Pogrzeb królowej Elżbiety II jest pierwszym pogrzebem państwowym w Wielkiej Brytanii od 1965 r. Co do zasady taki rodzaj pochówku przysługuje tylko monarchom, choć czasem robiony jest wyjątek dla innych, szczególnie zasłużonych osób.

Przed Elżbietą II ostatnim monarchą, który zmarł, był jej ojciec, Jerzy VI w 1952 r. Po jego śmierci tylko raz miał miejsce pogrzeb państwowy - w ten sposób pochowany został w 1965 r. były premier Winston Churchill. Pogrzeb państwowy zaoferowano także byłej premier Margaret Thatcher, ale jeszcze przed śmiercią odmówiła i miał on charakter ceremonialny.

Charakter ceremonialny miały również ostatnie najważniejsze pogrzeby w rodzinie królewskiej - męża królowej Elżbiety II, księcia Filipa w kwietniu zeszłego roku, jej matki, Elżbiety Bowes-Lyon w 2002 r. oraz pierwszej żony obecnego króla Karola III, księżnej Diany w 1997 r. Ale młodsza siostra Elżbiety II, zmarła w 2002 r. księżniczka Małgorzata - zgodnie ze swoim życzeniem - nie miała pogrzebu ceremonialnego, lecz prywatny, a jej ciało, co jest bardzo rzadkie w rodzinie królewskiej, zostało skremowane.

To, w jaki sposób wyglądają dziś pogrzeby państwowe, zostało w dużej mierze określone wytycznymi, które w kwestii swojego pochówku zostawiła zmarła w 1901 r. królowa Wiktoria. Od tego czasu wprowadzono kilka modyfikacji, ale esencja, w szczególności kluczowa rola sił zbrojnych, pozostaje bez zmian.

Większość elementów pogrzebu państwowego jest też w pogrzebie ceremonialnym, a różnica między nimi jest przede wszystkim w nazwie. Najbardziej widocznym rozróżnieniem jest to, że podczas pogrzebu państwowego lawetę armaty, na której jest trumna, ciągną marynarze, a podczas pogrzebu ceremonialnego - konie. Różnicą jest też to, że organizacją tego pierwszego zajmuje się lord marszałek, który jest jednym z dziewięciu pełniących obecnie głównie funkcje ceremonialne wielkich urzędników państwowych, zaś drugiego - lord szambelan będący najwyższym urzędnikiem na dworze królewskim.

Z Londynu Bartłomiej Niedziński (PAP)