Polski Ośrodek Społeczno-Kulturalny zaprasza na koncert pt. "Nie kochać w taką noc, to grzech" 26 lutego 2023 o godz. 17.00.
W programie wiele dawnych szlagierów polskiej muzyki rozrywkowej.
Wystąpią: Weronika Brudzińska, Mateusz Mikoś, Tomasz Jachym, Sławomir Gaudyn, Balet Cracovia Danza.
Ostatnie bilety do nabycia drogą internetową w cenie. Szczegóły na plakacie.
Nie może Was zabraknąć!
Fale Dunaju na Tamizie. Impresje Artystyczne – pod takim tytułem 4 lutego 2023 w Polskim Ośrodku Społeczno-Kulturalnym (POSK) w Londynie odbyło się spotkanie Polonii z Londynu oraz Wiednia (wystąpili także twórcy z Polski) pod egidą audycji Remiza Remiego Juśkiewicza i projektu Vienna Dream Jacka Rozmiarka.
Punktualnie o godz. 18.00 w sali Atrium rozpoczął się wieczór pełen muzyki, poezji i malarstwa. Wcześniej jednak głos zabrała dyrektor ds. kultury w POSKu, Pani Żaneta Brudzińska, a następnie dziennikarz i poeta, Dariusz A. Zeller, wręczył Pani Agacie Olewińskiej medal Poezji Londyn - odznaczenie im. Barbary Jurkowskiej-Nawrockiej, którego fundatorem jest poeta, Adam Siemiańczyk.
Po chwili duszami widzów zawładnęli artyści wprost znad Dunaju, czyli: Maria Glonek, Bożena Żywiczka, Halina Benkovics-Krajewska, Danuta Czerwińska-Murawska, Bogumiła Pidło i Jacek Rozmiarek.
W drugiej części spotkania wystąpili poeci z Wielkiej Brytanii, promując wydaną w lipcu 2022 r. antologię emigracyjną pt. Trzynaście Pokoi: Kasia Krawiecka, Ewa Taylor, Dorota Górczyńska-Bacik, Renata Cygan, Iza Smolarek, Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz, Alex Sławiński, Wiesław Fałkowski, Dariusz Adam Zeller, Mirosław Kraszewski. Tego wieczora m.in. wybrzmiały piosenki Remiego Juśkiewicza do tekstów kilkorga spośród powyżej wymienionych artystów.
Zanim na scenę wyszedł Chris Rae, Gospodarz eventu zaśpiewał zadedykowaną “Wiedeńczykom” piosenkę do tekstu Danuty Nogawki i gościnnie wystąpiła Małgorzata Kuchnia z wierszem o Krakowie.
Występ Chrisa wzbudził wiele emocji, spotykając się ze znakomitym odbiorem. Autorska twórczość muzyka, inspirowana Beatlesami, zachwyciła. Następnie mikrofon przejęła Natalya Kavczynska, która przy akompaniamencie Marka Tomczaka, wykonując covery znanych utworów, porwała publiczność do tańca.
Warto dodać, że obok malarstwa i grafiki, tego wieczora na ścianach Atrium zawisły również fotografie (autorstwa Piotra Bacika).
Na spotkanie nie udało się dotrzeć: Samuelowi Goo, Elżbiecie Rudzińskiej-Paul, Katarzynie Baszczyńskiej, Jakubowi Kurzyńskiemu oraz Leonardowi Franciszkowi Berendtowi, jednak mimo tego można było zapoznać się z ich twórczością.
“Obecność podczas polskiego wieczoru artystycznego to dla mnie zaszczyt. Cieszy mnie, że naród ten kocha literaturę i sztukę w ogóle. Choć nie znam języka polskiego, czułem atmosferę wydarzenia – poezji, muzyki, malarstwa, grafiki i fotografii. Wszystko to było znakomite. Gratuluję Polonii wspaniałej inicjatywy i odniesionego sukcesu” – powiedział Raza Syed (dziennikarz The London Post).
Swoją obecnością wśród publiczności zaszczycili: Mariola Dobrenko (muzyk, Dyrektor Festiwalu Młodych Talentów “Polonus”), Regina Wasiak-Taylor (Prezes Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie), Nika Boon (dziennikarka Radia PRL w Londynie, wokalistka i songwriterka), Raza Syed (dziennikarz The London Post), Grupa Teatralna "Hoppala" z Wiednia.
Wydarzenie odbyło się m.in. przy wsparciu Ambasady RP w Londynie i POSKu.
autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz
Fotografie wyk. przez uczestników spotkania.
Cechują ją refleksyjne spojrzenie na życie, podąża własną ścieżką i choć ma wiele pasji oraz talentów, nie lubi o nich opowiadać. Interesuje się przeszłością i jej wpływem na teraźniejszość oraz przyszłość. Łączy stare z nowym. Pozostaje także w nieustannej podróży i zachwycie nad światem, ludźmi… Pragnie łączyć i budować, nigdy… dzielić! Swoją piękną misję spełnia m.in. jako radiowiec oraz artystka.
Agnieszka Zemła – dziennikarka Radio Praga z Warszawy. Pochodzi z małej miejscowości i ma korzenie wołyńskie. Jest duszą artystyczną: maluje, lepi z gliny, pisze. Autorka i prezenterka audycji radiowej Do innego świata, którą prowadzi z Pawłem Zemłą.
Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz: Znam Cię przede wszystkim jako redaktorkę Radia Praga.
Agnieszka Zemła: Od ponad dwóch lat prowadzimy z mężem audycję pt. Do innego świata. Nazwa pochodzi od obrazu, który kiedyś namalowałam. Zaczęło się, jak to zwykle u mnie, przez przypadek... Mój kolega, Andrzej Krupa (zgodził się na podanie swojego nazwiska) – wychowanek Piotra Kaczkowskiego z dobrej starej “trójki”, usłyszał mój głos i powiedział, że chciałby go słuchać w radio.
Pierwsza audycja odbyła się kilka dni później i tak ta przygoda trwa po dziś dzień. Mam nadzieję, że będzie rozwijać. A wcześniej byłam pilotem wycieczek. Tak więc praca z mikrofonem nie jest mi obca.
Audycja Do innego świata – ciepła, serdeczna, radosna… Kogo i co starasz się pokazywać w swoich programach?
Chciałam dać ludziom nadzieję… Stworzyć coś, co będzie odskocznią od codzienności, pozwoli naładować akumulatory.
Wiesz, mam jakoś tak w życiu, że przyciągam ludzi zagubionych i smutnych, którym zwykle chcę pomóc. Sama też kiedyś taka byłam. Pomimo tego, iż jestem ogromnie nieśmiała, postanowiła się przełamać. Stać się inspiracją dla innych. Pokazać, że można przekraczać swoje własne granice, a jednocześnie, robiąc coś dla siebie, działać dla innych.
W moich audycjach pojawiają się różni ludzie. Traktuję ich jak przyjaciół. Ma być serdecznie. Siadamy i… rozmawiamy. Oni są w roli głównej. Staram się stworzyć ciepłą, domową atmosferę, by gość czuł się dobrze i swobodnie, a nie pod presją. Nie chcę nikogo przytłaczać. Ja tylko zadaję pytania, od rozmówcy zależy na ile się otworzy.
Agnieszka i Paweł Zemła's Shows | Mixcloud
Program współprowadzi z Tobą Paweł Zemła…
Paweł to mój mąż. Pomaga mi we wszystkim, a ostatnio powiedział, kiedy ośmieliłam się nareszcie malować znowu “na płaskim”, a nie tylko na filiżankach, sukienkach itp., że jest szczęśliwy wtedy, gdy ja jestem szczęśliwa. Cóż można do tego dodać?
Jest bardzo oczytanym, inteligentnym, empatycznym i przystojnym mężczyzną. Ma piękny głos, wspaniale radzi sobie z ludźmi i szybko nawiązuje z nimi relacje. Kocha muzykę, żeglowanie i ma świetnych Przyjaciół. Znosi po męsku te moje “fanaberie” artystyczne i co chwilę ma nowe pomysły. (uśmiech!)
My, tutaj na emigracji, bardzo cieszymy się, że pamiętasz również o twórcach, którzy funkcjonują artystycznie poza Polską.
Tak. To mi bardzo bliskie. Mam przyjaciół w świecie. Polaków, których drogi poprowadziły za granicę. Tam znaleźli swój azyl, ale tęsknią za Polską. Ja za nimi też tęsknię. Chciałabym Was wszystkich tutaj, do Polski, znowu “przyciągnąć” i opowiadać Wam, przypominać o tym, co piękne, dobre, prawdziwe. Może zechcecie wrócić lub, jeśli nie, to abyście byli dumni z tego, kim jesteście i o tym nigdy nie zapomnieli. To piękne mieć tożsamość, korzenie i mimo że jesteśmy dość biednym krajem, jako Polacy, mamy wiele wspaniałych cech, za które cenią nas za granicą. Pokazaliśmy to. Historia o tym mówi. Może bywamy nieco szaleni, nie zawsze wiemy, na co się porywamy i nie mamy do tego wystarczająco narzędzi... Niemniej jesteśmy: wspaniali, kreatywni, bardzo inteligentni, mamy przystojnych mężczyzn i piękne kobiety. Wyjątkowo. Nie tylko duchem, ale i ciałem!
Radio Praga łączy się ze Stowarzyszeniem Serduszko dla dzieci. Czy mogłabyś wytłumaczyć tę zależność.
Radio Praga jest projektem Stowarzyszenia “Serduszko dla dzieci”. Jesteśmy Wolontariuszami. Utrzymujemy się sami. Jeśli więc ktoś zechciałby wesprzeć nasze Radio, może konkretną audycję, zachęcam do odwiedzenia naszej strony. To na pewno ułatwi nam życie i pomoże utrzymać projekt.
Z założenia nie pobieramy wynagrodzenia za swoją działalność. Zachęcam do wywiadu z naszymi założycielami, którzy do ponad 25 lat działają na rzecz dzieci z trudnych rodzin, a także prowadzą ogromnie dużo innych projektów charytatywnych.
Jesteś osobą niezwykle kreatywną, duszą artystyczną i… filozofem? Na swoim blogu pt. Filozofia jest kobietą, czyli wymyślinalia Agnieszki piszesz o….
O codzienności; filozofii codzienności inspirowanej wartościami zaczerpniętymi z myśli greckiej... Wszystko to, co najlepsze i uniwersalne dla połączenia ludzi niezależnie od rasy, płci, religii...Wiadomo, że urodziłam się w kraju, który jest chrześcijański i szanuję to. Jestem katoliczką, choć moja wiara jest nieco bardziej uniwersalna. Bardziej w kierunku wartości, które mogłyby przyświecać i łączyć wszystkich. To całkiem inna historia i może uda mi się zrobić na ten temat cykl audycji i rozmów z kimś, kogo cenię.
Czasem daję swoje przepisy, ponieważ lubię kreatywnie gotować (jak każda niemal Polka, która tworzy coś z niczego). Kupiłam rower, żeby przestać palić... Również to opisuję na blogu i swoje malowane sukienki na rower. (uśmiech!) Z tym paleniem jeszcze mi się nie udało, ale jestem bliska. Proszę o trzymanie kciuków!
Chciałam iść na filozofię... studia wzornictwa na ASP lub innej uczelni. To planuję. Nie wiem, skąd wezmę na to pieniądze. Może zarobię? Na wygraną w totolotka nie liczę. Może znajdzie się jakiś marchand, który zechce mi pomóc w drodze? Szalona ze mnie idealistka i perfekcjonistka niegroźna. (śmiech!) Przyjazna. Trzeba mnie tylko trochę poznać. Można wtedy oswoić. Chodzę własnymi ścieżkami. Może dlatego lubię nasze zwierzę domowe – kotkę. Któż to może wiedzieć, poza mną samą? Wiadomo… jestem kobietą, muszę mieć swoje tajemnice. (śmiech!)
Filozofia jest kobietą, czyli wymyślinalia Agnieszki :) (agnieszkawdowicka.blogspot.com)
Piszesz, ale także… malujesz? Wiem, że jesteś umówiona już z Remim Juśkiewiczem na wirtualny wernisaż Twoich prac w jego londyńskiej audycji kulturalno-muzycznej pt. Remiza.
Są to nie tylko obrazy, ale także zdobienictwo, na przykład porcelany. Traktuję każde podłoże jako możliwość tworzenia sztuki. Na porcelanie również maluję pejzaże, portrety...Tak samo, jak na sukienkach czy ścianach... Pejzaże na talerzach choćby! Mam teraz (wyjątkowo!) wenę i bardzo dużo maluję, żeby w bezpieczny sposób wydobyć z siebie emocje oraz nazwać je.
Zajmujesz się również rzeźbiarstwem.
To za dużo powiedziane. Od dziecka “lepię” - szczególnie głowy. W dzieciństwie z plasteliny... Teraz z gliny. Upodobałam sobie popiersia; twarze, na których coś ciekawego się maluje. Bo przecież na twarzach ludzi maluje się ich życie. Nasze ciało stanowi zapis naszej historii. Swoista mapa. Jedyna i niepowtarzalna. Tak jak linie papilarne. Kocham patrzeć na dłonie i bardzo szanuję spracowane ręce, które były zawsze gotowe do dawania... Jak mamy, babci, dziadka czy w ogóle dobrych ludzi, którzy zawsze są gotowi, żeby dać coś najlepszego. Nawet jeśli dla kogoś innego to drobiazg i nic niewarty szczegół.
Twoje plany i marzenia?
Zaplanowałam mozaikę w łazience! (śmiech!) Materiały są zakupione, a mozaika będzie z materiałów, które zebrałam dotąd. Przemaluję meble. A tam poza tym nagrywam wiersze pewnego autora. Trochę nam się nie dograły terminy... To zapewne z powodu wielu innych zobowiązań. Czasem tak bywa. W ogóle audiobooki i szczególnie wiersze do słuchania. Chcę to wszystko mądrze połączyć, ponieważ przecież całe nasze życie to sztuka. Najpiękniejsza ze sztuk! A my możemy, każdy po swojemu, dołożyć swoją cegiełkę do całości.
Oczywiście nadal będę nagrywać audycje i rozmowy z mądrymi ludźmi.
Dziękuję za rozmowę!
autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz
Londyńskie Nagrody Literackie przyznawane są od 1951, są więc najstarszymi nagrodami literackimi w całym polskim piśmiennictwie.
Wkrótce odbędzie się Gala Nagród Literackich. W roku 2022 otrzymali je:
- Wioletta Grzegorzewska najlepszą książkę ("Wilczą rzekę"),
- prof. Neal Pease z Uniwersytetu Wisconsin w Milwaukee za popularyzację kultury polskiej w świecie.
Werdykt jury odczyta Aleksandra Ziółkowska-Boehm (USA) oraz Regina Wasiak-Taylor (UK).
Odznaczenia wręczy laureatka nagrody Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, wykładowca UCL, dr Katarzyna Zechenter.
Jest to wyjątkowa okazja, aby spotkać laureatów i wysłuchać fragmentów najnowszej książki Wioletty Grzegorzewskiej pt. „Wilcza rzeka”. Na gali obecny będzie także prof. Neal Pease.
ZPPnO zaprasza 19 lutego 2023 do Ogniska Polskiego w Londynie, 55 Exhibition Rd, Londyn SW7 2PG, 2. piętro.
Spotkanie rozpocznie się o godzinie 16.00.
Urocza blondynka, którą poznałam na spotkaniu Moli Książkowych w Corby. Letnim popołudniem w zwiewnej sukience, z burzą loków, przypominała Marilyn Monroe. Niech Was jednak nie zwiodą te piękne, błękitne oczy. Jeśli zechce, zabija spojrzeniem... – tak o sobie mówi. Potrafi być stanowcza i asertywna. Cechuje ją silna osobowość, co z pewnością sprawia, że realizuje swoje plany i marzenia.
Dominika Caddick, urodzona w 1984 roku, z pochodzenia białoborzanka, od 2005 roku mieszkającaw Anglii. Autorka dwóch nowelobyczajowych: Jednak i Tak miało być, a także tomiku poezji Życiem pisane .Laureatka tytułu Osobowość Roku 2020 w dziedzinie kultury w Gorzowie Wielkopolskim.
Promotorka i wydawca projektów niezależnych autorów oraz debiutantów. Założycielka firmy wydawniczej DC Books. Z natury realistka, z wyboru optymistka z głową pełną niekonwencjonalnych pomysłów i marzeń. Kiedy tylko czuje, że życie wokół niej za bardzo się rozpędzi, ucieka w świat samotnych spacerów i starych piosenek.
U ludzi ceni szczerość i tolerancję oraz otwartość na piękno otaczającego świata.
Agnieszka: Poezja czy proza?
Dominika: I to, i to. W zależności od tego, co w danym momencie mi w duszy gra. Nie nazywam siebie pisarką czy poetką. Z resztą, żeby coś z człowieka wychodziło, coś sie rodziło, a potem cieszyło, nie musi być nazwane, prawda?
Kiedy zaczęłaś pisać?
W roku 2019. Zaczęło się od urodzinowego opowiadania dla przyjaciela, które później przerodziło się w nowelę obyczajową Jednak, a po roku również w drugą część pt. Tak miało być.
Czyli wszystko zaczęło się od Jednak?
Pierwszą publikacją było Jednak, potem Tak miało być, następnie moje opowiadania ukazały się w antologiach nieOCZYwista i Mikołowski Kalejdoskop, a wiersze w tomiku poezji Życiem pisane. Obecnie pracuję na powieścią z elementami obyczajowymi i kryminalnymi, której tytułu jeszcze nie zdradzę. Mam nadzieję, że uda mi się ją wydać w tym roku. (uśmiech!)
Jaką rolę pełni pisanie książek i wierszy w Twoim życiu. Czy to już ten etap, że można z tego żyć?
Pisanie jest dla mnie formą relaksu i wyrażania siebie. Nigdy nie planuję z tego żyć. Piszę, bo chcę. Jeśli kiedykolwiek „chcę” zamieni się w „muszę, ponieważ trzeba zarobić „na chleb”, rzucę wszystko w kąt, gdyż przestanie mi to sprawiać przyjemność.
Rozwijasz się nie tylko pisarsko, ale również jako wydawca.
Tak jest. Od września 2022 roku jestem Dyrektorową (uśmiech!) firmy wydawniczej DC Books, która prowadzi niezależnych autorów (prozy i poezji) poprzez kręte ścieżki wydawania książek i tomików poezji. Nasze motto brzmi: Słowa po szelest kartek.
Pomagamy spełniać marzenia, nie za miliony monet, w profesjonalny sposób, ponieważ wierzymy, że proces wydawniczy może być przyjemną przygodą, a nie drogą przez mękę. (uśmiech!)
Antologia nieOCZYwista – dla kogo, o czym, gdzie można kupić?
Dla wszystkich i każdego z osobna. To 12 opowiadań o kobietach i kobiecości, napisanych przez 12 (moim zdaniem) niezmiernie utalentowanych pisarzy i pisarek. Książki dostępne są u każdego z nich, przez co istnieje możliwość otrzymania egzemplarza z dedykacją i autografem.
Twoje opowiadanie bezUŻYTECZNA, które znalazło się w tym zbiorze, dotknęło czegoś w mojej duszy, o czym Ci powiedziałam, a Ty odrzekłaś, że zjawisko przemocy i inne rodzaje patologii często pojawiają się w Twoich tekstach. Wypełniasz w ten sposób jakąś misję?
Lubię drapać słowami, zostawiać ślad w czytelnikach i poruszać niewygodne tematy. Piszę o życiu codziennym, którego (niestety) nieodzowną częścią jest ból i przemoc. Nie nazwałabym tego, co robię, misją… może bardziej zamysłem, że wyciąganie na światło brudu, uzmysłowi komuś, iż nie jest sam i inni wokół mają podobne przeżycia i problemy?
Co dla Ciebie jest w życiu najważniejsze, obok “słowa”?
Rodzina, przyjaciele i zdrowie. Kontakt z czytelnikami i czas. Tego ostatniego często mi brakuje, ale pracuję nad mądrym gospodarowaniem danych mi chwil.
Wkrótce wybierasz się na Targi Książki do Poznania. Co tam się będzie działo?
Będzie głośno i radośnie! Dzięki uprzejmości Bibliotekarium, grupa autorska niepOCZYtalni zagości na jednym ze stanowisk Poznańskich Targów Książki od 10 do 12 marca, na które Was serdecznie zapraszam.
Plany, marzenia?
Staram się zbyt wiele w życiu nie planować, ale… pracujemy (z niepOCZYtalnymi) nad antologią – tym razem o mężczyznach. Jak wspominałam piszę powieść, a w międzyczasie wydaję kilka książek poprzez DC Books. Pierwszą z nich, która ujrzy światło dzienne, będzie zbiór ponad trzydziestu wywiadów z polskimi pisarkami Kobiety z pasją autorstwa Marty Urban. W tym samym czasie wyjdzie też książka dla dzieci Bruno Kadyny Już mnie znajdź, mamusiu.
Marzenia mam całkiem przyziemne. Chciałabym dożyć starości, czyt. emerytury, wyjechać do Polski, kupić dom nad jeziorem, pisać książki na tarasie, popijając wino. A te bliżej czasowo, to w ciągu najbliższych lat doczekanie się ogromnego sukcesu moich oszałamiająco utalentowanych przyjaciół po fachu: Ady Johnson, Bruna Kadyny, Kamila Prabuckiego, Łukasza Pietraszkiewicza oraz kilku innych.
Proszę trzymać kciuki, żeby moje marzenia nabrały realnego kształtu – z góry dziękuję! (uśmiech!)
Gdzie można kupić Twoje książki?
Książki są dostępne na mojej stronie www.dominika-caddick.pl
Można tam również znaleźć kilka informacji o DC Books.
Niestety chwilowo nie działa. Ale pracujemy nad jej przywróceniem.
Książki można też kupić bezpośrednio ode mnie, kontaktując się ze mną prywatnie, np. poprzez messengera.
Dziękuję Ci za rozmowę i oczywiście trzymam kciuki za ten spektakularny sukces!
autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz
Radość z pisania i czytania, chęć poznawania świata, ogromna życzliwość, a także wielka delikatność i wyczucie w kontaktach międzyludzkich – w moich oczach taka właśnie jest redaktorka Tygodnia Polskiego, Jolanta Jakacka.
Pochodzi z Wejherowa, ale dzieciństwo spędziła w Chinach. Na początku lat 80., kiedy miała siedem lat, jej tata (jako pracownik Chipolbroku) otrzymał czteroletni kontrakt w Chinach. Zdecydował się zabrać ze sobą swoją rodzinę. I tak spędziła prawie pięć lat w tym odległym kraju, a jakże bliskim jej dzisiaj.
Jest absolwentką filologii rosyjskiej na Uniwersytecie Gdańskim o specjalności translatorycznej oraz kilku kierunków studiów podyplomowych. Od ponad 18 lat wykonuje zawód bibliotekarza. Przeszła przez wszystkie szczeble w tym zawodzie. Posiada doświadczenie w pracy zarówno w bibliotece akademickiej, jak i publicznej. Jest też grafikiem komputerowym, redaktorką tekstów, korektorką i dziennikarką.
Agnieszka: W czasopiśmie polonijnym Tydzień Polski przedstawia Pani sylwetki interesujących osób mieszkających w Wielkiej Brytanii. Jak czuje się Pani w odwróconej roli: nie rozmawiającego, lecz rozmówcy?
Jolanta: Jestem dużo lepszym słuchaczem niż mówcą. Zdaję sobie jednak sprawę, że kontaktując się z wieloma osobami, i to w większości przypadków drogą elektroniczną, wypada powiedzieć trochę o sobie. Przestaje się być anonimowym czy też tylko zdjęciem profilowym w mediach społecznościowych. Z drugiej strony trochę to uzasadni, dlaczego podjęłam się pracy, w której przepytuję innych ludzi na temat ich życia.
Zanim przejdziemy do tych wspaniałych wywiadów oraz innych ważnych aspektów Pani życia zawodowego, przywołajmy na chwilę Pani wspomnienia z dzieciństwa. Nie mogę o to nie zapytać, ponieważ sama miałam przyjemność być dwukrotnie w Chinach, ale z pewnością nie zwiedziłam tyle, ile Pani ze swoją rodziną. Jak zapamiętała Pani tamten czas?
W Chinach mieszkałam z rodzicami w latach 80. To był czas początku otwierania się Chin na świat. Ponieważ mój tata pracował w firmie chińsko-polskiej, był traktowany (a z nim my) jak Chińczyk. Wiązało się to z tym, że mieszkaliśmy poza konsulatem czy ambasadą. Mogliśmy też zwiedzać miejsca, które w tamtych latach nie były jeszcze dostępne dla obcokrajowców. Odwiedziliśmy wiele prowincji położonych w różnych częściach tego kraju. To z pewnością była przygoda życia, choć ja byłam wówczas w wieku moich dzieci, czyli na początku szkoły podstawowej. Stąd wiele wspomnień związanych jest z codziennością i rówieśnikami, z którymi się wychowywaliśmy. Pamiątką z wycieczek są albumy pełne zdjęć.
Jak przebiegała pani edukacja w Chinach?
Mieszkaliśmy przez półtora roku w Szanghaju. Ponieważ nie było tam szkoły dla mnie i mojej siostry – uczył nas tata. Co semestr pisałyśmy prace kontrolne, które następnie były wysyłane do kuratorium w Polsce. W ten sposób ukończyłam pierwszą i drugą klasę szkoły podstawowej. Kolejne prawie trzy lata mieszkaliśmy w Pekinie. Tam z kolei – z tej racji, że polskich dzieci było dużo więcej – uczyłam się już w szkole, a dokładnie w dwóch. W języku polskim przedmiotów: j. polski, historia i geografia – w punkcie konsultacyjnym przy Ambasadzie (wówczas) PRL oraz w języku rosyjskim, w pełnym zakresie przedmiotów, w Ambasadzie ZSRR. W tamtych latach dzieci z państw komunistycznych realizowały obowiązek szkolny w j. rosyjskim. Bo też tylko Ambasada ZSRR miała szkołę i kadrę nauczycielską. Dzięki temu uczyłam się w szkole międzynarodowej. Miałam w klasie koleżanki i kolegów m.in. z Mongolii, Afganistanu, Kuby czy Węgier i oczywiście z Rosji (ówczesnego ZSRR). Dzieci pochodzące z krajów kapitalistycznych uczyły się w Ambasadzie Amerykańskiej.
Czy jako osoba dorosła wróciła Pani kiedyś do tego pięknego kraju?
Nie, nie byłam po raz drugi w Chinach. Może kiedyś się uda wrócić, chociaż tamten świat mocno się zmienił. Na pewno warto byłoby skonfrontować się ze znanymi miejscami po tylu latach i zobaczyć, co się pamięta. Natomiast niedawno dowiedziałam się, że moja koleżanka z liceum mieszka ze swoją rodziną dokładnie w tym samym miejscu, w którym mieszkaliśmy my przed laty w Szanghaju. Mogę więc chociaż na zdjęciach, pooglądać tamte miejsca.
Czy w jakiś sposób Chiny ze swoją kulturą i tradycją miały wpływ na Pani życie?
Zdecydowanie tak. Kiedy wyjechaliśmy do Chin, dopiero rozpoczęłam naukę w szkole podstawowej. Kiedy wracaliśmy do Polski miałam 12 lat. Cały okres nawiązywania szkolnych przyjaźni spędziłam za granicą. Nie mam więc wspomnień z polskiego podwórka czy przyjaciółek ze szkolnej ławki. Mam natomiast wiele zrozumienia dla osób pochodzących z innych, często odległych czy egzotycznych dla nas, Polaków, krajów. Wychowałam się w szacunku do odmienności, ciekawości świata i jego różnorodności. Słowa „Chiny”, „chiński” dobrze mi się kojarzą. Chińskie powiedzenia to skarbnica mądrości, która wzbudza szacunek i podziw. Od strony praktycznej – nie mam problemów np. z pakowaniem bagażu na wyjazd czy planowaniem kierunku i marszruty wycieczki.
Jak to się stało, że “nie emigrantka” z Wejherowa pisze w polonijnym tygodniku o emigrantach?
Zawsze lubiłam się uczyć. Ponieważ mam małe dzieci, szukałam dodatkowego zajęcia, związanego z pracą z tekstem, które mogłabym wykonywać online. I tak trafiłam do Akademii Korekty Tekstu Ewy Popielarz. W ramach stażu po tym kursie wzięłam udział w pracy korektorskiej w Tygodniu Polskim. W tamtym czasie redakcja poszukiwała osób, które przeprowadzałyby wywiady do rubryki Siedem pytań z Polakami, mieszkającymi w Wielkiej Brytanii. Redakcji zależało, by były to osoby z Polski, bez anglojęzycznych naleciałości. Zgłosiłam się i tak – już drugi rok – mam przyjemność nawiązywać kontakty z rodakami, którzy zdecydowali się na jakimś etapie swojego życia na emigrację. Poznaję wiele cudownych osób, które chcą podzielić się swoim doświadczeniem i życiową historią z innymi Polakami. To bardzo cenne.
Jest Pani dziennikarką, redaktorką tekstów, korektorką oraz grafikiem. Czy trudno pogodzić tyle prac i obowiązków?
Nie potrafię siedzieć bezczynnie, więc wyszukuję sobie dodatkowe – poza pracą zawodową – zajęcia. Wbrew pozorom te wszystkie funkcje dobrze się ze sobą łączą. Jestem dobrze zorganizowana w swoich działaniach i obowiązkach, ale lubię wykonywać pracę nieszablonową, wychodzącą poza ramy standardowej ośmiogodzinnej pracy na etacie. Moja praca w bibliotece pozwala być blisko czytelnika, śledzić na bieżąco rynek księgarski i upodobania odbiorców literatury czy wydarzeń kulturalnych, ponieważ współczesna biblioteka pełni także funkcję instytucji kultury. To znaczy, że organizuje i propaguje wydarzenia kulturalne typu wieczory poetyckie, spotkania literackie i autorskie czy spektakle teatralne lub koncerty. Za każdym wydarzeniem stoi tekst, relacja. Przeprowadzając wywiady, poznaję autorów powieści i poetów. Pracując jako korektorka i redaktorka, mam możliwość brać czynny udział w powstawaniu tekstów. Wiem też, jak wygląda proces przygotowania publikacji do składu i druku.
Z wykształcenia jest Pani natomiast tłumaczem.
Tak i choć nie pracuję regularnie w moim zawodzie, wiele z tych studiów wyniosłam, a zdobyta tam wiedza oraz umiejętności zakorzeniły się we mnie. Chodzi mianowicie o samodzielną pracę, skupienie na sensie wypowiedzi, pracę z tekstem pisanym i mówionym, jego analizę i wyciąganie wniosków. Te kompetencje pozostają nawet wtedy, kiedy nie tłumaczy się z jednego języka na drugi, ale np. wyjaśnia komuś jakieś zagadnienia lub tworzy tekst. Bardzo przydają się też, kiedy posiada się dzieci i wprowadza je w świat. Tłumaczenie im rzeczywistości to podstawa.
Na co dzień pracuje Pani w Powiatowej Bibliotece Publicznej w Wejherowie. Czy promowanie czytelnictwa to ważna rola w Pani życiu?
Osobie wychowanej na książkach i ceniącej literaturę trudno wyobrazić sobie, że dla innych książki – jako źródło wiedzy czy rozrywki – nie przedstawiają sobą wartości. Statystyki jednak pokazują co innego. Jak wszyscy wiemy, niewielki procent społeczeństwa sięga po książkę. A szkoda. Prawdopodobnie uniknęlibyśmy wielu problemów w życiu, a przynajmniej znaleźlibyśmy na część z nich rozwiązanie, gdybyśmy czerpali z doświadczeń tych, którzy przed nami zetknęli się z tymi samymi troskami. Dla mnie właśnie książki są takim nieprzebranym źródłem informacji i przeżyć.
Czym jest dla Pani książka?
W moim domu rodzinnym książki były od zawsze. Tata czytał nam na dobranoc bajki lub włączał audiobooki (wtedy na kasetach magnetofonowych). Uwielbiałam słuchać. Najbardziej pamiętam kryminały Sherlocka Holmesa, które tata czytał po angielsku, a następnie tłumaczył nam na polski. Dzisiaj ta zdolność słuchania pozwala mi na przeprowadzanie wywiadów. Wsłuchanie się w drugiego człowieka i próbę zrozumienia motywacji, którymi się kieruje. Odczytywanie tego, czego ktoś nie zwerbalizował, a co wynika z jego mowy ciała czy niedomówień. Nasze dzieci też wzrastają wśród książek. Wspaniale się patrzy, jak rozwijają swoją wyobraźnię. Mam nadzieje, że z tego nie wyrosną.
Dziękuję bardzo za rozmowę!
autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz
"Opoka jest pierwszą w Wielkiej Brytanii polską organizacją, której głównym celem jest wspieranie polskich kobiet i ich dzieci, które doświadczają przemocy domowej."
W 2012 roku Aneta Mackell /dyrektor organizacji/ rozpoczęła projekt Opoka, aby pomóc polskim kobietom uwolnić się od znęcających się nad nimi partnerów. Serwis oferuje bezpłatne porady prawne, pomoc w tłumaczeniu, wsparcie psychologiczne i nie tylko. Aneta oswaja strach, który towarzyszy zrobieniu pierwszego kroku, aby wyrwać się z błędnego koła. W wywiadzie, którego udzieliła Bristol Post w 2018 roku, powiedziała: „Niektórzy ludzie mogą zapytać, dlaczego kobieta nie odchodzi. Nie jest łatwo opuścić sprawcę – istnieje wiele różnych powodów, dla których zostają w związakach ze swoimi oprawcami. Zawsze powtarzam te same słowa - przerywam ciszę - proszę o pomoc. Oto rada osoby, która przeżyła przemoc domową, dla innych ofiar."
Aneta obecnie mieszka w Bristolu i od dziesięciu lat pomaga ofiarom ze swojego kraju, ponieważ mówi, że istnieje „problem kulturowy” związany z przemocą domową. W rozmowie z Bristol Live powiedziała: „W Polsce przemoc domowa i znęcanie się są często tolerowane".
"Pomysł organizacji balu zrodził się dzięki społeczności z Northamptonshire, ponieważ zawsze wspierali moją działalność na rzecz Opoki. Do realizacji planu dołączyli przedstawiciel: Restauracji Gospoda z Kettering, Radia Islader, portalu polonijnego Polonia24.UK, magazynu Lajdiz oraz audycji Remiza, co przekonało mnie, że można zrobić coś, co nie tylko będzie uwieńczeniem 10 lat pracy Opoki, ale połączy jeszcze bardziej polska społeczność. Początkowo miała to być niepodzianka dla założycielki Opoki - Anety Mackell, ale mówimy już głośno o wydarzeniu, dzięku wsparciu jej mężą, Colina Mackell'a, dyrektora Chrysalis Suport Association. Nie możemy pominąć przecież 10-tych urodzin jedynej charytatywnej, polskiej organizacji, która wspiera kobiety i dzieci" - mówi Beata Kubiak /Ambasadorka Opoki/
Organizatorzy balu zapraszają również potencjalnych sponsorów do wsparcia tworzenia przez Opokę Bezpiecznego domu dla matki i dziecka.
autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz
W Międzynarodowym Dniu Walki z Przemocą wobec Kobiet i Dziewcząt kampania "Dość" mówi nam, jak bezpiecznie interweniować
Położenie kresu przemocy wobec kobiet i dziewcząt jest problemem nas wszystkich. Niezależnie od tego, czy przemoc ma miejsce w domu, w pracy, czy w przestrzeni publicznej, każdy ma do odegrania swoją rolę. Każdy z nas powinien podejmować działania mające na celu uczynienie naszego społeczeństwa bezpieczniejszym miejscem dla wszystkich.
Międzynarodowy Dzień Walki z Przemocą wobec Kobiet i Dziewcząt ogłoszony przez ONZ zbiega się z drugą fazą kampanii rządu brytyjskiego "Enough" (Dość).
Kampania zachęca ludzi do podjęcia prostych kroków, aby bezpiecznie interweniować, gdy widzą różne rodzaje nadużyć lub przemocy. Niezależnie od tego, czy jest to molestowanie seksualne na ulicy, nękanie słowne w transporcie publicznym, udostępnianie intymnych zdjęć bez zgody, kontrolowanie lub przymuszanie do czegoś - razem możemy rzucić wyzwanie i powstrzymać sprawców nadużyć.
Prezes Opoki, polskiej organizacji wspierającej ofiary przemocy domowej - Aneta Mackell mówi:
"Z całego serca popieramy kampanię Enough (‘Dość), niezwykle ważne jest podnoszenie świadomości, że wszelkiego rodzaju nadużycia wobec kobiet i dziewcząt są niedopuszczalne. Jednak równie ważne jest, abyśmy uczyli wszystkich tego, w jaki sposób mogą bezpiecznie interweniować i POWSTRZYMAĆ przemoc we wszystkich formach. "
Julia ofiara Upskirtingu wspomina:
"Byłam z przyjaciółmi w jednym z miejsc, do których chodzimy w większość piątków. Poszłam do toalety i kiedy byłam w kabinie, zauważyłam rękę z kamerą, która nagrywała mnie, gdy siedziałam na toalecie. Byłam tak zszokowana, że kompletnie nie wiedziałam, co zrobić. Powiedziałam o tym mojemu przyjacielowi, który natychmiastowo zareagował informując ochronę. Na szczęście szybko przyjechała policja i mężczyzna został aresztowany".
Podczas gdy większość ludzi zdaje sobie sprawę, że interwencja mająca na celu powstrzymanie przemocy wobec kobiet i dziewcząt jest ważna, niektórzy martwią się, że reagując narażą się na ryzyko lub pogorszą sytuację. Jednakże świadkowie mogą odegrać ogromną rolę w powstrzymywaniu nadużyć, a ich interwencja nie musi być dramatyczna lub prowadzić do konfrontacji. Istnieje wiele różnych sposobów, na które można bezpiecznie pomóc.
Ważne jest, aby pamiętać, że natychmiastowa interwencja może być niebezpieczna, a jeśli uważasz, że ktoś jest w sytuacji bezpośredniego zagrożenia, możesz zadzwonić pod numer 999, aby zgłosić to na policję.
W ramach kampanii "Dość" dowiadujemy się o czterech prostych sposobach pomagających ludziom bezpiecznie interweniować. Możemy je zapamiętać za pomocą mnemotechniki STOP: (Say something) Powiedz coś, (Tell somone) Powiedz komuś, (Offer help) Zaoferuj wsparcie, (Provide distraction) Zapewnij odwrócenie uwagi. W zależności od sytuacji można użyć dowolnego rozwiązania lub ich kombinacji.
Powiedz coś
Możesz pokazać swoją dezaprobatę dla tego, co się dzieje, na przykład mówiąc: "Nie sądzę, że to zabawne" lub możesz być bardziej bezpośredni, jeśli uważasz, że jest to bezpieczne, mówiąc, że dane zachowanie jest niedopuszczalne i żądasz, aby zostało zaprzestane.
Powiedz komuś
Możesz powiedzieć komuś odpowiedzialnemu, na przykład Działowi Zasobów Ludzkich (HR), jeśli jesteś w pracy, lub strażnikowi pociągu lub kierowcy autobusu, jeśli korzystasz z transportu publicznego. Możesz również powiedzieć komuś innemu np. przechodniowi i sprawdzić, czy są gotowi pomóc - współpraca może być bezpieczniejszym i skuteczniejszym sposobem interwencji.
Zaoferuj wsparcie
Możesz zapytać osobę pokrzywdzoną, czy nic jej nie jest. Możesz nagrać zdarzenie na swoim telefonie i zaproponować przekazanie tego nagrania jako dowodu, a także zaoferować pomoc w zgłoszeniu incydentu. Możesz też pomóc innym, którzy już udzielają wsparcia. Jeśli jest to osoba, którą znasz, sprawdź, czy jest sama i zaoferuj pomoc w zgłoszeniu zdarzenia, jeśli wyrazi na to zgodę. Gdy przypuszczasz, że ktoś może być w związku o charakterze przemocowym, możesz zadzwonić do National Domestic Abuse Helpline po bezpłatną i poufną poradę.
Zapewnij zmianę trasy
Czasami najlepsze w danej chwili jest odwrócenie uwagi, danie osobie poszkodowanej szansy na odejście lub danie innym możliwości zawołania pomocy. Możesz nawiązać rozmowę z ofiarą, np. zapytać o drogę, gdzie jest następny przystanek autobusowy, lub udawać, że ją znasz.
Kampania "Dość" dostarcza informacji na temat usług wsparcia, sposobów zgłaszania nadużyć na policję oraz oferuje wskazówki dla osób zaniepokojonych własnym zachowaniem. Aby uzyskać więcej informacji, odwiedź http://www.gov.uk/enough
autor: Malwina Kukaj
Zbliżają się Święta Bożego Narodzenia dla wielu naszych rodaków, którzy zmagają się z problemami materialnymi, samotnych, chorych bądź bezdomnych, nie będzie to łatwy czas.
Jako Stowarzysznsie Klan chcemy przyjść z pomocą Polakom z Hounslow, Ealing i bliskich okolic organizując paczki świąteczne, aby w choć niewielkim stopniu umilić im ten wyjątkowy czas.
W związku z tym ruszamy z akcją – „Świąteczna Paczka Wsparcia” do której zapraszamy polskie sklepy i przedsiębiorców z zachodniego Londynu.
Jak zwykle wierzymy w wielką moc Waszych serc i prosimy o wsparcie naszej akcji. Robiąc przedświąteczne zakupy dla siebie będziecie mogli dołożyć cegiełkę w postaci produktów spożywczych, słodyczy, zabawek i innych świątecznych rzeczy w specjalnie oznaczonych koszykach.
Świąteczne paczki trafią do osób starszych, odizolowanych, niepełnosprawnych, samotnych rodziców i do rodzin z dziećmi, którzy znaleźli się w ciężkiej sytuacji życiowej.
Polska Ambasada w Londynie jest głównym fundatorem oraz organizacja charytatywna Towarzystwo Pomocy Polakom, ale do naszego projektu dołączyło również wielu lokalnych przedsiębiorców: Kujawiak Polskie Sklepy, Ant BM – Mrówka, Piekarnia Stary Młyn, drukarnia Print Stock, restauracje Kluseczka i Paleta Kitchen, Smart Choice Financial Services, Irys Cosmetics oraz szkoły sobotnie: Szkoła im. Jana Pawła II w Feltham oraz Szkoła im. Heleny Modrzejewskiej w Hanwell.
Głównymi patronami medialnym są: Radio Sami Swoi & Sami Swoi News oraz portale londynek.net, British Poles, Polonia24, Polskie Haliny w UK.
W tym roku połączyliśmy również siły z organizacją WAWEL, która dołaczy do nas jako partner strategiczny przy zbieraniu, pakowaniu i rozwożeniu naszych paczek.
W jaki sposób można pomóc:
Metro Bank – Polish Association Klan – Account number: 32758126 Sort code: 23-05-80 – ref. „swiateczna paczka”
1. Polski Sklep Kujawiak
Hounslow, 154 High St, TW3 1LR
2. Polski Sklep Kujawiak
Ealing, 67-71 Broadway, W13 9BP
3. Polskie Delikatesy Jantar
Feltham, 57A High St, TW13 4EZ
4. Sklep Orlik
Hounslow, 73 Kingsley Rd, TW3 4AB
5. Polskie Delikatesy Koziołek
Feltham, Hampton Road West, TW13 6AP
6. Polskie Delikatesy Koziołek
Northolt, 108-110 Church Rd, UB5 5AE
7. Polski Sklep Mazur
Stanwell, Claire Road TW19 7QP
8. Polski Sklep Stokrotka
Heston, 204 Great West Road, TW5 9AW
9. Polski Sklep PEWEX
Hounslow, 91 Whitton Road, TW3 2EH
10. Sami Swoi Przelewy Pieniężne do Polski
Ealing, 60 The Mall, W5 3TA
11. Irys Cosmetics – Polskie Kosmetyki
Ealing, 158 Uxbridge Rd, W13 8SB
🎁Zbieramy:
📌nowe artykuły kosmetyczne
📌nowe zabawki
📌nowe dekoracje świąteczne
📌długoterminową żywność - np. puszki, przyprawy, kawa, herbata, słodycze.
Nawet jeden pojedynczy produkt spożywczy dodany do Waszych codziennych zakupów może tak wiele zmienić w życiu drugiego człowieka.
ZNASZ OSOBĘ, KTÓREJ MOGLIBYŚMY POMÓC LUB SPRAWIĆ RADOŚĆ W TE ŚWIĘTA?
ODEZWIJ SIĘ DO NAS!
Wypełnij formularz zgłoszeniowy: https://forms.gle/4VMkZJXgwdjEPSKB9
🎁Pakowanie paczek odbędzie się w piątek 16.12.2022 w godz. 17-20 w Hounslow Youth Centre, Hounslow, TW3 1QA, następnie w sobotę 17.12.2022 wolontariusze będą je rozwozić w godz. 10-14.
Serdecznie zapraszmy wszytkich chętnych wolontariuszy do kontaktu!
🔺Koordynator projektu - Malwina – 07423287372
JESTEŚCIE WSPANIALI! DZIĘKUJEMY ZA OKAZANE WSPARCIE!
Cechują Ją wyjątkowa wrażliwość, a jednocześnie stanowczość. Delikatna, ale zdecydowana! Wie, czego chce i dlatego z pasją realizuje własne marzenia. Nie szuka rozgłosu, bowiem szczyt swojej kariery wokalnej ma już za sobą i od wielu lat skupia się głównie na pracy nauczyciela muzyki i promocji polskiej kultury w Wielkiej Brytanii, inicjując różnorodne wydarzenia artystyczne.
Mariola Szudzik-Dobrenko – polska wokalistka. Na przełomie lat 70-80 była laureatką wielu konkursów i festiwali piosenki. Do najważniejszych zalicza: Jarocin ’79, Jelenia Góra ’79, “Złota dziesiątka” – Toruń ’80; Zielona Góra ‘78 i Zielona Góra ‘79 oraz Debiuty – Opole ‘80. Współpracowała z Orkiestrą PRiTV w Katowicach pod dyr. Jerzego Miliana oraz Henrykiem Debichem i jego Orkiestrą PR I TV w Łodzi.
Obecnie działa na wielu frontach kultury: jest reżyserem, scenarzystą, choreografem, autorką piosenek, nauczycielem vocalu – specjalizuje się w interpretacji. Jest nauczycielem muzyki w polskiej szkole w Londynie. W Anglii powołała do życia: Festiwal Młodych Talentów POLONUS (którego jest dyrektorem), Grupę Artystyczną Piwnica pod Big Benem oraz Grupę Reja.
Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz: A przecież mi żal… – tekst tej wspaniałej piosenki Bułata Okudżawy śpiewa Pani niezwykle przekonująco, jak gdyby wyśpiewując własne tęsknoty… Tęsknoty za…?
Mariola Szudzik-Dobrenko: To nie moje tęsknoty, chociaż z kilkoma mogłabym się utożsamić. Zawsze staram się oddać tekst w taki sposób, jakbym „wcielała się w duszę autora”. Tego uczę moich uczniów. Tekst trzeba zrozumieć, a potem dopiero go śpiewać. Dotyczy to głównie poezji śpiewanej, piosenek autorskich, a tak naprawdę wszystkich.
https://www.youtube.com/watch?v=0bdnO43UB4A
Czy miała Pani możliwość poznania małżonki Bułata? Moje pytanie wynika z faktu, iż kilka lat temu gościnnie wystąpiła Pani na I Międzynarodowym Festiwalu Piosenki Poetyckiej im.B. Okudżawy w Hajnówce Miłość, Wiara, Nadzieja pod Patronatem Olgi Okudżawy.
Tak, miałam tę przyjemność poznać bliżej panią Olgę Okudżawę, w której żyłach płynie również polska krew (po ojcu). Mamy kilka wspólnych fotografii. Przed laty jednak miałam szczęście i zaszczyt poznać samego mistrza, Bułata Okudżawę – niezwykle skromnego i ciepłego człowieka. To było wielkie przeżycie młodej wówczas wykonawczyni jego piosenek.
Niewątpliwie jest Pani Artystką z licznymi sukcesami wokalnymi. Czy może Pani odrobinę opowiedzieć o swojej muzycznej drodze w Polsce?
Oj, gdybym zaczęła snuć opowieści, pewnie nie byłby to wywiad, tylko jakaś książka, bo trochę tych wiosen mam już za sobą... (śmiech) Postaram się w ogromnym skrócie.
Sukcesy? Było ich trochę po drodze, ale traktuję je jako doświadczenie i osiągnięcie własnych marzeń. Kiedy poznałam kulisy artystycznego życia, stwierdziłam, że nie nadaję się do ciągłej walki o byt na scenie. Wiele razy odmawiałam propozycji koncertów i tak mi zostało do dzisiaj... Wszyscy dziwili się dlaczego, gdyż droga do sukcesów nie była wówczas łatwa. Dzisiaj jest internet, wszechobecna telewizja, studia nagrań w ogromnej ilości i na wyciągnięcie ręki. Wówczas studia nagraniowe należały tylko do rozgłośni radiowych i telewizyjnych – nie każdy mógł tam nagrywać. Teraz praktycznie każdy może mieć swoją płytę i niekoniecznie musi umieć śpiewać. (śmiech)
Kiedy zaczęła Pani śpiewać?
Podobno już w wieku 3 lat, a że nie wymawiałam „r”, niektóre piosenki wychodziły komicznie. W szkole podstawowej, na mojej drodze stanął nauczyciel muzyki, pan Edward Maliszewski. Zainspirował mnie do publicznego śpiewania, a przede wszystkim, można by pokusić się o stwierdzenie, zmusił mnie do nauki gry na gitarze. I tak to się zaczęło... W wieku 12 lat grałam i śpiewałam na terenie całego województwa, a potem w szkole średniej występowałam już w całej Polsce, a potem zaczęto zapraszać mnie za granicę. Głównie śpiewałam w krajach „Demoludów” – takie mieliśmy czasy. Potem były konkursy i festiwale oraz nagrania w studiach PR i TV w Łodzi, Bydgoszczy, Katowicach.
I tak śpiewająco weszła Pani w dorosłe życie, które muzyka wypełniała po brzegi...
Kiedy podjęłam pracę w Domu Kultury Pegaz w Elblągu, współpracowałam z zespołem Szlem jako solistka. Byłam też instruktorem zespołów rockowych, organizowałam koncerty jazzowe (wówczas było to trudne). Po strajkach pracowałam w placówce wojewódzkiej nazwanej Elbląskim Ośrodkiem Kultury. Tam również zajmowałam się zespołami rockowymi, jednak równocześnie prowadziłam grupę teatralno-muzyczną, organizowałam koncerty i spektakle, w których czasem sama brałam udział, również na deskach Teatru Dramatycznego w Elblągu. Organizowałam koncerty jazzowe, czasem śpiewałam z muzykami, m.in. Januszem Muniakiem, Wojciechem Karolakiem. W EOK zetknęłam się po raz pierwszy z piosenką ludową. Mój przyjaciel, Czesław Kujawski, który był dyrektorem zespołu pieśni i tańca, potrzebował solistki na wyjazdy zagraniczne – a było ich wiele. Dałam się namówić, chociaż wcześniej nie czułam pociągu do tego rodzaju muzyki. Potem zmieniło się to diametralnie. Pokochałam ludowiznę. Sama prowadziłam zespoły pieśni i tańca.
Które z takich zagranicznych tourne najbardziej zapadło w Pani pamięć?
W swoim życiu śpiewałam w wielu europejskich krajach. Z zaproszenia do USA zrezygnowałam, ponieważ panicznie bałam sie latać samolotem. Teraz już się to zmieniło. (śmiech) A śpiewałam w takich krajach jak: Szwecja, Dania, Niemcy, Węgry, Francja, Wielka Brytania, Litwa, Ukraina, Łotwa, Rosja. Moje życie muzyczne, jak widać, było urozmaicone i kolorowe (jak moja dusza). Scena kameralna, estradowa, teatralna, zacisze domu, gdzie tworzyłam piosenki, scenariusze, a także opracowywałam układy choreograficzne...
Zapraszano mnie również w charakterze jurora na festiwale i konkursy odbywające się w Polsce, a także poza jej granicami. Były to: Litwa, Rosja, Niemcy i Wielka Brytania.
Rock, jazz, poezja śpiewana, piosenka ludowa... Z pewnością pokazuje to Pani muzyczną wszechstronność i niewątpliwie znakomity warsztat wokalny.
Piosenki, które wykonywałam, były różnorodne gatunkowo, może dlatego, że kocham muzykę jako taką i nigdy nie dałam się zaszufladkować. Poezja śpiewana, jazz, rock, pop – w razie potrzeby sięgałam też po muzykę poważną czy ludową. W czasach PRL mieliśmy jeszcze jeden gatunek, czyli piosenkę zaangażowaną. Pomijając jej dziwną nazwę, można było tam znaleźć naprawdę dobre utwory, a na to zawsze zwracałam szczególną uwagę. Muszę czuć tekst i muzykę. Nie da się śpiewać od serca, jeśli coś tam nie gra... Poza tym ważna jest tonacja, która kieruje naszą barwą głosu.
Pewnego dnia została Pani “Brytyjką z wyboru”. Moich rozmówców często pytam o to, jak artystycznie odnaleźli się na emigracji…
Nie znalazłam się tutaj „za chlebem”. Raczej na zasadzie łączenia rodziny. Moja córka, studiująca w Polsce anglistykę, pewnego razu wyjechała do Anglii i pozostała... Po kilku latach stwierdziliśmy, że należy dołączyć.
Jestem zodiakalnym Bliźniakiem i odnalezienie się w różnych miejscach, zmiana stylu życia, nie jest dla mnie problemem. Tym bardziej że wcześniej, mieszkając w Polsce, miałam już kontakt z ludźmi tworzącymi kulturę polską m.in. w POSKu. Było mi zatem łatwiej.
W 1994 roku występowałam na deskach Sali Teatralnej POSK na zaproszenie pani Ireny Delmar. Poznałam wtedy wielu wspaniałych ludzi, m.in. panią Irenę Anders i pana Zbigniewa Stączka, na którego cześć kilka lat później zorganizowałam i wyreżyserowałam Benefis pt. Jeden z Wielu. Powstał też film dokumentalny zrealizowany przez Sławomira Malinowskiego o tym samym tytule, a jego premiera odbyła się podczas Benefisu. Mieszkałam wówczas jeszcze w Polsce, cały program przygotowywałam „zaocznie”, a do Londynu przyjechałam na kilka dni przed koncertem, żeby wszystkiego dopilnować. Wówczas poznałam pana Prezydenta Kaczorowskiego i Jego wspaniałą Małżonkę. Nasze drogi wielokrotnie się przecinały, szczególnie po moim przyjeździe do Londynu. Powstał też pomysł Benefisu dla pana Prezydenta Ryszarda Kaczorowskiego, jednak smutny los pokrzyżował nasze plany...
Ważną częścią Pani życia, a także tej muzycznej drogi, jest praca z dziećmi i młodzieżą.
Na początku pobytu w Wielkiej Brytanii prowadziłam m.in. Scholę Heston, potem zaproponowano mi pracę w polskiej szkole, gdzie do dzisiaj uczę muzyki. Kocham pracę z dziećmi i młodzieżą. Największą satysfakcję mam z sukcesów moich uczniów, prywatnie bowiem jestem nauczycielem wokalu i akompaniamentu gitarowego, języka polskiego – dykcja, recytacja itp.
Zdarza się, że na zaproszenie śpiewam i gram na gitarze, na niektórych koncertach, wieczorach poezji czy innych formach. Nie robię tego często, bowiem uważam, że czas przekazać pałeczkę młodszym, podzielić się wiedzą i doświadczeniem. I tutaj obrałam azymut. (uśmiech)
Jak narodził się Festiwal Młodych Talentów POLONUS, którego jest Pani Dyrektorem?
Pracując w polskiej szkole, zaczęłam organizować szkolne Konkursy Młodych Talentów. Początkowo nie było łatwo, ponieważ nie wszyscy wierzyli, że taki konkurs ma sens. Bardzo chciałam „wyłuskać” wszystkie utalentowane dzieci, aby miały możliwość otworzyć się, pokazać, a także uwierzyć w siebie. Nie od razu odnosi się sukcesy, potrzebna jest ciężka praca. Tego też uczyłam i uczę moich uczniów. Dzięki konkursowi mogłam powołać do życia Grupę Reja. Jej członkami są uczniowie, absolwenci, nauczyciele, rodzice, osoby zaprzyjaźnione ze szkołą, w której uczę.
Po kilku latach organizowania konkursów stwierdziłam, że czas na to, aby dać szansę młodym ludziom nie tylko na terenie Londynu, ale i całej Wielkiej Brytanii. Kiedy byłam na to gotowa, niestety Covid pokrzyżował moje plany. Jednak, jak to mówią, nie ma tego złego... Konkursy dalej odbywały się, chociaż on-line, a ja mogłam przygotowywać się do Festiwalu Młodych Talentów Polonus w ramach Grupy Artystycznej Piwnica Pod Big Benem, którą założyłam w 2014 roku.
Miałam to szczęście, że w 2021 roku, poznałam Prezes Macierzy Szkolnej, panią Elżbietę Barras, która zadeklarowała współorganizację Festiwalu. Podobną deklarację złożyła pani Bożena Dybowska Dyrektor Polskiej Szkoły Przedmiotów Ojczystych im. M. Reja, a także Rada Rodziców tejże szkoły. I tak to się zaczęło. Głównym Organizatorem jestem ja i Piwnica Pod Big Benem, a współorganizatorami są: Macierz Szkolna w UK oraz Polska Szkoła im. M. Reja w Chiswick.
Jaka jest misja Festiwalu?
W Festiwalu Młodych Talentów Polonus mogą wziąć udział przede wszystkim laureaci Konkursu Młodych Talentów Polonus rozpropagowanego na całą Wielką Brytanię, a także innych konkursów np. instrumentalnych, wokalnych, recytatorskich, plastycznych, tanecznych itd. Istnieje również możliwość zaproszenia uczestnika na Festiwal przez Głównego Organizatora, po nadesłaniu materiałów i weryfikacji on-line.
Misja? Może zacytuję piosenkę festiwalową, która będzie najlepszą odpowiedzią:
„Śpiewaj piosenki, maluj obrazy
W sztukę zamieniaj wszystko
A może jutro Super Talenty
Zwyczajnie ci się wyśnią
Super Talenty stoją na scenie
Super Talenty to nasza nadzieja
Talenty w każdej dziedzinie
W przyszłości do zobaczenia... ”
Może tylko dodam, że wiersze, inne teksty, śpiewane piosenki, muszą być w języku polskim. Głównym zadaniem bowiem jest utrzymywanie polskości wśród dzieci i nastolatków pochodzenia polskiego. Z moich obserwacji wynika, że nie tylko młodzi ludzie, ale i dorośli coraz częściej zapominają swego ojczystego języka.
Jest Pani również założycielką wspomnianych już projektów, czyli Piwnicy pod Big Benem oraz Grupy Reja.
Tak. Zaczątkiem Grupy Reja były pierwsze sukcesy Konkursu Młodych Talentów. Można było angażować do różnych przedsięwzięć sprawdzone już osoby. Włączali się do tego utalentowani nauczyciele i rodzice, absolwenci szkoły, czy inne zaprzyjaźnione osoby, które nie tylko wspierały swoim talentem, ale również technicznie i organizacyjnie. Grupa Reja działa na terenie Szkoły im M. Reja i w jej imieniu od 8 lat.
Grupa Artystyczna Piwnica Pod Big Benem powstała dlatego, że wielu artystów zawodowych i amatorów nawiązało ze mną kontakt i podczas spotkań w moim domu doszliśmy do wniosku, że możemy coś robić wspólnie. Później umożliwiono nam te spotkania i przygotowania do koncertów w POSK w Londynie. Przez cały czas pojawiają się ludzie mający ciekawe propozycje i pomysły warte realizacji. A my jesteśmy otwarci na różne dziedziny.
Chciałabym podpytać jeszcze o Pani współpracę z Grupą KaMPe Aleksego Wróbla oraz Festiwalem Poezji Słowiańska Brosza, który swego czasu odbywał się w Londynie, gdyż pełniła Pani istotne ogniwo tych przedsięwzięć.
Z Aleksym Wróblem zawsze współpracowało się i współpracuje znakomicie. Rozumiemy się bez słów. Aleksy rzuca hasło, a ja je realizuję. Tak było w przypadku koncertów poetycko-muzycznych organizowanych w ramach Festiwalu Poezji; tak było i jest w ramach Konkursu Poetyckiego dla dzieci i młodzieży, uwieńczonego wydaniem Antologii, czy tomików wierszy młodych poetów. Tak było w tym roku, gdzie m.in. KaMPe wsparło nas wydaniem Folderu Festiwalowego.
Plany, marzenia?
Marzeń mam wiele, ponieważ podobno ktoś, kto przestaje marzyć, traci sens życia. Moje dotyczą głównie sfery prywatnej.
Plany? Jeszcze nie umilkły echa I Festiwalu Polonus, a ja już pracuję nad II Festiwalem Młodych Talentów Polonus, który odbędzie się jesienią przyszłego roku. Festiwal poprzedzi jednak konkurs, który rusza już w marcu 2023 w szkołach i różnych placówkach kulturalnych na terenie UK, to również bardzo dużo pracy.
Jako Piwnica Pod Big Benem pracujemy nad programem świątecznym słowno-muzycznym, który mógłby być prezentowany aż do Adwentu.
W ubiegłym roku wspólnie z KaMPe zorganizowaliśmy Wileńskie Kaziuki. A ja mam jak zwykle ochotę na więcej i chciałabym zorganizować doroczne Dni Kultury Wileńskiej –Kaziuki, w połączeniu z zaproszonymi z Litwy gośćmi; prezentacją ich kultury, wyrobów itp... Może dzięki współpracy i pomocy ze strony POSK, uda się nam już w tym roku.
Zaczynamy wspólnie z KaMPe Konkurs Poetycki dla dzieci i młodzieży. Zbieramy prace do oceny i wydania Antologii.
Chciałabym w tym roku rozpocząć spotkania poetycko-muzyczne, które będą organizowane systematycznie, a duży udział w nich będzie miała utalentowana młodzież i dzieci. Będą mieli okazję zaprezentować się obok doświadczonych, a nawet sławnych artystów. Bardzo lubię łączenie na scenie doświadczenia ze świeżością. Mam wiele pomysłów, o których na razie jeszcze nie chciałabym mówić. Wyznaję zasadę: mniej mów, więcej czyń. (uśmiech)
Czego Pani życzyć?
Teraz to chyba zdrowia, gdyż ostatnio pojawiły się problemy. Ale co nas nie zabije, to nas wzmocni. (śmiech!)
Zatem dużo zdrowia, siły do dalszej pracy i spełnienia tych prywatnych marzeń! Dziękuję za rozmowę!
autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz
Stało się… I być może niedługo zawitają do Londynu! Aryści nie wykluczają zagrania dla Polonii w Wielkiej Brytanii!
Nikt chyba nie przypuszczał, że po ponad dwudziestu latach ci trzej: Wiesław Tupaczewski, Andrzej Tomanek i RyszardMakowski znów staną wspólnie na scenie i razem będą pracować w studio nagraniowym. A jednak!
Najpierw wystąpili na deskach opolskiego amfiteatru podczas tegorocznego Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej wykonując przeboje sprzed lat: „To już lato” i „Wakacje”.
Potem wzięli się do pracy twórczej, której efektem jest płyta „Wesołych Świąt” z dwunastoma piosenkami (jak dwanaście potraw wigilijnych) w znakomitej większości napisanymi w tym roku (jakkolwiek do klimatu albumu pasowało też kilka utworów wykonywanych przez Kabaret OT.TO jeszcze w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia).
Atmosfera studiów nagraniowych Polskiego Radia: S-3 i legendarnego S-4 im. Jerzego Wasowskiego oraz udział w przedsięwzięciu wybitnychartystów (których do współpracy zaprosił Kabaret OT.TO) spowodowały, że powstała płyta naprawdę wyjątkowa. A singiel "Znowu idą święta" podbija Internet, rozgłośnie radiowe i telewizyjne swoją dobrą energią i radosnym przekazem!
OT.TO - Znowu idą Święta (Official video) - YouTube
Warto dodać, że Piotr Kostrzewa poprowadził Chopin University Big Band (którego jest szefem) oraz sekcję smyczkową Orkiestry Polskiego Radia w Warszawie, w sposób perfekcyjny wykonujące hollywoodzkie aranżacje Wojciecha Kostrzewy (zbieżność nazwisk nieprzypadkowa). Młodszy Kostrzewa, to jeden z najzdolniejszych kompozytorów i aranżerów młodego pokolenia, czego najlepszym dowodem jest pierwsza nagroda Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego z okazji 100-lecia Stowarzyszenia Autorów ZAiKS. Wygrywając ten konkurs w 2018 roku dwudziestosześcioletni wówczas Wojciech Kostrzewa zostawił w pokonanym polu kilku swoich profesorów.
Nad nagraniami i produkcją muzyczną płyty„Wesołych Świąt”czuwało czujne ucho Rafała Paczkowskiego, jednego z najbardziej utytułowanych polskich reżyserów dźwięku. Ostateczne brzmienie nadał albumowi w czasie procesu masteringu Przemysław Nowak.
Nie ma nic lepszego na jesienną chandrę niż piosenka nasycona pozytywną energią, zresztą trudno, aby była inna, jeśli wyszła z Sound Travel Studio... "Najlepszy Czas” to najnowszy singiel Roberta Madziarza, który po raz kolejny znakomicie odnajduje się w mocnych i nowoczesnych brzmieniach. Autorką słów (idealnych na trudne czasy, jakie obecnie nastały) jest częstochowska poetka i tekściarka, Małgorzata Iżyńska. Utwór zapowiada najnowszą płytę Artysty, a jego fani już zacierają ręce.
#RobGitarnik "NAJLEPSZY CZAS" (Muz.Robert Madziarz, sł.Małgorzata Iżyńska)
FB: https://www.facebook.com/RobGitarnikO...
Produkcja, mix i mastering: Robert Madziarz Sound Travel Studio https://www.facebook.com/SoundTravelS...
Foto okładki: Foto-S Kasia Szymczyńska
Utwór znajduje się obecnie m.in. na Liście TOP 40 RADIA TOP MANCHESTER w Wielkiej Brytanii. Głosujcie!
Robert Madziarz (RobGitarnik) – gitarzysta, wokalista, kompozytor, producent muzyczny, muzyk sesyjny. Na swoim koncie ma już̇ kilka albumów i singli jako RobGitarnik oraz Sylvia & RobGitarnik. To założyciel i lider zespołu Time Square (2002), uczestnik finału opolskich Debiutów w roku 2004. Brał udział w wielu przeglądach i festiwalach ogólnopolskich, a także programach radiowych i telewizyjnych m.in. w: TVP 1, TVP 3, VIVA POLSKA.
Od 2006 działa również jako niezależny producent muzyczny w Sound Travel Studio. Jego kompozycje ukazały się na wielu kompilacjach muzycznych sygnowanych przez My Music, Sony Music, Warner Music oraz Dee Jay Mix Club, a także pod patronatem m.in. Radia Rmf Fm i Radia Eska.
Robert przez kilka lat mieszkał w Wielkiej Brytanii i aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym Polonii. Koncertował, udzielał wywiadów, rozwijał się muzycznie. Został laureatem nagrody /w kategorii muzyka/ Plebiscytu Polish Business Network Award London 2016. Nagrał teledysk w Port Erth na Conrwally do utworu "GORĄCE LATO W MIEŚCIE".
„Najważniejszy jest aktor!”– pod takim hasłem został oficjalnie otwarty i zamknięty 6. Międzynarodowy Festiwal Monospektakli MonoWschód, który odbywał się od 26 października do 30 października 2022 na Litwie. Spektakle prezentowane były przede wszystkim w Wilnie, ale także w Trokach i Rudominie. Z tej okazji, podobnie jak w ubiegłych latach, wschodnich sąsiadów Polski odwiedziła, mieszkająca na co dzień w Wielkiej Brytanii, Dorota Górczyńska-Bacik /aktorka, poetka, malarka, dyrektor polonijnego Teatru Katharsis/ wraz z Remigiuszem Juśkiewiczem /muzykiem, wokalistą i kompozytorem, autorem audycji muzyczno-kulturalnej Remiza oraz laureatem 3. nagrody Międzynarodowego Festiwalu Piosenki Sanremo Senior ’22).
Artyści zaprezentowali program pt. Nie-dopasowana do dźwięków, inspirowany tytułem najnowszego tomiku Doroty. Publiczność zachwyciła się ich występem, którym zabrali widzów w świat poezji i muzyki. Z całą pewnością wrócą więc do Wilna za rok. Poetka, choć wystąpiła w duecie, z całą pewnością swoją aktorską interpretacją własnych utworów lirycznych wpisała się w królujący na festiwalu monodram, dający niepowtarzalną okazję do zaprezentowania pełnego wachlarza jej umiejętności. Jest to tzw. „solo estradowe” – gatunek trudny i wymagający, ale jednocześnie przynoszący szczególną satysfakcję. Prezentacja Doroty i Remiego stanowiła jeden z najbardziej muzycznych spektakli zaprezentowanych tego roku, obok Być jak Charlie Chaplin w wyk. Mateusza Deskiewicza (solisty Teatru Muzycznego w Gdyni). Warto podkreślić, że śpiewu było znacznie więcej m.in. za sprawą Stanley’a Łopuszyńskiego i Doroty Sacewicz, którzy prowadzili wieczorny program pt. Pieśń, Kabaret, Recital.
https://www.youtube.com/watch?v=fCAAUNIx1Zc&feature=emb_logo
– Wilno, kochane Wilno! – mówi D. Górczyńska-Bacik zapytana o emocje, jakie towarzyszyły jej w tym roku, dodając – Trudno w kilku zdaniach powiedzieć o tym, wszystkim czego za każdym razem doświadczam podczas Festiwalu. Mogłabym opowiadać godzinami. Jestem szczęśliwa, że mogę być częścią tego przedsięwzięcia, a od pewnego czasu towarzyszy mi też mój serdeczny przyjaciel i muzyk, Remi Juśkiewicz.
– Mamy już w stolicy Litwy swoją publiczność. Pamiętają nasze piosenki sprzed roku, śpiewaja z nami również te nowe. Czego tu chcieć więcej? – żartuje R. Juśkiewicz, jednocześnie podkreślając – Dla mnie ważne były, poza doznaniami artystycznymi, warsztaty multimedialne, które mogą pomóc mi w rozwijaniu audycji Remiza.
Program tegorocznego festiwalu był niezwykle bogaty: spektakle, recitale, warsztaty teartalne, spotkania z artystami i twórcami, którzy przyjechali z kilku krajów europejskich: Anglii, Litwy, Niemiec, Polski, Szkocji i Ukrainy.
– Celem projektu jest stworzenie aktorowi szansy spotkania sam na sam z widzem, by się mógł dla nich otworzyć, podzielić się swoimi przeżyciami, problemami i krytycznym spojrzeniem na coraz trudniejszą rzeczywistość. Tym samym widz ma szansę na odróżnienie dobra od zła – mówi Lila Kiejzik, dyrektorka Polskiego Teatru „Studio” w Wilnie i tegorocznego Festiwalu MonoWschód.
Organizatorem wydarzenia był Polski Teatr „Studio” w Wilnie przy wsparciu Fundacji „Pomoc Polakom na Wschodzie”, a finansowany ze środków Kancelarii Prezesa Rady Ministrów RP w ramach konkursu „Polonia i Polacy za Granicą 2022”. Odbywał się on pod patronatem honorowy Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego prof. Piotra Glińskiego.
autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz
Czytanie pozwala nam latać, wierzyć, że w jednej chwili fantazja staje się rzeczywistością, a nasza wyobraźnia uwalnia się i rysuje tysiące niepowtarzalnych obrazów. Nagle możemy znaleźć się w innym świecie, w innym kraju, w innej „głowie”, w innym wymiarze. Książki uwalniają nasze emocje – śmiejemy się, płaczemy, ekscytujemy, a także otwierają nasze umysły. Spuścizna, którą nam zostawiają, jest bezcenna. O tym wszystkim opowiada moja rozmówczyni, czyli Beata Karbownik, którą okrzyknięto „matką chrzestną” literatury polonijnej w Wielkiej Brytanii.
https://www.facebook.com/watch/BetiCzyta/
Kiedy i jak literatura pojawiła się w Twoim życiu?
Trudno powiedzieć. Książki kochałam od dziecka. Uwielbiałam chodzić do mojej kuzynki, która przyjeżdżała do babci, gdyż miała u niej swoją małą szafkę, a tam oczywiście znajdowało się coś do czytania. W szkole podstawowej pani bibliotekarka miała ze mną nie lada problem. Nie wiedziała już, co mi wypożyczać, ponieważ szybko przeczytałam wszystkie książki dostosowane do mojego wieku. Pamiętam, że zapytała moją mamę, czy może polecać mi lekturę przeznaczoną dla nastolatków. Miałam wtedy osiem czy dziewięć lat. (śmiech!)
Jakie dzieła lubisz najbardziej?
Nie mam swojego ulubionego gatunku, sięgam po różnorodną literaturę. Ponadto żadna tematyka nie jest mi obca. Książka to takie okno na świat. Możemy cofnąć się w czasie, czy też przenieść się do innego świata. Bywa romantycznie, fantastycznie, śmiesznie, łzawo…, ale są też takie historie, które wywołują depresyjny nastrój, albo przyprawiają o szybsze bicie serca. Niektóre potrafią też… sponiewierać psychicznie! A to wszystko dzieje się bez wychodzenia z domu.
Czy Twoje córki również zaraziłaś swoją pasją?
Tak, od małego czytałam im wieczorami przed snem. Dziewczyny mają swoje ulubione pozycje i chociaż teraz już rzadziej widzę je z książką w ręce, wciąż jest to dla nich ważne. (uśmiech!)
Jak okrzyknięto Cię “matką chrzestną” literatury polskiej na emigracji?
Stało się to spontanicznie. Zaczęłam współpracować z polskimi pisarzami i starałam się ich promować – zwłaszcza tych mniej znanych.
Jesteś bardzo aktywna w ich promocji…
Organizuję spotkania autorskie online oraz w księgarni “Bartek” w Manchesterze. Obejmuję książki patronatem, piszę recenzje. Oprócz tego, gdy na grupach literackich pojawiają się prośby o polecenia jakiejś ciekawej pozycji, zawsze podaję tytuły tych, które przeczytałam i uznałam za godne uwagi.
Udzielasz patronatów medialnych. Kto może się do Ciebie zwrócić o wsparcie i jak przebiega proces jego otrzymania?
Każdy autor może zwrócić się do mnie z prośbą o wsparcie, jednak ostateczną decyzję podejmuję po przeczytaniu książki – opis fabuły nie jest dla mnie wystarczający. Nie opiera się ona wyłącznie na obiektywnych walorach literackiech, ale w dużej mierze na moich skubietywnych wrażeniach percepcyjnych. Jeśli “nie czuję” danego dzieła, nie jestem w stanie uczciwie do promować, choć oczywiście proponuję napisanie recenzji z uwzględnieniem mocnych stron utworu czy też warsztatu pisarskiego. Nigdy nie skreślam autora całkowicie, gdyż spod jednego pióra mogą wyjść dwie (a nawet więcej!) zuepełnie inne książki.
Za Tobą Tragi Książki w Krakowie. Co tam się działo?
W tym roku odbyła się 25. edycja Targów Książki w Krakowie. Przyznam szczerze, iż przez wiele lat nie wiedziałam o ich istnieniu. Kiedy jednak dotarła do mnie taka informacja, postanowiłam, że muszę wziąć w nich udział. W tym roku wszystko idealnie się ułożyło. Moje córki akurat miały wolne od szkoły, a ja szczęśliwie uzyskałam urlop.
Pierwszego dnia, uprzednio przejrzawszy dostępne przy kasie mapki ze stoiskami, niemal wbiegłam na halę targów, pragnąc jak najszybciej dotrzeć do autorów, którym patronuję. Większość z nich widziałam pierwszy raz w życiu w świecie pozainternetowym. Moja młodsza córka, powiedziała wówczas do mnie: “Mamo, ale jesteś podekscytowana. Bije od Ciebie jakaś niesamowita energia”. I faktycznie tak było. Nie sposób utrzymać na wodzy emocje, kiedy widzi się “na żywo” tyle niezwykłych osób, rozmawia, wymienia uśmiechy i uściski.
Druga nasza wizyta miała miejsce w sobotę. Tłumy były ogromne. Musiałyśmy grzecznie odstać swoje w kolejce. Frekwencja na krakowskich targach obala mit, że Polacy nie czytają. Naprawdę nie wiem, skąd biorą się te niekorzystne statystyki. Szczególnie wiele było ludzi młodych, w tym nastolatków, którzy, oczekując na wejście, pochłonięci byli właśnie lekturą jakiegoś dzieła.
Z takich "wypadów" przywozi się przecudowne wspomnienia, niektóre w zupełnie materialnej postaci, czyli książki z dedykacją i autografem od autora. Polecam ogromnie uczestnictwo w takich wydarzeniach!
Dziękuję za rozmowę!
autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz
W świecie rosnącej intersekcjonalności i różnorodności nie jest już rzadkością spotykanie dzieci o różnym pochodzeniu etnicznym lub wychowaniu, i niekoniecznie jest to cecha negatywna. Dzieci, które dorastały w środowisku, w którym miały kontakt z kilkoma różnymi językami, mają przed sobą wyjątkową ścieżkę rozwoju edukacyjnego i społecznego. Narażenie na taką różnorodność w młodym wieku może być niezwykle korzystne w tworzeniu otwartej i zróżnicowanej młodzieży, ale jednocześnie dezorientować dziecko, powodując brak poczucia tożsamości i przynależności. Nauka języka ojczystego, szczególnie we wczesnych latach życia, zdecydowanie przeciwdziała temu zjawisku, dlatego też polskie szkoły na emigracji pełnią niezwykle ważną funkcję w procesie rozwoju poznawczego i emocjonalnego dzieci wychowujących się za granicą.
Iwona Siemaszko z High Wycombe swoją posługę na rzecz edukacji polonijnej pełni od ponad trzydziestu lat. W przyszłą sobotę tj. 12 listopada 2022 z rąk prezes Polskiej Macierzy Szkolnej, pani Elżbiety Barras, odbierze Złotą Odznakę i Medal Komisji Edukacji Narodowej.
Podobno jesteś skazana na bycie nauczycielką…
To prawda. Rodzice oraz troje z czworga rodzeństwa byli lub są jeszcze nauczycielami. Ponadto, gdy się urodziłam, zostałam wprost ze szpitala przewieziona do szkoły, w której moja rodzina miała wydzieloną część na tzw. mieszkanie służbowe. (uśmiech!)
Jak przebiegała twoja kariera zawodowa?
Po zdobyciu wykształcenia pedagogicznego przez sześć lat pracowałam w szkole, w której się “wychowałam” – rodzinnej i kameralnej placówce w małej miejscowości położonej w województwie lubuskim.
W jaki sposób znalazłaś się na emigracji?
Mój mąż jest Brytyjczykiem, a poznałam go właśnie w Polsce, ponieważ ma polskie korzenie i przyjeżdżał odwiedzać swoich kuzynów. Mieszkali oni tam, gdzie ja pracowałam. Wkrótce po naszym ślubie wyjechałam do Wielkiej Brytanii.
Z Polską Szkołą w High Wycombe im. św. St. Kostki jesteś związana od wielu lat…
Tak. Propozycję dołączenia do grona pedagogicznego otrzymałam pół roku po przyjściu na świat mojego młodszego syna. Od razu wiedziałam, że tej propozycji nie mogę odrzucić. Nie pozwalało na to moje nauczycielskie serce. Realizując moją pasję przez kolejne, długie lata, zawsze czułam wsparcie męża i całej rodziny, a także społeczności szkolnej. Przez jedenaście lat byłam dyrektorem Polskiej Szkoły w High Wycombe.
Wkrótce odbierzesz prestiżową nagrodę za pełnioną posługę w szkolnictwie polonijnym. Jakie to uczucie?
Przepełnia mnie radość i wdzięczność, ponieważ nie każdy ma szczęście robić to, co kocha, oraz być za to wielce docenionym. Dziękuję!
Chciałabym zapytać jeszcze o muzykę w Twoim życiu. Masz piękny głos, grasz na gitarze – musi kryć się za tym jakaś historia.
Już we wczesnym dzieciństwie śpiewałam… do skakanki. Była moim pierwszym mikrofonem. Konstruowałam też przeróżne instrumenty muzyczne. W późniejszym czasie występowałam na szkolnych (i nie tylko) scenach. Śpiewałam solo, w zespołach i byłam członkinią chóru. Ostatecznie moją miłość do muzyki ugruntowały studia w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Zielonej Górze na kierunku wychowania muzycznego.
Dziękuję za rozmowę!
autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz
Spotkaliśmy się… dzięki sympatii do opery. Następnie okazało się, że świat Jacka, który dla mnie jest mocno abstrakcyjny, bowiem w najmniejszym stopniu nie jestem uzdolniona plastycznie, przenika poezja! Ten wspólny mianownik pozwolił nam przeżyć niezwykłe chwile w wiedeńskiej Piwnicy Polsko-Austriackiego Stowarzyszenia Kultury “Takt”. Niebawem Jacek zaprezentuje swoje dzieła w Londynie, a w maju jego prace podziwiać będzie można w Kawiarni Literackiej w Krakowie podczas wydarzenia artystycznego, które odbędzie się pod egidą londyńskiej audycji muzyczno-kulturalnej “Remiza”.
Jacek Rozmiarek pochodzi z Poznania, ale od wielu lat mieszka i pracuje w Wiedniu. Maluje głównie kobiety i konie. Posługuje się akrylem. Jego obrazy prezentowane są podczas wystaw indywidualnych i zbiorowych we Włoszech, w Austrii i Polsce oraz wielu innych krajach. Stają się one także często okładkami zbiorów poetyckich oraz wizualnym dopełnieniem publikowanych w nich wierszy. Powołał do życia projekt Vienna Dream, czyli artystyczne spotkania przy kawie, które przyciągają artystów z całego świata, a także szeroką widownię.
Jak zaczęła się Twoja przygoda z malarstwem?
Rzeczywiście jest to przygoda i… nie spodziewałem się, że tak się ona potoczy; rozwinie. A zaczęło się banalnie. Malowałem sam dla siebie i nikomu nie pokazywałem moich obrazów. Leżały w szafie, na szafie i za szafą. (śmiech!) Pierwsza praca powstała w 2015 roku, natomiast pierwszy mój wernisaż odbył się w Wiedniu w 2018. Jestem samoukiem. Swoją wiedzę czerpię z książek, a także słucham innych artystów – rozmawiam z nimi, bywam na wernisażach i wystawach.
Twój styl i technika?
Trudne pytanie. Myślę, że wciąż jeszcze szukam swojego stylu. (uśmiech!) Maluję farbami akrylowymi.
Jak wygląda Twój proces twórczy i co stanowi dla Ciebie inspirację?
Moją inspiracją są kobiety i konie. Pomysły rodzą się same. Czasami zobaczę ciekawą fotografię i to wystarczy; jest impulsem do tworzenia. Staram się, aby moje obrazy nie pokazywały wszystkiego… Lubię niedopowiedzenia. Dzięki nim odbiorca zyskuje przestrzeń percepcyjną, którą może dowolnie wypełnić swoją własną interpretacją. Odczuwam wielką satysfakcję, jeśli uda mi się uruchomić wyobraźnię widza. Warto dodać, że niezwykle często okazuje się, że każdy dostrzega coś innego. I to jest niezwykłe!
Jesteś właścicielem trzech wspaniałych kotów. Czy zdarza im się występować w roli modeli?
Kiedyś namalowałem portret mojego kota i był też jakiś obraz na zamówienie, jednak nie czuję się w tym dobrze. (uśmiech!)
Można śmiało powiedzieć, że wystawiasz swoje prace niemal w całej Europie. Jakie to uczucie?
Jestem szczęściarzem! Moje obrazy trafiły do galerii w Wiedniu, Krakowie, Mediolanie, Wenecji, Padwie i Varbalog. Trzeba mieć marzenia i zamieniać je w życie. Mam już zaproszenia na wystawy: w Polsce, we Włoszech, w Portugalii, na Słowacji, w Austrii i na Węgrzech. Jest też w planie impreza polonijnych artystów z Wiednia w Londynie, gdzie wraz z moimi przyjaciółmi będę gościć na zaproszenie Twoje i Remiego Juśkiewicza. Dużo się dzieje!
Vienna Dream Jacek Rozmiarek, czyli…
Na potrzebę organizacji moich wernisaży stworzyłem markę Vienna Dream. Pierwsza impreza pod jej szyldem miała miejsce cztery lata temu. Odbyło się wówczas małe kameralne spotkanie w gronie najbliższych znajomych. W tym roku jest to już impreza międzynarodowa, promująca artystów z całej Europy.
Vienna Dream jest dla każdego, kto lubi sztukę i dobrą zabawę. Spotykają się tu ludzie ze wielu środowisk artystycznych - malarze, poeci, muzycy.
Kilka dni temu w Piwnicy “Takt” odbył się właśnie tego rodzaju event…
Tak. Było wspaniale. Pragnę w tym miejscu raz jeszcze podziękować wszystkim za przybycie i cudowną atmosferę, jaką razem stworzyliśmy! Pierwszy raz organizowałem wydarzenie o charakterze międzynarodowym – mój pomysł i realizacja. Logistycznie dość duże wyzwanie! (uśmiech). Zaprosiłem twórców, których znam osobiście. Impreza miała na celu integrację artystów polskich z różnych środowisk i miejsc w Europie. Odnosi się to również do gości.
Dziękuję za rozmowę i życzę Ci kolejnych sukcesów!
autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz
W Wielkiej Brytanii mieszka od szesnastu lat, które upłynęły Jej jak jeden dzień. Zapewne dlatego, że jest kobietą niezwykle aktywną – pracuje zawodowo na tzw. full time. Jest żoną i mamą, ale do życia chce jeszcze czegoś więcej… Uwielbia dawać innym radość! Jest szczera, otwarta i zabawna. Ma niezwykłą charyzmę. Podczas pandemii covid-19 stworzyła na FB grupę Babiniec Corbiański, która niesamowicie się rozwinęła, co tylko pokazuje, jak bardzo tutaj na emigracji potrzebujemy wzajemnie się wspierać, nie tylko w trudnych czasach.
Milena w Anglii…
Dobre pytanie. Niedługo minie druga dekada mojego zadomowienia się tutaj. Sama nie wiem, kiedy ten czas minął. I na tym przykładzie widać jak bardzo jest on pojęciem względnym. W ogóle tego nie czuję, tym bardziej że ja już musiałam tutaj kiedyś być… W innym życiu! Uwielbiam Corby i czuję się tutaj jak w domu.
Dlaczego akurat Corby?
Trudno odpowiedzieć na to pytanie. Dać jakieś logiczne wyjaśnienie. To miejsce mnie przyciągnęło. Podobno mieszkają tu kobiety ze stali. Miałam wybór: Londyn czy Corby? Postawiłam na tę “małą” Szkocję i jestem tu szczęśliwa..
Podczas lockdownu założyłaś Babiniec Corbiański – jakie było jego przeznaczenie początkowo a jaką funkcję pełni teraz?
Babiniec… to stan umysłu. Powstał, by pomagać, integrować i wyciągać kobiety z czeluści tak zwanych czterech ścian. Czas, kiedy stworzyłam grupę, rzeczywiście był okresem pandemii i zamknięcia nas w domach, a ja niestety mam klaustrofobię... Szukałam zatem też czegoś dla siebie, jakiegoś antidotum.
W działalność Babińca i promocję innych osób wkładasz bardzo wiele serca i czasu. Skąd w Tobie taka chęć wspierania innych?
Kocham ludzi i potrafię odkrywać w nich ich cudowne moce i talenty. Wspaniale jest widzieć, że to, co ludziom przekazujesz, przynosi efekty. Moi podopieczni z programu Wspieramy Naszych działają i odnoszą sukcesy. Dla mnie jest to niesamowita przygoda i szczęście, że ja też odkryłam swój talent społeczno-organizacyjny, a może nawet powołanie. (uśmiech!)
Wspieramy naszych – co to za program?
Wpadłam na pomysł wspierania dziewczyn z grupy, które mają swoje małe biznesy, właśnie pod hasłem Wspieramy Naszych. W związku z tym w Sieci pojawiają się posty opisujące, co “Babińcówny” robia, jak osiągnęły sukces – jak wyglądała ich droga do niego. Polecamy też nasze dziewczyny, gdy ktoś pyta o jakąś usługę.
Dlaczego warto budować taki lokalne grupy wsparcia?
Człowiek jako istota doskonała, ale żyjąca w społeczeństwie obarczonym ograniczeniami, może czuć się wyobcowany i samotny. Różnimy się od siebie, ale dla mnie te indywidualne cechy świadczą właśnie o cudowności. Idealnie inni! Czasem brakuje kogoś, kto utwierdzi nas w przekonaniu, że to odmienność decyduje o naszej wartości, a nie jednakowość. I ja właśnie staram się to uświadamiać ludziom, którzy mnie otaczają. Ponadto połączeni w grupę możemy pokazywać innym swoją wyjątkowość. To nasza siła.
Grupy powstające w mediach społecznościowych to też duże wsparcie dla lokalnych inicjatyw. Dlatego absolutnie warto je powoływać do życia i promować to, co dobre!
Co sądzisz o Polakach w Corby – mam na myśli integrację?
Wspaniali, cudowni ludzie. Każdy niesie ze sobą bagaż doświadczeń życiowych... A jednocześnie wszyscy są życzliwi i pełni zrozumienia. Miłość do drugiego człowieka potrafi działać cuda.
Czy zajmujesz się na co dzień?
Na co dzień i od święta “matka-wariatka”, spełniająca marzenia oraz pracująca na pełen etat. Działam też w grupie Pomagamy Zwierzętom w Northamptonshire. Dzięki tym działaniom społecznym na rzecz różnych podmiotów nie mam czasu na: sprzątanie, pranie i prasowanie, więc… POLECAM!
Słyszałam, że pomagałaś uratować… nietoperza?!
Tak było! Myślę, że on zabłądził i przypadkowo znalazł się w magazynie, z którego nie potrafił się wydostać. Całą akcją zarządzała Sabina, czyli założycielka grupy pomagającej zwierzętom w naszym regionie. Na szczęście wszystko dobrze się skończyła.
Ponadto zbieramy cały czas jedzenie, koce, smycze, zabawki, czyli wszystko to, co może przydać się w schronisku. Prowadzimy też akcje tematyczne. Przed nami zbieranie halloween’owych dyń na rzecz potrzebujących zwierzaków.
Jakie są Twoje plany, marzenia?
Moim największym marzeniem jest zorganizowanie zlotu wszystkich Babincowych Kobiet. Festiwal miałby na celu integrację kobiet na emigracji. Ponadto myślę o napisaniu książki o naszym życiu w Anglii, które ma kilka twarzy... Chciałabym również stworzyć grupę teatralno-kabaretową w Corby. (uśmiech!) Mam mnóstwo pomysłów, czekających na realizację!
Dziękuję za rozmowę!
autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz
Bukiet wrażeń, jaki przywiozłam se sobą z Wiednia, chciałabym opisać oczami uczestników spotkania, jakie odbyło się 23 września 2022 r. o godz. 18.30 w Piwnicy TAKT (Polsko-Austriackiego Stowarzyszenia Kultury TAKT) m.in. pod patronatem Polonia24.uk.
Zanim do tego przejdę, pragnę jednak, wychodząc od idei, że sztuce udaje się otworzyć znaczenia i zmysły, przypomnieć za Siegfriedem Lenzem, że każdy z nas ma pewną przestrzeń w świecie, w której czuje się „u siebie”. Jest to kraj urodzenia jako miejsce, w którym wyrastają nasze korzenie. Ich utrata może wiązać się z poczuciem zagubienia i brakiem tej subiektywnej przynależności. Myśl ta nabiera szczególnego znaczenia w kontekście spotkania Polonii Wiedeńskiej i Londyńskiej. W stolicy Wielkiej Brytanii zamieszkał bowiem przed laty Zbigniew Freud, który musiał opuścić Wiedeń, udając się na wygnanie. W jednym ze swoich listów, znajdujących się obecnie w zbiorach muzealnych, Freud (twórca psychoanalizy) pisał do swego szwajcarskiego kolegi o ogromnym bólu, jaki odczuwał w obliczu utraty języka ojczystego…
Być może to, co odczuwał Freud, jest tym ogniwem łączącym Polaków na całym świecie, którzy nie potrafią (i nie chcą) zapomnieć o swojej Ojczyźnie oraz korzeniach, dlatego też prowokują tak piękne wydarzenia, jakie miało miejsce wspomnianego wieczora…
“Wiedeń… spotkanie cudownych osób. To był wspaniały wieczór. Wspomnienia zostaną na zawsze. Dziękuję Wszystkim za miłe chwile. Publiczność nie zawiodła. Do zobaczenia następnym razem.” Danuta Nogawka /poetka/
“Wieczór artystyczny bardzo udany. Piosenka po hiszpańsku nam się posypała, ale publiczność uratowała sytuację, śpiewając refren najgłośniej na świecie. Wiedeńska Polonia jest tak gościnna, że żal wyjeżdżać.” Remigiusz Juśkiewicz /muzyk, kompozytor, wokalista/
“Wiedeń + Londyn = wspaniali polscy artyści zawsze znajdą nić porozumienia. My Słowianie mamy artystyczne dusze, które uwielbiają wyrażać polskość słowem, pędzlem, grafiką, melodią… wszystkim, czym się da, ponieważ jesteśmy jedną rodziną. Pozdrawiam Polonię na całym świecie!” Dziewczyna z Kujaw – Maria Glonek /poetka, malarka/
“Uważam, że było naprawdę rewelacyjnie. Miłe towarzystwo i różnorodność. Czekam na więcej takich spotkań.” Natalia Kavczynska /wokalistka/
„To już za nami, ale do mego serca echem wracać będzie obraz ludzi tego cudownego wydarzenia kiedykolwiek pomyślę o Londynie. Wielkie podziękowania dla wszystkich obecnych i nieobecnych, którzy na zawsze pozostaną miłym wspomnieniem. To kolejny dowód na to, że pragniemy się wszyscy ze sobą spotykać, potrzebujemy tego, aby żyć i cieszyć się życiem. Niebawem powtórzymy to w Londynie” Samuel Goo /poeta, grafik/
“Po raz pierwszy miałam zaszczyt zagrać w Wiedniu dla fantastycznych słuchaczy. Spotkałam Agnieszkę Kuchnię-Wołosiewicz, czyli autorkę cudownych tekstów naszej płyty pt. Krople rosy i wykonałam z niej piosenki. Zaciekawiona publiczność wspaniale reagowała na kolejne utwory. Po raz pierwszy na żywo widziałam Remiego, od którego wszystko się zaczęło i któremu pięknie dziękuję. Jest niezwykle ciepłym i serdecznym człowiekiem, a także wspaniałym, niezwykle oryginalnym i płodnym artystą, a do tego fantastycznym performerem. Poznałam też organizatorów imprezy (przede wszystkim malarza, Jacka Rozmiarka) i innych artystów. Dziękuję Jackowi, Markowi Zielińskiemu z Marek TV i wszystkim, którzy tworzyli to niezapomniane wydarzenie.” Iza Konar /muzyk, kompozytorka, wokalistka/
“Nie będę słodzić, powiem krótko! Spotkanie w Wiedniu jeszcze bardziej utwierdziło mnie w przekonaniu, że Polonia, czyli my Polacy rozsiani po całym świecie, jesteśmy wspaniali. Muzyczno-poetycka podróż każdemu z nas dała cudowne uczucie spełnienia. W Polsko-Austriackim Towarzystwie Kultury TAKT mieliśmy cudowną okazję zobaczyć, usłyszeć i porozmawiać z ludźmi o wielu pasjach i o nietuzinkowych osobowościach. Gitara, poezja, śpiew, gorąca publiczność, to dla takich chwil wspieram i angażuję się we wszelkie inicjatywy kulturalne. Czekamy na Wiedeń w Londynie i dziękujemy za fantastyczną atmosferę.” Ewa Taylor /aktorka, poetka/
W spotkaniu wzięli udział:
Wydarzeniu towarzyszyła wystawa malarstwa i grafiki: Marii Glonek, Leonarda Franciszka Berendta, Janusza Goździewskiego vel Samuela Goo oraz Jacka Rozmiarka. Video relację ze spotkania przygotował Marek Zieliński /Marek TV/.
Rewizyta naszych przyjaciół z Wiednia przewidziaana jest na 4 lutego. Spotkanie odbędzie się w POSKu, w Londynie. Już dziś zapraszamy.
autor: Agnieszka Kuchnia-Wołosiewicz
Sojusz Hitlera ze Stalinem był w początkowej fazie II wojny światowej ważniejszy niż sojusz Hitlera z włoskim dyktatorem Benito Mussolinim i po obu stronach były poważne argumenty, aby go zawrzeć - uważa brytyjski historyk Roger Moorhouse.
Moorhouse, który specjalizuje się w historii II wojny światowej, wygłosił w środę wieczorem w Ognisku Polskim w Londynie wykład o współpracy niemiecko-sowieckiej w latach 1939-1941. Jest to temat jednej z jego poprzednich książek, "Pakt diabłów. Sojusz Hitlera i Stalina", która została wydana w 2014 r. (w Polsce w 2015 r.).
Jak mówił, współpraca niemiecko-sowiecka wciąż bywa pomijana w zachodniej narracji na temat II wojny światowej, tymczasem był on absolutnie kluczowy dla jej przebiegu. Według Moorhouse'a, miał większe znaczenie niż sojusz niemiecko-włoski.
Moorhouse podkreślił też, że sprowadzanie paktu Ribbentrop-Mołotow tylko do cynicznego sojuszu dwóch dyktatorów jest błędne, bo mimo ideologicznych różnic między III Rzeszą a Związkiem Sowieckim, z obu stron były poważne argumenty na rzecz współpracy - terytorialne, gospodarcze i strategiczne.
Jeśli chodzi o argumenty terytorialne, to sojusz obu krajów umożliwił im odzyskanie ziem, które w ich przekonaniu utraciły w wyniku I wojny światowej, czyli w dużej mierze ziem polskich.
Argumenty ekonomiczne są, jak wskazał Moorhouse, często pomijane, tymczasem pakt obu stronom dawał, przynajmniej w teorii, to czego najbardziej potrzebowały. Niemcy zyskiwały dostęp do surowców, co ich zabezpieczało na wypadek blokady ze strony aliantów, zaś Związek Sowiecki - dostęp do bardziej zaawansowanych technologii. Ale też obie strony nie były wobec siebie uczciwe - Rosjanie nie dostarczali tego, co było uzgodnione i była to jedna z przyczyn niemieckiej agresji w czerwcu 1941 r., z kolei Niemcy przekazywali im plany samolotów, które były nieskończone bądź faktycznie niezdolne do walki.
Z kolei argumentem strategicznym dla Hitlera było to, że gdyby sam dokonał ataku na Polskę, prawdopodobieństwo reakcji jej zachodnich sojuszników było większe, zaś Stalin liczył, że sojusz da mu kilka lat na przygotowanie się do wojny z Niemcami, która jego zdaniem była i tak nieunikniona, a także na to, że dojdzie do wyniszczającej wojny między zachodnimi "imperialistycznymi" mocarstwami, która ułatwi mu późniejszą inwazję na Europę.
Sojusz Hitlera ze Stalinem ostatecznie zakończył się atakiem III Rzeszy na Związek Sowiecki w dniu 22 czerwca 1941 r.
Z Londynu Bartłomiej Niedziński (PAP)
Brytyjska premier Liz Truss broniła w czwartek decyzji swojego rządu o dużych cięciach podatkowych, która wywołała spore zamieszanie na rynkach finansowych, i przekonywała, że są one konieczne, by pobudzić wzrost gospodarczy.
W serii wywiadów radiowych, udzielonych lokalnym oddziałom BBC, Truss mówiła, że podjęcie "pilnych działań" oraz "kontrowersyjnych i trudnych decyzji" było konieczne, a cięcia pomogą pobudzić wzrost w dłuższym okresie. Dodała, że jest "gotowa zrobić to, co trzeba, aby tak się stało".
W miniony piątek minister finansów Kwasi Kwarteng ogłosił szereg cięć podatkowych, m.in. obniżenie podstawowej stawki podatkowej, zniesienie najwyższej stawki podatkowej dla najlepiej zarabiających, cofnięcie podwyżki składki na ubezpieczenie społeczne i anulowanie podwyżki podatku od przedsiębiorstw.
Jednak te zapowiedzi zostały fatalnie przyjęte przez rynki finansowe w związku obawą o to, że negatywnie wpłyną na stabilność finansów publicznych. Cięcia zostaną powiem sfinansowane przez zwiększenie zadłużenia, a wcześniej rząd ogłosił, że w ten sam sposób pokryje koszty zamrożenia cen energii.
W efekcie doszło do ostrej przeceny funta, którego kurs w poniedziałek rano spadł do najniższego poziomu wobec dolara od 1971 r., a w środę Bank Anglii poinformował o uruchomieniu tymczasowego programu skupu obligacji, aby zapobiec "istotnemu ryzyku" dla stabilności finansowej Wielkiej Brytanii.
Odnosząc się po raz pierwszy do tej sytuacji, Truss podtrzymała opinię, że rząd "zrobił właściwą rzecz, podejmując działania w trybie pilnym", mimo kłopotów, które nastąpiły, a ona nadal wierzy w "zdrowy pieniądz". Powiedziała, że ministerstwo finansów "ściśle współpracuje" z Bankiem Anglii i wskazała, że zawirowania na rynkach finansowych mają miejsce na całym świecie.
Zwróciła też uwagę, że największa część interwencji rządu dotyczyła zamrożenia rachunków za energię, a to zostało ogłoszone ponad tydzień przed cięciami podatkowymi i nie spowodowało gwałtownej reakcji rynku.
Zapytana o to, czy sprawiedliwe jest to, że na cięciach podatkowych najwięcej zyskają najlepiej zarabiający, Truss odparła: "Realia są takie, że niższe podatki ogólnie pomagają wszystkim, ponieważ pomagają rozwijać gospodarkę, a zbyt długo debata w tym kraju była o dystrybucji, a nie o tym, jak rozwijamy naszą gospodarkę".
"Nie jest sprawiedliwe mieć recesję, nie jest sprawiedliwe mieć miasto, w którym nie ma inwestycji, nie będzie sprawiedliwe, jeśli nie dostaniemy wysoko płatnych miejsc pracy w przyszłości, ponieważ mamy najwyższe obciążenie podatkowe od 70 lat. To właśnie nie jest sprawiedliwe" - dodała.
W miastach Europy Środkowej i Wschodniej, w tym Warszawie, znacznie wolniej wraca jakość życia do poziomu sprzed pandemii Covid-19 niż na Zachodzie Europy - zwraca uwagę brytyjski tygodnik "The Economist". Warszawa uzyskała w tym roku 73,6 punktów na 100 możliwych i wśród 38 uwzględnionych miast europejskich (wliczając w to Stambuł i Baku) bliżej jej jest do końca listy niż jej liderów.
"The Economist" przywołał sporządzany przez swój dział analityczno-biznesowy Economist Intelligence Unit doroczny ranking najlepszych miast do życia na świecie, który został opublikowany w lipcu, ale skupił się teraz na samej Europie. Zwrócił uwagę na wyraźną, sięgającą 20-30 punktów miastami z Europy Zachodniej i Środkowo-Wschodniej.
Warszawa uzyskała w tym roku 73,6 punktów na 100 możliwych i wśród 38 uwzględnionych miast europejskich (wliczając w to Stambuł i Baku) bliżej jej jest do końca listy niż jej liderów. Nieznacznie tylko wyprzedza Moskwę (71,4 pkt.), Petersburg (68,6 pkt.) i Sofię (68,2 pkt.). Co więcej, jest niżej niż Praga i Budapeszt jedyne dwa miasta w rankingu z dawnych krajów bloku wschodniego, które uzyskały wynik powyżej 80 punktów. Z kolei jedynym miastem, które było w bloku zachodnim, z wynikiem poniżej tej granicy są Ateny.
Na szczycie rankingu znajduje się Wiedeń, który wygrał po raz trzeci w ostatnich pięciu latach (99,1 pkt.), wyprzedzając Kopenhagę (98 pkt.), Zurych (96,3 pkt.), Genewę (95,9 pkt.) i Frankfurt (95,7 pkt.).
Ranking sporządzany jest na podstawie ocen w pięciu głównych kategoriach - stabilność, opieka zdrowotna, kultura i środowisko, edukacja i infrastruktura. Jak zauważa "The Economist", w Europie Zachodniej dla większości ludzi pandemia stała się przeszłością, a jakość życia wróciła praktycznie do poprzedniego poziomu. Tymczasem we wschodniej części kontynentu powrót jest powolniejszy ze względu na problemy w opiece zdrowotnej, które pandemia jeszcze wzmocniła. W niektórych miastach negatywnie na ocenę wpłynęły też czynniki polityczne i gospodarcze - w przypadku Moskwy i Petersburga represje, w Baku - korupcja, zaś w przypadku zajmującego ostatnie miejsce w europejskim rankingu Stambułu (57,7 pkt.) - postępujący autorytaryzm i inflacja. (PAP)
Ukraina w ostatnich dniach wzmogła swoje działania ofensywne na północnym wschodzie kraju, ale Rosja prowadzi bardziej zdecydowaną obronę niż wcześniej i sama też próbuje posuwać się w kierunku Bachmutu w obwodzie donieckim - przekazało w środę brytyjskie ministerstwo obrony.
"Ukraina w ostatnich dniach wzmogła swoje działania ofensywne na północnym wschodzie kraju. Oddziały dokonują powolnych postępów na co najmniej dwóch osiach na wschód od linii rzek Oskoł i Doniec, gdzie umocniły się one po wcześniejszym natarciu na początku miesiąca. Rosja prowadzi bardziej zdecydowaną obronę niż wcześniej, prawdopodobnie dlatego, że ukraińskie natarcie zagraża teraz części obwodu ługańskiego, gdy kończy się głosowanie w referendum w sprawie przyłączenia do Federacji Rosyjskiej" - napisano w codziennej aktualizacji wywiadowczej.
"Ciężkie walki trwają również w rejonie Chersonia, gdzie rosyjskie siły na prawym brzegu Dniepru pozostają narażone. Rosja kontynuuje próby posuwania się w kierunku Bachmutu w Donbasie, mimo że jest pod silną presją na swojej północnej i południowej flance. Jest to prawdopodobnie spowodowane presją polityczną, gdyż Rosja wykorzystuje siły, które w przeciwnym razie mogłyby wzmocnić pozostałe flanki" - dodano. (PAP)
W ciągu roku po przejęciu władzy rząd Partii Pracy stworzy Great British Energy - publiczną spółkę energetyczną, która będzie dostarczać energię z odnawialnych źródeł - zapowiedział we wtorek lider brytyjskiej opozycji Keir Starmer na konferencji laburzystów w Liverpoolu.
Great British Energy, która ma wzorować się na francuskim koncernie EDF, ma być stworzona z publicznych pieniędzy, ale niezależnie zarządzana, a uzyskiwanie przez nią dochody byłyby reinwestowane w projekty związane z energią odnawialną. "Nowa firma wykorzysta możliwości czystej brytyjskiej energii, ponieważ jest to właściwe dla miejsc pracy, ponieważ jest to właściwe dla wzrostu, ponieważ jest to właściwe dla niezależności energetycznej" - przekonywał Starmer.
Mówiąc o niezależności energetycznej wskazywał, że brytyjski sektor energetyczny jest w obcych rękach. "Największa lądowa farma wiatrowa w Walii jest własnością Szwecji, więc z rachunków za energię w Swansea opłacane są szkoły i szpitale w Sztokholmie. Komunistyczna Partia Chin ma udziały w naszym przemyśle jądrowym. A pięć milionów ludzi w Wielkiej Brytanii płaci rachunki firmie energetycznej należącej do Francji" - powiedział lider laburzystów.
Obiecywał, że do 2030 roku Wielka Brytania może stać się "supermocarstwem czystej energii" i podkreślił, że zielona energia i wzrost gospodarczy nie tylko nie są sprzeczne, ale są nierozłączne. "Przyszłe bogactwo tego kraju jest w naszym powietrzu, w naszych morzach i w naszym niebie. Wielka Brytania powinna wykorzystać to bogactwo i obdzielać nim wszystkich. Brytyjska energia dla Brytyjczyków" - mówił.
Starmer zapowiedział też utworzenie państwowego funduszu majątkowego, który będzie inwestował w brytyjski przemysł. "Partia Pracy nie popełni błędu, który torysi popełnili z ropą naftową i gazem na Morzu Północnym w latach 80., gdzie roztrwonili bogactwo naszych narodowych zasobów" - mówił.
Przemówienie Starmera miało miejsce kilka dni po ogłoszonej przez ministra finansów Kwasi Kwartenga obniżce podatków, na której najbardziej skorzystają najlepiej zarabiający i która z racji obaw o jej wpływ na finanse publiczne została fatalnie przyjęta przez rynki finansowe. Starmer powiedział, że "aby dać cięcia podatkowe bogatym", konserwatyści doprowadzili do załamania kursu funta i stracili kontrolę nad gospodarką, czego ludzie powinni im "nie wybaczyć i nie zapomnieć".
"Kiedyś pouczali nas o naprawianiu dachu, gdy świeciło słońce. Ale rozejrzyjcie się po Wielkiej Brytanii, oni nie tylko nie naprawili dachu, oni wyrwali fundamenty, rozbili okna, a teraz dla porządku wywalili drzwi" - powiedział. Zaznaczył, że problemy nie kończą się na gospodarce, wskazując na zrzucanie nieoczyszczanych ścieków do rzek i długie kolejki oczekiwania na wizyty lekarskie.
Starmer obiecał, że pod rządami Partii Pracy brexit, któremu osobiście był przeciwny, zadziała i podkreślił, że tego nie dostarczą wyborcom ani konserwatyści, ani Szkocka Partia Narodowa (SNP). W całym dobrze przyjętym przez uczestników konferencji przemówieniu Starmera jego krytyka pod adresem SNP wzbudziła największy entuzjazm. Mówił, że ta partia "ze zgrzytaniem zębów" przyjmuje sukcesy Szkocji jako części Zjednoczonego Królestwa.
"Nie możemy z nimi współpracować, nie będziemy z nimi współpracować, nie będzie żadnej umowy w żadnych okolicznościach" - zadeklarował Starmer, przecinając spekulacje na temat ewentualnej koalicji, gdyby po następnych wyborach Partia Pracy nie miała bezwzględnej większości. Zobowiązał się do zbudowania "sprawiedliwszej, bardziej zielonej i dynamicznej Szkocji w laburzystowskiej Wielkiej Brytanii".
Zakończył swoje przemówienie nawiązując do słów byłego laburzystowskiego premiera Tony'ego Blaira, że są oni znowu partią politycznego centrum. "Wielka Brytania odzyska swoją przyszłość, będzie krajem, w którym aspiracje są nagradzane, gdzie ludzie pracujący odnoszą sukcesy. Siłą dobra na świecie, supermocarstwem czystej energii, sprawiedliwszym, bardziej zielonym, bardziej dynamicznym krajem. To jest moje zobowiązanie wobec was. Narodowa misja następnego rządu Partii Pracy" - zapowiedział.
Sytuacja, że po następnych wyborach, które prawdopodobnie odbędą się w 2024 roku, laburzyści faktycznie wrócą do władzy, jest coraz bardziej realna. W opublikowanym w poniedziałek wieczorem sondażu ośrodka YouGov uzyskali oni 45 proc. poparcia wobec 28 proc. dla konserwatystów i jest to największa przewaga Partii Pracy od 2001 roku.
Z Londynu Bartłomiej Niedziński (PAP)
Brytyjska rodzina królewska zakończyła okres żałoby po śmierci królowej Elżbiety II. We wtorek rano flagi na królewskich rezydencjach podniesiono z powrotem na pełną wysokość masztów, a członkowie rodziny wrócili do wykonywania normalnych obowiązków.
Od czasu śmierci Elżbiety II w dniu 8 września członkowie rodziny królewskiej wykonywali tylko te obowiązki, które były niezbędne, choć takich do dnia jej pogrzebu i tak było bardzo dużo. Ale następnego dnia po pogrzebie król Karol III wyjechał do Szkocji i od tego czasu jedyną jego oficjalną aktywnością była rozmowa telefoniczna z ministrem finansów Kwasi Kwartengiem w czwartek wieczorem.
Żałoba w rodzinie królewskiej trwała o tydzień dłużej niż żałoba narodowa, która zakończyła się następnego dnia po pogrzebie.
Jako pierwsi do pełnej aktywności po okresie żałoby wracają następca tronu, książę William i jego żona księżna Kate, którzy udają się we wtorek do Walii. To ich pierwsza wizyta tam po tym, gdy przejęli tytuły księcia i księżnej Walii.
Tuż przed zakończeniem żałoby, w poniedziałek późnym wieczorem, zaprezentowano monogram Karola III - splecione złote litery C i R oraz cyfra III z koroną nad nimi - który będzie używany na dokumentach, na mundurach, sztandarach czy w niektórych miejscach w przestrzeni publicznej. Ale o ile na dokumentach nowy monogram zacznie być używany natychmiast, gdzie indziej, jak np. na skrzynkach pocztowych, zajmie to lata lub nawet dziesięciolecia.
Ok. 60 proc. z prawie 70 tys. skrzynek pocztowych w Wielkiej Brytanii pochodzi z okresu panowania Elżbiety II, zatem przyozdobione są jej monogramem ERII. Nie będą one wymieniane po to, aby zmienić monogram, lecz dopiero gdy będzie to konieczne ze względu na ich zużycie, tak samo jak nie zostały wymienione od razu te, które zainstalowano za czasów jej poprzedników i w Wielkiej Brytanii nadal można spotkać skrzynki pocztowe z monogramami Jerzego V, Edwarda VIII czy Jerzego VI.
Tymczasem Bank Anglii poinformował, że projekt banknotów z wizerunkiem nowego króla zostanie zaprezentowany jeszcze przed końcem tego roku, ale najprawdopodobniej wejdą one do obiegu dopiero w połowie 2024 r.
Z Londynu Bartłomiej Niedziński (PAP)
Brytyjskie Królewskie Siły Powietrzne (RAF) po raz pierwszy przyznały, że w procesach rekrutacyjnych, w których - jak ujawniły media - przedkładano kobiety i przedstawicieli mniejszości etnicznych nad białych mężczyzn, "popełniono pewne błędy".
W połowie sierpnia stacja Sky News ujawniła, że w RAF praktyczne wstrzymano zatrudnianie białych mężczyzn, rekrutując zamiast nich, bez względu na kompetencje, kobiety i przedstawicieli mniejszości etnicznych, aby osiągnąć założone cele w zakresie dywersyfikacji. Sky News podała też, że w proteście przeciwko takim praktykom, które osłabiają zdolność bojową lotnictwa, rezygnację złożyła szefowa rekrutacji w RAF.
Rzecznik RAF początkowo wyjaśniał, że chociaż zwiększenie różnorodności jest celem sił powietrznych, nie odbija się to na zdolności bojowej i nie było żadnego obniżania standardów, by ułatwić jakiejś grupie spełnienie wymogów rekrutacyjnych. Jednak po kolejnym wycieku wewnętrznych maili, które wskazywały na coś innego, rzecznik pośrednio przyznał, że takie praktyki faktycznie miały miejsce.
W ujawnionym wewnętrznym mailu z 9 kwietnia 2021 roku napisano, że komputerowy system rekrutacji, który szereguje kandydatów na podstawie ich merytorycznej przydatności do służby, byłby "problematyczny" dla RAF i miałby "ogromne implikacje" dla możliwości osiągnięcia założonych celów w zakresie zwiększenia różnorodności. W mailu tym wskazano też, że rekrutacja kobiet i mniejszości etnicznych jest priorytetem dla dowódcy RAF marszałka Mike'a Wigstona.
Odnosząc się tego najnowszego wycieku, rzecznik RAF przyznał w poniedziałek wieczorem, że "popełniono pewne błędy". "RAF stale analizuje swoje praktyki rekrutacyjne, w tym wprowadzenie na początku tego roku nowego systemu informatycznego do rekrutacji, aby poprawić różnorodność swojego personelu. Choć ogólne standardy nie spadły, z perspektywy czasu przyznajemy, że pomimo najlepszych intencji, popełniono pewne błędy. RAF jest obecnie przekonany, że nasze podejście jest poprawne, jednak badamy niektóre procesy i decyzje podjęte w przeszłości" - oświadczył rzecznik.
Bank Anglii (BoE) oświadczył w poniedziałek, że nie zawaha się podnieść stóp procentowych, jeśli będzie to potrzebne, aby ustabilizować kurs funta, który w poniedziałek spadł do najniższego poziomu wobec amerykańskiego dolara od 1971 r.
W poniedziałek rano brytyjska waluta osłabiła się wobec dolara o prawie 5 proc. i w pewnym momencie za jednego funta trzeba było płacić zaledwie 1,0327 dolara. Wprawdzie później funt nieco się odbił, do 1,08 dolara, ale wieczorem znowu osłabł - do niespełna 1,07 dolara. Jeszcze tydzień temu jeden funt był wart ok. 1,15 dolara amerykańskiego.
Przyczyną ostrego spadku brytyjskiej waluty są źle przyjęte przez rynki finansowe cięcia podatków, które w piątek ogłosił nowy minister finansów Kwasi Kwarteng, a dokładniej obawy, że negatywnie wpłyną one na stabilność brytyjskich finansów publicznych i inflację. Cięcia o wartości 45 mld funtów zostały fatalnie przyjęcie politycznie, bo najbardziej na nich skorzystają najlepiej zarabiający, a na dodatek zostaną one sfinansowane przez zwiększanie zadłużenia.
Kwarteng oraz nowa premier Liz Truss argumentowali, że cięcia podatków są kluczem do pobudzenia gospodarki i wzrost, który dzięki temu nastąpi, pozwoli na spłatę tego zadłużenia. Ale analitycy uważają, że to ryzykowna strategia, bo nie ma pewności, czy zakładany wzrost faktycznie będzie miał miejsce. Poza tym rząd Truss już kilka dni wcześniej ogłosił duże zwiększenie zadłużenia, bo również w ten sposób zostanie sfinansowane zamrożenie cen energii dla odbiorców indywidualnych oraz firm - choć zdaniem opozycji można by w tym celu opodatkować nadzwyczajne zyski osiągane przez firmy energetyczne.
W wydanym oświadczeniu BoE zapewnił, że "bardzo uważnie monitoruje rozwój sytuacji na rynkach finansowych w świetle znacznej przeceny aktywów finansowych" i w razie potrzeby podejmie działania na następnym posiedzeniu Komitetu Polityki Monetarnej - w listopadzie. Ale analitycy uważają, że jeśli deprecjacja funta będzie nadal postępować, BoE zostanie zmuszony do tego, by działać szybciej, nawet już w tym tygodniu. Spodziewają się oni, że główna stopa procentowa zostanie podniesiona o 0,75-1,0 proc., co byłoby największą jednorazową podwyżką od dziesięcioleci, a wiosną wzrośnie ona z obecnych 2,25 proc. do 5,5-6,0 proc.
Brytyjski rząd zniósł w czwartek zakaz szczelinowania hydraulicznego w celu wydobywania gazu z łupków, który został wprowadzony w 2019 r. po serii wstrząsów sejsmicznych. Zakaz zniesiono, mimo że według raportu prognozowanie wstrząsów "pozostaje wyzwaniem naukowym".
"W świetle nielegalnej inwazji (prezydenta Rosji Władimira) Putina na Ukrainę i używania energii jako broni, wzmocnienie naszego bezpieczeństwa energetycznego jest absolutnym priorytetem i - jak powiedziała premier - zamierzamy zapewnić, że Wielka Brytania będzie eksporterem energii netto do 2040 roku" - oświadczył minister biznesu Jacob Rees-Mogg.
"Aby to osiągnąć, będziemy musieli zbadać wszystkie dostępne nam drogi poprzez produkcję energii słonecznej, wiatrowej, ropy i gazu - więc jest słuszne, że znieśliśmy pauzę, aby wykorzystać wszelkie potencjalne źródła gazu krajowego" - dodał.
Rząd potwierdził również, że nowa tura przyznawania licencji na wydobycie ropy i gazu zacznie się w październiku. Jak się oczekuje, może zostać wydanych wówczas ok. 100 licencji na wydobycie gazu łupkowego.
Brytyjski rząd twierdzi, że gaz mógłby zacząć płynąć w ciągu sześciu miesięcy, ale eksperci uważają, że może to potrwać nawet dekadę, co oznacza, że w niewielkim stopniu przyczyniłoby się do zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego, spełnienia celów klimatycznych czy obniżenia rachunków.
W programie przed wyborami z 2019 roku rządząca Partia Konserwatywna zobowiązała się nie wspierać szczelinowania, "chyba że nauka kategorycznie wykaże, że można to zrobić bezpiecznie".
W kwietniu rząd zlecił Brytyjskiej Służbie Geologicznej (BGS) ocenę, czy nastąpił jakikolwiek postęp w technikach, mających na celu "zmniejszenie ryzyka i wielkości zdarzeń sejsmicznych" związanych z wydobyciem gazu łupkowego. W opublikowanym w czwartek raporcie przyznano, że przewidywanie występowania i wielkości dużych wstrząsów "pozostaje naukowym wyzwaniem dla społeczności geologicznej".
Jak wyjaśniono, oznacza to, że zdolność BGS do przewidywania i łagodzenia ryzyka, związanego ze zjawiskami sejsmicznymi wywołanymi szczelinowaniem, "jest również wyzwaniem". BGS wskazała, że dostępne są pewne nowe techniki analizy, ale konieczna jest dalsza praca, zanim będzie można je wykorzystać do pomocy w ocenie ryzyka.
Z Londynu Bartłomiej Niedziński (PAP)
Wśród 10 jeńców wojennych wypuszczonych przez Rosjan dzięki mediacji Arabii Saudyjskiej jest pięciu obywateli Wielkiej Brytanii - potwierdziła w środę wieczorem premier tego kraju Liz Truss.
Wcześniej w środę saudyjska agencja prasowa SPA opublikowała zdjęcie 10 jeńców wojennych, schwytanych przez prorosyjskich separatystów na Ukrainie, po ich przylocie na lotnisko w Rijadzie.
"Ogromnie dobra wiadomość, że pięciu obywateli brytyjskich przetrzymywanych (...) we wschodniej Ukrainie zostało bezpiecznie zwróconych, co kończy miesiące niepewności i cierpienia dla nich i ich rodzin" - napisała Truss na Twitterze. Podziękowała też prezydentowi Ukrainy Wołodymyrowi Zełenskiemu i władzom Arabii Saudyjskiej za pomoc.
"Rosja musi zakończyć bezwzględne wykorzystywanie jeńców wojennych i cywilnych więźniów dla celów politycznych" - dodała.
Wszystkich personaliów uwolnionych oficjalnie jeszcze nie potwierdzono, choć brytyjski minister zdrowia Robert Jenrick powiedział, że jednym z nich jest mieszkaniec jego okręgu wyborczego Aiden Aslin. Był on jednym z dwóch pierwszych Brytyjczyków, którzy dostali się w ręce prorosyjskich separatystów.
28-letni Aslin, tak samo schwytany wraz nim, a później też skazany na karę śmierci 48-letni Shaun Pinner, z racji tego, że od kilku lat mieszkał na Ukrainie, walczył w regularnych siłach zbrojnych tego kraju. Wiadomo też, że później schwytani zostali 22-letni wolontariusz Dylan Healy, 35-letni Andrew Hill, który prawdopodobnie walczył w ukraińskim legionie międzynarodowym i John Harding, który też brał udział w walkach.
Inny brytyjski wolontariusz, Paul Urey, na początku lipca zmarł w areszcie w tzw. Donieckiej Republice Ludowej. (PAP)
Brytyjski rząd ogłosił w środę pakiet wsparcia dla przedsiębiorstw w związku z wysokimi kosztami energii; w ramach pakietu przez pół roku - począwszy od 1 października - będzie pokrywał niemal połowę ich rachunków za energię elektryczną i gaz.
Zgodnie z tym planem wprowadzona zostanie maksymalna stawka cen hurtowych dla wszystkich odbiorców niebędących gospodarstwami domowymi, a więc oprócz firm także szkół, szpitali czy organizacji charytatywnych; stawka ta prawdopodobnie wyniesie 211 funtów za MWh w przypadku energii elektrycznej i 75 funtów za MWh w przypadku gazu. Różnica pomiędzy tymi cenami a cenami rynkowymi zostanie pokryta z budżetu państwa.
Według cenionej firmy analitycznej Cornwall Insight, która zajmuje się rynkiem energii, będzie to oznaczać dla firm zniżkę w wysokości ok. 45 proc. w stosunku do hurtowych cen energii na koniec ubiegłego tygodnia. Szacuje ona także, że koszt tego wsparcia sięgnie 25 mld funtów.
Program wsparcia jest przewidziany na pół roku, ale po trzech miesiącach dokonany zostanie przegląd w celu oceny, czy poszczególne sektory potrzebują bardziej ukierunkowanego lub wydłużonego wsparcia.
"Wiemy, że firmy są bardzo zaniepokojone wysokością swoich rachunków za energię, dlatego wprowadzamy program dla biznesu, który będzie ekwiwalentem programu dla gospodarstw domowych, aby zapewnić, że firmy będą w stanie przetrwać zimę" - oświadczyła premier Liz Truss.
Dwa tygodnie temu ogłosiła ona program wsparcia dla gospodarstw domowych, zgodnie z którym przez dwa lata maksymalny poziom rachunków za energię w przypadku typowego zużycia nie będzie przekraczał 2500 funtów rocznie. Po podwyżce stawek od 1 października rachunki dla odbiorców indywidualnych w przypadku typowego zużycia miały wzrosnąć do ponad 3500 funtów rocznie, a prognozy mówiły, że w przyszłym roku mogłoby to być nawet ponad 6000 funtów. Koszt wsparcia dla odbiorców indywidualnych szacowany jest na 150 mld funtów, zostanie to sfinansowane poprzez zwiększenie zadłużenia kraju. (PAP)
Ogłoszona przez prezydenta Rosji Władimira Putina częściowa mobilizacja jest przyznaniem, że jego inwazja ponosi porażkę, a żadna ilość propagandy nie może przykryć faktu, że Ukraina wygrywa wojnę - oświadczył w środę brytyjski minister obrony Ben Wallace.
"Złamanie przez prezydenta Putina własnych obietnic, że nie będzie częściowej mobilizacji ludności ani nielegalnej aneksji części Ukrainy jest przyznaniem, że jego inwazja ponosi porażkę. On i jego minister obrony wysłali dziesiątki tysięcy własnych obywateli na śmierć, źle wyposażonych i źle prowadzonych. Żadna ilość propagandy nie może przykryć faktu, że Ukraina wygrywa tę wojnę, społeczność międzynarodowa jest zjednoczona, a Rosja staje się globalnym pariasem" - napisał w wydanym oświadczeniu Wallace.
W wyemitowanym w środę rano przemówieniu Putin ogłosił częściową mobilizację, która ma się rozpocząć jeszcze tego samego dnia i zagroził Zachodowi użyciem broni jądrowej w przypadku "ataku na integralność terytorialną Rosji". Jak wyjaśnił później minister obrony Siergiej Szojgu, mobilizacja obejmie 300 tys. osób. (PAP)
Ogłoszenie przez prezydenta Rosji Władimira Putina częściowej mobilizacji jest "niepokojącą eskalacją" wojny na Ukrainie, a jego groźby powinny być traktowane "poważnie" - powiedziała w środę brytyjska wiceminister spraw zagranicznych Gillian Keegan.
"To oczywiście niepokojąca eskalacja, szczególnie ta ostatnia uwaga (o możliwości użycia broni jądrowej - PAP)" - mówiła Keegan w rozmowie ze stacją Sky News. Dodała, że Putin zupełnie przeinacza sytuację na Ukrainie.
"To są kłamstwa Putina i kontynuuje on całkowicie przeinaczanie tego, co stało się na Ukrainie. To nielegalna wojna na Ukrainie. To nielegalna wojna Rosji na Ukrainie. Oczywiście nadal będziemy stać przy Ukrainie, tak jak wszyscy nasi sojusznicy z NATO" - zapewniła.
Zapytana o przesłanie rządu do Ukraińców, Keegan powiedziała: "Jesteśmy tam, jesteśmy po waszej stronie - pomożemy jak tylko możemy". Przypomniała, że we wtorek premier Liz Truss zapewniła o tym, że w przyszłym roku wartość brytyjskiej pomocy dla Ukrainy będzie co najmniej taka sama, jak w tym i będzie ona o tym mówić w środę na forum Zgromadzenia Ogólnego ONZ. (PAP)
W Wielkiej Brytanii nie będzie racjonowania energii - obiecała we wtorek nowa premier tego kraju Liz Truss, ale podkreśliła, że nie można narażać bezpieczeństwa w imię utrzymania niskich rachunków.
Zapewniła, że popiera środki poprawiające efektywność energetyczną, ale nie będzie zachęcać ludzi do zużywania mniejszej ilości energii tej zimy, jak to robią niektóre inne kraje, np. Niemcy. "Nie mówimy o racjonowaniu energii" - podkreśliła Truss w drodze do Nowego Jorku na sesję Zgromadzenia Ogólnego ONZ.
Truss powiedziała, że popiera pogląd swojego poprzednika Borisa Johnsona, iż wyższe rachunki za energię są ceną, którą warto zapłacić za przeciwstawienie się Rosji po jej agresji na Ukrainę.
"Słuszne jest, że nie możemy narażać naszego bezpieczeństwa w imię taniej energii. To jest błąd, który popełnił cały świat zachodni. Stał się zbyt zależny od reżimów autorytarnych, nie tylko w zakresie dostaw energii, ale także innych krytycznych minerałów i innych towarów" - wskazała.
"To, na co nie możemy pozwolić, to aby te koszty zostały przerzucone na rachunki ludzi w Wielkiej Brytanii. Zamierzamy wprowadzić gwarancję cen energii, aby zapewnić, że ludzie są w stanie przejść przez tę zimę i następną zimę bez tych bardzo wysokich rachunków, których się obawialiśmy" - zapewniła.
Tuż po objęciu urzędu premiera przed dwoma tygodniami Truss ogłosiła, że rząd dofinansuje przez najbliższe dwa lata koszty energii, tak aby średnie rachunki dla gospodarstw domowych przy typowym zużyciu nie przekraczały 2500 funtów rocznie, zamiast ponad 3500 funtów od października i prawdopodobnych dalszych podwyżek w przyszłym roku, po których według szacunków, cena miała przekroczyć nawet 6000 funtów.
Premier Wielkiej Brytanii Liz Truss przyznała we wtorek, że umowa o wolnym handlu ze Stanami Zjednoczonymi - która była wskazywana jako jedna z głównych korzyści z brexitu - jest mało prawdopodobna w krótkim bądź średnim terminie.
"Obecnie nie ma żadnych negocjacji prowadzonych z USA i nie mam oczekiwań, że rozpoczną się one w krótkim lub średnim terminie" - oświadczyła Truss w drodze do Nowego Jorku, gdzie weźmie udział w debacie generalnej sesji Zgromadzenia Ogólnego ONZ. Przy tej okazji odbędzie dwustronne spotkanie z prezydentem USA Joe Bidenem.
Truss, która przed objęciem dwa tygodnie temu funkcji premiera była szefową dyplomacji, a jeszcze wcześniej ministrem handlu międzynarodowego, wyjaśniła, że jej priorytetem w rozmowach z zagranicznymi partnerami jest "wspólna odpowiedź na rosyjską agresję".
Powiedziała też, że jej priorytety w kwestii umów o wolnym handlu przesunęły się na wschód. Wspomniała w tym kontekście o rozmowach z Indiami, z którymi jej poprzednik Boris Johnson chciał zawrzeć umowę do końca roku. Drugim wskazanym przez nią celem jest umowa z krajami Rady Współpracy Zatoki Perskiej (GCC), którą tworzą Arabia Saudyjska, Bahrajn, Katar, Kuwejt, Oman i Zjednoczone Emiraty Arabskie, zaś trzecim - przystąpienie do Kompleksowego i Postępowego Porozumienia o Partnerstwie Trans-Pacyficznym (CPTPP), bloku handlowego 11 państw obejmującego, m.in. Australię, Kanadę i Japonię. "To są nasze priorytety handlowe" - podkreśliła.
Biały Dom ostrzegł na początku września, że każda próba unieważnienia protokołu północnoirlandzkiego, który reguluje zasady handlu z Irlandią Północną po brexicie, może zaszkodzić szansom na porozumienie handlowe między USA a Wielką Brytanią. Protokół, który jest częścią umowy o brexicie, pozostaje punktem spornym w relacjach między Wielka Brytania a Unią Europejską. Londyn chce jego renegocjacji, gdyż obecne zapisy utrudniają handel między Irlandią Północną a resztą Zjednoczonego Królestwa. Brytyjski rząd ostrzegł, że jeśli nie uda się znaleźć rozwiązania, unieważni niektóre zapisy protokołu poprzez wewnętrzną legislację.
Z Londynu Bartłomiej Niedziński (PAP)
Maszyniści 12 brytyjskich przewoźników kolejowych przeprowadzą na początku października dwa jednodniowe strajki, których daty zbiegną się z początkiem i końcem dorocznej konferencji rządzącej Partii Konserwatywnej - ogłoszono we wtorek.
Reprezentujący maszynistów związek zawodowy ASLEF poinformował, że kolejna tura strajków kolejowych odbędzie się 1 i 5 października. Oznacza to, że wypadną one dzień przed rozpoczęciem konferencji konserwatystów, która w tym roku odbędzie się w Birmingham, oraz w dniu jej zakończenia. Taki wybór dat z pewnością nie jest zbiegiem okoliczności, choć zakłócenia dotkną też maraton londyński 2 października, w którym zwykle bierze udział kilkadziesiąt tysięcy osób.
W Wielkiej Brytanii od końca czerwca co najmniej raz w miesiącu odbywają się ogólnokrajowe strajki na kolei, zwykle organizowane przez inny związek zawodowy - RMT. Powodem jest spór o wysokość podwyżek płac oraz warunki zatrudnienia. (PAP)
En 
.jpg)
