spotkania. Uroku scenie nadawały łagodnie zmieniające się kolory oświetlenia, stanowiące delikatne tło artystycznych wydarzeń. One współgrały z nimi – odgrywały swoją rolę. Na licznie rozstawionych sztalugach barwne akwarele z pejzażami, choć milczące, przyciągały wzrok słuchaczy i widzów zarazem.

Program, z gitarą w rękach, prowadził Remi Juśkiewicz z właściwym mu poczuciem humoru. I jak zawsze nawiązywał bliski kontakt z publicznością, zachęcając ją do włączenia się w śpiewanie piosenek. Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz – poetka, pisarka, wokalistka i „czarodziejka”, jak powiedział Remi Juśkiewicz, występowała w programie jako współprowadząca. Swoim ciepłym, pogodnym głosem pięknie recytowała własne wiersze, prezentowała swoje książki. Z uśmiechem i wdziękiem podejmowała dialog z widownią.
Zróżnicowany był repertuar piosenek autorskich i poetyckich, z których wiele zyskało już dużą popularność oraz ma swoich wielbicieli. To utwory liryczne, nastrojowe, refleksyjne, żartobliwe, dowcipne, a czasem smutne i poważne. Muzykę do wierszy, napisanych przez poetów związanych z „Remizą”, skomponował Remi Juśkiewicz. W programie wystąpiło trzech wytrawnych gitarzystów i jednocześnie wokalistów, na czele z Remim Juśkiewiczem – Krzysztof Kosiński i Adam Warakomski. W dwóch piosenkach dołączył do nich, jako gość, Marcin Starosta ze swym mocnym, donośnym głosem, którym sprawiał duże wrażenie.

„Połączenie artystów z wielu miejsc Europy z magią okolicznych lasów i jezior oraz dodatkiem nieba ubranego wyłącznie w gwiazdy, stworzyło atmosferę, jakiej jeszcze tu nie było… A to wszystko za sprawą Remiego Juśkiewicza, gospodarza, pomysłodawcy i muzyka, przez duże M. To jego „Remiza” miała swój pierwszy zlot sympatyków, w Piastowie!

Remi zawsze zrzeszał dużą grupę artystów wszelkiej maści, więc i tym razem nie było inaczej. Zaprosił na scenę wielu muzyków, malarzy i poetów, była nawet „niespodziankowo” Bianka Kunicka Chudzikowska, która wysłuchała między innymi interpretacji swojego wiersza do muzyki Remiego.

Na całość pięknych chwil w oparach dźwięku, płutna i słowa, tamtego dnia, złożyli się: Remi, Agnieszka, Monika, Krzysztof, Adam, Leonard i ja.

Trudno oddać nawet części atmosfery tego pięknego gorącego wieczoru, jednak wiem już, że w przyszłym roku Remi ponownie zagości na deskach leśnego amfiteatru ze swoimi przyjaciółmi i ponownie zaczarują swoich fanów, odbiorców i gości…

Stworzyła się piękna formuła, która będzie się rozwijać – twierdzą zgodnie organizatorzy…

Zachwycona publiczność, zadowoleni wykonawcy, tylko czekać na przyszły rok!” – powiedział Marcin Starosta (muzyk i wokalista).

Trudno nie zgodzić się z tą opinią. Rzeczywiście na poezję i piosenki wyraźnie reagowała ożywiona widownia. Jej odbiór emocjonalny wyrażał się w gromkich oklaskach, radosnych okrzykach skierowanych do artystów, a także w chwilach wyciszenia. Wielu uczestników podchwyciło słowa różnych piosenek, zwłaszcza w refrenach, i rozśpiewało się głośno. Poczucie bycia razem, wspólne odczuwanie emocji – to była spontaniczna radość, bądź zaniemówienie z wewnętrznego przejęcia. A widownię w dużym stopniu stanowili sympatycy Remizy, przybyli goście, a także mieszkańcy Leśnego Domu Seniora.
W końcowej części programu wystąpiła autorka obrazów, w większości akwareli z pejzażami – Monika Warakomska, która w ciekawy sposób opowiedziała o swojej malarskiej twórczości. To nie jedyny jej talent. Wraz ze swoim mężem Adamem Warakomskim zaśpiewała dwie urzekające piosenki liryczne. Trzecią, zaprezentowaną solo, był utwór skomponowany przez Remiego Juśkiewicza, który przyłączył się do Adama, by wspólnie z nim na gitarze akompaniować Artystce.  

Gdy zapadł już wieczór, a program dobiegł końca po głośnych i długich oklaskach, i po spełnieniu prośby widowni o bis, był jeszcze spotkania ciąg dalszy. Luźne rozmowy w grupach, oglądanie wystawowych obrazów, kupowanie ich, robienie zdjęć. Zakupy płyt z nagraniami piosenek Remiego Juśkiewicza – „Może pojutrze” i „Nie mów o miłości”. Miło było spotkać się na żywo z osobami poznanymi na FB, z którymi na ogół ma się kontakt tylko przez Internet.

„Cóż może być bardziej magicznego od „wieczoru pachnącego latem”... Tylko jeden obraz... taki w 3 D... W RAMIE AMFITEATRU W PIASTOWIE. Na tle meksykańskich inspiracji Leonarda Berendta i pejzaży Moniki, wróżka Agnieszka wyczarowywała przepiękne strofy wierszy z tomiku „Trzynaście pokoi”. W głębi muzycy Remi, Krzysztof, Adam i Marcin ubierali poezję w delikatną pajęczynę akordów. Fani „Remizy” przenieśli się w świat marzeń, wyobraźni, dobra i szlachetności. Ciekawe aranżacje Remiego nadały strofom nowego znaczenia. Był to wzruszający koncert, na który warto poświęcić czas, aby znaleźć się w PIĘKNIEJSZYM ŚWIECIE” – trafnie sumuje, zasiadająca pośród widzów, Maria Trzecka.

Fotografie: Leśny Dom Seniora oraz archiwa prywatne uczestników Zlotu. 

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-09-24

W magicznym sercu Krakowa, w jednej z jego urokliwych kamienic, 25 sierpnia 2023 odbyło się wyjątkowe wydarzenie kulturalne, które z pewnością na długo pozostanie w pamięci wszystkich jego uczestników. „Krakowska Remiza" to nazwa niesamowitego spotkania artystów, które zjednoczyło muzyków, poetów i malarzy pod egidą londyńskiej audycji muzyczno-kuluralnej „Remiza”, którą od kilku lat z sukcesem prowadzi Remigiusz Juśkiewicz – muzyk, kompozytor, wokalista, autor tekstów piosenek; laureat włoskiego Festiwalu Sanremo Senior w 2022 r.

Wydarzenie to było swego rodzaju hołdem dla wielkiego dziedzictwa kulturalnego Krakowa – miasta, które od wieków przyciąga artystów z całego świata. Kameralna atmosfera wnętrza kamienicy „Kawiarni Literackiej” przy ul. Krakowskiej 41 wprowadziła uczestników w wyjątkowy nastrój.

Wieczór rozpoczął się od mocno krakowskiego akcentu. Jako współorganizatorka tego wydarzenia, miałam przyjemność współprowadzić imprezę oraz ją otworzyć, dlatego też postanowiłam na początku wszystkich uczestników spotkania zabrać moim wierszem pt. „Zaczarowany Kraków” na spacer po mieście, w którym się urodziłam i wychowałam. Następnie Remi Juśkiewicz, z towarzyszeniem Adama Warakomskiego, zagrał piosenkę pt. „Pękło mi serce”, której geneza jest również krakowska.

Po tym krótkim wprowadzeniu mikrofon przejęli poeci, którzy czytali swoje wiersze, a Remi Juśkiewicz przeplatał te prezentacje piosenkami do tekstów wielu z tychże twórców, bowiem ma takie utwory w swoim repertuarze, co jest wynikiem jego szerokiej współpracy z „piszącymi” artystami.

Po wystąpieniu Marii Duszki, która nie tylko przeczytała swój wiersz, ale również opowiedziała o współpracy z Remim Juśkiewiczem i sukcesie ich wspólnej piosenki pt. „Kamienieję” na Festiwalu w Sanremo, głos zabrał Piotr P. Spottek, autor audycji radiowej „Pod Wielkim Dachem Nieba”, która patronowała wydarzeniu. Można jej słuchać m.in. na falach Radia Islanders z Wielkiej Brytanii. I tu warto dodać, że na spotkaniu obecna była dyrektor tej rozgłośni, Ewa Taylor, która podczas „Krakowskiej Remizy” zaprezentowała swoją poezję.

Zanim pan Adam Pochopień – krakowski artysta i kurator wystawy towarzyszącej spotkaniu, przedstwił prace swoje oraz zebranych na sali malarzy, na scenie zagościły liryczne ballady Isy Conar do słów moich, Małgorzaty Kuchni (mojej mamy) i wspomnianej powyżej poetki z Sieradza, Marii Duszki – premierowe wykonanie.

Zwieńczenie wieczoru stanowił recital Moniki i Adama Warakomskich, którzy zaprezentowali własne uwory, dzieląc się z widownią głębokimi emocjami i wartościami, a także wspólnie z Remi Juśkiewiczem wykonali utwór z jego repertuaru pt. „W której sukni mam zatańczyć” do słów Wiesława Fałkowskiego. Monika prezentowała również swoje prace malarskie tego wieczora.

„Remizę w Krakowie zainicjowała i przygotowała Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz. Zrobiła to niezwykle profesjonalnie, z dbałością o szczegóły i z czytelnym dla uczestników regulaminem. Wszyscy artyści spisali się pięknie. Poezja otoczona malarstwem stworzyła niesamowity klimat. Ja, jako muzyk, chciałbym wyróżnić jednego artystę i oczywiście muzyka. Adam Warakomski z Inowrocławia akompaniował mi na gitarze akustycznej i dodał moim piosenkom czegoś, co niektórzy nazywają magią. Znam swoje piosenki, gram je często publicznie i wszystkie lubię, ale to, co z nimi zrobił Adam, podnosi je na wyższy poziom. Czasami miałem wrażenie takiego właśnie uniesienia, oderwania i przeniesienia w inną przestrzeń. Myślę, że gdybyśmy mieli szansę częściej grać razem, mogłoby być naprawdę magicznie. Cała impreza zostanie w naszej pamięci jako bardzo udane towarzysko i artystycznie wydarzenie, i mam nadzieję na następne za rok” – powiedział Remi Juśkiewicz, wokół którego na co dzień i od święta (jak w przypadku „Krakowskiej Remizy”) skupiają się różne środowiska artystyczne.

Warto dodać, że wśród uczestników znaleźli się doświadczeni, działający od lat poeci oraz tacy, którzy dopiero rozpoczynają swoją artystyczną podróż. To spotkanie dało im możliwość wymiany doświadczeń, inspiracji i nowych kontaktów, co jest niezwykle ważne w procesie tworzenia.

Niezwykły zaszczyt stanowiła dla nas obecność na widowni profesora nauk humanistycznych, Bolesława Farona, a także osób z kręgu krakowskiego środowiska artystycznego, m.in. poetki Magdaleny Zybowskiej, pisarza Michała Świątka (menadżera księgarni w "Kawiarni Literackiej") oraz Mariusza Głąba (twórcy audycji „Pióro Feniksa”), który swoim radiowym głosem przeczytał kilka tekstów artystów biorących udział w spotkaniu.

„Krakowska Remiza” stanowi nie tylko wydarzenie artystyczne, ale także wyraz miłości do tego niezwykłego miasta. Kraków, pełen historii, zabytków i kultury, zawsze stanowił źródło inspiracji dla twórców. To miasto, które żyje nie tylko w przeszłości, ale także w teraźniejszości i przyszłości, dzięki swoim mieszkańcom i ich pasji.

Atmosfera „Krakowskiej Remizy” była pełna magii i emocji. To wydarzenie przypomniało wszystkim, jak ważne jest spotykanie się i dzielenie się swoją twórczością. Kraków to miejsce, które ciągle inspiruje i zachwyca, i to właśnie tutaj, w takim niezwykłym miejscu i atmosferze, artyści mogą odnaleźć swoje miejsce na mapie kulturalnej Polski i świata.

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz  https://kuchniawolosiewicz.blogspot.com/

fotografie: Maria Leżańska, Magdalena Zybowska, Mariusz Głąb, Robert Kołdyka

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-09-12

Cechuje ją przede wszystkim wrażliwe serce. Jej słowa przenikają nie tylko struktury języka, ale również dotykają ducha ludzkiego istnienia. Przez swoje empatyczne spojrzenie na świat, tworzy dzieła, które nie tylko inspirują, ale także otwierają drzwi do głębszego zrozumienia siebie. Literackie odyseje Artystki prowadzą nas przez labirynty ludzkich emocji, odsłaniając piękno chwili. Dziś poznamy “głos” kobiety odzwierciedlającej swoim „piórem” zachwyt nad człowieczym doświadczaniem rzeczywistości.

Danuta Czerwińska-Murawska – poetka, prozatorka, bajkopisarka, biografka, wiceprezes Kujawsko-Pomorskiego Związku Literatów we Włocławku, członkini The Editorial Board of the Artistic-LiteraryQuarterly ‘Ypsilon; Warsaw. Publikuje w Światowym Journal Spillwords Press, w Kwartalniku Artystyczno-Literackim ‘Ypsilon’ Warszawa, a także na Facebooku. Ma swoją stronę Moje Pisanie – Mój Świat. Prowadzi Grupę Literacko-Artystyczną Horyzonty.

Agnieszka: Danusiu, jak zaczęła się Twoja przygoda z poezją?

Danuta: Piszę od dziecka. Już w szkole podstawowej w młodszych klasach tworzyłam rymowanki o kotku i piesku, w starszych o miłości – kto nie był w tym wieku zakochany i to przeważnie nieszczęśliwie? A to jest temat rzeka, więc można o nim pisać i pisać… Teraz też mi się zdarzy napisać coś na ten temat; nawet jakiś erotyk. (uśmiech) Jednak inne obszary życia mnie inspirują dużo bardziej i one zajmują główne miejsce w mojej twórczości.

A jaką rolę proza pełni w Twoim życiu?

Bardzo ważną, gdyż właśnie w prozie odnajdywałam sposób na wyrzucenie z siebie tego, co bolało, zajmowało głowę. W prozie mogłam się wypisać, wykrzyczeć, zrobić coś, czego w życiu nie zrobiłabym, a pozwalałam na to moim bohaterom. Mimo iż mówią o mnie, że jestem odważna, gdyż zadawałam się ze skazanymi nie tylko za drobne przestępstwa, również za morderstwa. Ale to już inny temat.

Wracając do prozy, muszę powiedzieć, że swego czasu zajmowała ona większość mojego życia. W moim przypadku nie jest to jednak tylko świat kreacji, ale przeważnie prawdziwe życie realnych ludzi. W ten sposób powstał zbiorek opowiadań pt. Jak dobrze mieć sąsiada, w którym ukazałam prawdziwe zdarzenia i wydarzenia, jakie niesie nam życie.

Mam napisanych kilka powieści, ale również kilka biografii osób, które poświęcały i narażały niejednokrotnie życie dla drugiego człowieka, dla kolejnych pokoleń. Dla mnie, jako patriotki, jest to bardzo ważne.

Znając te osoby, fakty z ich życia, czuję się w obowiązku pamięć o  ich czynach i podejmować działania, by nie przepadły w natłoku problemów dnia codziennego właśnie tych pokoleń, dla których tracili wszystko. Nie wolnonamtegorobić. Musimy wiedzieć i musimy pamiętać!

Wspomniałaś o skazanych. Czy mogłabyś rozwinąć ten wątek?

Myślę, że jest to jeden z kolejnych sukcesów, jaki w życiu odniosłam, ale… po kolei.

W Zakładzie Karnym we Włocławku (o nim jest mowa) był Więzienny Klub Literacki Bartnicka 10 i właśnie z członkami tego klubu nawiązałam współpracę. Ponieważ jest to specyficzne miejsce i rządzi się swoimiprawami, spotkania odbywały się nieregularnie. Kapitan śp. Ryszard Syroczyński, poeta, dzwonił do mnie kilka dni przed planowaną sesją i umawiał mnie na konkretny dzień i godzinę.

Dobrze wspominam ten czas. Oni uczyli się ode mnie, a ja od nich. Wnosiłam w ich życie promyk nadziei, chwilę zapomnienia, a dostawałam, lekcję pokory; zaczęłam inaczej patrzeć na świat. Inne wartości zaczęły być dla mnie ważne.

Tam... za tą żelazną, ogromną bramą odgrywały się ludzkie dramaty; czas jakby się zatrzymywał. Dwadzieścia pięć lat bycia w takim miejscu to koszmar – czułam ich ból i żal. Kto tego doświadczy, podobnie jak wielu innych traumatycznych zdarzeń w życiu, już tego nie zapomni. Ja nie zapominałam, dlatego przez ponad dziesięć lat starałam się im pomóc to znosić.

Ktoś powie, że sami są sobie winni. I będzie mieć rację. Ale nie wolno nam nikogo skreślać raz na zawsze; zostawić bez pomocy, odebrać wiarę. Skazani mają prawo do resocjalizacji i ja w pewnym stopniu uczestniczyłam w tym procesie.

Wielką przyjemnością było widzieć w ich oczach uśmiech – to były te małe sukcesy. Z niektórymi z tych osób przyjaźnię się do dziś i współpracuję na różnych płaszczyznach. Wiem, że na wolności pięknie sobie radzą.

 Przez kilka lat pełniłaś zaszczytną funkcję Wiceprezes Kujawsko-Pomorskiego Związku Literatów we Włocławku. Czy mogłabyś przybliżyć działalność tej organizacji?

Wyjechałam na kilka lat do Irlandii i moja działalność w Związku została zawieszona. Po powrocie zachorowałam i wtedy już postanowiłam odejść. Miło wspominam ten czas działalności w Kujawsko-Pomorskim Związku Literatów we Włocławku. Tym bardziej, że to było moje „dziecko”. Tworzyliśmy je razem z kolegą, było zarejestrowane, mieliśmy numer ISBN – także wszystko jak trzeba. Praca, którą wykonywaliśmy jako związek, była kolejną sprawiającą mi ogromną satysfakcję i zajmowała kolejny kawałek mojego życia. Organizowałam: spotkania autorskie i promocyjne, warsztaty literackie, konkursy poetyckie, Noc poetów we Włocławku, a także przepiękne wieczorne spektakle wspomnieniowe z udziałem młodych ludzi – bardzo przejmujące i wzruszające spektakle, które odbywały się one w Katedrze we Włocławku i w Kościele św. Stanisława w Brześciu Kujawskim. Wydawaliśmy dużo książek, głównie tomików redagowanych i przygotowywanych do druku przeze mnie. Wiele przyjemnych chwil z poezją i prozą. Nie sposób wszystkiego wymienić w krótkim wywiadzie. Dla mnie niezapomniana i bardzo ważna praca. Choć nie robiłam niczego dla siebie, czułam spełnienie i ogromną satysfakcję.

Jesteś także członkinią The Editorial Board of the Artistic-Literary Quarterly ’Ypsilon’ Warsaw.

To kolejne piękne przeżycie i cudowny czas. Pewnego dnia dostałam telefon od przyjaciół z Warszawy z propozycją współpracy w redakcji czasopisma, które tworzyli. Było mi bardzo miło, że pomyśleli o mnie. I tak się rozpoczął ten rozdział w moim życiu związany z twórczością. Bardzo się cieszę, że mogę brać udział w tak prestiżowym przedsięwzięciu, jaki jest Kwartalnik Artystyczno-Literackiego Ypsilon Warszawa. To dla mnie zaszczyt i wyróżnienie.

Gdzie można przeczytać Twoje teksty?

Regularnie publikuję poezję w Światowym Journal Spillwords Press, w kwartalniku Ypsilon, a także w antologiach Horyzonty (kolejne moje „dziecko”) i wielu innych wydawnictwach. Zajrzyjscie na FB na mój profil prywatny oraz stronę Moje Pisanie – Mój Świat, a także na Grupę Poetycko-Artystyczną Horyzonty.

„Moje Pisanie – Mój Świat” – co publikujesz na tej stornie?

Jest tam sporo moich wierszy z różnych okresów twórczości, jak i fragmenty prozy. Niestety nie aktualizuję strony na bieżąco. Myślę, że czas się zmobilizować i uzupełnić materiał. Zapraszam serdecznie i będę wdzięczna za każdy komentarz.

Chciałam jeszcze zapytać o Grupę Literacko-Artystyczną Horyzonty.

Jest to mój pomysł na jednoczenie ludzi pióra i robienie razem czegoś pięknego. Dla wielu osób takie grupy są jedynym sposobem na prezentację swojej twórczości – debiutu poetyckiego i zagoszczenia w antologii (wiadomo, że indywidualny zbiorek to duży wydatek). Ta grupa ma za zadanie wspierać i motywować do działania.

Poznałyśmy się w 2022 r. w Londynie podczas spotkania artystów z Wielkiej Brytanii, Austrii i Polski. Jak w Twojej pamięci zapisało się tamto wydarzenie?

 Do dziś je pamiętam. Było dla mnie wyjątkowe, jednak nie tylko dlatego, że spotkaliśmy się w Londynie, ale ponieważ spotkałam tam tak wielu pięknych ludzi.  Atmosfera, jaka panowała tam na tej sali od samego wejścia, zadziwiła mnie i uradowała bardzo. Nie czułam się obca. Wszyscy dalecy, nie znani, a jednak jak w jednej, wielkiej rodzinie. To ciepłe przyjęcie, ten nastrój, a także morze pięknej poezji, muzyki; pięknych uśmiechów i rozmów, które zaowocowały przyjaźniami, współpracą. Dziękitemuspotkaniu my obiedziśmożemyrozmawiać. I o to chodzi w takich wydarzeniach. (uśmiech!)

W ostatnim czasie Twoje wiersze ukazały w antologii Poezja Półcieni, która jest owocem m.in. tego londyńskiego wieczoru.

Moje wiersze zagościły na łamach cudownego projektu, który pokazuje, jak jeden ruch prowokuje drugi – taki efekt motyla. (uśmiech!) Wkrótce będziemy promować antologię w Krakowie na wydarzeniu pt. Krakowska Remiza. Już dziś zapraszam na 25 sierpnia do królewskiego miasta, godz. 18.00 w Kawiarni Literackiej.

Czuję się częścią tego świata i wspomnianej antologii, mam poczucie, że jest nasza. Wiem, że to Twoje „dziecko” Aguś, ale zbiór jest mi bardzo bliski. Gratuluję Ci Twojego uporu, zaangażowania. Jesteś cudowną, młodą osobą i niezmiernie jest mi miło, że Cię poznałam.

Danusiu, jakie są Twoje marzenia i plany na przyszłość?

Marzeń jest całe mnóstwo, ale to najbardziej skrywane jest w serduchu. Natomiast, jeżeli chodzi o twórczość, wydać wszystko, co napisałam i jeszcze napiszę, a także by wszyscy, którzy piszą, również mogli wydać i poczuć ten dreszczyk na ciele, trzymając książkę w dłoniach i delektując się zapachem świeżej farby prosto z drukarni.

A plany? Teraz już żyję bardziej spontanicznie – piszę, wydaję (swoje i innych), redaguję, współpracuję z czasopismami, jeżdżę na zaproszenia. To mi zajmuje sporo czasu. Czasami chodzą mi jeszcze fajne pomysły po głowie, ale czy…? Nie wiem, zobaczymy.

Obecnie jestem w trakcie ustaleń z naszym kolegą, Jackiem Rozmiarkiem, którego jeden z obrazów upiększa okładkę Poezji Półcieni, odnośnie wystawy jego dzieł w moim mieście, w Brześciu Kujawskim. Obrazy, jak i ich autor, sąniesamowite i wyjątkowe.

A dalej... to już czas i los pokaże…

Czy masz jakieś motto życiowe, którym się kierujesz?

„Nie czyń drugiemu, co Tobie niemiłe”. Staram się zgodnie z tym żyć. Nie jest to z mojej strony trudne, ponieważ kocham ludzi. Jednak różnie to bywa, jeżeli chodzi o odwrotność. Podchodzę do ludzi z empatią i pokorą. Myślę, że nie uczyniłam w życiu bliźniemu czegoś, czego powinnam żałować.

Staram się też wybaczać innym, gdyż szkoda mi czasu na rozmyślania, kłótnie i jakieś zwady, które za chwilę robią się takie małe, że nie warte uwagi. Tak jest łatwiej i lepiej żyć. Polecam każdemu! Uśmiech przede wszystkim i zrozumienie z domieszką tolerancji.

Dziękuję za rozmowę!

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicza 

https://kuchniawolosiewicz.blogspot.com/

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-08-14

Współpraca artystyczna pomiędzy Polską, Anglią i Austrią jest fascynującym przykładem kreatywnej wymiany międzykulturowego dziedzictwa. Te trzy kraje, choć oddalone geograficznie, od wieków wpływały na siebie nawzajem, tworząc bogaty i różnorodny krajobraz artystyczny.

Początki współpracy twórczej między Polską a Austrią sięgają czasów rozbiorów, gdy artystyczne elity obu krajów wykorzystywały swoją sztukę do wyrażania oporu wobec niesprawiedliwości politycznych. To także wtedy twórcy z Polski często podróżowali do Wiednia, gdzie mieli okazję zdobywać nowe umiejętności i inspiracje, a także nawiązywać kontakty z tamtejszymi artystami.

Z kolei relacje między Polską a Anglią nabrały na sile w XIX wieku, gdy polscy emigranci, uciekając przed represjami w kraju, osiedlali się w Wielkiej Brytanii. Ci intelektualiści i artyści przyczynili się do bogacenia angielskiego życia kulturalnego i naukowego, przekazując swoją wiedzę i doświadczenie.

Obecnie, w dobie globalizacji i łatwej dostępności do środków komunikacji, współpraca artystyczna między tymi krajami, a szczególnie twórcami polskimi osiadłymi we wspomnianych państwach, jest jeszcze bardziej dynamiczna. Wspólnie organizowane wystawy, festiwale, koncerty oraz warsztaty umożliwiają im wymianę pomysłów, inspiracji i technik. Współpraca ta prowadzi do powstawania projektów takich jak "Krakowska Remiza", a wcześniej "Wiedeńskie spotkania przy kawie" czy też "Fale Dunaju na Tamizie".

Już 25 sierpnia w Krakowie  odbędzie się wspomniana powyżej "Krakowska Remiza", czyli wieczór muzyczno-poetycko-malarski artystów polskich tworzących w kraju i na emigracji. Wydarzenie odbędzie się pod egidą audycji muzyczno-kulturalnej z Londynu, którą z powodzeniem od kilku lat prowadzi Remi Juśkiewicz (muzyk, wokalista, kompozytor, m.in. laureat Festiwalu San Remo 2022).

Kuratorem wystawy malarskiej jest Adam Pochopień (znany krakowski Artysta Malarz). Natomiast ja (autorka artykułu), pochodząca z Krakowa, pisząca prozą i wierszem od kilku lat, będę mieć zaszczyt współprowadzić to wyjątkowe spotkanie wraz z Remim Juśkiewiczem.

Muzyka: Remi Juśkiewicz, Monika i Adam Warakomscy, Isa Conar, Marek Burski.

Poezja: Ewa Celińska-Bajorek, Danuta Czerwińska-Murawska, Katarzyna Dominik, Maria Duszka, Maria Glonek, Natalia Kiławiec, Małgorzata Kuchnia, Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz, Danuta Nogawka, Bogumiła Pidło, Ewa Taylor, Grażyna Wojcieszko, Agnieszka Wdowicka-Zemła, Bożena Żywiczka, Kazimierz Budyn, Samuel Goo, Piotr Kocjan, Piotr Oczkowski, Artur Sczesny.

Malarstwo: Halina Benkovics-Krajewska, Maria Glonek, Elżbieta Paul-Rudzińska, Agnieszka Wdowicka-Zemła, Monika Warakomska, Adam Pochopień, Samuel Goo, Jacek Rozmiarek.

Tworząca poezję Polonia z okolic Londynu skupia się właśnie wokół Remiego Juśkiewicza, który do jej pięknych wierszy tworzy muzykę i śpiewa te liryczne strofy. Z kolei polscy twórcy w Wiedniu upodobali sobie malarza, Jacka Rozmiarka - człowieka niezwykle uzdolnionego również organizacyjnie i obdarzonego wyjątkową charyzmą. 

Warto dodać, że pośród patronów medialnych i honorowych znajdują się nasze polskie media w UK, czyli: Beti Czyta (blogerka książkowa Beata Karbownik), Magazyn Lejdiz (red. naczelna Małgorzata Szwed), Radio Islanders; a także brytyjski portal informacyjny The London Post.

Wydarzenie transmitowane będzie on-line (FB i YouTube Remiego Juśkiewicz), a także materiał podczas niego zarejestrowany wyemituje Piotr P. Spottek w swojej audycji "Pod Wielkim Dachem Nieba".

Jeśli będziecie 25 sierpnia w Krakowie, zapraszamy gorąco do Kawiarni Literackiej przy ul. Krakowskiej 41 na godz. 18.00

Do zobaczenia!

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

https://kuchniawolosiewicz.blogspot.com/

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-08-12

Piotr Spottek, dziennikarz muzyczny, jest nie tylko obserwatorem, ale  prawdziwym kustoszem dźwięków, który czuje i rozumie muzykę w sposób wyjątkowy.

Jego głos, którym opowiada o ciekawych wydawnictwach, koncertach i fascynujących historiach z życia piosenek i ich twórców, wprawia nas w ekscytację. W jego słowach tkwi siła przekazu, która sprawia, że nawet najbardziej skomplikowane kompozycje stają się zrozumiałe i bliskie naszemu sercu. Piotr to taki przewodnik, który otwiera przed nami nowe muzyczne horyzonty. Jego rekomendacje są bezcenne, a każdy wywiad w audycji radiowej Pod Wielkim Dachem Nieba to unikalna okazja do odkrywania talentów, których wcześniej nie mieliśmy okazji poznać. Warto zanurzyć się w świat dźwięków razem z tym prawdziwym pasjonatem.

Piotr Paweł Spottek –  magister teologii, absolwent PAT w Krakowie i UKSW w Warszawie. Pedagog, animator, organizator około 3 tys. wydarzeń kulturalnych. Od 30 lat (z przerwami) tworzy audycję Pod wielkim dachem nieba, w której prezentuje tylko polskie piosenki. Obecnie emitują ją trzy rozgłośnie: Radio Muzyczna Cyganeria, Radio KSON i polonijne Radio Islanders (UK). Dwukrotnie otrzymał stypendium ZAiKS-u. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał mu Nagrodę za całokształt działalności.

Piotrze, zacznijmy od stypendium w dziedzinie kultury Marszałka Województwa Wielkopolskiego.

Projekt, na który otrzymałem stypendium, został już zrealizowany. Było to piętnaście odcinków audycji Pod wielkim dachem nieba  poświęconych artystom z województwa wielkopolskiego. Rozmawiałem z wielkimi osobowościami. Warto wspomnieć o Andrzeju Ciborskim z Poznania, Krzesimirze Dębskim, czy historyku sztuki, profesorze Jacku Kowalskim.

Realizacja tych nagrań była dla mnie priorytetowa w moim grafiku audycji Pod Wielkim Dachem Nieba. Jednak ów świadomy wybór twórców z Wielkopolski stanowił dla mnie niesamowitą przygodę radiową.

Wręczenie tego stypendium odbyło się na wielkiej gali.

Tak. Miało ono miejsce w Teatrze Nowym Poznaniu. Nagrody odebrało dziewięciu twórców kultury z Wielkopolski, a stypendia trzydzieści dziewięć osób. Wśród nagrodzonych za całokształt działalności znalazł się gość jednego z odcinków mojej audycji, Krzesimir Dębski.  Warto dodać, że po części oficjalnej, dla zgromadzonych na gali gości wystąpił Ralph Kamiński.

Już za kilka tygodni wraz z Marią Duszką wybierasz się na „Krakowską Remizę” właśnie do Krakowa.

Sądzę, że będzie to przemiłe spotkanie artystów, którzy związani są z Remim Juśkiewiczem, ale także z moją audycją Pod Wielkim Dachem Nieba. Nie wszystkich znam osobiście, wielu jedynie wirtualnie, więc radość z uściśnięcia dłoni na żywo będzie tym większa.

Ponadto Marylka przeczyta swoje wiersze, a Remi z pewnością zagra utwór z jej tekstem pt. Kamienieję, którym zdobył trzecią nagrodę na Festiwalu SanremoSenior 2022. Podobno ja też mam zabrać głos jako dziennikarz muzyczny…   (uśmiech) Tak że zapraszam w imieniu własnym, Marii Duszki i organizatorów.

Ostatnio tych wypraw literackich u Ciebie i Marylki sporo.

Z pewnością masz na myśli XXX Międzynarodowy Festiwal Poezji Maj nad Wilią w Wilnie. Marylka zaprezentowała tam premierowo swój najnowszy, dziesiąty już, tomik poetycki pt. Hanami. Ja byłem zaproszony jako dziennikarz. Nagrałem wywiady z interesującymi ludźmi, uczestniczącymi w tym festiwalu, m.in. z Ewą Zadrzyńską, wdową po Januszu Głowackim, z Krystyną Lenkowską, Markiem Czuku oraz z Romualdem Mieczkowskim – organizatorem Maja nad Wilią. Dodałem piosenki związane tematycznie  z Wilnem i tak powstała dwugodzinna audycja, która została wyemitowana w Radiu Islanders. Można jej także posłuchać  na YouTube. pt. Pod dachem Wilna.

A jeszcze wcześniej gościłeś w Wielkiej Brytanii…

Niestety tylko „radiowo”. Do swojej audycji pt. Angielska herbata z polską kulturą zaprosiła mnie Ewa Taylor, podobno zafascynowana tym, co robię. (uśmiech) Program był bardzo przyjemny, a prowadząca profesjonalna. Poruszaliśmy wiele tematów z mojej biografii, zahaczyliśmy o Kraków – miasto, które nieustannie pojawia się w kontekście mojej osoby. Rozmawialiśmy też o tym, czym się interesuję, jakie mam hobby, pasje.

A jak Ty, Piotrze, spędzasz czas wolny?

Trudno mi wyłączyć myślenie o audycjach… Nawet, gdyż leżę i pozornie nic nie robię, to jednak układam, przekładam, przesuwam. (uśmiech)  Słucham też piosenek i czytam. Aktualnie dzieło Krzesimira Dębskiego pt. Nic nie jest w porządku. Wołyń -moja rodzinna historia. Zacząłem też lekturę książki mojego przyjaciela, Bogdana Rymanowskiego, pt. Dopaść Morawieckiego.

Ponadto próbuje odespać zarwane przez pracę noce i od czasu do czasu poudzielać się towarzysko, spotkać ze znajomymi.

Czy masz jakiś swój ulubiony cytat, motto życiowe?

Nie…  Ale często zaglądam do tomików wierszy Marylki. Ostatnimi czasy chyba najczęściej „czytam Duszkę” i nie tylko dlatego, że poezję tę mam na wyciągnięcie ręki. Wielokrotnie przewertowałem tomiki Marii, również anegdoty (w tym najnowszym pt. Hanami). Niektóre teksty znam na pamięć jak np. U Biruté w Wilnie

* * *

u Biruté w Wilnie

w pokoju z widokiem

na prześwitujące między brzozami jezioro

obudziła mnie myśl:

„przychodzi miłość

i robi z nami co chce –

jak śmierć”

był majowy poranek

miesiąc później poznałam ciebie

/Maria Duszka, Hanami 2023/

Dlaczego akurat ten wiersz tak jest Ci bliski?

Będąc w Wilnie, odwiedziliśmy też  przyjaciółkę Marii,  Biruté Jonuškaitė – poetkę, pisarkę, tłumaczkę literatury polskiej, pełniącą funkcję prezesa Związku Pisarzy Litwy.  I zobaczyłem miejsce, w którym narodził się ten wiersz – jezioro prześwitujące przez brzózki… A poza tym, jest to utwór o mnie. (uśmiech)

Wilno to piękne miasto. Marylka pokazała mi wiele miejsc, ale też zwiedzałem troszkę samotnie i… nie zgubiłem się (śmiech).

Jaki jest Twój ulubiony kolor?

Na pewno błękit… może dlatego, że lubię patrzeć w niebo. I… zielony. Mam jeszcze w oczach te krajobrazy wileńskie, gdzie jest niezwykle urokliwie. Poza tym to kolor nadziei… na lepsze jutro.

Dziękuję za rozmowę i do zobaczenia wkrótce w Krakowie.

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz    https://kuchniawolosiewicz.blogspot.com/

fot. Dawid Tatarkiewicz

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-08-03

W ostatnim czasie swoją aktywność koncertową wznowił jeden z najzdolniejszych gitarzystów jazzowych, mieszkających w Wielkiej Brytanii, Robert Otwinowski – muzyk i kompozytor. Swoje umiejętności muzyczne doskonalił pod okiem najlepszych gitarzystów w Polsce – m.in. Marka Napiórkowskiego, Artura Lesickiego, Jarka Śmietany. W 1998 roku, pokonując sto sześćdziesiąt zespołów, otrzymał II nagrodę od jednego z najważniejszych pism muzycznych w Polsce „Guitar & Bas” na „Festival Music and Show” w kategorii JAZZ/BLUES. W latach 2000-2001 był dwukrotnie finalistą Mistrzowskiego Konkursu Gitarzystów Jazzowych „Guitar City” w Warszawie.

21 lipca 2023 podczas recitalu w Reading w restauracji Piwnica z Artystą wystąpił Steve Kershaw – kontrabas oraz Simon Price – perkusja. Zgromadzona publiczność była zachwycona i żywiołowo reagowała po każdym z wybrzmiałych utworów. Między muzykami dało się dostrzec niesamowite porozumienie, które jest kluczowym elementem udanego show. Chociaż istnieje określona forma utworów, jazz daje artystom swobodę interpretacji, której nie znajdziemy w innych gatunkach. W trio każdy z muzyków odgrywa istotną rolę, a równocześnie muszą reagować na siebie nawzajem.

Robert Otwinowski tworzył wyraziste i ekspresywne dźwięki, czasem nawet na granicy abstrakcji. Steve Kershaw znakomicie zadbał o mocne i pełne brzmienie, stanowiące solidne podstawy dla całości, a jego sola dodawały głębi i charakteru. Emocje, jakie towarzyszyły temu muzykowi, malowały się wyraźnie na jego twarzy. Sercem rytmu był Simon Price, tworzący pulsującą podstawę, ale też wykorzystujący różnorodne techniki, aby dodawać kolorystyki i zaskoczyć słuchaczy.

Tym, co wyróżnia koncerty jazzowe tego typu, są momenty spontanicznego dialogu między muzykami. Często zdarza się, że jeden z nich wprowadza nowy motyw, na który pozostali reagują, budując na nim kolejne warstwy dźwięku. To współtworzenie i zdolność do słuchania oraz odpowiedzi na improwizacje na scenie sprawiają, że atmosfera na takim koncercie jest niepowtarzalna i wciągająca.

Robert, Steve i Simon pokazali swoją wspólną pasję do muzyki, symbiozę i harmonię, czyli wszystko to, co sprawia, że jazz jest tak fascynujący i trwały jako gatunek muzyczny, pozostawiający miejsce na nieustanne odkrywanie nowych brzmień i emocji podczas każdego występu.

Wieczór był drugim z cyklu, więc wyglądajcie plakatów w Internecie. Ponadto Roberta Otwinowskiego można usłyszeć także w innych projektach muzycznych - m.in. koncertów na rzecz Ukrainy, a także w ramach OtwinGroup.

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz (kuchniawolosiewicz.blogspot.com)

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-07-24

W dzisiejszym świecie, gdzie wyraz artystyczny jest wyjątkowo ważny, nie brakuje jednostek o niezwykłym zmyśle artystycznym, zdolnych do wyrażenia swoich emocji w wielu różnych formach. Jedną z nich jest Nika Boon. Jej wykształcenie plastyczne odbija się w piosenkach, które pisze, a także w całej kreacji artystycznej. Sztuka jest dla Dominiki sposobem wyrażenia własnych emocji oraz dotarcia do serc i umysłów innych ludzi. Jej teksty piosenek są pełne głębi, mocy i autentyczności, poruszając tematy universum ludzkiego doświadczenia.

Nika Boon – wokalistka, songwriterka i dziennikarka. Dotychczas współpracowała z muzykami: Massive Attack, Portishead, Athlete oraz Kasabian. Po wygraniu programu Szansa na Sukces otrzymała ofertę współpracy z angielską wytwórnią płytową i od połowy lat 90 mieszka w Londynie.

Przez dekady pisała i wykonywała autorskie piosenki. Przez jakiś czas była prowadzona przez managera The Prodigy jako wokalistka zespołu Talismantra. W roku 2002 nowojorski DJ Roger Sanchez zaprosił Nikę do swojej wytwórni Stealth Records, zaczynając współpracę od singla Alone. Współpracowała również z dj-ami takimi jak: Timo Garcia (Berwick Street Records), G-Club, Eric Kupper, Cheshire Catz oraz Tall Paul. Po 2012 zostały wydane kolejne albumy Niki (Troublemaker i Faces) przez londyńską wytwórnie Effectiva.

W ostatnich latach Artystka powróciła do swoich korzeni rockowych, czego dowodem jest jej płyta Rebel wydana w 2017 przez Agencje Muzyczną Polskiego Radia, na której znalazły się również piosenki w języku polskim.

Nika występowała na scenie w duetach z wieloma gwiazdami polskiej sceny muzycznej takimi jak np.: Muniek Staszczyk – TLove, Kuba Sienkiewicz – Elektryczne Gitary, Renata Przemyk, Myslovitz, Marek Piekarczyk, Maryla Rodowicz czy Big Cyc. Była jurorką m.in. programu muzycznego Śpiewajmy Razem w Polsat TV.

Przede wszystkim jesteś wokalistką... z bogatą przeszłością artystyczną. Co obecnie muzycznie u Ciebie słychać?

Pracuję nad nowym materiałem. Zaczęłam ponownie pisać piosenki – przez jakiś czas tego nie robiłam. Codzienna praca w radio była bardzo czasochłonna. Teraz mam audycje tylko raz w tygodniu, w środy wieczorem. Dzięki temu mam możliwość ponownie zająć się robieniem muzyki.

Podczas pandemii mogła się skupić na pracy w radiu, ponieważ w przemyśle muzycznym nie wiele się działo. Obecnie wszystko wróciło do normy i rozkwita ponownie.

Na co mamy się zatem przygotować?

Na piosenki od serca z rockową oprawą – naturalne brzmienia gitary i perkusji. Z pazurem...

Piosenki od serca, czyli... o miłości?

Wiesz, nie tylko... „Od serca” to znaczy szczere. Inspiruję się życiem. Obserwuję świat, ludzi. Wszystko się zmienia, a to ma swoje odbicie w nurtach muzycznych. Myślę, że próbuję w nich odnaleźć także siebie, oddać jakieś własne nastoje i emocje. W słowach czasami trudno jest to uczynić, dlatego trzeba do nich dodać muzykę czy wizualne środki wyrazu. Dzięki temu można precyzyjniej wyrazić siebie.

Często, tutaj w Londynie, ale nie tylko zdarza nam się słuchać Cię w niezwykłych dueatach m.in. z Marylą Rodowicz.

Tych duetów było sporo. Śpiewałam z TLove i Muńkiem Staszczykiem, Myslowitz, Big Cyc, Czarno-Czarni. trudno teraz sobie wszystkich przypomnieć. To są artyści, których ja znałam już w Polsce. Wydaje mi się, że nadajemy na tych samych falach, mamy podobną wrażliwość, stąd możemy robić ciekawe rzeczy razem, miło zaśpiewać wspólnie... Ja się ogólnie identyfikuję z twórczością takich zespołów jak: Lady Pank, Republika, Róże Europy, Sztywny Pal Azji,Chłopcy z Placu Broni, pierwsza Formacja Nieżywych Schabuff.

Pochodzę z Gdańska. W moim mieście scena artystyczna prężnie działała zawsze. Muzycy spotykali się w dwóch czy trzech miejscach, gdzie często bywał np. Skiba, ale też inni osobnicy o dużym poczuciu humoru, którzy rozbawiali towarzystwo.

Ogólnie te wspólne występy to świetne i niezapomniane momenty. Jest to kreowanie nowego momentu, nowych brzmień.

Co czujesz, gdy słyszysz tytuł Rozmowa przez ocean.

Wtedy jeszcze... nie wiedziałam, że ta piosenka nosi taki tytuł. Zaśpiewałam ją w Szansie na Sukces w odcinku z Marylą Rodowicz. Moja głowa była przez kilka lat w czołówce – w takiej kostce graficznej. Dzięki temu, że program transmitowany był również w TVP Polonia, skontaktował się ze mną producent pochodzenia polskiego, mieszkający w Londynie, i zaprosił mnie do Wielkiej Brytanii nagranie płyty.

Nigdy nie miałam takiego pomysły, żeby tutaj mieszkać. Chciałam oczywiście przyjechać, zobaczyć, może podszlifować angielski (już wtedy próbowałam pisać teksty po angielsku, ponieważ takie rockowe utwory wg mnie, jako nastolatki, lepiej się śpiewało).

Rozmowa przez ocean (przez Morze Północne) spowodowała, że jestem tu, gdzie jestem. Jedną noga przebywam artystycznie w UK, a drugą wciąż trochę w Polsce. Często wracam do kraju. Odwiedzam rodzinę i tych muzycznych przyjaciół. Bywam zwykle na Festiwalu w Spocie. To dla mnie ważne, żeby nie stracić kontaktu z Polską.

Dominiko, nie znałaś tamtej „szansowej” piosenki?

Nie. W tych pierwszych odcinkach naprawdę nikt nie wiedział, czego się spodziewać. Dowiedziałam się tylko, że... jakaś piosenka Maryli... czyli tak naprawdę wybór z kilkuset utworów. Niespecjalnie ucieszyło mnie to, co wylosowałam. Chciałam najbardziej zaśpiewać Remedium, ponieważ dobrze ten utwór znałam (był ograny w radiu).

W ogóle to ja nikomu nie powiedziałam, że biorę udział w takim programie. Ja wtedy śpiewałam kawałki punkowe czy grunge-owe np. Nirvany, więc wyskok z Szansą na Sukces mógł być źle odebrany w tym środowisku rockowo-metalowym. Niestetyokazało się, że wiele osób to widziało, nawet Pani ze sklepu, gdzie chodziłam po bułki. Ale gdy ta pani ze sklepu mi powiedziała, jak jej się podobał mój głos i występ, nabrałam pewności siebie, że może moje wykonanie nie było takie złe.

Piosenka okazała się ostatecznie szczęśliwa. Byłam przekonana, że ją „położyłam”. Pamiętam, że gdy tekst się pojawiał na ekranie, poznawałam go dopiero, a jak za późno wchodził to miałam problem, bo nie znałam tych słów, o co pod koniec mojego wykonania droczyłam się z Manem.

Ty i Polskie Radio Londyn...

Trzy lata temu pojawi się program Gwiazdy Niki Boon. Najpierw była taka rubryka w Cooltura24 – takie wywiady na video, które zaczęłam robić z artystami. Mam też kanał na YouTubie Gwiazdy Niki. Początkowo były to spontaniczne rozmowy, które z czasem nabrały ram i kształtów, ale wciąż pozostały nastawione na te smaczki ekscytującego życia artystów.

Zapraszam do Radia PRL zawsze w środy o godz. 21.00.

W czasie pandemii prowadziłam jeszcze popołudniami Hyde Park.

Polski rynek muzyczny to jeden aspekt twojej działalności, ale masz przecież stale kontakt z tym, co się dzieje w UK.

Tak. Poprzez to, że znam wielu muzyków, którzy grają w zespołach światowej sławy, mam dostęp do tegośrodowiska. Udało mi się poznać trochę osób, zrozumieć mechanizmy działania tego show biznesu. Funkcjonuję sobie tutaj artystycznie, piszę muzykę dla innych, chodzę dużo na koncerty i festiwale – to prawda. (uśmiech!)

Jak postrzegasz dzialalność artystyczną Polonii w UK – nawet takie spotkanie poetycko-muzyczne jak to dziś, z którego „uciekłyśmy” na moment, by nagrać wywiad.

Zawsze jestem zaskoczona, ale bardzo pozytywnie. Tu są różne środowiska polskie, nie wszyscy się znają. Londyn jest takduży, że już przeprowadzka do innej dzielnicy to wejście w nowe kręgi. Ale ogólnie nasza Polonia jest prężna i dzieją się ciekawe rzeczy. To cieszy.

Dziękuję Ci bardzo za rozmowę i życzę dużo sukcesów artystycznych!

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-07-17

„Czuł się dumnym, że jest synem tej Rzeczypospolitej zwycięskiej, przepotężnej, o której bramy wszelka złość, wszelki zamach, wszelkie ciosy tak rozbijają się i kruszą, jak mocy piekielne o bramy nieba.” 

(Henryk Sienkiewicz – Ogniem i mieczem) 

Jest w Wielkiej Brytanii ktoś, kto Polskę nosi w sobie. Karol Kamil Peruta – bohater tych trudnych, czasem dziwnych, czasów, który z wielkim szacunkiem podchodzi do historii i kultury naszej Ojczyzny. Więcej o nim przeczytać można tutaj: O MNIE – Karol Kamil Peruta. Mikroblog

Ja poznałam  działalność Karola poprzez istotę wprost anielską… Subtelną blondynkę, która sprawia, że świat ma wciąż to lepsze oblicze… czyli Beatkę Karbownik (blogerkę, „matkę chrzestną” polskiej literatury na obczyźnie), która w ostatnim filmowym projekcie Karola wcieliła się w ducha Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej – polskiej poetki, prozaiczki i dramatopisarki urodzonej 24 listopada 1891 roku w Krakowie, a zmarłej 9 lipca 1945 roku w Manchesterze. Uznawana jest za jedną z najważniejszych postaci polskiej poezji międzywojennej. Jej twórczość charakteryzowała się głębokimi emocjami oraz refleksją nad życiem, miłością i ludzkimi relacjami. Była również wyrazicielką silnych przeżyć związanych z dramatycznymi wydarzeniami historycznymi, m.in. I i II Wojny Światowej.

09.07.2023 Akcja "Znajdź Bohatera" w 78 rocznica śmierci Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej - YouTube

https://fb.watch/lPUkFsAqZY/

Pawlikowska-Jasnorzewska miała bogate życie artystyczne i towarzyskie. Była cenioną artystką w przedwojennej Polsce, a jej utwory zdobyły uznanie krytyków i czytelników. Wiele z jej wierszy odnosiło się do tematyki miłosnej, jednak nie unikała także tematów społecznych i politycznych.

Jej poezja jest nadal czytana i cytowana, a ona sama uważana jest za jeden z najważniejszych kobiecych głosów w polskiej literaturze.

Na facbookowym profilu Karola Kamila Peruty można przeczytać, iż dzięki akcji Znajdź Bohatera w IPN (Instytut Pamięci Narodowej) zarejestrowanych zostało 115 mogił Polskich bohaterów pochowanych na cmentarzach w Manchesterze i jego okolicach jako „groby Weteranów walk o wolność i niepodległość Polski” zgodnie z ustawą z 2018 roku.

Karol w swoim poście pisze: „115-tym zarejestrowanym grobem (...) jest grób Kapitana Pilota, Stefana Jasnorzewskiego. Uczestnika Bitwy o Anglię, uczestnika walk drugiej wojny światowej, Pilota Polskich Sił Powietrznych na zachodzie, małżonka naszej wielkiej poetki, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej.

Z tej podwójnej okazji, jaką jest oznaczenie grobu Weterana, Stefana Jasnorzewskiego oraz 78 rocznica śmierci jego małżonki i wielkiej poetki, Marii Pawlikowskiej Jasnorzewskiej (09.07.1945), postanowilismy wspólnie z Księgarnia Bartek, Danuta Romana Słowik oraz z Beti Czyta (Beata Karbownik) uczcić pamięć państwa Jasnorzewskich naszym krótkim filmem.

Mamy nadzieję, że w ten sposób przypomnimy o tych wielkich ludziach, spoczywajacych tak daleko od Ojczyzny, a którzy powinni być przykładem i autorytetem dla następnych pokoleń Polaków. Walka o pamięć trwa!

Ten krótki projekt ma na celu oddanie hołdu Polskiemu bohaterowi, Stefanowi Jasnorzewskiemu i polskiej poetce, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej.

Oboje spoczywaja na cmentarzu południowym w Manchesterze.

Podziękowania za współpracę dla pani Danuty Romany Słowik, Najlepszej Polskiej ksiegarnii w Wielkiej Brytanii – Ksiegarnia Bartek oraz dla Beti Czyta.

Film jest produkcją Ojca&Syna – Waldemar&Karol K Peruta.

Wiersz pt. Dziewczyna mówi, zawarty w filmie, jest autorstwa Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, a recytowany przez panią Danutę Romanę Słowik”.

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz (kuchniawolosiewicz.blogspot.com)

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-07-16

Kto by pomyślał, że 10 lat później Polska Szkoła Sobotnia w Welwyn Garden City nadal będzie działać tak sprawnie i tak dobrze się rozwijać. Rodzice, dzieci, nauczyciele; wszyscy są tak ważną częścią tej pięknej "polskiej przygody", która jest teraz tak głęboko zakorzeniona w naszym DNA i w naszych działaniach społecznych. A często wydaje się, jakbyśmy zaczęli dopiero wczoraj!

W sobotę, 1 lipca, ponad 200 osób wzięło udział w wydarzeniu z okazji 10-lecia Polskiej Szkoły Sobotniej. Włożyliśmy w to mnóstwo pracy; tysiące maili, setki spotkań, ciągłe zmiany, elastyczność, adaptacja i chęć wykorzystania każdej chwili na kultywowanie polskich tradycji i języka polskiego. Wydarzenie dało nam również możliwość dalszego budowania mostów i przybliżania tego, co polskie szerszej publiczności. Były występy, tańce, 10 urodzinowych tortów, warsztaty, dyplomy, pyszne jedzenie i wiele więcej. Ci, którzy wzięli udział w imprezie, zabiorą ze sobą wiele wspomnień, wspaniałych rozmów, które stworzyły prawdziwe poczucie, nie tylko polskiej, wspólnoty.

Iwona Pniewska, Dyrektor Polskiej Szkoły Sobotniej powiedziała: “Nasza impreza była naprawdę udana i miała wiele atrakcji. Jedną z nich była możliwość spotkania z Panią Anetą - ekspertem ds. dwujęzyczności. Starała się ona przekonać lub uświadomić rodzicom, jak ważne jest wychowanie Naszych polonijnych dzieci w duchu dwujęzyczności. Nasz jubileusz miał istotny element edukacyjny. Osobiście byłam zachwycona, że w naszym wydarzeniu wziął udział Cristian - niesamowity tancerz i choreograf, który przyleciał z Rumunii, aby być z nami; co za poświęcenie!”

Anna Skiba, członek Zarządu Polskiej Szkoły Sobotniej dodała: “Atmosfera była fantastyczna, każdy dołożył swoją cegiełkę, aby wydarzenie przebiegło zgodnie z planem. To naprawdę był wysiłek zespołowy i jesteśmy wdzięczni każdej osobie, która nam pomogła, aby Nasza uroczystość została zrealizowana z takim rozmachem. Fajnie jest być częścią tak niesamowitej społeczności, której się po prostu chce”.

Michał Siewniak, honorowy czlonek Zarzadu Polskiej Szkoły Sobotniej i Radny Powiatu Welwyn Hatfield podsumował: “W imieniu organizatorów chciałem również podziękować Naszym gościom za przybycie; Burmistrzowi Welwyn Hatfield, Pankit Shah, High Sheriff of Hertfordshire, Liz Green, Wiceprzewodniczącej Sejmiku Hrabstwa Hertfordshire, Radnym Lokalnym i Wojewódzkim: Peter Hebden, Tony Kingsbury, Marios Artemi, Sunny Thusu i Paul Zukowskyj, którzy pomogli współfinansować Nasze wydarzenie. A my już jesteśmy gotowi na nowe wyzwania”!

By

Michal Siewniak Polonia 2023-07-06

Każdy z nas ma swoją pasję, która sprawia, że nasze serce bije szybciej i daje nam siłę do pokonywania trudności. W przypadku Wojtka jest nią muzyka, choć wprowadzenie słuchacza w jej świat w dzisiejszych czasach nie jest łatwe. Ale kiedy odkrywasz, że talent daje Ci możliwość przenikania w głąb dusz innych, stajesz się kimś więcej niż tylko melomanem. Tak właśnie jest w przypadku mojego rozmówcy. Miłość do muzyki (nie tylko!) napełnia jego życie radością, ale także inspiruje go do tworzenia rzeczy pięknych, które poruszają serca i umysły słuchaczy Radia Not For All. Jego praca dziennikarska to daleko idąca misja, która pozwala mu na nawiązywanie kontaktów z innymi ludźmi, poznawanie ich historii i dzielenie się nimi ze światem. Jego wywiady są znane nie tylko ze względu na to, że przeprowadza je z gwiazdami i celebrytami. Tym, co wyróżnia te radiowe rozmowy, jest empatia i poczucie humoru, które wyłaniają się z każdego niemal zdania. Sztuka nie zna dla niego granic i nie zależy od statutu społecznego. Dlatego w swojej pracy dziennikarz ten docenia zarówno talent i sukces, jak i uczciwe wysiłki początkujących artystów. W świecie, gdzie media często skupiają się na sensacjach i kontrowersji, to miła odmiana.

Ponadto Wojtek ma cudowną kotkę, Bajkę,  rasy brytyjskiej  i... być może za tym kryje się jego serdeczne podejście do artystów polskich mieszkających w Wielkiej Brytanii, których twórczość i sylwetki prezentuje w swoich audycjach. 

Agnieszka: Wojtku, jak rozpoczęła się Twoja przygoda z Radio Not For All?

Wojtek: Trudno znaleźć dobre radio w Internecie, czyli w przestrzeni wirtualnej, w której jest sporo miejsca na kreację. Myślę, że tej prawdy mamy zbyt mało. Ja początkowo tylko grałem muzykę w różnych rozgłośniach, ale pewnego dnia wpadłem na pomysł, by poprowadzić audycję, gdyż tego nie było w ofercie żadnej, z którą miałem do czynienia. Uruchomiłem w związku z tym swoje znajomości i zrobiłem pierwszy program z cyklu Spotkanie z Gwiazdą (jeszcze nie w Not For All), który został ciepło przyjęty i był chętnie słuchany. Kiedy jednak wpadłem na pomysł, by właścicielka radia zatrudniała profesjonalnego dziennikarza, Kamila Prabuckiego, którego zresztą znasz — również jako autora książek, odmówiła.  Postanowiłem wówczas poszukać nowego miejsca dla siebie i tak trafiłem tu, gdzie teraz jestem. Cieszą mnie rozmowy ze znanymi ludźmi i akurat wcale nie tak ciężko do nich dotrzeć. Zwykle reagują na mnie pozytywnie. Ale goszczę też mniej znane osoby i bardzo się cieszę, że przyjęłaś, Agnieszko, moje zaproszenie i słuchacze niedługą będą mogli „spotkać się” z Tobą na antenie radia. (uśmiech!)

W maju upłynął rok, odkąd prowadzisz audycję Spotkanie z Gwiazdą. Mały jubileusz, ale zapewne duże emocje?

Chciałabym, aby te audycje trwały dłużej — nie rok, ale kilkanaście lat. Trudno dotrzeć do słuchaczy stacji internetowej, gdyż nastawieni są oni głównie na granie muzyki, którą lubią i wzajemne pozdrowienia; to sprawia im przyjemność. Ja miałem pomysł, by zrobić coś innego. Uwielbiam rozmawiać z ludźmi; cieszę się, gdy jeden artysta polecam mnie innemu.

A jeśli chodzi o świętowanie jubileuszu, to z tej okazji zagrałem ponownie wszystkie piosenki moich gości, a pierwszym z nich był mój serdeczny przyjaciel, Michał Masłoń (przesyłam pozdrowienia). Za każdym razem, gdy do niego dzwonię, rozmawia ze mną na antenie; nawet gdy jest w podróży.

Czy audycja Spotkanie z Gwiazdą jest nastawiona głównie na muzyków?

Agnieszko, ja muzyką żyję. Przez sześć lat byłem DJ-em – podobno dobrym (uśmiech!). Na moje imprezy chodziło około tysiąca osób, ale wtedy byłem piękny i młody... teraz zostało tylko „i”. (śmiech!) Mam jakąś wiedzę, szczególnie o latach 80. Wciąż się tym interesuję. Trudno mi zaprosić kogoś z innej półki artystycznej, np. pisarza, gdyż ten świat nie jest mi tak bliski, ale pozwalam sobie na tego rodzaju „abstrakcje”. (śmiech!) Ale np. kino to moja mocna strona, dlatego często goszczę aktorów. Lubię dobry film. A jedną z większych gwiazd, z którą rozmawiałem, był Artur Barciś – popularny, znany wszystkim. Mam nadzieję, że po wakacjach porozmawiam z Cezarym Żakiem.

Zaprosiłem też Piotrka Żyłę i czekam, kiedy będzie miał możliwość udziału w audycji. Uprawiałem kiedyś sport, więc również w tej tematyce czuję się swobodnie.

Czyli... nie zawsze muzycy, ale głównie, gdyż to jest moja największa pasja...

A dla jakiego gościa powstał program Droga do Gwiazd?                                  

W pewnym momencie miałem tak wielu umówionych rozmówców, iż musiałem powołać do życia nową audycję, w której prezentuję sylwetki mniej znanych twórców. Artystów takich jest coraz więcej, m.in. dzięki Internetowi, gdzie można pokazać siebie i swoją działalność. Radia komercyjne często oczekują gratyfikacji finansowej za promocję, którą ja oferuję non-profit (nie za wywiady, ale puszczanie piosenek). Mam nadzieję, że pomagam muzykom (i nie tylko!) w zdobywaniu szerszego grona odbiorców.

Czy łatwo jest pogodzić życie zawodowe z pasją radiową?

Moja praca pozwala mi na jej realizację, choć niekiedy bywam naprawdę zmęczony; tysiące przemierzonych kilometrów czasem robią swoje. Mam jednak to szczęście, że właśnie dzięki Internetowi, mogę nadawać moje audycje z różnych zakątków świata; a to zza Koła Podbiegunowego, które często odwiedzam zimą, a to z Wysp Kanaryjskich, Sycylii... Wożę sprzęt ze sobą i w hotelu rozkładam studio. (śmiech!)

Przygotowanie audycji wymaga naprawdę sporo czasu, szczególnie iż staram się dowiedzieć jak najwięcej o moich gościach. Ciężka praca. Słuchacze pewnie nawet nie zdają sobie z tego sprawy. Najtrudniej jest z początkującymi twórcami, o których niewiele można znaleźć w Sieci, dlatego też często robię z nimi rozmowę na żywo. Wtedy razem z odbiorcami odkrywam takiego artystę.

A podróże w Twoim życiu? Te wszystkie piękne zdjęcia, które publikujesz na swoim profilu na FB, robią wrażenie.

Oczywiście jest to miła konsekwencja pracy, którą wykonuję... (uśmiech!)

Jeśli chodzi o zdjęcia, podobno to nie dobry sprzęt, lecz dobre oko odpowiada za jego wartość. Mam niezły aparat, ale nie zawsze przy sobie, a są momenty, że widzę coś tak pięknego, iż muszę to uwiecznić i wtedy sięgam po telefon. Dziękuję za uznanie. Trochę w urodzie tych fotografii, pomaga wyjątkowość miejsc na nich ujętych.

Myślę, że jest to moja druga, zaraz po muzyce, pasja. Jak każdy „facet”, uwielbiam też samochody, a z nimi pracuję, więc... los mi sprzyja. (śmiech!)

Latem jestem zwykle w Hiszpanii, Włochach, Grecji – miejscach bardzo gorących, a zimą głównie na Koło Podbiegunowe i chyba tam robię najpiękniejsze zdjęcia. Uwielbiam tam bywać. Szczególnie podoba mi się panujący tam spokój. Nie ma tego zabiegania i byle jakości za tym idącej. Muszę też wspomnieć o zorzy polarnej... Aby ją uchwycić, nie wystarczy dobry aparat, ważne są jeszcze inne czynniki. Być może moje zdjęcia tego zjawiska nie są idealne, ale cieszę się, że w ogóle mogłem je zobaczyć i sfotografować.

Ukrywasz się w mediach społecznościowych pod ciekawym pseudonimem...

Cenie sobie prywatność. Myślę, że jeśli ktoś chce mnie znaleźć, dotrze do mnie. Nie chcę być zapraszany do znajomych przez obcych ludzi, z którymi w ogóle nie mam do czynienia.

Mariposa Soy w języku hiszpańskim oznacza Motylek to ja. Od jedenastu lat od marca do późnego lata jestem w Hiszpanii. Słowo mariposa bardzo mi się spodobało. Początkowo nie widziałem, co ono oznacza. Choć wyglądam jak słoń (śmiech!), to zostałem motylem... W radio jestem głównie znany pod tym pseudonimem.

Co jest dla Ciebie w życiu najważniejsze?

Wychowałem się w czasach, kiedy ludzie się szanowali, nieśli sobie pomoc bezinteresowanie. Chciałbym, aby to wróciło. Nienawiść, zazdrość — to mnie przeraża. Jesteśmy ulepieni z tej samej gliny i powinniśmy rozumnie współistnieć na tej ziemi. Niestety człowiek jest jednym z najgłupszych stworzeń. Mam wrażenie, że człowiek nie potrafi przewidzieć konsekwencji swoich działań. Nawet mysz wie, że zastawianie pułapki na inną mysz, grozi wyginięciem gatunku...   Warto się nad tym zastanowić...

Twoje plany na przyszłość i marzenia?

Nigdy nie planuję. Owszem, mam marzenia – np. zakup wymarzonego samochodu. Odkładam na to pieniądze. Nie "śnię" jednak o długim życiu, gdyż ze zdrowiem bywa u mnie różnie. Dlatego żyję chwilą. Cieszy mnie to, że rano wciąż otwieram oczy. I przeżyję... deszcz, mróz, śnieg... Każdy nowy dzień jest dla mnie radością. Ludzie, przyjaciele, spotkania, rozmowy...

Choć... jeśli chodzi o audycje, to mam pewne plany. W tej przestrzeni największym marzeniem jest rozmowa z moim idolem, muzykiem, Januszem Radkiem. Gdyby żył Marek Grechuta, zwróciłbym się też do niego... Chyba tyle... Reszta się nie liczy. (uśmiech!)

Dziękuję Ci bardzo za rozmowę, życząc dużo zdrowia, byś jednak mógl marzyć i planować, a następnie spełniać!

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz (kuchniawolosiewicz.blogspot.com)

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-06-30

Pana Adama Pochopienia poznałam dawno, dawno temu; jako dziecko. Nigdy bym nie przypuszczała, że po tak wielu latach nasze drogi się przetną – Artysta udzieli mi wywiadu, zajrzy na mój i mojej mamy wieczór poetycki w Krakowie, a ja w niedługim czasie będę mogła promować twórczość Mistrza w Londynie. Ponadto w sierpniu 2023 zostanie on kuratorem wystawy polskich malarzy emigracyjnych, która odbędzie się przy okazji Krakowskiej Remizy – spotkania artystycznego (osób skupionych wokół Remiego Juśkiewicza z Wielkiej Brytanii), a ja mam zaszczyt je organizować.

Adam Pochopień urodził się w Krakowie i w tym mieście studiował na Wydziale Architektury Wnętrz Akademii Sztuk Pięknych (dyplom w 1972 roku). Jest autorem projektów wnętrz m.in.: Młodzieżowego Domu  Harcerza w Krakowie, sanatorium Sana w Polanicy Zdroju, banku BGŻ  w Tarnowie, biurowca Dolpasz we Wrocławiu, Banku Spółdzielczego w Tarnowie, projektu plastycznego Osiedla Barbary w Zabrzu, projektu plastycznego Osiedla Prądnik Czerwony, projektu ekspozycji Polsport w Brnie.

Oprócz prac w zakresie projektowania wnętrz i ekspozycji wystawo­wych, zajmuje się malarstwem sztalugowym, ceramiką, rysunkiem i ilustracją.  Jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków, Stowarzyszenia Marynistów Polskich oraz Prezesem Podgórskiego Stowarzyszenia Przyjaciół Sztuk Wszelkich.

W 2001 r. otrzymał I nagrodę za projekt CHOCHOŁA STULECIA w konkursie organizowanym przez Teatr GROTESKA w Krakowie. W 2005 r dostał II nagrodę w konkursie na Projekt Smoka organizowanego przez Gazetę Wyborczą w Krakowie. W 2013 roku został odznaczony przez Prezydenta Miasta Krakowa Jacka Majchrowskiego medalem Honoris Gratia.

Jak to jest żyć w mieście, w którym zaprojektował Pan sporo ważnych  obiektów architektonicznych, w tym kulturalnych?

Urodziłem się w Krakowie – niezwykle uroczym mieście. Gdy jestem w Rynku Głównym, odnoszę wrażenie, jakbym znajdował się w teatrze, szczególnie wieczorem, kiedy oświetlone budynki ukazują swoje piękno.

Dla Krakowa zaprojektowałem budynek Młodzieżowego Domu  Harcerza, witraże dla Zakładów Przemysłu Cukierniczego „Wawel”, biura „Orbisu” w Nowej Hucie, wnętrza kilku sklepów oraz dekoracje sylwestrowe dla Hotelu Cracovia. Wykonałem także projekt plastyczny Osiedla Prądnik Czerwony.

Kiedy zrozumiał Pan, że to sztuka jest Pana życiową drogą?

Będąc dzieckiem, chciałem być ogrodnikiem. Jednak po ukończeniu Liceum Plastycznego w Krakowie, postanowiłem zdawać na Akademię Sztuk Pięknych i zostałem przyjęty na wydział architektury. Od tego czasu rzeczywiście „żyję” sztuką.

Studiował Pan na jednej z najbardziej prestiżowych uczelni artystycznych w Polsce. Jak wspomina Pan czas studiów na ASP?

Studia był bardzo ciekawe. Ukończyłem specjalizację projektowania wystaw, jednak w życiu zająłem się trochę czymś innym, a była to m.in. branża budowlana. Tworzyłem różnorodne budynki, w tym również obiekty sanatoryjne, np.: Sana w Polanicy Zdroju, dom wczasowy Fablok w Krynicy, banku BGŻ w Tarnowie, biurowiec Dolpasz we Wrocławiu, Bank Spółdzielczego w Tarnowie, dworzec PKP w Przemyślu. Zaprojektowałem także kilka ekspozycji, m.in. w Warszawie, Kętach oraz w Brnie.

Obok wspomnianej już architektury, zajmuje się Pan również malarstwem sztalugowym, rysunkiem, a także… ceramiką. Czy któraś z tych dziedzin jest Panu szczególnie bliska, czy też wszystkie traktuje Pan na równi?

Uwielbiam rysować. Robię to nawet wówczas, gdy jadę tramwajem czy autobusem, tworząc szkice postaci. Podczas pandemii sportretowałem tą techniką wiele osób w maseczkach na twarzach. Teraz skupiam się na postaciach z telefonami komórkowymi w rękach. Lubię też malować sceny z kolędnikami i uwieczniać architekturę obiektów sakralnych.

Za swoją działalność artystyczną otrzymał Pan sporo ważnych nagród, w tym w 2013 r. odznaczenie medalem Honoris Gratia przez Prezydenta Miasta Krakowa Jacka Majchrowskiego. Jakie to uczucie?

Miłe! Radna z dzielnicy IX Krakowa Łagiewniki – Borek Fałęcki, Pani Renata Grotowska, znając moją działalność artystyczną i społeczną, wystąpiła z wnioskiem do Prezydenta Krakowa, pana Jacka Majchrowskiego, o przyznanie mi tego medalu. Wniosek został przyjęty, a ja z niecierpliwością czekam na kolejne... (uśmiech!)

W czasie, kiedy tak wiele mówi się o Ukrainie, nie mogę nie zapytać o wystawę z 2017 r. pt. Ukraińskie Plenery.

Byłem wielokrotnie zapraszany przez artystów z Ukrainy na plenery malarskie, realizując w ten sposób kilkaset prac malarskich oraz rysunków. Obecnie organizuję swoje wystawy o tym kraju sprzed czasu wojny. Byłem m.in. w Odessie, Lwowie, Jablonicy, Worochnie, Wiłkowie, w obwodzie Chmielnickim i Frankowskim.

Jest Pan uczestnikiem „morza” wystaw indywidualnych i zbiorowych. Pańskie prace “zawędrowały” nawet do Japonii czy Wyspy Bahama. To niesamowity dorobek artystyczny.

Wziąłem udział w około 500. wystawach indywidualnych i zbiorowych. Póki żyję, to aktywnie pokazują moje prace w różnych ośrodkach. I nieustannie mam kolejne zaproszenia, np. do Sułkowic, Krzeszowic, Chrzanowa, a nawet Drohobycza na Ukrainie.

Jakie miejsce zajmuje Kraków w Pańskiej twórczości?

Jak wspomniałem, z przyjemnością rysuję obiekty architektoniczne mojego miasta, ale (pewnie z uwagi na ten pociąg do ogrodnictwa) planuję także uwiecznić parki krakowskie, lasy i ogrody.

Plany artystyczne i marzenia?

Malować, rysować, zorganizować plener malarski dla seniorów – ostatni zostałem wybrany do Krakowskiej Rady Seniorów. Myślę też o podróży do Chin, Egiptu oraz Izraela.

Dziękuję za rozmowę i życzę spełnienia tych pięknych planów.

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

https://kuchniawolosiewicz.blogspot.com/

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-06-23

W miniony weekend społeczność polska z Kettering, Corby i okolic miała możliwość gościć w prograch Restauracji „Gospoda”, prowadzonej przez Andżelikę Konstrycę, Izabellę Konar z Lublina, która zagrała m.in. piosenki ze swojej płyty „Krople Rosy” do moich wierszy. Można było także zatracić się w poezji Katarzyny Krawieckiej, mieszkającej właśnie w Kettering, a także wysłuchać prelekcji Beaty Kubiak z Bristolu na temat wpływu uczestnictwa w życiu kulturalnym, a także tworzenia sztuki na zdrowie człowieka. Na widowni zasiedli m.in. znani i lubiani: Izabella Skarzyńska (pisarka, mentorka duchowej transformacji) oraz Piotr Borowski (promotor polskiej „książki” na emigracji, autor podcastów literackich i historycznych).

Wchodząc do pięknie udekorowanej sali, czułam w powietrzu nutę oczekiwania i ekscytacji. Przytłumione światło tworzyło magiczną atmosferę. Spotkanie rozpoczęło się bezpośrednio, bez długich przemówień czy formalności. Iza Konar (Isa Conar) porusza swoim głosem i mistrzowską grą na gitarze do głębi. Melodie były delikatne i melancholijne, a każdy dźwięk budził emocje, które trudno było opisać słowami – szczególnie we mnie, autorce tekstów.

Na scenie pojawiła się także lokalna artystka,  Katarzyna Krawiecka, której głos był pełen pasji i mocnego przekazu. Niekiedy ostre słowa wibrowały w powietrzu, dotykając serc obecnych. Poetka porusza tematy uniwerslane - o miłości, tęsknocie, radości i bólu, które łączą ludzi w jednym emocjonalnym tańcu. Jej twórczość była jak sztuka malarska, tworząca obrazy w wyobraźni słuchaczy.

Przez cały wieczór muzyka i poezja splatały się ze sobą w niepowtarzalnych dialogach. Dźwięki harmonijnie współgrały z wyrazistymi tekstami, tworząc mistyczną równowagę. Czasem melodia prowadziła, innym razem słowa były wiodącą siłą. Było to spotkanie dwóch światów, które ze sobą współistniały i przenikały się nawzajem. A idealne zwieńczenie stanowiła prezentacja Beaty Kubiak – niezwykłej prelegentki, której pasją jest promocja zdrowia i... sztuki. Jej wykład fascynował i inspirował,  gdy opowiadała o tym, jak te dwie dziedziny mogą wzajemnie się uzupełniać. Umiejętność przekazywania wiedzy i entuzjazm sprawiły, że publiczność z zainteresowaniem wsłuchiwała się w opowieść Beaty.

Niedzielne spotkanie w Kettering było swego rodzaju magiczną podróżą, która przeniosła widownię w inny wymiar – świat sztuki. Atmosfera była tak gęsta, że można jej było dosłownie dotknąć. Emocje unosiły się w powietrzu, a energia artystów i publiczności płynęła z jednego serca do drugiego. A wszystko to na swoich fotografiach uwiecznił Tomasz Woźniak (artysta fotograf).

Warto dodać, że Restauracja „Gospoda” jest wyjątkowo przychylna twórcom z pewnością m.in. dlatego, iż jej właścicielka, Andżelika, ma za sobą przeszłość wokalną i tego właśnie wieczora „wywołana do tablicy” zaśpiewała dla zgromadzonych dwie piosenki poetyckie, wprawiając słuchaczy (swoim mocnym, melodyjnym głosem) w zachwyt.

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

https://kuchniawolosiewicz.blogspot.com/

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-06-20

Artysta wyjątkowy, który w Wielkiej Brytanii cieszy się ogromnym szacunkiem i jest rozpoznawalny nie tylko w środowisku muzycznym, ale także poza nim. Jego dorobek zasługuje na uznanie i podziw.

Zwykle przedstawiam moich rozmówców notką biograficzną, ale w przypadku Andrzeja jestem w pełni przekonana, że wystarczy po prostu zanurzyć się w naszą rozmowę, „zaczytać”, by dotknąć jego historii...

Agnieszka: Jak w Twoim życiu pojawiła się gitara?

Andrzej: Najpierw pojawił się akordeon z racji tej, że moja Mama uczyła muzyki w szkole podstawowej, do której też chodziłem; także dom zawsze był światem dźwięków. Ponadto mój wujek grał na gitarze akustycznej na tzw. imprezach domowych, podczas których cała rodzina śpiewała popularne polskie piosenki. Jakoś tak to się wszystko zaczęło – od gitary akustycznej i prostych utworów.

Następnie przyszła fascynacja gitarą elektryczną. Inspirował mnie przede wszystkim polski rock, a głównie Jan Borysewicz ze swoim zespołem Lady Pank, zresztą po dziś dzień jest to jeden z moich ulubionych gitarzystów i kompozytorów. Oczywiście w tym samym czasie słuchałem też Iron Maiden, Metallica, Anthrax, Slayer, czyli metalu „pełną gębą”. Później „kręcili mnie” Steve Vai i Marty Friedman – wirtuozi gitary. Aż w końcu przyszedł czas na prometal z Dream Thetaer na czele.

Co działo się w Twoim życiu artystycznym przed powstaniem ATAN?

Swój pierwszy zespół założyłem w drugiej klasie liceum. Było to metalowe granie i przez jakiś czas pełniłem rolę wokalisty (z powodu jego braku). Następnie grałem w różnych składach w Polsce, m.in. z Czarkiem Zybałą (ex Oddział Zamknięty). Było tego dużo i ciężko wszystkich wymienić. Nie chcę nikogo pominąć, dlatego przejdę do... Londynu.

Interesujący skok w dal!

Kiedy przyjechałem do Wielkiej Brytanii, grałem z Remigiuszem Juśkiewiczem (twórcą audycji muzyczno-kulturalnej Remiza) w  3LB. Później w angielskim zespole Symphony Of Pain, z którym występował (występuje?) Johann, bębniarz z zespołu Treshold. Następnie trafiłem na blisko osiem lat do zespołu z Południowej Afryki, The Spindle Sect. To był bardzo dobry czas. Zagrałem z tą grupą wiele tras koncertowych, nagrałem kilka płyt, m.in. Bubonic Tronic w 2012, która zmiksowały „duże amerykańskie nazwiska producenckie”: Dave Schiffman (mix) i Howie Weinberg (mastering). Było też sporo festiwali, głównie w Anglii.

Kto tworzy ATAN i jak w ogóle doszło do powstania grupy?

Jest to bardzo osobisty projekt, który zacząłem realizować w 2020 roku wraz z Claudią Moscoso – wokalistką "znalazioną" na jednym z londyńskich portali muzycznych. Do zespołu bardzo szybko dołączył perkusista, Jarek Sadowski (grałem już z nim w The Spindle Sect) oraz basista, Marcin Palider. W takim składzie zarejestrowaliśmy naszą debiutancką płytę Ugly Monster, która ukazała się we wrześniu 2022 roku.

Jaką muzykę gracie, tzn. bardziej metal czy rock progresywny?…

Bardzo trudno jest nas zaszufladkować, ponieważ słuchamy wszystkiego, co nazywa się dobrą muzyką – soul, jazz, extreme metal itp. Te gusta zdecydowanie odbijają się w naszej twórczości. Może sparafrazuję  znanego polskiego dziennikarza muzycznego, Artura Rawicza, w którego programie gościłem. Otóż powiedział on, że po wysłuchaniu naszej płyty miał wrażenie jakby spotkało się jakichś trzech freaków (dziwaków) i zagrało muzykę niemożliwą do zaszufladkowania i do tego zaśpiewała wokalistka kompletnie z innej planety, której nikt nie powiedział, że standardowo tak się nie śpiewa do takich dźwięków.

Czy w Waszych piosenkach czuć boliwijskie korzenie wokalistki?

Raczej nie, Claudia uczeszczała do amerykańskiej szkoły, więc język angielski jest jej pierwszym, na równi z hiszpańskim (studiowała zmiany klimatyczne na Kostaryce). Myślę więc, że da się odczuć wpływy amerykańskie, szczególnie że w szkole średniej Claudia słuchała Limp Bizkit, chodząc w bojówkach, czy też Dream Theater, Soundgarden itp.

Wspomniany Ugly Monster to Wasz debiutancki album. Jaka jest symbolika jego tytułu?

Za teksty na płycie odpowiada Claudia, a tytuł Ugly Monster to taka przenośnia, która dotyczy człowieka, człowieczeństwa... Odnosi się do tej gorszej czy brzydszej części naszej egzystencji, której się wstydzimy albo nie chcemy się do niej przyznać, zamiast ją zaakceptować – to taki duży skrót myślowy. Na pewno Claudia rozwinęłaby szerzej temat warstwy tekstowej. (uśmiech!)

W utworze zamykającym krążek, czyli Absentee, wsparł Was Derek Sherinian (były klawiszowiec Dream Theater).

Tak. Napisałem do Dereka email z pytaniem, czy miałby ochotę nagrać klawisze do naszego utworu. Odpisał z prośbą o przesłanie kompozycji. Spodobała mu się i po kilku godzinach wysłał mi zaimprowizowane solo, które zostało w utworze w oryginale  – to jest ostatnia solówka w Absentee. Nagrał nam również video, na którym zagrał jedną z partii solowych i użyliśmy tego w naszym klipie, a także zarejestrował prawie dwuminutową wypowiedź o ATAN, utworze i instrumentarium, jakiego użył. Ten materiał jest dostępny na naszym kanale YouTube.

Do Wielkiej Brytanii przyjechałeś dla… muzyki! Czy masz wrażenie, że właśnie spełniasz swój sen?

Jak najbardziej! Przyjechałem tutaj, żeby realizować swoje marzenia życiowe i cały czas próbuję to robić. Myślę, że idzie mi to z całkiem dobrym skutkiem – przynajmniej ja jestem zadowolony z rezultatów. (śmiech!)

Gdzie można posłuchać grupy ATAN? Jakie są Wasze najbliższe plany, w tym koncertowe?

Jeśli chodzi o naszą płytę, jest dostępna na 60 platformach cyfrowych, natomiast fizycznie można ją nabyć w naszej wytwórni Lynx Music, jak i również z naszego bandcamp.

A koncerty... Zagraliśmy ich już kilka w UK, natomiast w Polsce będzie można nas zobaczyć już 5 czerwca na Metal Hammer Festiwal w Łodzi w hali Atlas Arena, gdzie gwiazdą wieczoru będzie Pantera.

W październiku zagramy trasę koncertową w Polsce, ale szczegóły będą dostępne za jakiś czas na naszej stronie, w naszych social mediach, więc najlepiej śledzić fanpage zespołu.

Ponadto już niedługo, czyli 9 czerwca ukaże się nasza 28-minutowa EP-ka pt. Abnormal Load, tym razem nakładem wytwórni Prog Metal Promotion. Tytułowy utwór to prawie 17-minutowa suita instrumentalna, która już jest dostępna od jakiegoś czasu na naszym kanale YouTube (z wizualizacją) oraz na naszym bancamp. Wkrótce ukaże się również klip do jednego z utworów z naszej EP-ki i zdradzę tajemnicę, że zagrany jest on na gitarze 9-strunowej, a Claudia używa „dźwięków”, których nie było na Ugly Monster.

Twoje marzenia?

Moje marzenia cały czas się spełniają, ale tak naprawdę najważniejsze jest zdrowie. Gdy ono dopisuje, cała reszta sama się układa. Muzycznie pragnę nadal realizować się jako kompozytor, gitarzysta, muzyk sceniczny, czyli bez zmian... od czasów licealnych.

A co z tą miłością do gitar? Podobno kolekcjonerem nie jesteś, ale masz w domu kilka ładnych sztuk…

Trochę mi się tego uzbierało przez lata... Może zacznę od „szóstek”, na których gram bardzo rzadko, czasami potrzebowałem jakiegoś modelu do grania sesyjnego albo do studia nagrań.

I tak po kolei:

1. Music Man JP6 z serii BFR z piezo.
2. Fender Stratocaster Standard z humbuckerem przy moście, bez żadnych przeróbek.
3. Gibson Les Paul Standard z 2015 z automatycznym systemem strojenia G-Force
4. Gibson Les Paul Traditional z 2015 również z G-Force.
5. Akustyk Fendera.

Może dodam, że lubię tzw. „szklankę” Fendera, a modele Gibsona z 2015 mają nieco szerszy gryf i jak nie przepadam za skróconą menzurą Gibsona, tak szerszy gryf jakoś mi to dziwnie rekompensuje, a Music Man to bardzo uniwersalny instrument. 

Przejdźmy do „siódemek”:

6. Music Man JP7 z serii BFR z piezo.
7. Suhr Modern z Floyd Rose i firmowymi przystawkami Suhra.
8. Caparison Dellinger Promimence z przystawkami Bare Knuckle Nail Bombs oraz Floyd Rose.
9. ESP Horison z Floydem i przystawkami Fishman Modern 7.
10. Gibson Les Paul Standard Tobacco.
11. Gibson Les Paul Standard Cherry.

Teraz „ósemki”:

12. Kiesel Tele z przystawkami Fishman Modern.
13. Carvin Strat z Bare Knuckle Abraxas.
14. Carvin Strat z przystawkami Lace Deathbucker.

Do grona gitar dołączyła niedawno gitara dziewięciostrunowa firmy Legator i jest to multiscale z przystawkami Fishman Modern, którą będzie można usłyszeć na kolejnej płycie ATAN. 

Do komponowania używam dwóch basów pięciostrunowych: Music Man Bongo i Dingwall Combustion. Ostatnio zakupiłem też bezprogowy bass firmy Yamaha.

Dziękuję bardzo za wyczerpującą odpowiedź i za rozmowę.

Ja również dziekuję bardzo i pozdrawiam czytelników, a także fanów muzyki, sztuki, literatury... i zapraszam na nasze koncerty.

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz https://kuchniawolosiewicz.blogspot.com/

autor zdjęć: Krystian Data

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-06-03

W sobotę, 27 maja 2023 w POSKu odbyło się niezwykłe wydarzenie z serii Londyńskich Spotkań Autorskich, które zorganizowali Remi Juśkiewicz oraz Dariusz Adam Zeller. Ich gośćmi byli: Wiesław Fałkowski, Piotr Apolinarski oraz ja – Kasia Krawiecka. Mimo że spotkanie odbyło się w długi weekend, frekwencja (szczególnie ta przed ekranami) była imponująca; na żywo obejrzało nas ponad 300 osób. Patronem spotkań jest zarząd POSKu: dr Marek Laskiewicz, Sylwia Kosiec oraz Żaneta Brudzińska.

Piotr, który jest fotografem i korespondentem wojennym, bardziej uważa się za rzemieślnika niż za twórcę, w arcyciekawy sposób opowiadał o kulisach swojej pracy. Pokazał nam kilkanaście swoich dzieł (między innymi z Majdanu; podczas ataku rosyjskich wojsk na ukraińskich obywateli w 2022). Opowiedział o sposobie, w jaki stacje telewizyjne dobierają materiały do swoich programów informacyjnych. Wyjaśnił wagę czytania między wierszami oraz zwracania uwagi na przekazywane komunikaty (nazwa redakcji/ gazety, imię autora), by umiejętnie rozpoznać wierzytelność i cel przekazywanych artykułów. Piotr opowiedział też o dynamice, nieprzewidywalności, zagrożeniach i obciążeniach związanych z zawodem fotografów/korespondentów (nie tylko) wojennych.

Wiesław z kolei opowiedział o początkach swojej niezwykle obfitej twórczości oraz bardzo owocnej współpracy z takimi artystami, jak Dorota Górczyńska-Bacik czy Remi Juśkiewicz (który napisał muzykę do wierszy obojga).

Ja natomiast miałam zaszczyt opowiedziedzieć o procesie dokumentowania wspomnień mojej babci, która jako dziecko przeżyła rzeź wołyńską (na ich podstawie powstała książka Janka. Opowieść, której nie znacie, wyd. Zen). Wspomniałam też o swojej poezji, która pojawi się w antologii Poezja półcieni pod redakcją Agnieszki Kuchni-Wołosiewicz.

Gospodarze zadawali niezwykle wnikliwe i momentami zaskakujące pytania. Muzyczny Gospodarz wieczoru zaprezentowal kilka utworów napisanych do tekstów polskich tworców mieszkajacych w Wielkiej Brytanii.  Opowiedziałam też o swoim nowym projekcie – muzycznej antologii, nad którą Remi właśnie pracuje.

To był fenomenalny wieczór. Transmisja wydarzenia jest dostępna na FB – Remiza, odcinek 101.

Kolejne Londyńskie Spotkanie Autorskie odbędzie się już 10 czerwca 2023 w POSKu. Nie może tam Państwa zabraknąć! Do zobaczenia!

autor: Kasia Krawiecka 

https://kasiakrawiecka.com/

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-06-01

W sobotę 27 maja w Polskim Centrum Edukacji i Kultury w Warrington odbył się Piknik Polonijny.

Po raz kolejny mogliśmy się przekonać, że potrafimy się wspólnie zintegrować i spędzić miło czas.

Była Straż Pożarna i Policja, przejazd na osiołku dla dzieci, zabawy ruchowe, a także pokaz Muay Thay.

Animacje prowadziła niezastąpiona Kinga Truszkowska, która organizowała gry i zabawy dla dzieci, a także spektakularne puszczanie baniek mydlanych.

Pyszne jedzonko serwowało nam oczywiście Bistro U Becika z Liverpool.
Swojej obecności nie odmówiła także ksiegarnia Bartek z Middleton w Manchesterze. Dzieci i dorośli mogli wybierać spośród bogatego katalogu książek. 

Zastanawia mnie zatem to,  skąd  biorą się wszelkie statystyki, mówiące, że ludzie nie czytają!? Stoisko książkowe cieszyło się dużym zainteresowaniem, i to osób naprawdę w różnym wieku.

Najbardziej jednak chyba wzruszał  widok najmłodszych czytelników, którzy z zapałem buszowali pośród książek, a także rodziców wybierających książeczki dla tych dopiero wkraczających w świat czytelnictwa., To był naprawdę cudowny widok.

Mam nadzieję, że zobaczymy się znów za rok na kolejnym wspaniałym Pikniku Polonijnym.

autor: Beata Karbownik (Beti Czyta)

https://www.facebook.com/BetiCzyta

By

Beata K. Polonia 2023-06-01

Niezależna, zaradna, twardo stąpająca po ziemi, a jednocześnie empatyczna i bardzo ciepła. W komnunikacji nie tworzy barier, lecz je znosi. Bezwględnie jest autorytetem; cieszy się szacunkiem i uznaniem w wielu kręgach społecznych. Spełniona zawodowo. Wspaniała mama. Dobry człowiek.

Małgorzata Szwed – dziennikarka, PR-owiec, mentorka obiet sukcesu. Obecnie większość czasu poświęca pracy dla agencji rządu brytyjskiego tj. NHS, Home Office, Cabinet Office, którym toruje drogi komunikacyjne do społeczności mniejszości narodowych, w tym Polaków, Latynosów i Azjatów. Ceni sobie pracę w międzynarodowym środowisku, które stara się eksplorować i integrować. Równie ważne jest dla niej jej dziecko wydawnicze – Lejdiz Magazine i Lejdiz Online –

portal i magazyn, który wydaje jako kwartalnik, poruszając w nich wiele tematów lifestylowych, bez cenzury, kompletnie niezależnie od koncernów czy sił politycznych. Sercem i duszą służy ludziom, którzy są w centrum jej działań na każdym polu. Dlatego też, jako wykształcony i doświadczony ( z ponad 20 letnim) marketingowiec, okazyjnie doradza przedsiębiorczyniom, jak kształtować ich biznesy i przygotowywać strategie marketingowe.

„Mentorka marketingu w nurcie Human to Human…” – Małgosiu, czy mogłabyś się z tego „wytłumaczyć” w pierwszej kolejności?

A ile mam przestrzeni?

Ile potrzebujesz... (uśmiech!)

Powiem zatem w skrócie. (śmiech!) Od wielu lat posługiwano się różnymi określeniami w marketingu: B2C (marketing biznesu do konsumenta), B2B (marketing biznesu do biznesu). Wiele jest nurtów, w których się poruszamy, ale jako przedstawicielka ginącego gatunku general marketer, czyli tzw. generalista, a nie człowiek od jednej działki, np. social mediów, marketingowiec po szkoleniu guru, musiałam w pierwszej kolejności odnaleźć siebie. Nie zgadzam się bowiem z archaicznym stylem marketingu, o którym już zapomniano w krajach zachodnich jakieś 20 lat temu, ale w Polsce to wciąż trzymający się mocno trend – marketing sprzedażowy.

Mówiąc bardzo oględnie, w tym nurcie chodzi o to, żeby wytworzyć towar, potem go sprzedać i robić to za wszelką cenę, wykorzystując wszystkie możliwe metody. Na początku takiej ścieżki zawsze jest wytworzenie, najczęściej sztucznej potrzeby i towaru, który jest czyimś konceptem, a nie realną potrzebą rynku.

Rozumiem, że Twoje działania są spersonalizowane?

W human to human marketingu nie mówimy o markach czy ludziach jak o numerkach czy bezmyślnych przedsiębiorstwach. Staramy się dotrzeć do tego, kim są właściciele marek, jakie wartości reprezentują, czym chcą się podzielić, komu pomóc i kogo przyciągnąć. Każdy jest inny. Podobnie jak spodnie czy sukienka nie będą pasować każdemu, tak i nie ma jednej, jedynie słusznej drogi marketingowej do serc klientów. Wszyscy Ci marketingowi guru, którzy wyrastają niczym grzyby po deszczu, wmawiają po prostu kit, oferując niezawodne, powtarzalne, jedynie słuszne rozwiązania, które mają działać u każdego. Każdy wykształcony marketer Ci powie, że to utopia i bzdura. Miałam okazję studiować w Polsce, w UK i w USA, różne idee, nurty i definicje. Tyle ile marek na świecie, tyle konceptów na marketing. I to jest ok. W spodniach czasami trzeba skrócić nogawkę, czy podszyć rękaw w sukience. Po praniu mogą się zbiec i nie pasować wcale. Tak jest też z marketingiem. Dla jednych Facebook jest świetnym narzędziem, dla innych będzie to reklama prasowa czy telewizyjna. Każda marka powinna mieć swoją tożsamość, każdy właściciel powinien wiedzieć, czym interesują się osoby, które szukają rozwiązań właśnie u niego. Dobry marketingowiec to po trosze psycholog, socjolog, historyk, wizjoner, ale też w dzisiejszych czasach osoba biegła w rozwiązaniach technicznych. Trudno być we wszystkim dobrym, choć nietrudno powiedzieć, że marketingiem to Ty zajmiesz się sama i postrzegać tą działkę biznesu jako na tyle mało istotną, że w nią nie inwestujesz pieniędzy i czasu. Ostatecznie ja też musiałam sama się w tym wszystkim zdefiniować. Szczególnie w dzisiejszym świecie, kiedy każdy uważa się za marketingowca i fotografa.

W nurcie humanistycznym stawiamy na dialog. Zarówno z marką jako klientem, jak i ich klientami. Ich słuchamy, od nich się uczymy, udoskonalamy produkt, żeby coraz lepiej odpowiadać na ich potrzeby. Staramy się przede wszystkim zrozumieć konsumenta, jego problem, potrzebę i zaoferować rozwiązanie. W praktyce mogłoby to wyglądać np. tak- jeśli piszesz książkę- zapytaj którą okładkę masz wybrać, czy masz nagrać audiobooka, gdzie Twoi czytelnicy najchętniej czytają etc. Jeśli robisz świece zapachowe, pytaj swojej społeczności, która używa świec, jakich zapachów brakuje im na rynku, jakiej wielkości, kształtu, jaka etykieta, czy szklane, czy metalowe opakowanie.

Human to human marketing to także transparentna, otwarta komunikacja, jakże popularna ostatnimi czasy- autentyczność. Nie udawaj ananasa, jeśli jesteś rajskim jabłuszkiem, tylko znajdź takich ludzi, którzy utożsamiają się z jabłuszkami, nie ananasami. Pamiętaj o jednym, klient nie kupuje towaru, klient kupuje rozwiązanie, spełnione marzenie. W dodatku w czasach, kiedy rynek jest nasycony praktycznie każdym dobrem, najskuteczniejsze jest po prostu budowanie relacji. Wtedy jak klient pomyśli, że pora coś rozwiązać, pomyśli właśnie o Tobie. Dlatego powtarzam to każdemu przedsiębiorcy: Twoim zadaniem, jako marki, jest doprowadzenie potencjalnego, obecnego czy przyszłego klienta do jednoznacznego skojarzenia Ciebie z rozwiązaniem. Np. Margaret – marketing humanocentryczny i Lejdiz Magazine, Agnieszka – poetka, pisarka, organizatorka eventów.

Następny interesujący punkt Twojego CV to dwujęzyczny Konsultant Marketingu Etnicznego… Również poproszę o rozwinięcie; szczególnie pojęcia „marketing etniczny”.

 To w zasadzie od kilku lat moje główne zajęcie. Współpracuję z agencją, która obsługuje projekty rządu brytyjskiego, kampanie społeczne, etyczne, głównie z zakresu ochrony zdrowia. W zasadzie to my decydujemy w głównej mierze, czy coś chcemy komunikować czy nie. Agencja obsługuje kilkanaście narodowości społeczności czarnoskórych, azjatyckich, latynoskich i moja ulubiona działka- wschodnioeuropejskich. Wszystko to po to, aby tzw. mniejszości narodowe wiedziały, jakie mają prawa i obowiązki, a także z jakich usług mogą i powinny korzystać, żeby np. poprawić swoje zdrowie.

Marketing etniczny to docieranie z dostosowanymi do kultury, tradycji i niuansów etnicznych komunikatami, które są łatwo przyswajalne i zrozumiałe dla naszych narodów. To bardzo rozwojowy kierunek w marketingu, wyizolowany jako trend w USA, gdzie zauważono po raz pierwszy, że hiszpańskojęzyczne mniejszości w Stanach nie oglądają amerykańskiej TV, nie czytają gazet i nie słuchają radia w języku angielskim, czyli de facto rynek traci nawet 1/3 dochodów, które mogłyby pochodzić z portfeli mniejszości. Wtedy postanowiono dotrzeć do nich z komunikatami w ich języku, uwzględniając ich zwyczaje czy niuanse kulturowe. To właśnie robię na co dzień ja. Najczęściej pracuję ze społecznościami azjatyckimi, z polską, ostatnio też z rumuńską czy latynoamerykańską. Oczywiście jeśli pracujesz z daną społecznością musisz poznać ich kulturę, wiedzieć co można mówić, w jaki sposób, w jaki nie, co lubią robić, co czytają, oglądają, jakie święta celebrują. Osadzenie tej specjalizacji w nurcie humanistycznym bardzo mi pasuje. W zasadzie po to tu przyjechałam. Chciałam żyć w społeczności multikulturowej, otwartej. Ludzie, różnice i znajdowanie wspólnego mianownika pomiędzy nimi fascynowały mnie od zawsze.

Ja znam Ciebie przede wszystkim jako ciepłą i życzliwą dziewczynę, a następnie redaktor naczelną Lejdiz Magazine. Oznacza to, że swój sukces budujesz oddolnie. Stajesz się autorytetem w bardzo naturalny sposób. Zdajesz sobie w ogóle z tego sprawę?

Agnieszko, dziękuję przede wszystkim za miłe słowa. Nie czuję się jeszcze autorytetem w żadnej dziedzinie, choć niewątpliwie wierzę w to, że powinniśmy robić to, co naprawdę kochamy. Mamy wybór. Albo przeżyjemy życie, budując czyjeś marzenia, zawsze na etacie, od 9 do 5, patrząc codziennie na zegarek, czy już możemy wrócić do domu i rzucić się na kanapę, albo poddamy się pasji. Życie mamy jedno i bardzo krótkie. Odkąd stałam się niepełnosprawna, poczułam to jeszcze dobitniej i postanowiłam z niczym nie czekać. Stąd też pomysł reaktywacji magazynu, który istniał od 2010, ale od kilku lat gdzieś tam tlił się w tle i niewiele się działo. Pewnego dnia powiedziałam sobie: „Dość!” – niczym Agnieszka Chylińska w swoim utworze. Odkąd pamiętam, chciałam pisać, chciałam być dziennikarką. W tym kierunku studiowałam. W liceum pisałam wielu osobom wypracowania, prowadziłam warsztaty z ich pisania na prośbę polonistki, swoje prace pisałam w nieco inny sposób. Miałam to szczęście, że polonistki we mnie wierzyły i zadawały mi np. eseje filozoficzne czy sztuki do napisania, zamiast zwykłych rozprawek. Do tego postanowiłam, że pójdę śladami mojego Św. Pamięci dziadka Morawskiego i będę pisać jako, o ile mi wiadomo, jedyna w rodzinie. Choć nigdy nie będę w tym kierunku wybitna, gdyż jednak talent rozmył się nieco pokoleniowymi genami, to cieszę się, że mogę zarabiać na życie pisaniem i rozmowami z ludźmi.

Kobiety Sukcesu to Twoja Agencja Marketingu i PR. Powiedz, z kim współpracujesz i jak można się z Tobą skontaktować, gdyby ktoś chciał skorzystać z usług.

W zasadzie na dziś nie mam miejsc na mentoring. Cała moja uwaga poświęcana jest magazynowi i pracy konsultanta etnicznego. Czasami biorę na warsztat osoby, którym bardzo zależy, żeby ze mną pracować, ale to się odbywa na zasadzie poleceń osobistych i są to pojedyncze, zdeterminowane, świadome osoby. Nie pracuję już z tzw. dreamupami, czyli osobami, które jeszcze nic nie zarobiły na swoim biznesie, nie mają podstawowej o nim wiedzy. Na pewno muszę też sama pomyśleć o skalowaniu biznesu, ponieważ praca z pojedynczymi klientami, choć bardzo satysfakcjonująca, w moim wydaniu jest bardzo absorbująca, zabierająca bardzo dużo czasu, co niekoniecznie przekłada się np. na zarobki. Mam świadomość, co powinnam zrobić, np. że powinnam już nagrać dawno przygotowane materiały do Akademii Biznesu, ale jak to mówią „szewc bez butów chodzi”. Nie będę stosować wymówek. Po prostu zabrakło czasu. Na wydanie książki o przedsiębiorczości dla mam napisanej dwa lata temu również. (uśmiech!)

W 2010 roku założyłaś Lejdiz Magazine? Jaka jest jego geneza i misja?

Wtedy też skończyłam studiować marketing w UK. Moja druga córka nie miała jeszcze roku, karmiłam piersią, nie chciałam wracać na etat. Żyłam również w trudnej relacji przemocowej i miałam świadomość, że muszę się jakoś uniezależnić. Przed przyjazdem do Wielkiej Brytanii pracowałam w agencji reklamowej, a jeszcze wcześniej zakładałam magazyn dla dermatologów estetycznych. To był ogromny sukces na rynku wydawniczym w owym czasie. Nie było wtedy ani jednej profesjonalnej wydawanej gazety medycznej na kanwie magazynu lifestylowego. Byłam młodziutka, ale mi zaufano i pozwolono, w zasadzie dając wolną rękę, przygotować makietę magazynu, zatrudnić ludzi, znaleźć radę medyczną. Byłam prawą ręką prezesa, jednocześnie jego asystentką, redaktorką, dziennikarką – przeprowadzałam wywiady, nadawałam ton całej publikacji. Nasze drogi się jednak rozeszły, ale na kanwie pisma powstały podobne tytuły dla innych lekarzy. Mój pomysł był w efekcie ogromnym sukcesem. O ile mi wiadomo, tytuły istnieją do dziś, choć wydawnictwo zmieniło już dawno właściciela.

W 2010 roku obudziłam się nagle w środku nocy i pamiętam, jak pobiegłam do najstarszej córki z radosną wiadomością, że zakładam magazyn. Potem przedyskutowałam mój pomysł z przyjaciółkami w moim miasteczku i każda zgodziła się ze mną, że to doskonały pomysł, ponieważ wówczas poza Coolturą nie było nic, a szczególnie dla nas, czyli otwartych kobiet, które żyją na styku różnych kultur, w idei integracji kulturowej i korzystania z dobrodziejstwa Wielkiej Brytanii. Tak się to wszystko zaczęło. A później poszło już bardzo szybko.

Pracowaliśmy w grupie około 30 wolontariuszy, każdy z nas dawał od siebie talent i czas. To była wspaniała grupa ludzi, prawdziwych artystów słowa, obrazu, wizerunku. Jednak z czasem dopadła nas rzeczywistość. Nie mogliśmy dłużej tworzyć bezpłatnie, a moje pożyczki na druk magazynu po prostu się skończyły. Wtedy zapadła decyzja o przeniesieniu pisma w przestrzeń online. Z częścią osób przyjaźnimy się do dziś. Ze „starej” ekipy czasami pisze dla nas Iza Smolarek. Z tamtym czasów znam też mojego zastępcę, Barka Fetysza, który współtworzy ze mną nową wersję magazynu. Pozostali piszą książki, pracują w innych redakcjach, fotografują zawodowo, prowadzą swoje biznesy. Wtedy pracowaliśmy więcej w plenerze, dziś w „onlajnie”. (uśmiech!)

Jesteś także red. naczelną Zdrowia UK. Dla kogo przeznaczona jest ta pozycja prasowa?

Portal zdrowie.co.uk to dziecko, które urodziło się z mojego romansu ze światem medycznym – zarówno w przeszłości, jak i teraz, bo większość kampanii komunikacyjnych, które prowadzę dotyczy NHS-u, czyli odpowiednika polskiego NFZ. Wobec braku rzetelnej wiedzy medycznej podanej w przystępnej formie, a dotyczącej specyficznie nas, Polaków na Wyspach, zaistniała potrzeba stworzenia portalu, który by nam służył. Dzięki współpracy z NHS, mam często dostęp do informacji, o których nasze media nie mówią wcale albo nie mają do nich w ogóle dostępu. To pozwala mi na dostarczanie sprawdzonych, rzetelnych treści. Korzystam jedynie ze źródeł naukowych oraz informacji pochodzących z badań NHS, czy innych naukowców z całego świata. Zależy mi na tym, aby docelowo portal stał się przewodnikiem medyczno-kosmetologicznym dla Polaków na Wyspach, na którym będzie można znaleźć szybką pomoc/poradę, a także dotrzeć do odpowiedniego lekarza w razie potrzeby czy znaleźć sprawdzonego specjalistę np. od wybielania zębów czy botoksu.

Czy pamiętasz swoje początki w Wielkiej Brytanii i jak mają się one do tego, w jakim miejscu jesteś teraz? Czy miałaś swój plan na życie tutaj i go spełniłaś?

Oczywiście! Tego nigdy nie zapomnę. Wyobraź sobie, że stoisz na stacji Wiktoria, wysiadłaś właśnie z autokaru z Paryża, gdzie spędziłaś półtora miesiąca w zasadzie jako bezdomna, bo mieszkałaś w artystycznym squacie, do czego nikomu się nie przyznałaś, bo pojechałaś przecież do miłości swojego życia, w kieszeni masz dwadzieścia funtów i wielki plecak. Towarzyszy ci bardzo zakochany facet, ale potwornie zaborczy i życiowo nie do końca zaradny. Jesteś więc... „z niczym”. Idziesz przez miasto i nie możesz sobie pozwolić nawet na hamburgera w McDonaldzie ani na bilet autobusowy. Jesteś głodna, nie masz ani picia, ani jedzenia. Trafiasz w końcu przez przypadek do hostelu, gdzie stać cię na jedną noc w sali osiemnastoosobowej. To byłam ja!

Na szczęście wliczone było śniadanie, więc następnego dnia zjedliśmy za poprzednie, ale jeszcze jakiś czas nie było nas stać na nic. W końcu urokiem osobistym przekonałam managerów hostelu, żeby nas przenieśli do innego i do pokoju dwuosobowego. Przez kilka dni żywiliśmy się najtańszymi puszkami z Icelanda, jedną puszką dziennie. Zobowiązałam się do pomocy przy sprzątaniu, ale w międzyczasie zdołałam znaleźć pracę w Starbucksie. Oszczędzę czytelnikom i Tobie dalszej historii, ale finał był taki, że musiałam się ewakuować do innego miasteczka, by tam rozpocząć wszystko od nowa.

Miałam trzy prace jako kelnerka. Jednak po trzech miesiącach, musiałam ponownie zacząć od początku, bo pomimo ostrzeżeń managementu Nandosa, że stracę pracę, gdy wezmę urlop, wybrałam komunię córki. Wróciłam ponownie do Londynu i tam (po kilku miesiącach pracy kelnerki) dostałam wreszcie posadę w L’Occitane En Provence. W zasadzie „wychodziłam” sobie te pracę. Kto zna markę, wie, że są to kosmetyki luksusowe, drogie, a dostać się do firmy nie jest wcale tak prosto. Nieopodal mojej knajpki przy Oxford Street był jeden z butików L’Occitane. Bywałam tam bardzo często, pytając o możliwość pracy dla nich. W końcu po kilku miesiącach wezwano mnie na interview, ale do flagowego butiku na Covent Garden, wychwalając mój entuzjazm i zaangażowanie w pozyskanie tej pracy. Tam spędziłam trzy miesiące i awansowałam na stanowisko managerskie, ale w Guildford. I znowu zaczęłam wszystko od początku. (uśmiech!)

Wyjeżdżając z Polski, nie miałam konkretnego planu. Zdałam się na intuicję, a ta poprowadziła mnie we właściwe miejsce i we właściwym czasie, choć pewnie 19 lat temu, kiedy tu przyjechałam, pewnie w ten sposób nie myślałam. Czy wiesz, że przez pierwsze dwa lata nie wiedziałam, że w UK są benefity i nie miałam telewizora? Dziś żyję już zupełnie inaczej i sama nie wiem, jak ja to wszystko zniosłam i jak to się stało, że po tak trudnych przeżyciach jeszcze tu jestem i mam tyle zapału do życia i tworzenia. Spotykając się z brytyjskimi ministrami, czasami sobie w duchu myślę: „I oto ona, która przyjechała tu z jednym banknotem, bezdomna, która nie mogła sobie pozwolić na pierwszą parę spodni z Primarka, żeby zacząć pracę, teraz siedzi i planuje z głowami państwa komunikację etniczną”. To moje 19 lat historii w skrócie. (śmiech!)

Zaskająca opowieść, trudna, ale dająca nadzieję. A jakie są Twoje plany i marzenia?

Nauczyłam się w życiu, że te pojęcia są niemal tożsame. Jeśli masz marzenie, to znaczy, że masz cel, jeśli masz cel, to zazwyczaj masz plan. Choć w przypadku tego ostatniego muszę się przyznać, że nie jestem skrupulatną planerką. Bardzo dużo słucham swojej intuicji, plan zazwyczaj modyfikuję w miarę posuwania się do przodu. Lubię działać na flow, nie wg kartki. To, przyznaję, jest moją wadą. Lubię spontaniczne akcje, szybko się zapalam do pomysłów, pomagania ludziom szczególnie. Zauważyłam jednak, że często zostaję sama. Chcąc doprowadzić projekt do końca, po drodze wielu ludzi się wykrusza, wypala, a ja nie. Lubię tę nutkę satysfakcji w życiu, kiedy wiem, że zrobiłam kawał dobrej roboty i widzę jej efekty.

O czym powinna pamiętać każda kobieta, szczególnie Polka, która mieszka w Wielkiej Brytanii?

O sobie! Wymiędlony, wyświechtany frazes, że musisz najpierw pokochać siebie, żeby kochać innych, jest pewnie jedną z niewielu prawd współczesnego nadmiernie pozytywnego i fejkowego coachingu, który ma sens. Nie musisz siebie 100% miłować, ale lubić siebie bardzo już tak. Nie ma to nic wspólnego z narcyzmem, tylko zdrowym podejściem do swojego dobrostanu. Jeśli masz obok siebie ludzi, którzy Ci nie sprzyjają, odetnij te kontakty. Czasami niestety mogą to być bliscy, którzy wiecznie dopytują np.: „A kiedy mąż, a kiedy wnuk, a kiedy kupisz dom?” lub docinają: „To jeszcze nie nazarabiałaś tych funciaków na dom w Polsce, albo pomóż mamusi, cioci, siostrze, przyjaciółce, koleżance z podstawówki, bo ty zarabiasz funtach, a nam jest tak ciężko”. Naucz się stawiać granice, mówić otwarcie o swoich uczuciach, planach i przekonaniach. Te natomiast zbudujesz tylko, gdy będziesz miała świadomość własnej wartości. Oczywiście nie muszę dodawać, że istotnym czynnikiem w budowaniu wartości jest umiejętność porozumiewania się w języku kraju, w którym żyjesz. Zatem jeśli do tej pory Ci się nie chciało, potraktuj naukę języka jako wartość dla siebie samej. Pigułka na wzmocnienie.

Czuję, że to nie wszytsko, co chcesz powiedzieć!

Zdecydowanie! Kochana Kobieto, staraj się być niezależna. Już dawno minęły czasy wieszania się na rycerzach na białym koniu. Droga siostro, buduj swoje imperium, aby móc żyć niezależnie od aury, kryzysów, odchodzenia męża czy partnera. Twoje królestwo może być w symbiozie z innym, ale w dzisiejszych czasach, kiedy związki rozpadają się jak drewniane klocki nieumiejętnie ułożone przez dwulatka, państwa są niestabilne i nie oferują już poczucia bezpieczeństwa, choćby finansowego, warto mieć zawsze plan B. To era przedsiębiorczości, a kobiety wg mojego doświadczenia świetnie się do tego klimatu adaptują. Pamiętaj, multitasking i emocjonalność to nasza broń kobieca. Jest nią także instynkt przetrwania. To są także cechy dobrego przedsiębiorcy, który niczym czołg jedzie przez pole życia, byle do przodu, byle do celu. Dodałabym tylko powiedzenie, że „kropla drąży skałę”, więc czasami powoli, ale idź małymi krokami do przodu, po drodze ucząc się lekcjami z niepowodzeń, porażek, bo te zawsze będą. Takie jest życie, szczególnie na emigracji, gdzie często brak rodziców, przyjaciół, uczymy się innego sposobu na funkcjonowanie, samodzielności i hartu ducha. Uważam, że teraz jak nigdy wcześniej w historii, zaczyna być doskonały czas dla kobiet, które powinny przejąć rządy i uspokoić trochę skażony rządzą pieniądza i władzy świat. Obecnie w rządzie brytyjskim wielu polityków jest pochodzenia azjatyckiego. W mojej opinii kolejną falą polityczną będą właśnie Polacy. I oby jak najwięcej wśród nich było Polek. Zatem powinnyśmy pamiętać, że jesteśmy ogromną wartością dla tego kraju i z dumną, podniesioną głową powinnyśmy się tym szczycić i inspirować koleżanki innych narodów.

Małgosiu, bardzo dziękuję Ci za wyczerpujące odpowiedzi, bardzo szczere i pochłaniające bez reszty. Za Twoje piękno, dobro i mądrość, którymi dzielisz się ze światem, a szczególnie z Kobietami!

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-05-22

Wyróżnia się nie tylko zewnętrznym pięknem... Jej misją jest wieloaspektowe wspieranie polskiej społeczności w Anglii. Oddanie, empatia i zaangażowanie, którymi się odznacza, zdobyły uznanie wielu. Aktywnie wspiera i współtworzy wydarzenia społeczne, które umożliwiają Polakom na emigracji budowanie więzi i tworzenie silnej wspólnoty Działania Beaty są prawdziwą inspiracją dla nas wszystkich i pokazują, że jedna osoba z dobrym sercem może zmieniać świat.

Beata Kubiak – promotor zdrowia, dietoprofilaktyk. W życiu prywatnym jest matką trzech córek i babcia dla Damianka. Do Wielkiej Brytani przyjechała w 2006 roku. Kilka lat mieszkała w Northamptonshire, a obecnie jej dom jest w Bristolu. Życie zawodowe połączyła z tym, co  potrafi robić najlepiej, czyli nieść pomoc innym ludziom. W 2020 roku założyła grupę Stokrotki dla kobiet, które doświadczyły przemocy, a od września 2021 roku rozpoczęła pracę w organizacji wspierającej polskie kobiety i dzieci z takim właśnie bagażem doświadczeń życiowych.

Od zawsze stara się pomagać. Lubi to robić i absolutnie nie postrzega aktywności tej jako wysiłek. Promuje wszystko, co wiąże się z dobrem, kulturą i rozwojem osobistym. Pomaga odzyskać wiarę i nadać kierunek, który prowadzi do lepszego życia.

Agnieszka: Może zacznijmy od tego, że zostałaś niedawno nominowana do nagrody Osobowości Polonijnej Roku im. Edyty Felsztyńskiej. Duże emocje?

Beata: Tak... to naprawdę ogromne przeżycie dla mnie. Nigdy nie dbałam o to, by zauważano mnie jako pojedynczą osobę, czyli Beatę. Raczej zawsze mówiłam głośno o innych i to ich promowałam. Samo znalezienie się na liście kandydatów Osobowości Polonijnej jest dla mnie wielkim zaszczytem i wyróżnieniem.

Dziękuję wszystkim, którzy doceniają to, co robię i zapewniam, że będę nadal wskazywać miejsca, gdzie można uzyskać pomoc i wsparcie. Będę nadal wspierać szczytne cele i pomagać ofiarom przemocy, DDA i każdej zagubionej osobie uwierzyć w lepsze jutro.

Trudno nie zauważyć Twojej wybijającej się działalności na rzecz Polonii w UK. Na czym się skupiasz?

Na promowaniu tego, co jest ZDROWYM STYLEM ŻYCIA, a także miejsc i instytucji, które mogą pomóc nam go zbudować. Koncentruje się również na podkreślaniu ważności zdrowia psychicznego i fizycznego. Uwagę kieruję jednak przede wszystkim na osobach słabszych – na kobietach, które doświadczyły przemocy, ale nie wiedzą, gdzie szukać pomocy. Jeśli z jakichś względów zapomniały kim są, ja im przypomnę o sile, którą w sobie mają.

Pragnę być dobrym promotorem zdrowia i dietoprofilaktykiem, a tym samym dobrze wykonywać swoją pracę. Chciałabym pokazać ludziom, że wprowadzając dobre zmiany do naszego życia, możemy osiągnąć niemal każdy wymarzony cel. Zmieniając swoje myślenie, jesteśmy w stanie uwolnić się od przemocy i ułożyć swoje życie na nowo, możemy żyć w spokoju i zdrowiu.

Choć mieszkasz w Bristolu, szczególnie ukochałaś społeczność polską w Kettering. Jak doszło do tego “romansu”?

Agnieszko, naprawdę zabawnie to ujęłaś…   romans. (uśmiech!) Z pewnością można to tak nazwać, ponieważ kocham społeczność z Kettering, ale także: Wellingborough, Corby, Northampton i okolic. Tamte miejsca wiążą się z najtrudniejszym czasem mojego życia na obczyźnie. To tam w 2007 r. podano mi pierwszą pomocną dłoń. Nigdy nie zapomnę Agatki, Kasi i Maćka, Roberta, czy Reni i Kuby oraz wielu innych przyjaciół. Nie zapomnę Jean z Women`s Aid, która pomagała mi wbrew przepisom. W tamtych latach, na podstawie własnych doświadczeń, zaczęłam przekazywać pierwsze informacje o dostępnej pomocy dla kobiet na terenie UK.

W Bristolu zamieszkałam dopiero w 2013 i poznałam polską organizację Opokę. Promując ją, zbudowałam jakby most między Kettering a Bristolem. Dzięki społeczności Northamptonshire zrealizowałam wiele ważnych projektów dla Opoki. Nie da się zapomnieć zaangażowania i serca Andżeliki Kostrycy, Babińca Corbiańskiego, Sabiny Bielińskiej... Po prostu kocham tych ludzi i tak już zostanie do końca moich dni.

Wiem, że wkrótce (18 czerwca 2023) Kettering zobaczy Beatę Kubiak w nieco innej odsłonie. Co się wydarzy w Restauracji Gospoda

Tak, 18 czerwca spotkamy się właśnie w Restauracji Gospoda. To tam będzie mój debiut jako promotora zdrowia i dietoprofilaktyka. Zamierzam pokazać nie tylko kobietom, ale i mężczyznom, jak zbudować zdrowe życie. Ja nie prowadzę sprzedaży i nie leczę, ale chcę jak najlepiej promować zdrowie… a jak to zrobię ? Niebawem się dowiecie i mam nadzieję, że Wam się spodoba i zachęcę Was do zadbania o siebie.

Ja oczywiście z niecierpliwością czekam na Wasz występ – Izy Konar i Twój, Agnieszko, oraz na spotkanie z Kasią Krawiecką, której książka może zbliżać rodziny, a tym samym budować zdrowe życie.

To nie będzie Twoja pierwsza wizyta w Gospodzie. Jakie dotychczas projekty udało Ci się zrealizować we współpracy z właścicielką, Andżeliką Kostrycą, która jest wyjątkowo przychylna akcjom społecznym i wydarzeniom kulturalnym.

 Andżelika jest przemiłą, młodą kobietą; bardzo otwartą osobą, która nie liczy na zyski, wspierając projekty innych. Wielkość Jej serca przyczyniła się do gromadzenia wspaniałej polskiej społeczności wokół restauracji. Największym takim wydarzeniem, zorganizowanym w Gospodzie, był bal charytatywny dla Opoki. Gościem honorowym balu był Wice konsul Ambasady RP w Londynie Tomasz Balcerowski. Właśnie wtedy wylicytowany został obraz pt. Taniec ku wolności za 1200 funtów.

Wcześniej z Andżeliką organizowałyśmy zbiórki datków w trakcie zabaw andrzejkowych i karnawałowych. Właścicielka restauracji z wielkim zaangażowaniem zachęcała miejscową społeczność do wrzucenia symbolicznego funta na Bezpieczny Dom w zamian za mój taniec Ku wolności od przemocy.

Śmiałyśmy się. że będę tak długo tańczyć, aż Opoka osiągnie cel. Taniec stał się już historią i miłym wspomnieniem, ale w sercach mamy radość, że razem ze społecznością dołożyłyśmy cegiełkę do Bezpiecznego Domu.

Przyciągasz społeczników, ale nie stronisz również od artystów. Często można spotkać Cię na eventach m.in. w Londynie. Czy to dusza tancerki tak ciągnie w kierunku takich wydarzeń?

Nie, to nie taniec, a potrzeba z serca. Wiele wysiłku włożyłam we własne zmiany, w odzyskanie pewności siebie. Bardzo dużo zawdzięczam Kamili Lewickiej, ale też takim ludziom jak Ty, Agnieszko; pisarzom, poetom, muzykom i malarzom.

Podziwiając kulturę i sztukę, marzyłam o lepszym życiu; o spokoju, o miłości, o życiu bez przemocy. Wczytywałam się w mądre wiersze, cytaty i słowa. Wiele dobrego, z tych przeczytanych książek wprowadziłam do swojego życia.

Muzyka była czymś, co mnie uspakajało lub pomagało rozładować emocje, a malarstwo cieszyło moje oczy. Nie miałam w młodych latach zbyt wielu możliwości obcowania z kulturą i sztuką. Dlatego, jak tylko pojawiła się taka szansa, tutaj w UK, korzystam całą sobą z tego piękna i dobra, jakiego dostarczacie jako artyści.

Nie raz zobaczycie mnie na swoich wydarzeniach i z przyjemnością odsłuchuje Remizy w domu.

Taniec ku wolności – ja powiem tylko: piękna kobieta, zjawiskowy taniec, ocean odwagi, spełnione marzenie…

Hmmm...     czy piękna, nie mi to mówić i oceniać, ale odważna tak. Wyuczony pod okiem profesjonalisty układ taneczny był moim pragnieniem z lat, kiedy jeszcze byłam nastolatką.

Początkowo miał być tylko spełnionym marzeniem z okazji 50 urodzin, ale ponieważ miałam już grupę STOKROTKI, postanowiłam, że pokażę kobietom do niej należącym, że można być odważną i spełniać marzenia bez względu na wiek. Taka właśnie była idea Tańca Ku wolności od przemocy – siła, odwaga i wolność. Po nauczeniu się bachaty zatańczyłam w centrum miasta podczas lockdownu. Pokazałam, że to, co nie możliwe, może być możliwe. Pragnęłam w tym dniu, aby ofiary przemocy i DDA uwierzyły w siebie i w to, iż nie musimy do końca życia myśleć o sobie źle, jakbyśmy byli gorsi od innych.

Chciałam, aby jak najwięcej osób odzyskało poczucie własnej wartości. Ja swoją wartość i odwagę zbudowałam dzięki Akademii Odwagi, prowadzonej przez Kamilę Lewicką i wiem, jakie to trudne.

Marlena Węcław pięknie uwieczniła taniec na płótnie, Ewa Taylor cudownie zareklamowała i opisała obraz we współpracy z Teatrem Katharsis. Dzięki takim ludziom Taniec ku Wolności nabrał jeszcze większej mocy. Niech służy dobru jak najdłużej.

Czy jest jeszcze coś, co chciałabyś, aby Ci się spełniło?

Być przy mojej mamie, kiedy będzie mnie potrzebować. To jedyne, co mogę jej ofiarować w zamian za miłość i wychowanie. Być tam, gdzie powinnam i o właściwym czasie.

Twój ulubiony kolor?

Czerwony – jest wyrazisty i widzę w nim piękno róży.

Wartości, którymi kierujesz się w życiu?

Prawda, wiara i nadzieja.

Prawda pomaga żyć w miłości

Wiara pozwalała mi działać.

Nadzieja sprawiła, że mam spokojne i dobre życie.

Przemoc wobec kobiet to temat niezwykle trudny. Podobno od osoby toksycznej odchodzi się aż siedem razy, co pokazuje, jak trudno uwolnić się z takiej relacji, która oplata jak “pajęcza sieć”. Czy chciałabyś skierować do tych walczących o siebie “dziewczyn; swój apel, słowo otuchy?

Dziewczyny/Kobiety! Wasze życie zależy od Waszego myślenia!!! Najtrudniejsza bitwa, jaką stoczycie, to walka z samą sobą. Kiedy wygrasz taką bitwę, z pewnością odnajdziesz swoje szczęście i lepsze, spokojne życie. Jestem tego przykładem!

To piękne słowa! Dziękuję, Beatko, za rozmowę i w imieniu kobiet również za wszystko, co robisz!

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-05-12

Serdecznie zapraszamy 14 maja 2023 na obchody 60-lecia Lewisham Polish Centre, które odbędą się w Migration Museum, Lewisham Shopping Centre, SE13 7HB.

Będzie to wyjątkowa okazja do zaprezentowania LPC jako integralnej części Londyńskiej gminy Lewisham, z którą jesteśmy związani od wielu dekad. W trakcie tego wydarzenia będzie można zapoznać się z różnymi formami naszych ośrodkowych aktywności, stanowiących wynik kreatywności naszych rodaków.

W ramach Polish Haritage Day, Polska Szkoła Sobotnia Języka Ojczystego im. A. Mickiewicza na Forest Hill, przedstawi historię Enigmy i wielkich polskich matematyków, którzy mieli ogromny wkład w złamanie jej kodu. Będzie można obejrzeć wystawy portretów: Mariana Rejewskiego, Henryka Zygalskiego oraz Jerzego Różyckiego.

Zaplanowano również wystawę zdjęć, pokazujących działalność Lewisham Polish Centre na przestrzeni wielu lat, o także naszych wolontariuszy, bez których nie moglibyśmy zrealizować tylu fantastycznych polonijnych inicjatyw.

Klub Miłośników Gier Wszelakich „Gramy w Londynie” zaprezentuje gry logiczne. Będzie to ciekawe wprowadzenie w świat zagadek i ich rozwiązywania.

Gośćmi specjalnymi będą autorzy książek. Doktor Paweł Chojnacki, który opowie o losach polskich emigrantów w południowo-wschodnim Londynie. Jest on autorem książki „Kresy polskiego Londynu”, w której opisał historię Lewisham Polish Centre. Z kolei Wojciech Filaber w swoich książkach dla dzieci opisuje losy niedźwiedzia Wojtka oraz psa Ciapka. Ich losy splotły się z polskimi żołnierzami na wojennych ścieżkach Europy w okresie II wojny światowej. Autor w bardzo przystępny sposób przybliża dzieciom historię tych trudnych dla świata wydarzeń.

Na naszych uroczystościach nie może zabraknąć polskiej tradycji, dlatego będziemy gościć Zespół Pieśni i Tańca „Karolinka”, który wystąpi przed zgromadzonymi w programie tradycyjnych tańców ludowych. Warto podkreślić, że początki zespołu „Karolinka” związane są z Lewisham Polish Centre. Muzyka na żywo, to zawsze duża atrakcja, tym bardziej, kiedy na scenie pojawią tak wspaniałe wokalistki, jak Magda Czuła oraz Basia Bozzao, które w ostatnich latach działania Ośrodka wystąpiły nie raz przed naszą publicznością.

Nie zabraknie również polskiej tradycyjnej kuchni, oraz wspaniałych i cenionych napitków.

Uroczystości rozpoczniemy o godzinie 14:00 i zakończymy około godziny 17:00. Będzie więc to świetna okazja do rozpoczęcia świętowania 60-lecia Lewisham Polish Centre.

Projekt został objęty patronatem Polskiej Ambasady w Londynie w ramach Polish Heritage Day 2023, które odbywają się w maju na terenie całego Zjednoczonego Królestwa.

Serdecznie zapraszamy Lewisham Polish Centre

autor: Mirosław Kraszewski

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-05-10

Los stawia na naszej drodze życiowej wiele osób, ale nie wszystkie zapadają w pamięć. Zwykle wydaje nam się, że wygrywa przebojowość, a nawet lekko roszczeniowa postawa wobec świata. A jednak to szczerość, skromność i wielka pokora wobec muzyki chwytają za serce. Te właśnie cechy posiada mój rozmówca. Co zabawne, od początku naszej znajomości za coś sobie wzajemnie dziękujemy... I trudno z tej pułapki wybrnąć; nie możemy przestać. Tymczasem media pełnią jedynie funkcję służebną, a wszelkie wyrazy wdzięczności za organizację wspaniałego koncertu wybitnego polskiego Artysty, Marka Dyjaka, należą się: Irkowi Chyle, Kasi Korczak i Robertowi Lewandowskiemu [red. zbieżność nazwisk przypadkowa].

*Ireneusz IRO Chyła – urodzony w Tczewie, wykształcenie wyższe magisterskie. Od 2004 roku przebywa na emigracji, od grudnia 2020 roku jest gospodarzem audycji Polska Krew w Radiu ProRock.

*Marek Dyjak to polski artysta, który tworzy muzykę łączącą różne gatunki muzyczne, takie jak rock, jazz i muzyka klasyczna, z ciekawymi i filozoficznymi tekstami. Popularność zyskał m.in. dzięki udziałowi w festiwalach muzycznych, na których zawsze doceniany był jego talent. Ze względu na chropowaty głos porównywany jest do Toma Waitsa. Przez wiele lat działalności artystycznej wydał kilka albumów.

Agnieszka: Czym jest projekt Vibe Music 4You? Jakie są jego założenia i cele?

Irek: Projekt Vibe Music 4 You został stworzony przez grupę ludzi, których fascynuje muzyka w szerokim tego słowa znaczeniu. Kasia ma doświadczenie w organizacji eventów, imprez oraz koncertów dla polonii brytyjskiej, Robert jest fachowcem od strony typowo technicznej – to jego hobby, a ja jestem melomanem zakochanym w płytach winylowych, oprócz tego jestem gospodarzem audycji Polska Krew w Radiu ProRock.

Założeniem naszym jest organizacja koncertów ciekawych artystów z Polski oraz prezentacja ich talentu szerszej publiczności. Pierwszym, wspólnym przedsięwzięciem był recital Marka Dyjaka.

https://www.facebook.com/profile.php?id=100089099564448

Irek: Dlaczego zdecydowaliście się zaprosić właśnie tego Artystę?

Po pierwsze jesteśmy fanami twórczości Marka Dyjaka, po drugie wg mnie jest on zaliczany do grona tych największych, najbardziej charyzmatycznych muzyków w Polsce, tj. Niemena, Grechuty, Kory Jackowskiej, Grzegorza Ciechowskiego czy Ryśka Riedla. W przypadku Marka Dyjaka wielkim szczęściem jest to, że już za życia stał się legendą.

Irku, ze sceny w POSKu powiedziałeś, że pojechałeś wraz z Kasią Korczak do Polski, by “ściągnąć” Marka Dyjaka do Londynu. Czy naprawdę tak było?

Tak było. Oboje z Kasią mieliśmy marzenie, aby zobaczyć Marka na żywo, w związku z tym postanowiliśmy go ściągnąć do Londynu. Wybraliśmy się we trójkę (towarzyszyła nam przyjaciółka, Lidka) do Siennicy Różanej pod Lublinem. Odpowiedź Marka była błyskawiczna, oczywiście na tak, czym obie strony wprawiły się w cudowny nastrój.

Za co tak “ukochaliście” muzykę Marka Dyjaka?

To Artysta prawdziwy, posiadający swój jedyny i niepowtarzalny styl. Oczywiście to wyjątkowa barwa Jego głosu sprawia, że utwory brzmią tak magicznie. Ponadto w tekstach poruszane są tematy dotyczącego zwykłego człowieka. Pojawia się miłość, śmierć, tęsknota – to są tzw. pieśni fado, czyli utwory smutne, wypełnione żalem.

Każdy, kto posłucha utworów Marka, może odnieść je do własnych przeżyć. Twórczość Dyjaka trafia do słuchaczy prosto w serca, budząc uśpione emocje.

Rozumiem, że to było Wasze pierwsze takie przedsięwzięcie. Duże przeżycie i czy są już plany na kolejny event?

Koncert Marka był naszym pierwszym projektem i jakże ważnym. Jeśli chodzi o przyszłe plany, to oczywiście są, ale na razie udajemy się na zasłużony odpoczynek. Po krótkiej przerwie na zebranie myśli na pewno spotkamy się, aby omówić plany na przyszłość.

Jestem pod wielkim wrażeniem, że udało Wam się zorganizować koncert bez udziału sponsorów, choć to oczywiście zdumiewające i smutne, że polskie przedsiębiorstwa w UK raczej nie sprzyjają działalności kulturalnej Polonii.

To prawda, że koncert został zorganizowany własnym kosztem. Tak ukochaliśmy sobie zarówno muzykę jak i osobowość Marka, iż event musiał się odbyć bez względu na koszty. Wysyłaliśmy maile z propozycją współpracy do wielu londyńskich i rodzimych firm, niestety bez rezultatu. Nie uzyskaliśmy odpowiedzi od żadnego z tych przedsiębiorstw, co naprawdę jest smutne.

Przykre też były zachowania sklepów i instytucji, kiedy prosiliśmy o reklamę naszego wydarzenia. Problemem okazywało się wywieszenie plakatu na witrynie sklepowej, pozostawienie ulotek itp. Faktycznie to nie wygląda dobrze.

Jak ocenianie kompetencje kulturowe młodszych pokoleń mieszkających w UK, szczególnie w okolicach Londynu? Innymi słowy, czy jest dla kogo organizować tak piękne wydarzenia jak koncert Marka Dyjaka; kim są odbiorcy tej sztuki?

Odbiorcy muzyki Marka Dyjaka mieszczą się w granicy 30 +, młodsze pokolenie nie identyfikuje się za bardzo z zagadnieniami wyśpiewywanymi przez Artystę, żyją raczej innymi problemami, stąd potrzebują czasu, aby dojrzeć do takiej właśnie muzyki.

Młodość ma swoje prawa i powinna opierać się na radości, zabawie oraz planowaniu własnej przyszłości, a nasz Dyjak, jak już wspominałem wcześniej, śpiewa pieśni smutne.

Wierzę jednak, że Ci młodzi ludzie, kiedy osiągną odpowiedni pułap życia, na pewno sięgną po płyty Marka.

Czym zajmujecie się na co dzień. O Tobie, Irku, już wiem, że współpracujesz z Radiem ProRock, ale Kasia Korczak jesteś dla mnie tajemnicą. Czy coś Was łączy z muzyką na co dzień?

Ja na co dzień pracuję w jednej z dużych firm w Peterborough, a w sobotnie wieczory hobbistycznie prowadzę audycję z polską muzyką w Radiu ProRock.

Kasia ma pewne doświadczenie, jeśli chodzi o organizację koncertów, gdyż zajmowała się tym już lata temu. Organizowała również imprezy taneczne dla naszej Polonii, a obecnie przygotowuje eventy dla ambasadorów z zagranicy.

Nasz dźwiękowiec Robert również organizuje imprezy, festyny, koncerty – robi to, co kocha, łącząc przyjemne z pożytecznym, czyli z pracą – jest to ciekawy pomysł na biznes w UK.

W Twoich, Ireneuszu, podziękowaniach na FB, pojawiają się jeszcze inne tajemnicze postaci: wspomniany już Robert, a następnie Weronika, Lidka, Danka, Paul… Przybliż, proszę, portrety tych osób.

Bardzo wiele osób wspierało nasz projekt, pomagało nam przy reklamie, w dograniu wszystkiego na „tip top”.

Robert to człowiek, który był odpowiedzialny za nagłośnienie koncertu. Jest profesjonalistą w każdym calu i naprawdę wykonuje świetną pracę, do tego to jest bardzo dobry i sympatyczny człowiek. Z tej współpracy jesteśmy bardzo zadowoleni. Wspólne z nim działanie było ogromną frajdą i przyjemnością dla nas.

Z kolei takie osoby, jak: Lidka, Weronika, Danka, Paul były duchem i ciałem przy nas. Bardzo aktywnie uczestniczyły w tym, aby ten koncert był wydarzeniem szczególnym… I tak się stało!

Bez nich wszystkich nasze przedsięwzięcie byłoby trudniej „ogarnąć”.

Czy chcielibyście za pośrednictwem strony portalu polonia24.uk przekazać jeszcze komuś podziękowania?

Szczególne podziękowania kierujemy również do wszystkich osób, które wzięły udział w koncercie Marka Dyjaka. Swoją obecnością sprawiły radość nie tylko nam – organizatorom, ale również samemu Artyście, motywując go tym samym do rozwoju kariery oraz utwierdzając w przekonaniu, że warto śpiewać i nagrywać płyty, dawać ludziom siebie.

Dziękujemy z głębi naszych serc naprawdę wielu, wielu osobom, również Tobie, Agnieszko, i Sebastianowi, za zainteresowanie oraz pomoc przy promocji wydarzenia.

Zawsze z wielką przyjemnością wspieramy tak piękne inicjatywy! Czekamy na kolejne i ogromnie Wam gratulujemy!

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

https://kuchniawolosiewicz.blogspot.com/

autor fotografii: Krzysztof Konieczny

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-05-10

Noc pełna atrakcji, wrażeń oraz networking. Już 24 czerwca 2023 roku w imponującym, hinduskim Pałacu Ślubów Excellency Bolton, zapierającym dech w piersiach swoim majestatem i przepychem, odbędzie się Gala Stars Night Wyspa TV. To wyjątkowe wydarzenie nie tylko z uwagi na rozdanie nagród w postaci niepowtarzalnych statuetek, ale także uhonorowania zsłużonych osób. Ta niezwykła noc, która zapowiada się wręcz elitarnie, będzie również okazją do świętowania II rocznicy powstania Wyspa TV. Jesteśmy przekonani, że na długo pozostanie w pamięci uczestników.

Organizatorzy przygotowali bogaty program atrakcji, ale nie wszystkie zostały ogłoszone, aby móc jeszcze zaskoczyć naszych gości. Najwieksze światowe hity zagra zespół The Charts, wystąpi niezwykle utalentowana tancerka w zmysłowym tańcu brzucha z Agencji Taste of Cairo. Galę poprowadzi znany i lubiany showman, Robert Jankowski. W przepięknych wnętrzach sali każdy uczestnik poczuje się wyjątkowo. Gala to nie tylko okazja do promocji i świetnej zabawy, ale także doskonałe miejsce do nawiązania cennych kontaktów biznesowych oraz poznania nowych ludzi.

W trakcie wydarzenia przewidziane są liczne atrakcje, takie jak rozdanie nagród oraz losowanie podwójnego zaproszenia na Galę Stars Night Wyspa TV 2024. Uczestnicy będą również mogli delektować się pyszną kolacją od Tasty Polish Cooking, kawą, herbatą, tortem, szampanem oraz przekąskami. Organizatorzy wydarzenia wynegocjowali również 280 miejsc parkingowych na trzech parkingach należących do Excellency Bolton, które będą dostępne dla uczestników bezpłatnie.  W bezpośrednim sąsiedztwie Pałacu Ślubów znajdują się  dwa hotele w przystępnych cenach: Travelodge Hotel oraz Premier Inn, co z pewnością jest dużym udogodnieniem dla osób przyjezdnych.

Nie przegap wyjątkowej okazji do uczestniczenia w tej elitarnej, multikulturowej Gali Stars Night Wyspa TV. Zapraszamy do wzięcia udziału w niezapomnianym wydarzeniu, które odbędzie się 24 czerwca 2023 roku w Excellency Bolton. Link do wydarzenia: https://wyspa.tv/pl/starsnight

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-05-01

Do Wielkiej Brytanii przyjechał dawno temu tylko na chwilę… A został po dziś dzień! Zdecydowanie jest jedną z czołowych postaci, jeśli chodzi o polonijny świat radiowy w UK – współtworzył radio PRL. Zbudował od podstaw Sami Swoi Radio.

Łukasz Zalewski – dziennikaarz radiowy, DJ, manager Sami Swoi Radio.  Absolwent "wychowania muzycznego" na bydgoskim Uniwersytecie im. Kazimierza Wielkiego, gdzie następnie  ukończył studia podyplomowe z dziennikarstwa.

Radio w jego życiu jest od zawsze. Początkowo była to z trudem odbierana Trójka na radiomagnetofonie Wilga, później pojawiły się pierwsze próby nadawczo-odbiorcze dzięki "walkie-talkie", następnie własne radio pirackie i w końcu możliwość pojawienia się przed mikrofonem w profesjonalnej rozgłośni. Miało to miejsce w 1994 roku w Radiu W. Potem były: Radio HIT, Brawo, Radio Plus, WAWA.

Po przylocie do Londynu współtworzył Polskie Radio Londyn (PRL), współpracował również z Orla FM.

W Sami Swoi Radio odpowiada za produkt końcowy, jakim jest program tej stacji. Dba o zaplecze techniczne oraz o to, aby muzyka odpowiadała na potrzeby słuchaczy.

e-mail:  This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

Agnieszka  Kuchnia-Wołosiewicz: Najpierw była muzyka, a później dziennikarstwo? Jak te dwie dziedziny wypełniają Pańskie życie?
Łukasz Zalewski: Gdyby prześledzić życiorysy współczesnych dziennikarzy radiowych (zwłaszcza zajmujących się muzyką lub tematami okołomuzycznymi), można zauważyć, że znakomita ich większość po prostu kocha muzykę. Mówiąc o moim doświadczeniu w tej dziedzinie, należałoby cofnąć się w czasie do mojego dzieciństwa, gdzie jeszcze w szkole podstawowej zacząłem uczęszczać, dzięki moim rodzicom, do Państwowej Szkoły Muzycznej we Włocławku.

Początki edukacji muzycznej, w moim przypadku, nie zapowiadały tego, że w przyszłości wykorzystam te doświadczenia w mediach elektronicznych. Przełomowy okazał się dopiero rok 1991. To wtedy, jako nastolatek, wszedłem w posiadanie tzw. urządzeń nadawczo-odbiorczych (popularnie nazywanych walkie-talkie). Początkowo zabawa nimi skupiała się na aspekcie technicznym i różnorodnych eksperymantach. Zaciekawiła mnie możliwość nadawania głosu i dźwięku za pomocą fal radiowych na tych “wynalazkach”.

Oczywiście znałem już radio jako takie…. W domu np. Lato z Radiem czy Sygnały Dnia radiowej Jedynki były na porządku dziennym. Tutaj chodziło jednak o możliwość nie tylko słuchania, ale i… nadawania, a więc komunikacji dwukierunkowej. Pierwsze posiadane przeze mnie urzadzenia były dość prymitywne i samo przesłanie sygnału dźwiękowego na odległość 100-200 metrów stanowiło nielada wyczyn, ale ten drobny fakt uzmysłowił mi, że możliwość “podzielenia się” z innymi moją pasją do muzyki była na wyciągniecie ręki.
To naturalnie doprowadziło mnie do lokalnej rozgłośni we Włocławku, która powstała dwa lata poźniej. 8 marca 1994 roku z kolei miałem przyjemność współprowadzić (po raz pierwszy w życiu) program radiowy w profesjonalnej rozgłośni jaką wówczas było radio W.

Czyli kariera dziennikarska wyparła muzyczną?

Kiedy na studiach okazało się, że nie planuję kariery muzycznej od strony praktycznej (do której byłem przygotowywany przez wiele lat), swoją uwagę skupiłem na aspekcie okołomuzycznym. Zamiast grać koncerty Vivaldiego na skrzypach, wolałem o nim opowiadać. Zamiast grać w zespole, wolałem mówić o innych zespołach tworzących tzw. muzykę popularną. Nie stroniłem też od innej tematyki. Będąc osobą ciekawą świata i mechanizmów w nim funkcjonujących, postanowiłem, że ograniczanie się tylko do muzyki nie jest najlepszym rozwiązaniem. Zacząłem poszerzać swoją wiedzę w wielu aspektach życia. Konsekwencją tego była w latach 2003-2006, kiedy pracowałem w ponadregionalnej rozgłośni – warszawskie radio WAWA, możliwość spotkania wielu znanych muzyków oraz przedstawicieli innych profesji; przeprowadzania z nimi wywiadów i rozmawiania na antenie stacji.

Zapewne zapadły Panu w pamięć te osoby i radiowe spotkania z nimi?

Gdy w Polsce przetaczała się szeroka dyskusja na temat kary śmierci (czy ją przywrócić, czy nie), gościłem w moim programie, wchodzącego na salony polityczne i znanego już wówczas z komisji śledczej ws. afery Rywina, Zbigniewa Ziobrę. Innym razem moim rozmówczą był najpopularniejszy (wtedy i pewnie po dziś dzień!) detektyw w kraju, Krzysztof Rutkowski. Wisienką na torcie moich wywiadów było też spotkanie z Edytą Górniak, która w roku 2004 (niedługo po urodzeniu syna Alana) nie udzielała wywiadów nikomu – ale mnie udało się ją do tego  przekonać! (uśmiech!)

Byłem zdeterminowany oraz pełen energii, aby dalej rozwijać się w tym kierunku, jednak… przyszedł rok 2006 i niespodziewanie wyjechałem do Anglii. Miałem tu być bardzo krótko, może 2 lub 3 tygodnie, ale…  odrobinę się to przedłużyło! (śmiech!)

Jak to jest, kiedy spełniają się dziecięce marzenia o byciu radiowcem? Mam wrażenie, że z pewnością pamięta Pan dokładnie ten pierwszy występ na antenie?

To bezapelacyjnie jedno z najpiękniejszych uczuć i towarzyszy mi co roku w okolicach marca. Kiedy wracam pamięcią do tamtego wydarzenia, aż trudno uwierzyć, że miało to miejsce niemal 30 lat temu. Dla mnie 8 marca to nie tylko Dzień Kobiet, ale także mój debiut w profesjonalnej rozgłośni radiowej w roku 1994.

A pierwszy własny program radiowy, który Pan prowadził?

MMI – czyli Muzyczny Magazyn Informacyjny. Nadawany był w niedzielę w radiu W w latach 1995-1996 po godzinie piętnastej. Ten 20-minutowy magazyn zawierał krótkie informacje ze świata muzyki. Ciekawostką tego programu był również stały cykl o Jimie Morissonie, liderze The Doors, którym poniekąd byłem wówczas zafascynowany. (uśmiech!)

Ma Pan bogatą przeszłość radiową. Czy dostrzega Pan jakieś różnice w funkcjonowaniu rozgłośni radiowych w Polsce i tutaj, w Wielkiej Brytanii?

Moim zdaniem są elementy tożsame, ale i takie, które nas różnią. Od strony merytorycznej jak i funkcjonowania w przygotowaniu kontentu dla słuchacza, oba kraje wydają się podobne w założeniach i realizacji. Uzależnione to jest oczywiście od charakteru danego społeczeństwa, jego uniwersalności w skali makro jak i mikro. To przekłada się na umiejętność dostosowania się mediów elektronicznych do potrzeb odbiorcy. Zważywszy na fakt, że kulturowo nasze kraje są zbliżone pod wieloma względami, większych różnic między nimi nie ma.

Początek Pana  wypowiedzi jednak jakieś sugeruje…

Tak. (uśmiech!) Zauważyłem inne zjawisko, które mocno różni UK i Polskę. Jest nim potrzeba rozwoju technologicznego.

Proszę zwrócić uwagę, że pierwsze eksperymentalne transmisje naziemnej radiofonii w systemie DAB miały miejsce w Anglii już w roku 1990. Pierwsza regularna transmisja DAB w Londynie została uruchomiona w 1995 roku. W Polsce jednak technologii DAB/DAB+ nie wdraża się na szeroką skalę na poziomie porównywalnym do tego w UK. Nie edukuje wystarczająco na temat tego systemu. Pierwsze testy cyfrowego radia w standardzie DAB+ rozpoczęły się w Polsce w 2009 roku, co pokazuje jak dużo jest jeszcze do nadrobienia w tej kwestii. Osobiście liczę na to, iż w najbliższych latach zostanie położony duży nacisk na rozwój tej technologii w naszej ojczyźnie. Powstają nowe multipleksy i tylko od determinacji nadawców, jak i ustawodawcy, zależy, czy zbliżymy się na tym polu w Polsce do osiągnięć, jakie prezentuje Wielka Brytania.

Przed współpracą z Sami Swoi Radio, m.in. prowadził Pan w Polskim Radiu Londyn audycję  pt. Niedzielne Polaków Rozmowy. Jaka była idea tego projektu?

Była to poniekąd kontynuacja programu, który w radiu WAWA prowadziłem w latach 2003-2005 a nazywał się on wówczas Nocne Polaków Rozmowy. W Polskim Radiu Londyn, które miałem przyjemność współtworzyć w jego początkowej fazie, program był nadawany w niedzielę po siedemnastej. Idea była prosta – w ciągu godziny zaprezentować temat (czasem trudny) i zachęcić słuchaczy do dyskusji.

Zazwyczaj poruszaliśmy kwestie dotyczące naszego najbliższego otoczenia. Nierzadko rozmawialiśmy o pasjach zaproszonych gości – kiedyś nawet o krótkofalarstwie, dziedzinie, która siłą rzeczy powiązana jest również z moimi zainteresowaniami. Można więc, jak widać, połączyć prace broadcastera w rozgłośni komercyjnej z zainteresowaniami tzw. radia amatorskiego. (śmiech!)

W Sami Swoi Radio (największym projekcie w historii polonijnych mediów w Wielkiej Brytanii, Irlandii i Irlandii Północnej) pełni Pan kilka ról?

W lutym 2020 roku prezes firmy Sami Swoi - Przekazy Pieniężne,  Pan Paweł Mes, powierzył mi rolę realizacji największego (jak do tej pory) projektu medialnego na wyspach, przygotowywanego na potrzeby Polonii. Mowa oczywiście o Sami Swoi Radio. Kiedy dostajesz szansę spełnienia jednego z największych swoich marzeń, pojawia się też ogromna odpowiedzialność. To trochę tak, jak zostaje się rodzicem. Do momentu narodzin dziecka, przygotowujemy się, zastanawiamy się, jakie ono będzie i... już je kochamy z całą mocą.

Piękne porównanie! Tylko prawdziwy pasjonat może tak powiedzieć!

Radio jest moją miłością! Zwłaszcza takie, które mogę tworzyć od samego początku, od dnia narodzin. Funkcja managera stacji jest niezwykle wymagającą. Nie wchodząc w szczegóły, odpowiem krótko, że zakres obowiązków jest odpowiednio duży ze względu na wielokierunkowość potrzeb i zadań, jakie nakłada tak rozbudowana struktura organizacyjna. Główne zadanie to przygotowanie produktu finalnego, jaki dociera do naszych słuchaczy (od strony organizacyjnej, muzycznej oraz technicznej) w postaci 24-godzinnego programu radiowego.

Jaki jest profil Sami Swoi Radio?

Gramy najlepszy mix przebojów od lat 90. do współczesnych, z wykorzystaniem nagrań szeroko rozumianych jako pop, dance czy melodyjny rock. To nasze “danie główne”, choć nie stronimy również od muzyki elektronicznej, która praktycznie od samego początku istnienia Sami Swoi Radio świetnie wpasowała się w sobotnie wieczory. Zapewniają nam ją gwiazdy światowego formatu: Armin Van Buuren, Paul Oakenfold czy DJ Tiesto.

Jak (lub gdzie?) można posłuchać Sami Swoi Radio?

Sami Swoi Radio nadaje w systemie cyfrowego radia DAB+ w miastach takich jak: Londyn, Manchester, Edynburg, Dublin, Cork, Donegall, Waterford, Sligo, Limerick, Galway, Belfast...  – a to jeszcze nie koniec! (śmiech!)

Jeśli jednak mimo największego zasięgu DAB+ (jakim się wyróżniamy pośród polonijnych rozgłośni), są kłopoty z odbiorem, lub po prostu nasi słuchacze mieszkają poza zasięgiem DAB+, zapraszamy do skorzystania z możliwosci słuchania drogą internetową. Na przykład pobierając naszą firmową aplikację na telefon Apple lub Android, można nas też posłuchać w głośnikach Alexa oraz Google. Więcej o tym, jak nas słuchać, przeczytacie pod tym linkiem: https://samiswoiradio.co.uk/jak-sluchac/

Plany, marzenia do spełnienia?

Jeszcze raz polecieć do Australii!  (uśmiech!)

Dziękuję za rozmowę, życzę Panu, aby podróżnicze marzenie się spełniło, a Sami Swoi Radio pięknie nam grało każdego dnia!

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

Więcej o Sami Swoi Radio:
www.samiswoiradio.co.uk
facebook.com/samiswoiradio
e: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
t: +447510011002

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-04-27

Magiczna Dama w Kapeluszu – taki obraz przychodzi mi na myśl, kiedy myślę o Ewie. Dystyngowana, a jednocześnie zadziorna. Wciąż ma w sobie dziecięcą ciekawość świata i ludzi. Pełna pasji! Skupiona na sprawach ważnych, ale potrafiąca bujać w obłokach. Kreatywna i oryginalna. Z sercem na dłoni… Utalentowana aktorka (ostatnio również kabaretowa!), poetka (taka z motylem na dłoni i kwiatem we włosach) oraz dziennikarka (profesjonalna w każdym calu!).

Ewa Taylor – optymistka, pozytywnie zakręcona, marnuje czas z tymi, których kocha. Fanka ludzi z poczuciem humoru, szczęśliwa kobieta, bujająca w obłokach; niezły obserwator rzeczywistości, patrząca na wiele rzeczy z przymrużenie oka, kochająca zwierzęta.

Ma kota na punkcie czytania. Książki zawsze były dla niej kopalniami inspiracji. Aktorka Teatru Katharsis, dziennikarka, poetka, reżyser słuchowisk dla dzieci Opowieści z zapiecka i audycji dla kobiet w Radiu Islanders, z którym związana jest od trzech lat.

Swój debiut poetycki miała w 2022 roku w Trzynastu pokojach – antologii poezji emigracyjnej .

Z kolei teatr stanowi świat magii, w którym ma zaszczyt przebywać. Ta fantastyczna przygoda rozpoczęła się od debitu w Primo Pollen, od 2012 roku jest aktorką Teatru Katharsis.

Za największy sukces uważa ilość osób, które wyciągną do Ciebie rękę, gdy będziesz potrzebował pomocy. Nie wie wszystkiego i lubi pytać.

Agnieszka: Jak w Twoim życiu pojawiło się aktorstwo?
Ewa: Hm… “Pojawiło się” to niewłaściwe słowo. Aktorstwo rzuciło mi się pod nogi jak przysłowiowa rękawica  i ja tę rękawicę podjęłam, by zmierzyć się z tym wyzwaniem. Dojrzałam do realizacji marzeń, które przez różne koleje losu zostały poszarpane. 
Ja teatr kochałam, wielbiłam; magia teatru kusiła mnie i pociągnęła do siebie.

Gdy, będąc już w Wielkiej Brytanii, dostałam propozycję zagrania głównej roli w przedstawieniu pt. Testament Barbary w teatrze Primo Polo, nawet się nie zastanawiałam. Jestem osobą ciekawą świata. Lubię uczyć się i doświadczać nowych rzeczy. A później pojawił się Teatr Katharsis i role w przedstawieniach w reżyserii Dorotki (Dorota Górczyńska-Bacik) – w tej magii teatru jest do dziś.

Jeśli mogę coś dodać, to nie bójmy się wyzwań. Te rękawice, które los nam rzuca, podejmujmy, bo to nie tylko przygoda, ale też okazuje się zazwyczaj, że są one tym, co kochamy i w czym jesteśmy dobrzy. Tutaj mogę podać przykład kobiety, która została aktorką, gdy przeszła na emeryturę. Peg Phillips późno zaczęła karierę aktorską. Miała ponad 65 lat. Cudownie zagrała właścicielkę niewielkiego sklepu w Przystanku Alaska. Nie wyobrażam sobie nikogo innego w tej roli. To pokazuje, że wiek nie ma znaczenia w realizacji marzeń.
A Ty, Ewuniu, Zagrałaś już swoją najlepszą rolę, czy to dopiero przed Tobą?
Wszystko jest przed nami, każdy dzień to nowa rola, tak samo jest w teatrze. Im więcej mamy przeżyć, doświadczeń, tym lepiej zagramy nasze role.

Czym dla Ciebie jest Teatr Katharsis?
Teatr to taki rodzaj sztuki, w którym aktor jest w szczególnym stopniu związany z widzem. I my tę więź z widzami mamy naprawdę mocną i trwała. Gdziekolwiek jesteśmy i gramy, zostajemy przyjęci bardzo ciepło. I te zaproszenia płyną do nas już nie tylko z całej Anglii, ale też z Polski. “Bo wy musicie do nas przyjechać, ja wszystko załatwię” – tak najczęściej słyszymy po przedstawieniu. Okazuje się, że ktoś przyjechał do kogoś w gości i nas obejrzał. Teatr Katharsis to Przyjaciele, tacy przez duże P. Grupa obcych sobie osób w szybki sposób stała się grupa przyjaciół – niesamowite i fantastyczne!
Poezja – kiedy zaczęłaś pisać wiersze i jakie one są?
Poezja jest ze mną od dzieciństwa, stanowiąc taki rodzaj pamiętnika.
To było coś mojego; emocje ukryte w słowach. Pierwsze wierszyki, pisane w wieku 9 lat, były takie urocze. Pamiętam taki o krowie, która złamała róg. Ile było łez w tym wierszu! Dzisiaj można się z tego pośmiać, ale wtedy ten róg i łzy były prawdziwe.
Twoja pierwsza publikacja poetycka?
Ja pisałam do szuflady, tak jak mówiłam wcześniej, Pierwsze wiersze były takim rodzajem pamiętnika moich przeżyć, emocji, spostrzeżeń. Pisałam dla siebie. Nie myślałam, by je gdziekolwiek udostępnić. Nie mniej, gdy miałam 16 lat, wysłałam jeden wiersz na konkurs i zdobyłam III miejsce, co zaowocowało taką myślą: “chyba takim maleńkim poetą jestem”. Dopiero teraz, gdy dojrzałam do wielu spraw, wydałam wraz  z dwunastką  cudownych poetów swoje wiersze w antologii poetyckiej pt. Trzynaście Pokoi. Za chwilę pojawi się druga publikacja pt. Poezja Półcieni (zresztą obie pod Twoją redakcją, Agnieszko).

Pracuję też nad wydanie już tylko swoich wierszy samodzielnie  i nad bajkami. Tutaj muszę podziękować Wiesiowi Fałkowskiemu, który pomaga mi, czuwając nad całością.
Twoja rola w słuchowisku pt. Opowieści z zapiecka?
Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło – to powiedzenie bardzo dobrze oddaje powstanie słuchowiska Opowieści z zapiecka.

Pandemia wszystkich nas zaskoczyła. My, jako teatr, odczuliśmy to podwójnie, bo mieliśmy kupione bilety na lot do Polski, gdzie mieliśmy zaplanowane występy. Trzy dni przed podróżą zamknięto granice, wprowadzono liczne ograniczenia. Nagle wszystko zniknęło, zamarło! A my mieliśmy przygotowana nową sztukę, którą chcieliśmy wystawić! Zaczęliśmy się spotykać online, robiąc dalej próby i ćwicząc i wtedy zadzwonił do mnie Arek Tylza z Radia Islanders z pytaniem o możliwość stworzenia słuchowiska dla dzieci. Podjęłam temat wraz z Anną Dowgiert i Dorota Górczyńską-Bacik. Dziewczyny grały Anię i Piotra, moją wnuczkę i wnuka, a ja (jako babcia) próbowałam ich wychowywać, bo oni tacy trochę niesforni.! (śmiech!)

W te pogawędki wplecione zostały polskie legendy. Nie będę opowiadać, jak to powstawało i w jakich warunkach, gdyż o tym to kilka książek można napisać. Przygoda była cudowna. Dodam tylko, że ja pisałam scenariusze, a Dorota i Ania reżyserowały, ponadto Dorotka to jeszcze montowała. Obie dziewczyny tak świetnie zagrały, że należy im się wielka nagroda.
Radio Islanders – dziennikarstwo, czyli kolejny interesujący wątek w Twoim życiorysie.
Darek Tokarski i Arek Tylza – to oni są sprawcami całej tej historii z Radiem i dziennikarstwem. Spotkałam ich obu w Londynie, ale to z Arkiem najpierw miałam rozmowy o pracy w radiu, później rozmawialiśmy w trójkę i tak od słowa do słowa weszłam do tego teamu. Obok chłopaków, jestem jednym z dyrektorów Radia Islanders.
Nie stoją za nami duże pieniądze, ale pasja, która pozwoli nam dotrzeć do coraz większej ilości słuchaczy. Zrobiliśmy już technicznie sporo, by polepszyć naszą słuchalność i widoczność. Pierwsze rezultaty są widoczne, gdyż mamy i więcej odbiorców oraz osób, które chcą z nami współpracować. Dodaje to skrzydeł! Naprawdę cieszę się, jestem częścią tego radia.

Nowy świat, nowa przygoda i ciężka praca, ale i duża satysfakcja!

Audycja dla kobiet – co pokazuje, promujesz?
Ta audycja mojego autorstwa pt. Kawa świeżo zmielona. Opiera się ona na rozmowach z kobietami, które realizują swoje pasje i marzenia, a swoją osobowością oraz odwagą inspirują inne do działania, wyjścia z zamknięcia. Przecież każda z nas jest wyjątkową, utalentowana… Potrzebujemy tylko wsparcia, inspiracji i większej wiary w siebie.  W programie prowadzimy pogawędki o wszystkim: rodzinie, zdrowiu, karierze, dzieciach, problemach, marzeniach, a także o sobie. Dla nas żaden temat nie jest obcy! (uśmiech!)  
Plany i marzenia na przyszłość?
Na pewno Japonia… To moje wielkie marzenie (od dziecka!) i nie odpuszczę go. Gdyby nie pandemia, byłoby już zrealizowane. Wszystko miałam gotowe – bilety kupione, hotele zamówione, trasy zwiedzania ustalone i… odfrunęło! Myślę od dziecka o wizycie w tym kraju. Za długo już czekam! (śmiech!)

A plany? Pracuję nad wydaniem moich bajek i wierszy, a także nad drugą audycją w radiu. Ponadto, z Dorotą Górczyńską-Bacik, piszę  scenariusze bajek dla dzieci. Tym razem będziemy występować z kukiełkami.

Szykuje się też do pewnego spaceru. Chcę pobyć trochę w samotności, a także sprawdzić siebie. Czasami potrzebuję pobyć z sama sobą. Mimo iż szlak ma tylko 156 kilometrów. Trasa Zaczyna się w Milngavie, małej miejscowości na przedmieściach Glasgow, a kończy w Fort William, u stóp Ben Nevis – najwyższej góry Wielkiej Brytanii (West Highland Way).

Ewuniu, dziękuję Ci bardzo za rozmowę i czekam na Twoja relację z tej wyprawy, która przypomina mi szkocką wspinaczkę bohaterki filmu Edie (zresztą bardzo wszystkim go polecam)!

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-04-24

Marek Dyjak to polski piosenkarz, autor tekstów i poeta. Znany jest ze swojego oryginalnego stylu, który łączy w sobie elementy rocka, folku i jazzu, a także ze swoich introspektywnych i skłaniających do refleksji tekstów. Artysta wydał kilka albumów i otrzymał wiele nagród za swoją muzykę i poezję. Jest również felietonistą różnych gazet i czasopism w Polsce.

Dyjak rozpoczął swoją karierę muzyczną w latach 90. XX wieku. Jego debiutancki album "Skręt" ukazał się w 1996 roku i zdobył uznanie krytyków i słuchaczy. Od tego czasu wydał kilka kolejnych albumów, w tym "Niebo" (1999), "Pieśni nie tylko dla dzieci" (2002), "Małe miasta" (2008) oraz "Moje fado" (2016).

Jego teksty są często uważane za filozoficzne i pełne refleksji na temat kondycji ludzkiej oraz otaczającego świata. Muzyk jest również znanym poetą i publikował swoje wiersze w różnych czasopismach literackich. Ponadto, w latach 2013-2015 prowadził program "Dyjakonie" w radiowej Trójce, w którym opowiadał o swoich ulubionych piosenkach i artystach.

"W 1995 roku, po odniesieniu sukcesu na festiwalu studenckim FAMA, rozpoczęła się Jego kariera muzyczna, często wyboista i trudna, ale zawsze podkreślająca wielki talent i zrzeszająca grono wielbicieli. Marek Dyjak (bo o nim mowa) przetrwał wszystkie zawirowania i teraz jest dojrzałym i świadomym Artystą, którego doceniają tysiące fanów w Polsce i zagranicą. Jest nam niezmiernie miło zaprosić na niesamowite wydarzenie jakim jest koncert Marka  w Londynie, dnia 28 kwietnia w POSKu. Towarzyszyć mu tego wieczoru będą wybitni muzycy: Leszek Szczerba-saksofony, Mateusz Kołakowski-fortepian, Alan Wykpisz-kontrabas. Zapewniamy ogromną dawkę muzycznych doznań! Bilety dostępne w Internecie. ZAPRASZAMY ! #marekdyjak #POSK" - informują Katarzyna Korczak i Ireneusz Piotr Chyła.

Za dźwięk podczas koncertu odpowiadać będzie Robert Lewandowski. 

autor tekstu: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

----------------------------------------------

autor zdjęcia na plakacie oraz fotografii muzyków towarzyszących M. Dyjakowi: Wojtek Kornet

autorzy kolażu zdjęć: Wojtek Kornet i Krzysztof Werema

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-04-24

Jak napisać pozytywną recenzję książki, która jest mocno krytykowana; częściowo słusznie. Zdecydowanie zawiodła korekta i “dzieło” ma wiele usterek językowych, jednak nie zaburzają one rozumienia treści. Styl?… Przeczytawszy jedną (i jedyną dotychczas wydaną przez Rafała książkę) trudno decydować, czy autor pisze w jakiś konkretny sposób z premedytacją! Można mieć jedynie nadzieję, że tak! I… ten bardzo potoczny język, często wulgarny, jest zabiegiem celowym, dzięki któremu snuta opowieść staje się prawdziwsza…

Choć dostajemy utwór mający być reportażem, czyli materiałem opartym na faktach, śmiem wątpić w prawdziwość wielu z przygód, jakie spotykają bohatera… Jednak nie tych podróżniczo-logistycznych, ale… erotycznych! Niemniej jednak, w znajdujących się w Internecie recenzjach, Rafałowi zarzucane jest pewne oszustwo literackie, które dotyczy innego wątku. Otóż warto w tym miejscu przypomnieć, iż podmiot “dzieła” stanowi podróż erotyczna, a o tej pierwszoosobowy narrator opowiada ze szczegółami od początku do końca, dzień po dniu, a czasem nawet godzina po godzinie; i przyznam szczerze, że przy kolejnym z rozdziałów naprawdę można wciągnąć się w lekturę… Trochę na zasadzie, co autor jest jeszcze w stanie wymyślić. I okazuje się, że nawet jeśli opisy erotycznych igraszek nieco się powtarzają (ale Kamasutra też ma ograniczoną liczbę pozycji; zwykle poradniki wymieniają 101!), wykreowane kobiety bywają niezwykle intrygujące… Prawdziwe demony seksu, którym bohater nie może się oprzeć. Być może już po przekroczeniu progu samolotu na Dominikanę został poddany tajemniczemu rytuałowi voodoo; a nie dopiero na Haiti…

Jeśli pominie się męski, twardy slang (po prostu przymknie oko; przywyknie; uśmiechnie...), właściwie nie ma w tej książce nic obraźliwego! Jeśli czytają ją kobiety, to określenie “puszczalska” wobec przepięknej mulatki, która chciała spróbować “miłości” z białym facetem, może razić… Ale wystarczy odwrócić sytuację. Tak naprawdę to bohater się “puszcza”… Nie wiemy niczego więcej o życiu erotycznym tych dziewczyn, natomiast o jego… wiele! Łącznie z tym że po powrocie do “cywilizacji” czeka go przykre badanie na pewną chorobę zakaźną... Z kolei czytelnikom płci męskiej na pewno bujna wyobraźnia autora przypadnie do gustu. Może nawet wezmą przykład!

Spróbujmy jednak wrócić do tego, co w tym utworze wartościowego. Rafał próbuje oddać realia społeczno-kulturowe miejsc, do których się udaje (odrobinę zwiedza!). Dotyka wątków historycznych, w tym nawet motywu patriotyzmu Polaków. Ponadto budzi emocje… Jeśli, czytając Haiti, odrywasz się na chwilę od rzeczywistości (a ja się oderwałam!), autor odniósł sukces. Czy m.in. nie o to właśnie chodzi w literaturze!?

Ponadto myślę, że lektura tego "dzieła" obnaża naturę niektórych mężczyzn. Ewidentnie bohater cierpi na zaburzenia narycystyczne, choć próbuje podkreślać, iż nie wie, co te kobiety w nim widzą. Nie szukajcie jednak sceny, kiedy “piękni się” przed lustrem, a raczej wypatrujcie drugiego dna. Drażnią go niewieście łzy i nie lubi czuć się winny. Choć uwodzenie przychodzi mu z łatwością, nie wierzy w miłość od pierwszego wejrzenia. Wzruszają go biedne dzieci i widoki zachodu słońca, ale nie potrafi kochać; ucieka… To facet z problemami, których nie rozwiąże uzależnienie od: podróży, adrenaliny, potrzeby robienia wokół siebie szumu…

A te demoniczne, piękne istoty, jakie spotyka? Ach… gdyby tak o którejś z nich napisać podobną książkę, jakiż byłby skandal! Aż zacieram ręce. Rafał zapowiada część drugą, więc może?!

Uważam, że warto przeczytać Haiti, choć kobietom potrzeba sporo dystansu do siebie, wysokiego poczucia własnej wartości i wiedzy psychologicznej. Mając te wszystkie atrybuty na wyposażeniu, można wraz z autorem naprawdę dobrze się zabawić na tej niecodziennej wyprawie.

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

Książkę można kupić tutaj:

https://samowydawcy.pl/wykret-rafal

https://www.empik.com/haiti-wykret-rafal

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-04-16

Polskie Stowarzyszenie Klan, działające w południowo-zachodniej części Londynu zaprasza

serdecznie wszystkich mieszkańców Hounslow i okolic na pełen atrakcji festyn rodzinny.

Festyn, który odbędzie się w sobotę 13 maja między godz. od 14.00 do 20.00 w samym sercu

Lampton Parku (TW3 4DN) - Hounslow, będzie wspaniałą okazją do bezpośrednich spotkań na

świeżym powietrzu oraz celebrowania Dni dziedzictwa Narodowego czyli Polish Heritage Days.

Ze szczegółowym planem zapoznać się można na ulotkach i plakatach oraz fanpage'u Polish Klan

Association na Facebooku.

Podczas imprezy, którą w języku polskim i angielskim poprowadzą prezenterzy, przewidziano

mnóstwo zabaw i atrakcji kulturalno-rozrywkowo-sportowych zarówno dla dzieci jak i dorosłych:

• Wspólny Polonez na rozpoczecie wydarzenia
• Pokaz tańca ludowego w wykonaniu: Zespołów tańca Orleta, Żywiec, Tatry i Koziołek
• Recytacja wierszy patriotycznych przez dzieci
• Występy dzieci z Polskiej Szkoły Muzycznej w Londynie
• Rodzinne konkursy z nagrodami
• Występ Magic Dave
• Warsztaty cyrkowe i artystyczne
• Zajęcia sportowe organizowane przez OHM Sport oraz Skillz4Life
• Wesołe miasteczko (Beach's FunFairs)
• Muzyka na żywo w wykonaniu światowej sławy gwiazdy RIU CARLOS FERREIRA oraz z Polski -

Marcin Klimczak - wokalista zespołu Magma ze swoim największym hitem - AICHA!

Nie zabraknie również występów lokalnych artystów - SILVII i Retro Singers.

Uczestnicy będą również mogli wziąć udział w historycznym „Treasure Hunt”. Kilka polskich

organizacji tj Poland Street, Medical Aid, Wawel, Klub Polak Mały, Metropolitan Police Polish

Association, Skillz4Life, polscy pisarze miedzy innymi Renata Kamińska, Wojciech Filaber, Agnieszka

Salek i Katarzyna Nosal oraz nasze stowarzyszenie zorganizuje punkty w parku, w które trzeba będzie

odwiedzić oraz poznać przez zabawę naszą kulturę, tradycję i historię, aby następnieuzyskać

pieczątki. Po zdobyciu wszystkich pieczątek uczestnik otrzyma nagrodę.

Na miejscu będzie można zakupić pamiątki, naturalne produkty, pyszne jedzenie, lody, polskie

pieczywo oraz napić się piwa.

Wydarzenie zaszczycą swoją obecnością goście honorowi m.in. Mayor Borough of Hounslow, lokalni

radni oraz przedstawiciele polskiej Ambasady w Londynie.

Wstęp na wydarzenie jest bezpłatny dzieki sponsorom.

Nasze wydarzenie finansowo wsparli: council London Borough of Hounslow, Ambasada RP w

Londynie, Inspire Hounslow, FTSpot, My VIT, Motivation Academy, Creative People & Places,

Fundacja Wanda & Janusz Prawdzic-Szlaski Trust, Mrówka-Ant BM Builders Merchants, Supreme

Financial Solution Ltd, Smart Choice Financial Services, Green Fox London, Lycamobile, KS Sypien, Art

Creation, Polish Village Bread, Creamy BTB Catering, 4Mama BBQ, Tommy Builder, Dryline, Łukasz

Kaźmierczak, Dr Gryglicki & Crow oraz Osbornes Law. Dziękujemy im serdecznie za pomoc w

realizacji projektu.

Dziękujemy serdecznie i zapraszamy!

Link do wydarzenia -> https://www.facebook.com/events/461605959098262

By

Sebastian Polonia 2023-04-06

Najbliższe "Londyńskie Spotkania Autorskie" odbędą się już 22 kwietnia 2023 w Polskim Ośrodku Spoleczno-Kulturalnym w Londynie (IIIp. Sala Atrium, godz.18.00). 

Tym razem obok poezji Dariusza Adama Zellera oraz piosenek autorskich Remiego Juśkiewicza, będzie można zpoznać się z twórczością: Bożeny Krasowskiej (malarstwo), Małgorzaty Trębickiej (literatura), Aleksego Wróbla (poezja).

Szczegółowe informacje znajdują się na plakacie. Wydarzenie odbywa się raz w miesiącu i zdecydowanie warto stać się jego wiernym odbiorcą. Naturalność i sympatia, z jaką Darek i Remi przedstawiają uczestników spotkania, pozwala przełamać lody między twórcą a odbiorcą, a także doświadczyć sztuki w ciepłej atmosferze, sprzyjającej pełnemu oddaniu się biegowi akcji na scenie, gdzie  wszystko "kręci się" wokół słowa, obrazu i melodii. 

Organizatorzy pragną też poinformować, że do grona patronów medialnych dołączyło Stowarzyszenie Pisarzy Polskich. 

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-04-06

Doceniany przez słuchaczy, zarażający pasją do muzyki, oddany swojej pracy i audycjom, które wciągają go bez reszty. Gdyby za młodu nie związał się z radiem, być może znalibyśmy go obecnie jako cenionego artystę-plastyka. Człowiek wielu talentów, a przy tym skromny i niezwykle życzliwy.

Adam Droździk – dziennikarz. Na antenie Polskiego Radia PiK od 1989 roku. Z uporem maniaka dba o dobre imię muzyki rockowej, szczególnie tej podniesionej do rangi sztuki. Uzależniony od nut! Słucha także dobrego jazzu, bluesa i muzyki alternatywnej. Popularyzator nietypowych brzmień, chętnie poszukujący ich w Skandynawii oraz każdym nietypowym miejscu na Ziemi. Autor audycji “Poeci Rocka”, “Rock Around” i “Muzyczne podróże”. Współautor koncertowych spotkań w studiu i na antenie. Miłośnik zwierząt z wyraźnym “bzikiem” na punkcie swojego kota. W wolnych chwilach chętnie oddający się drugiej miłości, czyli plastyce. Jeśli ma ich więcej, chwytający za gitarę, bądź udzielający się w kuchni. Na gitarze grać nie potrafi, ale lubi! Zdecydowanie lepiej niż gitarowe kompozycje, wychodzą mu pierogi.

Agnieszka: Kiedy i w jakich okolicznościach postanowiłeś zostać prezenterem radiowym?

Adam: O tym zadecydowała miłość do muzyki, a za nią i praca w wypożyczalni płyt CD, bardzo popularnych w latach 80. ubiegłego wieku. Z jej zasobów korzystało również Polskie Radio PiK. W ten sposób zbliżyłem się do rozgłośni, w której zacząłem bywać jako gość aż... pewnego dnia zaproponowano mi samodzielne prowadzenie audycji muzycznych. I tak trwa to już niespełna 34 lata. (uśmiech!)

Agnieszka: Piękna historia. Z pewnością ten debiut masz wciąż żywo w pamięci?

Adam: Wszystko zaczęło się nocą! A właściwie o północy z soboty na niedzielę. Tak też nazywał się program nocny – “Sunday/Monday”, w którym z kolegą mieliśmy swobodę prezentowania muzyki z płyt wartych polecenia. Trzeba pamiętać, że w tamtych czasach otwieraliśmy się na szeroki dostęp do muzyki z nośników cyfrowych. Płyty CD przywożone były z Berlina Zachodniego...

Dużo nowości dostawało się bardzo szybko na radiową antenę. (uśmiech!)

Agnieszka: Czy od zawsze popularyzowałeś wyłącznie muzykę rockową, czy inne gatunki również bliskie są Twojemu sercu?

Adam: Wychowywałem się na muzyce rockowej, właściwie dzisiaj już uważanej za klasykę tego gatunku. Lata 70. XX wieku były piękną szkołą rocka, ale i wcześniej chłonięta muzyka utkwiła we mnie na dobre i obecnie również potrafi zabrzmieć sentymentalnym echem. (uśmiech)

Agnieszka: “Poeci Rocka” – jako poetkę (uśmiech!), wyjątkowo ciekawi mnie, co autor audycji miał na myśli, nadając jej taki właśnie tytuł?

Adam: To żadna tajemnica... (śmiech!) Początkowo audycja przybliżała teksty artystów i grup, które – moim zdaniem – podnosiły gatunek rockowy do rangi sztuki. Muzyka w odniesieniu progresywnym, wykonawcy wpisujący się w ofertę art-rocka zawsze wykazywali się smakiem i wrażliwością dla muzyki, i warstwy lirycznej. To działało na moją wyobraźnię. Z biegiem lat audycja się nieco zmieniła, jednak wciąż jej sednem jest popularyzowanie poetyckiej strony muzyki rockowej.

Agnieszka: A “Rock Around” jakie ma misje i cele?

Adam: W zasadzie w każdym z moich odniesień do rocka starałem się ukazywać jego szlachetność, bronić tego gatunku przed obiegową opinią obdartych szarpidrutów, którzy tylko generują hałas. W audycjach do dzisiaj stawiam na muzyczną jakość. Muzyka rockowa w pełni na to zasługuje. Stronię od wszelkich modnych zastosowań, które szybko znikają, nie pozostawiając po sobie ważniejszych śladów w historii muzyki.

Agnieszka: Czy udało Ci się zarazić Bydgoszcz rockiem?

Adam: Tylko Bydgoszcz? Rozgłośnia ma charakter i zasięg regionalny! (śmiech!)

W czasach startu mojej radiowej przygody nie było Internetu. Naziemne rozgłośnie komercyjne też dopiero raczkowały. Z tamtych lat do dzisiaj dobiegają mnie głosy Słuchaczy twierdzących, że muzyka z audycji, które mam zaszczyt prowadzić, miała jakiś wpływ na ich gusta, na ich życie... To bardzo miłe. (uśmiech!)

Agnieszka: Twoja praca radiowego dziennikarza muzycznego jest szanowana i doceniana, o czym świadczą liczne wyróżnienia oraz nagrody, jakie otrzymałeś przez lata.

Adam: Nie pracuję dla wyróżnień! To oczywiście bardzo ważne gesty, ponieważ przekonuję się, że moja praca nie idzie na marne, jednak radio potrafi uzależnić, kraść masę czasu, a każda audycja stanowi wyzwanie. Słuchacz bardzo szybko wyłapie "ściemę" i być może nie będzie chciał wrócić. O ile Słuchacze poświęcają im swój czas, to jest dla mnie najcenniejszym wyróżnieniem. (uśmiech!)  A konkurencja rośnie… (śmiech!)

Agnieszka: Prywatnie “masz kota” na punkcie kota… Opowiedz nam o tej miłości.

Adam: Mój kot o imieniu Tofik to prześliczna, ruda znajda. Jak opowiedzieć o miłości do miauczącego futrzaka? Wystarczy, że nie traktuję go jako zwierzę a członka rodziny, którego czytać trzeba się było nauczyć; z którym rozmawia się i wierzy, że doskonale wszystko rozumie; który potrafi słuchać i reagować na moje emocje. Bardzo irytuje mnie zupełnie bezsensowne porównywanie psów i kotów, czego efektem jest stawianie tych drugich gdzieś niżej w hierarchii. Kot to kot, a psy też bardzo kocham! (uśmiech!)

Agnieszka: Rozumiem, że lepienie pierogów jest efektem Twojego rozmiłowania się w sztukach plastycznych…

Adam: Pierogi... Jeśli ktoś je lubi, to i przygotowanie ich nie stanowi problemu, a te domowe zawsze są najsmaczniejsze. Przyznaję, że w świątecznym wydaniu są nie lada wyzwaniem, bo i przez lata urosła znacznie grupa ich amatorów... a to już tłumaczy się nie setkami sztuk. Przekroczyć tysiąc już mnie nie zdziwi! (śmiech!) Ponieważ jestem diabetykiem, bardzo trudno mi utrzymać ograniczenie w konsumpcji. (uśmiech!) A wychodzą smaczne!!!

Agnieszka: A tak na poważnie: rysujesz, malujesz?

Adam: Sztuki plastyczne? Już dawno nie malowałem... Tutaj już nie tylko chodzi o czas, ale również odpowiednie światło. Poza tym farby brudzą i łatwo dostać po głowie. (śmiech!) Rysunek? Częściej, bo łatwiej znaleźć miejsce i sposobność... Jeszcze kilka lat temu potrafiłem pochylić się nad drewnem i za pomocą ujarzmionej elektryczności wydobywać z niego obrazy... Wiele z nich znalazło sobie miejsce gdzieś w szerokim świecie. (uśmiech!) Jeszcze do tego wrócę!

Agnieszka: A co z tą gitarą? Jest czas, by czasem pograć…  

Adam: Hmmm... kiedyś potrafiłem spędzać z nią wiele godzin dziennie. Dzisiaj oczywiście potrafię ją nastroić, pamiętam chwyty... Codzienność zabiegana i wnosząca coraz więcej obowiązków, kradnących czas, nie pozwala dotknąć sześciu strun... Ale mam ją na widoku, odkurzam; jest wierna i cierpliwa... i tylko trochę młodsza niż ja. (śmiech!) Wie, że o niej pamiętam i  przyjdą jeszcze dla nas dobre dni. (uśmiech!)

Agnieszka: Dziękuję Ci bardzo, Adamie, za rozmowę. A Państwa czytelników zapraszam serdecznie na fale Polskiego Radia PiK!

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz 

https://kuchniawolosiewicz.blogspot.com/

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-04-06

Scena Polska.uk powraca ze sztuką "Ścielę wieczne łoże". W kwietniu Artyści zagrają dwa ostatnie przedstawienia, specjalnie dla tych, którzy nie zdążyli zobaczyć tej interesującej pozycji!!!

"Ścielę wieczne łoże" to dramat, który jednocześnie bulwersuje i uwodzi... Jeszcze długo po jego obejrzeniu będzie nawiedzać Wasze sny. Z pewnością warto go zobaczyć. Publiczność wychodziła ze Studia POSK i zachwycona, i poruszona - może nawet zbulwersowana!

Daj się porwać sile słów! Czy jednostka może decydować o życiu lub śmierci innych? Jak wielka jest w ludziach potrzeba wspólnoty? Czy w obliczu samotości, jesteśmy bardziej podatni na manipulacje? Trwa nocna audycja live on air, którą prowadzi redaktor niestroniący od używek. Pierwszy telefon od słuchaczki... Ta dzwoni z problemem, który przynosi niecodzienne rozwiązanie od redaktora i słuchaczy…

Niedziela, 16.04.23 godz. 17:00 

Niedziela, 23.04.23 godz. 17:00

To niepowtarzalna okazja, by zobaczyć dzieło na tyle kontrowesyjne, że nie było wystawiane w Polsce! Po sztuce dyskusja z publicznością! Szykujemy rówież dla was niespodziankę, wkrótce podamy więcej informacji. BILETY

scenapolska.uk  i FB

autor: Marek Otwinowski

Występują: Wojtek Piekarski, Renata Lambourne, Jarek Redestowicz, Lukasz Zaplotny, Patrycja Zajac

Reżyseria: Helena Kaut-Howson
Polecamy!!!

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-04-03

Polski Klub w Bury zaprasza na warsztaty pt. "Wiosna kobiet", które odbędą się 2 kwietnia 2023; szczegóły znajdują się na plakacie. Oferta jest niezwykle interesująca i bogata.
Szczególne zainteresowanie miłośników książki wzbudzi na pewno spotkanie z Beatą Karbownik - blogerką literacką oraz Izą Redesiuk - pisarką.

Beata Karbownik - "matka chrzestna" polskiej literatury na emigracji, blogerka promująca "dobrą książkę". Pochodzi z województwa świętorzyskiego, od szesnastu lat mieszka w Wielkiej Brytanii. Jest mamą dwóch nastolatek.

Rozmowa o miłości do książek z Beatą Karbownik, czyli “matką chrzestną” literatury polskiej na emigracji (polonia24.uk)

Izabela Redesiuk – urodzona w 1993 roku w Siedlcach. Absolwentka LO o profilu prawno-dziennikarskim, po kilkuletniej przygodzie z teatrem wyemigrowała w 2012 roku do Wielkiej Brytanii. Fanka książek z gatunku fantasy i horroru, choć nie gardzi dobrym kryminałem lub romansem, oraz ciężkich brzmień. Prywatnie matka dwojga bardzo młodych ludzi i jednego kocura. Cierpi na arachnofobię i bezbożnie kładzie ananasa na pizzę.

Beata i Iza podczas "Wiosny Kobiet" zaprezentują sylwetki i twórczość następujących pisarek emigracyjnych, m.in.:Agnieszki Bednarskiej, Magdaleny Lytek-Dehiles, Agnieszki Kuchni-Wołosiewicz oraz Róży Wigeland.

Wstęp na warsztaty jest bezpłatny.

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-03-20

Człowiek z pasją, kochający życie i podróże. Potrafii odnaleźć artystyczny zamysł boski w najmniejszym detalu perspektywy, która przed nim. Nie boi się ryzykownych stwierdzeń, choćby takich, że najlepsze zdjęcie już zrobił. A przecież jeszcze tyle przed nim…

Tomasz Woźniak – fotograf i podróżnik. Studiował na Uniwersytecie Łódzkim. Od wielu lat mieszka w Wielkiej Brytanii, gdzie aktywnie uczestniczy w życiu Polonii, o czym m.in. świadczą jego liczne fotoreportaże z ważnych wydarzeń społeczno-kulturalnych. Zdjęcia Tomka często towarzyszą publikacjom prasowym.

Kiedy w Twoim życiu pojawiła się fotografia?

Fotografią ineresuję się od dzieciństwa. Już w szkole podstawowej chodziłem na kółko fotograficzne do Pałacu Młodzieży w Łodzi, które prowadziła pani instruktor Jaskółowska. To była wspaniała kobieta. Robiliśmy czarno-białe zdjęcia, sami wywoływaliśmy filmy w koreksie i w ciemni. Odebrałem prawdziwą lekcję fotografii.

Czym dla Ciebie jest możliwość “kadrowania” świata?

Fotografia ma niejedno oblicze. Bez zdjęć współczesny świat nie mógłby istnieć. Rozejrzyjmy się dookoła. One są wszędzie: na bilbordach, na sklepach, w książkach, w Intrnecie. Fotografia, tak jak film, bardzo silnie wpływa na życie społeczne. Wywołuje emocje – czasem dobre, czasem złe. Niekiedy służy też do manipulacji. To temat rzeka.

Szczególne połącznie stanowią: fotografia i podróże. Zdjęcia, które powstają podczas wypraw, pokazują moim przyjaciołom świat taki, jakim jest. Jednym nacisnięciem spustu migawki zatrzymuję czas – magia! Nie możemy fizycznie wrócić do “wczoraj”; jedynie patrząc na fotografie…

Jakim rodzajem fotografii zajmujesz się na co dzień?

Gółwnie zajmuję się fotografią reportażową. Pokazuję jak ludzie spędzają czas, jak się bawią, żyją; jak wyglądają ulice miast. Zawsze się tym interesowałem. Co kraj to obyczaj; co inny ląd, to inny świat.

Posiadasz również bogatą kolekcję fotografii domunetujących Twoje podróże. To fantastyczny materiał.

Tak, mam mnóstwo zdjęć z moich podróży. Zjechałem Indochiny, rozmawiałem z mnichami buddyjskimi, poznałem tamtejszą religię. Byłem na Sawnnie i na safari w Keni. Widziałem lodowiec na Islandi oraz wiele innych, fantastycznych miejsc na świecie. A aparat zawsze był (i jest!) przy moim boku.

Najlepsze zdjęcie, które zrobiłeś… Masz już takie?

Dwa – chłopiec z wężem na szyi i dziewczynka w łódce razem ze żmijami. Robi wrażenie! To było w Kambodży. Oni mieszkali w wiosce na wodzie w drewnianych domkach na palach. Szok dla ludzi wychowanych w kręgu kultury zachodnio-europejskiej!

Czy masz jakieś plany i marzenia związane z fotografią?

Zamierzam wybrać się w podróż dookoła świata… Może nie tak dosłownie, ponieważ nie starczyłoby mi życia. Jeden tydzień na jedenym kontynencie. To akurat da się zrobić!.

Jeśli ktoś chciałby skorzystać z Twich usłuh fotograficznych, jak się z Tobą skontaktować?

Oprócz fotografi repotażowej robię fotografię: ślubną, studyjną, produktową i przyrodniczą. Najlepiej wysłać do mnie maila: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

Dziękuję bardzo za zainteresowanie moją działalnością. Pozdrawiam serdecznie wszystkich czytelników

Dziękuję bardzo za rozmowę!

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz (kuchniawolosiewicz.blogspot.com)

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-03-17

25 lutego 2023 budynek restauracji Gospoda w Kettering, zamienił się we wspaniałą salę balową...

Chwilkę przed godziną 17.00 zaczęli schodzić się pierwsi goście, a wśród nich Vice Konsul RP w Londynie, Pan Tomasz Balcerowski, co dla organizatorów wydarzenia było szczególnym wyróżnieniem.

Bal charytatywny dla Opoki, a przede wszystkim wparcia inicjatywny Bezpiecznego Domu Matki i Dziecka w Wielkiej Brytanii, rozpoczął się częścią artystyczną, czyli występem dzieci z Polskiej Sobotniej Szkoły w Wellingborough oraz Wagonika Integracyjnego - grupy wsparcia dla dzieci ze spektrum autyzmu działającej w Northampton. Mali aktorzy zaprezentowali przedstawienie pt. Bajeczka o niebieskim wagoniku, a także zaśpiewali i zatańczyli. Zachwycili publiczność, która długo ich oklaskiwała.

Następnie oficjalnie przywitano Pana Vice Konsula, który do zgromadzonej społeczności polskiej skierował kilka ciepłych słów, a także Ambasadorkę Opoki i Miss Mężatek Irlandii 2014 – Panią Monika Walsh oraz Projektanta mody – Pana Krzysztofa Madalińskiego.

Jednym z wydarzeń świętowanych podczas balu było dziesięciolecie pracy Opoki, które miało miejsce kilka miesięcy wcześniej. Jest to organizacja wspierająca polskie kobiety i dzieci doświadczające przemocy domowej. Organizatorzy balu wyrazili swój podziw dla tych kobiet, które rozpoczęły nowe życie. Polska Społeczność okazała także wdzięczność dla dyrektor i założycielki Opoki, Pani Anety Mackell, a także pracowników, ambasadorów i wolontariuszy tej instytucji. W imieniu Pani Anety statuetkę odebrał Zarząd Opoki. Również w jego ręce przekazano wyróżnienie dla Pana Colina Mackell, którego organizacja Chrysalis Trust Assotiation wkrótce obchodzić będzie swoje dwudziestolecie. Wyróżnienia wręczono także:

- Polskiej Sobotniej Szkole w Wellingborough, która od kilkunastu lat kształci małych Polaków,

- Wagonikowi Integracyjnemu za zaangażowanie w życie i rozwój dzieci wymagajacych szczególnej uwagi,

- Babińcowi Corbaiańskienu, który prężnie działa na rzecz innych, wspierając różnego rodzaju akcje charytatywne,

- przedstawicielom kultury polskiej na emigracji, dziennikarzom oraz osobom, które przyczyniły się do organizacji balu.

Po wspaniałej kolacji, przygotowanej przez Gospodę, naszedł czas na deser – tort ufundowany przez Opokę. I w ten oto sposób goście, pozostając w wyśmienitych nastrojach, zaproszeni zostali do licytacji ubrań z kolekcji Moda Madalińskiego – w tym przepięknej srebrnej sukni, a także obrazu Taniec ku wolności autorstwa Pani Marleny Węcałw z Chester zainpisrowanego inicjatywą Pani Beaty Kubiak. Aukcje kontynuowane będą w Internecie; szczegóły wkrótce!

Część taneczną wieczoru otworzył walc wiedeński. Kolorowe pary zawirowały na parkiecie...

Warto dodać, że podczas eventu można było wesprzeć incjatywę Bezpiecznego Domu Matki i Dziecka poprzez nabycie losu z drzewka szczęścia. W tym miejscu organizatorzy serdecznie dziękują wszystkim sponsorom, którzy na ten cel przeznaczyli wspaniałe upominki.

https://www.facebook.com/katarzyna.sajnaj , https://www.facebook.com/izabela.malita, https://www.facebook.com/alpiocosmetics, https://www.facebook.com/goldenline.permanentmakeup, https://www.facebook.com/jmbrows,https://www.facebook.com/AnetaTomaszewskaAestheticSalon, https://www.facebook.com/PureWitch, https://www.facebook.com/terapiatyflo, https://www.facebook.com/modamadalinskiego, https://www.facebook.com/izabela.chrzan,https://www.facebook.com/eva.novotna.73700, https://www.facebook.com/profile.php?id=100088399932863,https://www.facebook.com/mrmrazova, https://www.facebook.com/profile.php?id=100004941856829, https://www.facebook.com/profile.php?id=100074481671336,https://www.facebook.com/profile.php?id=100064697795748,https://www.facebook.com/profile.php?id=100005098062237

Podziękowania także dla mediów: Wyspa.tv, The London Post, Polonia24.uk, Lajdiz, Radio Islanders. Imprezę poprowadzili: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz i Robert Jankowski, a za oprawę muzyczną odpowiadał DJ Daro. Zdjęcia: Tomasz Woźniak.

autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz

https://kuchniawolosiewicz.blogspot.com/

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-02-27

Teatr POSK proponuje dzieciom w marcu 2023 "Powtórkę z Czerwonego Kapturka", zapraszając najmłodszych i ich rodziców do świata bajek. Jest to idealny wybór na pierwsze spotkanie z aktorami i sceną, ale także i na kolejne. Na tym spektaklu nikt nie będzie się nudzić,  emocje są zagwarantowane! Znakomcie wyreżyserowane przedstawienie z piękną scenografią, wspaniałymi kostiumami, świetną muzyką i znakomitą grą aktorską, to idealny sposób na spędzenie popołudnia w Londynie.

Oferta skierowana jest do osób indywidualnych, ale także do grup (szczególnie polskich szkół sobotnich).

Bilety do nabycie za pośrednictwem Internetu. Rezerwacje dla grup powyżej 15 osób: This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it..

By

Agnieszka Kuchnia-Wolosiewicz Polonia 2023-02-18